Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2007







Berlinale
Κυριακη 11.02.07


Διαγωνιστικο
Letters From Iwo Jima
USA, 2006, 141 min
Director: Clint Eastwood
Cast: Ken Watanabe, Kazunari Ninomiya, Tsuyoshi Ihara, Rio Kase, Shidou Nakamura



Sixty-two years ago, American and Japanese troops fought each other on Iwo Jima. Decades later, hundreds of letters were found buried beneath the island's barren surface. These letters give faces and voices to the men who were led into battle by an extraordinary general.
The Japanese soldiers who were sent to Iwo Jima knew that they would probably not return. One of them is the baker Saigo, who is determined to live to see his new-born daughter. Among the other soldiers are Baron Nishi, gold medallist in horsemanship at the 1936 Olympic games; an idealistic ex-cop named Shimizu, and Lieutenant Ito, who is committed to the Japanese cause. They all receive their orders from Lieutenant General Tadamichi Kuribayashi, a worldly intellectual, who has travelled the USA. Thanks to a brilliant strategy, he manages to delay by forty days his troops' defeat at the hands of the superior American forces. But there's a high price to pay. At the end of the battle, 7,000 American and over 20,000 Japanese soldiers were to meet their deaths on Iwo Jima.
The battle was made legendary by a photograph of an American soldier hoisting the US flag. Reproduced hundreds of times, this photograph was to become an iconic image of the war in the Pacific. The story of how this photograph was taken is at the centre of Eastwood's last film, FLAGS OF OUR FATHERS. LETTERS FROM IWO JIMA now follows the story of this bitter struggle from a Japanese perspective.


Goodbye Bafana
Germany, France, Belgium, United Kingdom, Italy, 2006, 117 min
Director: Bille August
Cast: Joseph Fiennes, Diane Kruger, Dennis Haysbert
Screenings at the festival
South Africa 1968. Twenty-five million blacks are ruled by a minority of four million whites under the brutal Apartheid regime of the Nationalist Party Government. Blacks have no vote, no land rights, no rights to freedom of movement, to equitable commerce, to housing, or to education. The whites ban all black opposition organisations, forcing their leaders into exile or, like Nelson Mandela, imprisoning them for life on Robben Island.
Like most white Afrikaners, James Gregory regards blacks as inferior, lowerclass citizens, despite the fact that he grew up also speaking their tribal tongue on a farm in the Transkei. Due to his proficiency with the Xhosa language, he is the ideal choice to become the warder in charge of Nelson Mandela and his comrades at Robben Island. After all, by speaking their language, he can spy on them without them ever knowing it. However the plan ultimately backfires. With Mandela's influence, Gregory slowly be comes aware of the injustices and crimes of his own people. Despite everything he was taught to believe about the blacks and even his wife's pleas for him to stay away from their cause, Gregory's allegiance gradually shifts from the racist government to the struggle for a free South Africa.



In memoria di me
In Memory Of Myself
Italy, 2007, 118 min


Director: Saverio Costanzo
Cast: Christo Jivkov, Filippo Timi, Marco Baliani, André Hennicke, Fausto Russo Alesi
Finding himself in an existential crisis, Andrea decides to join a monastery. The young man embarks upon a novitiate, during which the order will examine whether he is genuinely called to join the order and take his vows. As the priests instruct him in matters of belief, Andrea discovers that there is more to the religious community of priests, monks, novices and retired clergy than silence and prayer. The monastery becomes a universe, in which every look and every sound seems to suggest intrigue, since the novices are asked to point out any weaknesses they are able to detect in the others. To him, his life of prayers, rituals and hours of reading is characterised by constant surveillance and continuous questioning. At the same time, the novices do their best to abandon themselves, and by so doing, find their way to God. Yet, in spite of considerable support from the abbot, Andrea fails this mystic test of his true belief, and decides to put the order behind him. A venture that others have attempted before him ...






2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Έχουμε δει πολλά δράματα από προτεστάντες σκηνοθέτες που ασχολούνται με τα θέματα της πίστης, του πειρασμού, της αμαρτίας… Τώρα, από την καθολική Ιταλία, μας ήρθε το θρησκευτικό IN MEMORIA DI ME (ή, για τους αγγλομαθείς, IN MEMORY OF MYSELF) του Saverio Costanzo.
Όταν ο Andrea (Christo Jivkov) συλλαμβάνει τον εαυτό του σε φάση υπαρξιακής κρίσης, αποφασίζει να κλειστεί σε μοναστήρι! Το καινούριο περιβάλλον του δεν διαφέρει πολύ από την χθεσινή ιστορία της CIA! Οι καλόγεροι και όσοι είναι ακόμη μαθητευόμενοι, κυκλοφορούν σαν ζόμπι, θυσιάζουν τα πάντα προκειμένου να υπερασπιστούν την πίστη τους, όπως ακριβώς οι ατζέντηδες τις αξίες τους. Απορρίπτουν τα εγκόσμια αναζητώντας την απώλεια της σάρκας, πιστεύοντας στον εξαγνισμό μέσω της ανιδιοτελούς αγάπης προς τον ύψιστο. Ακόμη και η αλήθεια θυσιάζεται προκειμένου να μην κλονιστεί το κυνήγι της χίμαιρας που έχουν θέσει ως σκοπό της ζωής τους. Ο κίνδυνος του πειρασμού όμως ελλοχεύει. Η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας, της ίδιας της υπόστασης κάποιων δηλαδή, παρουσιάζεται ως αμαρτία.
Η εκκλησία, όταν δεν τα γεννά, φροντίζει να χρησιμοποιήσει τα συμπλέγματα ενοχής προς όφελός της. Πόσοι θα καταφέρουν να σωθούν από τα δίχτυα της;

Ανώνυμος είπε...

Το GOODBYE BAFANA του Bille August δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από ένα μνημείο προς τιμήν του Nelson Mandela (Dennis Haysbret), που παρουσιάζεται αψεγάδιαστος στη δίωρη διάρκεια του φιλμ.
Ο Joseph Fiennes που υποδύεται τον φρουρό του στη φυλακή, παρ’ όλο που μεγάλωσε παίζοντας με έναν μαύρο Νοτιοαφρικανό, έχει υιοθετήσει το apartheid όπως και η σύζυγός του, οι συνάδελφοί του και οι σύζυγοι των συναδέλφων τους. Όπως δηλαδή τα τέσσερα εκατομμύρια του λευκού πληθυσμού της Νότιας Αφρικής που διοικούν τα είκοσι πέντε εκατομμύρια των μαύρων πεπεισμένοι πως οι δεύτεροι είναι τρομοκράτες, έτοιμοι να τους φάνε ζωντανούς.
Η μεταστροφή του γίνεται απότομα, σχεδόν αδικαιολόγητα, όταν μαθαίνει για το μοιραίο δυστύχημα που είχε ο γιος του Μαντέλα. Από εκεί και έπειτα θα προσπαθήσει με τον τρόπο του να τον βοηθήσει.
Θα συγκινήσει τους πολιτικοποιημένους πενηντακάτι αλλά και τους μπερδεμένους σαραντακάτι που θα θυμηθούν την εποχή που από τη μια ξεφύλλιζαν το Face κι από την άλλη χόρευαν το Free Nelson Mandela των Special AKA νομίζοντας πως κάνουν πολιτική πράξη.



Ο πόλεμος δεν έχει χρώμα. Μόνο το αίμα. Κάπως έτσι πρέπει να τον φαντάζεται και ο Clint Eastwood. Όπως και ότι η κτηνωδία είναι ο ίδιος ο πόλεμος που μπορεί να αποκτηνώσει οποιονδήποτε λαμβάνει μέρος. Το ότι αυτή την ταινία, όπως και το σκέλος της αμερικανικής σκοπιάς The Flags Of Our Fathers, την έχει κάνει ρεπουμπλικάνος (ψηφοφόρος του κόμματος του Μπους, δηλαδή) και επελέγη από Αμερικανούς ως υποψήφια για Όσκαρ, θα πρέπει να προβληματίσει πάρα πολύ τους… φιλειρηνικούς Βαλκάνιους που τείνουν να γενικεύουν και μέσα στην ασχετοσύνη τους να τα χώνουν όλα στον ίδιο τορβά. Ας κοιτάξουν και λίγο τα δικά τους ιστορικά χάλια με τα βιβλία του δημοτικού, αλλά και με την καθημερινή τους διαρκώς αυξανόμενη βαρβαρότητα.
(Τελικά, ακόμη και οι κριτικοί που γνωρίζουν το αντικείμενό τους, είναι «λίγοι» για τη δουλειά που κάνουν, αφού από τους περισσότερους λείπει μια διεθνής, προσωπική εμπειρία. Κάποιοι - βαθιά χωμένοι στις κερκίδες του Καραϊσκάκη - νομίζουν ακόμη πως η Γερμανία κυβερνάται από τους Nαζί. Επειδή είμαι βέβαιος πως κρίνουν εξ ιδίων, μάλλον τη StaSi πρέπει να εννοούν.)
Το LETTERS FROM IWO JIMA είναι η γιαπωνέζικη ματιά στη μάχη που διεξήχθη σ’ αυτό το νησί του Ειρηνικού (τι ειρωνικό, αλήθεια, το όνομα) Ωκεανού, και κατά την ταπεινή μου γνώμη αρκετά ανώτερο από τις «Σημαίες». Εκείνο το θεώρησα αρκετά φιλόδοξο αφού έδειξε πως ήθελε να καλύψει διάφορα θέματα (ρατσισμό, κοινωνική εκμετάλλευση, οικογενειακές σχέσεις...) με αποτέλεσμα να μην πετύχει σε όλα. Τα πιο κλειστοφοβικά «Γράμματα» εστιάζουν στην προετοιμασία του ιαπωνικού στρατού για τον πόλεμο μέσα σε σκοτεινά τούνελ, στα εσωτερικά προβλήματά του με έμφαση στους διαφορετικούς χαρακτήρες, και στο αιματοκύλισμα.
Με τα δύο αυτά βίαια φιλμ, ο Eastwood καταφέρνει, δίχως διδαχές, να καταδικάσει τον κάθε πόλεμο. Κάθε που τίθεται αυτό το θέμα μου έρχονται στον νου τα λόγια της πολύ καλής Γερμανίδας ηθοποιού και σκηνοθέτιδας Katharina Talbach σε ένα talk show, που τα απευθύνω προς όλους τους πασιφιστές του καφενείου, του καναπέ και της τηλεορασούλας: «Κάθε μάνα που στέλνει το παιδί της στον στρατό είναι εγκληματίας!»