Παρασκευή 9/2/2007
Κρύο και χιόνια και λουκάνικα και μπύρες! Αυτό θα πει Βερολίνο!
Αυτήν την εποχή, βεβαίως, Βερολίνο σημαίνει και φεστιβάλ! Το φεστιβάλ ξεκίνησε και ιδού οι εντυπώσεις μας από την 2η ημέρα του φεστιβάλ που ξεκίνησε εχτές, Πέμπτη 8/2/2007, με την επίσημη προβολή του «La vie en rose», με θέμα τη ζωή της Έντιθ Πιάφ…
Πρώτη ταινία που είδαμε στο Βερολίνο: «I’m a cyborg but that’s ok» του Τσαν Γουκ Παρκ (Διαγωνιστικό Τμήμα). Αυτό που έχουμε να πούμε για τον Κορεάτη σκηνοθέτη που μας εντυπωσίασε όλους με το «Oldboy» είναι πως… το έχει χάσει! Λίγο η περισσότερη φήμη, λίγο οι διθύραμβοι από παντού και ο Παρκ έχει γίνει θύμα της δημοφιλίας τους. Προσπαθεί λοιπόν υπερβολικά να εντυπωσιάσει, να ξαφνιάσει, να κάνει κάτι ξεχωριστό. Εδώ, διηγείται την ιστορία μιας κοπέλας που νομίζει πως είναι… cyborg, η οποία κλείνεται σε ψυχιατρική κλινική, πεπεισμένη πως σκοπός της ύπαρξής της είναι να… καταστρέψει τη γη! Αρνείται να φάει και φτάνει στα όρια της νευρικής ανορεξίας και του θανάτου. Μέχρι που ένας τρόφιμος του ίδιου ψυχιατρείου την ερωτεύεται και αποφασίζει να τη σώσει… Έχει χιούμορ η ταινία: πχ αντιγράφει σε σημεία την… «Μελωδία της ευτυχίας» (μέχρι και… γιόντελινγκ έχει!), κάνει… παπάδες σε οπτικό επίπεδο, διαθέτει σκηνή ανθολογίας (όπου η πρωταγωνίστρια σκοτώνει όλο το προσωπικό του ψυχιατρείου στη φαντασία της ωσάν να παίζει… ηλεκτρονικό παιχνίδι με κάνες όπλων τους δύο… δείκτες των χεριών της) και παρά την εν γένει παραδοξότητά της, βγάζει μια τρυφερότητα. Ναι, αλλά, εντωμεταξύ, έχει χάσει τον θεατή με την αλαζονεία της…
Δεύτερη ταινία της ημέρας: «The home song stories» του Τζον Άιρες (Πανόραμα). Μια όμορφη γυναίκα από τον Χονγκ Κονγκ, τραγουδίστρια σε καμπαρέ, μετακομίζει με τα δύο ανήλικα παιδιά της (ένα αγόρι και ένα κορίτσι) στην Αυστραλία, καθώς παντρεύεται έναν ντόπιο ναυτικό. Όμως, το πάθος της για τους άντρες την οδηγεί από τον έναν «θείο» στον άλλο, κουβαλώντας μαζί της, σαν βαλίτσες, και τα παιδιά της… Ο αφηγητής της ιστορίας είναι ο πιτσιρικάς, υπάρχουν πολλές αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας (και μία επιτυχημένη…), ωραία μουσική, εξαιρετική ερμηνεία από την Τζόαν Τσεν και γενικώς μιλάμε για μια καλοφτιαγμένη ταινία – που βασίζεται και σε πραγματικά περιστατικά της ζωής του σκηνοθέτη (ο… πιτσιρικάς της ταινίας). Όμως, τραβάει πολύ και καταλήγει να γίνει υπερβολικά μελοδραματική, ενώ δεν το χρειάζεται. Το γεγονός, βέβαια, ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, απαλύνει την κατάσταση, δεν την σώζει, όμως…
Τελευταία ταινία της ημέρας (που μας τράβηξε από τον τίτλο της): «Itty Bitty Titty Committee» της Τζέιμι Μπάμπιτ (Πανόραμα). Μια νεαρή λεσβία που μεγαλώνει σε μια οικογένεια η οποία αποδέχεται την διαφορετικότητά της, δουλεύει στην υποδοχή ιατρείου πλαστικού χειρούργου κι έχει μόλις χωρίσει. Ένα βράδυ θα πέσει πάνω σε μια όμορφη ακτιβίστρια, μέλος της ομάδας Clits In Action (κλειτορίδες εν δράσει) ή εν συντομία… CIA! Θα μπει στην ομάδα, θα ερωτευθεί την κοπέλα (η οποία, όμως, έχει δεσμό με μια μεγαλύτερή της γυναίκα) και θα οργανώσει κάτι εντελώς επαναστατικό… Έχει πλάκα η συγκεκριμένη ταινία, που μοιάζει με νεανική κωμωδία του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά, με γκέι πρωταγωνιστές απλά. Στα συν, η παρουσία της όμορφης Μελονί Ντιάζ (την γνωρίσαμε από το «Εγχειρίδιο Αναγνώρισης Αγίων»), της ροκ μουσικής και της… επαναστατικής πράξης (τα κορίτσια της οργάνωσης, έβαλαν ένα… ομοίωμα πέους ψηφιακά στο Μνημείο του Ουάσινγκτον στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ, που έτσι κι αλλιώς μοιάζει με πέος σε στύση και ψηφιακά, μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες, το έδειξαν να εκρύγνηται, να προσγειώνεται στην αυλή του Λευκού Οίκου και έγραψαν στις τηλεοπτικές οθόνες με super: «This country has a lot of dicks»…). Κατά τα άλλα, nothing much…
Αυτά για την δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ (και πρώτη δική μας στο Βερολίνο). Αύριο, περισσότερα!
Θοδωρης Γιαχουστίδης
Κρύο και χιόνια και λουκάνικα και μπύρες! Αυτό θα πει Βερολίνο!
Αυτήν την εποχή, βεβαίως, Βερολίνο σημαίνει και φεστιβάλ! Το φεστιβάλ ξεκίνησε και ιδού οι εντυπώσεις μας από την 2η ημέρα του φεστιβάλ που ξεκίνησε εχτές, Πέμπτη 8/2/2007, με την επίσημη προβολή του «La vie en rose», με θέμα τη ζωή της Έντιθ Πιάφ…
Πρώτη ταινία που είδαμε στο Βερολίνο: «I’m a cyborg but that’s ok» του Τσαν Γουκ Παρκ (Διαγωνιστικό Τμήμα). Αυτό που έχουμε να πούμε για τον Κορεάτη σκηνοθέτη που μας εντυπωσίασε όλους με το «Oldboy» είναι πως… το έχει χάσει! Λίγο η περισσότερη φήμη, λίγο οι διθύραμβοι από παντού και ο Παρκ έχει γίνει θύμα της δημοφιλίας τους. Προσπαθεί λοιπόν υπερβολικά να εντυπωσιάσει, να ξαφνιάσει, να κάνει κάτι ξεχωριστό. Εδώ, διηγείται την ιστορία μιας κοπέλας που νομίζει πως είναι… cyborg, η οποία κλείνεται σε ψυχιατρική κλινική, πεπεισμένη πως σκοπός της ύπαρξής της είναι να… καταστρέψει τη γη! Αρνείται να φάει και φτάνει στα όρια της νευρικής ανορεξίας και του θανάτου. Μέχρι που ένας τρόφιμος του ίδιου ψυχιατρείου την ερωτεύεται και αποφασίζει να τη σώσει… Έχει χιούμορ η ταινία: πχ αντιγράφει σε σημεία την… «Μελωδία της ευτυχίας» (μέχρι και… γιόντελινγκ έχει!), κάνει… παπάδες σε οπτικό επίπεδο, διαθέτει σκηνή ανθολογίας (όπου η πρωταγωνίστρια σκοτώνει όλο το προσωπικό του ψυχιατρείου στη φαντασία της ωσάν να παίζει… ηλεκτρονικό παιχνίδι με κάνες όπλων τους δύο… δείκτες των χεριών της) και παρά την εν γένει παραδοξότητά της, βγάζει μια τρυφερότητα. Ναι, αλλά, εντωμεταξύ, έχει χάσει τον θεατή με την αλαζονεία της…
Δεύτερη ταινία της ημέρας: «The home song stories» του Τζον Άιρες (Πανόραμα). Μια όμορφη γυναίκα από τον Χονγκ Κονγκ, τραγουδίστρια σε καμπαρέ, μετακομίζει με τα δύο ανήλικα παιδιά της (ένα αγόρι και ένα κορίτσι) στην Αυστραλία, καθώς παντρεύεται έναν ντόπιο ναυτικό. Όμως, το πάθος της για τους άντρες την οδηγεί από τον έναν «θείο» στον άλλο, κουβαλώντας μαζί της, σαν βαλίτσες, και τα παιδιά της… Ο αφηγητής της ιστορίας είναι ο πιτσιρικάς, υπάρχουν πολλές αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας (και μία επιτυχημένη…), ωραία μουσική, εξαιρετική ερμηνεία από την Τζόαν Τσεν και γενικώς μιλάμε για μια καλοφτιαγμένη ταινία – που βασίζεται και σε πραγματικά περιστατικά της ζωής του σκηνοθέτη (ο… πιτσιρικάς της ταινίας). Όμως, τραβάει πολύ και καταλήγει να γίνει υπερβολικά μελοδραματική, ενώ δεν το χρειάζεται. Το γεγονός, βέβαια, ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, απαλύνει την κατάσταση, δεν την σώζει, όμως…
Τελευταία ταινία της ημέρας (που μας τράβηξε από τον τίτλο της): «Itty Bitty Titty Committee» της Τζέιμι Μπάμπιτ (Πανόραμα). Μια νεαρή λεσβία που μεγαλώνει σε μια οικογένεια η οποία αποδέχεται την διαφορετικότητά της, δουλεύει στην υποδοχή ιατρείου πλαστικού χειρούργου κι έχει μόλις χωρίσει. Ένα βράδυ θα πέσει πάνω σε μια όμορφη ακτιβίστρια, μέλος της ομάδας Clits In Action (κλειτορίδες εν δράσει) ή εν συντομία… CIA! Θα μπει στην ομάδα, θα ερωτευθεί την κοπέλα (η οποία, όμως, έχει δεσμό με μια μεγαλύτερή της γυναίκα) και θα οργανώσει κάτι εντελώς επαναστατικό… Έχει πλάκα η συγκεκριμένη ταινία, που μοιάζει με νεανική κωμωδία του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά, με γκέι πρωταγωνιστές απλά. Στα συν, η παρουσία της όμορφης Μελονί Ντιάζ (την γνωρίσαμε από το «Εγχειρίδιο Αναγνώρισης Αγίων»), της ροκ μουσικής και της… επαναστατικής πράξης (τα κορίτσια της οργάνωσης, έβαλαν ένα… ομοίωμα πέους ψηφιακά στο Μνημείο του Ουάσινγκτον στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ, που έτσι κι αλλιώς μοιάζει με πέος σε στύση και ψηφιακά, μέσα από τους τηλεοπτικούς δέκτες, το έδειξαν να εκρύγνηται, να προσγειώνεται στην αυλή του Λευκού Οίκου και έγραψαν στις τηλεοπτικές οθόνες με super: «This country has a lot of dicks»…). Κατά τα άλλα, nothing much…
Αυτά για την δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ (και πρώτη δική μας στο Βερολίνο). Αύριο, περισσότερα!
Θοδωρης Γιαχουστίδης
1 σχόλιο:
η γνωμη μου ειναι οτι η DANIELA SEA ειναι ολα τα λεφτα. Ποια πηγε απο την Ελλάδα είπαμε? Η Παναγίωτα Βλαντή του 5 λεπτα ακόμα? καλά...
Δημοσίευση σχολίου