Ο Θεόδωρος Γιαχουστίδης
μεταδίδει απο την Berlinale
Κυριακή 11/2/2007
Ε, λοιπόν, ναι: είδαμε άσπρη μέρα! Χιόνισε! Το Βερολίνο ντύθηκε στα λευκά, έκανε το κρύο της… αρκούδας, ευτυχώς, όμως, ήμασταν καλά προετοιμασμένοι, οπότε αντιμετωπίσαμε την κατάσταση επιτυχώς, χωρίς… θύματα ή ζημιές…
Ταινία – εναρκτήριο λάκτισμα της ημέρας το «In memoria di me» του Ιταλού, Σαβέριο Κοστάντζο (Διαγωνιστικό Τμήμα). Ένα πολύ παράξενο και παράδοξο φιλμ, συναρπαστικό σε στιγμές, βαρετό σε κάποιες άλλες… Σε ένα μοναστήρι Ιησουϊτών στη σύγχρονη Βενετία, ένας νεαρός προσπαθεί να βρει καταφύγιο από έναν κόσμο ψυχρό και άδικο, που δεν τον καταλαβαίνει. Θεωρεί ότι μέσα στο μοναστήρι θα καταφέρει να έρθει σε επαφή με το Θεό και να μπορέσει επιτέλους να αγαπήσει. Όμως, παραείναι σκεπτικιστής: προτιμά να χρησιμοποιεί το μυαλό του παρά την καρδιά του. Μέσα στο μοναστήρι θα έρθει σε σύγκρουση με άλλους σαν κι εκείνον που τα καταφέρνουν καλύτερα σε ότι αφορά την πίστη… Ελάχιστα διαλογικά μέρη, πολύ στιλιζαρισμένη κινηματογράφηση, μπαρόκ σκηνικά, σπουδαία, σαγηνευτική μουσική: μια ταινία που σε βάζει σε σκέψεις. Νιώθεις διαρκώς να επικρέμεται μια απειλή, πως κάτι φοβερό θα συμβεί από στιγμή σε στιγμή. Υπάρχουν αντιστοιχίες και με την Αγία Οικογένεια: γιατί να μην είναι ο Χριστός που πεθαίνει σε ένα από τα δωμάτια του μοναστηριού και την ψυχή του βλέπει στους διαδρόμους ο σκεπτικιστής ήρωάς μας; Κάτι σαν το «Όνομα του Ρόδου», αλλά όπου η ίντριγκα δεν είναι αστυνομική, αλλά θρησκευτική. Ένα μυστήριο, γοητευτικό φιλμ…
Το «Goodbye Bafana» του Δανού Μπίλε Όγκαστ (Διαγωνιστικό Τμήμα) είναι μια ταινία από αυτές που λέω «καλοσυνάτες». Αναφέρεται σε ένα θέμα έτσι κι αλλιώς συγκινητικό, υπάρχουν πολύ καλές προθέσεις, αλλά τα πάντα είναι τόσο προβλεπόμενα και προβλέψιμα… Η ταινία διηγείται την ιστορία ενός λευκού Νοτιοαφρικανού δεσμοφύλακα (τον υποδύεται με τον γνωστό, ατάλαντο τρόπο του ο Τζόζεφ Φάινς), στον οποίο ανατίθεται ως εργασία να λογοκρίνει τα γράμματα που έχουν προορισμό ή στέλνονται από τον Νέλσον Μαντέλα. Ο δεσμοφύλακας, ερχόμενος σε επαφή με τον φυλακισμένο ηγέτη των μαύρων στην χώρα του Απαρτχάιντ, θα μετατραπεί από ανίδεο ρατσιστή σε έναν συνειδητοποιημένο άνθρωπο… Όπως είπα, τα πάντα προβλέψιμα: συγκρούσεις, επαφή, γνώση, αλλαγή, κάποιος θάνατος που δυναμώνει τα συναισθήματα, όλα σωστά, όλα ωραία καμωμένα. Περισσότερο αξίζει ως καταγραφή ενός ιστορικού γεγονότος. Το ωραίο είναι ότι η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ στις 11 Φεβρουαρίου, στην επέτειο δηλαδή της ημέρας κατά την οποία απελευθερώθηκε ο Νέλσον Μαντέλα…
Το γερμανικό «Guten Morgen Herr Grothe» του Λαρς Κράουμε (Πανόραμα) μπορεί να είναι παραγωγή για την τηλεόραση, αλλά ενθουσίασε το κοινό που την παρακολούθησε. Κι εδώ, το στόρι βασίζεται σε κλισέ: μιλάμε για ένα γερμανικό γυμνάσιο όπου ένας καθηγητής προσπαθεί να βοηθήσει τα παιδιά που έχει στην τάξη του, τα οποία, όμως, είναι ασυμβίβαστα και τσαμπουκαλεμένα. Ιδίως η κόντρα του με έναν μαθητή στον οποίο πιστεύει πολύ αλλά πλησιάζει στα όρια της αλητείας, θα ξεφύγει κάποια στιγμή από τον έλεγχό του… Το καλό με την ταινία είναι πως ενώ βασίζεται σε κλισέ καταστάσεις, δεν ακολουθεί την πεπατημένη των ανάλογων αμερικανικών ταινιών. Εδώ, δεν χρειάζεται ούτε καμιά τραγωδία για να προχωρήσει το στόρι, ούτε κάτι εξαιρετικά έντονο ή δυσάρεστο για να επέλθει μετά η κάθαρση. Και στο φινάλε ο σκηνοθέτης δεν δείχνει πως όλα θα πάνε καλά και πως ο καθηγητής δικαιώθηκε και βοήθησε τον μαθητή του. Όχι. Απλά, η κατάσταση πήγε ένα βήμα μπροστά. Αστεία, συγκινητική, άλλη μια ταινία που αποδεικνύει πως το γερμανικό σινεμά βρίσκεται σε άνθηση…
Τελευταία ταινία για σήμερα, το «Teeth» του Μίτσελ Λίχτενσταϊν (Πανόραμα), μάλλον από τις πιο άρρωστες και διασκεδαστικές ταινίες που είδαμε τελευταία! Σε ένα ειδυλλιακό προάστιο του Όστιν στο Τέξας μεγαλώνει μια κοπέλα μαζί με τον αδελφό της και τους δύο γονείς της. Όντας πλέον στην εφηβεία, τα δύο αδέλφια ακολουθούν διαφορετική προσέγγιση σε ότι αφορά το σεξ: η κοπέλα είναι υπέρ της αποχής για να προσφέρει τον εαυτό της σε εκείνον που θα την παντρευτεί, ενώ ο αδελφός της είναι ένα ρεμάλι που κάνει αχαλίνωτο σεξ διαρκώς, δείχνοντας μια προτίμηση στο… οθωμανικό, ενώ ο μεγαλύτερος στόχος του είναι να πηδήξει την αδελφή του!!! Εκείνη ερωτεύεται έναν τύπο που μοιράζεται μαζί της τις ίδιες απόψεις. Όμως, όταν οι δυο τους βρεθούν σε μια πανέμορφη… γαλάζια λίμνη, τα χάδια και τα φιλιά θα «ανάψουν» τα αίματα του νεαρού που θα προσπαθήσει να «μπει» μέσα στην κοπέλα. Και θα… «μπει» παρά τη θέλησή της! Αποτέλεσμα: το πέος του θα κοπεί και ο ίδιος θα πεθάνει, πνιγμένος μέσα στα ματωμένα πια νερά της λίμνης! Έντρομη, η κοπέλα θα προσπαθήσει να μάθει τι συμβαίνει. Θα πάει σε γυναικολόγο ο οποίος, εξετάζοντάς την, θα… χάσει τα δάχτυλα του ενός χεριού του! Η αλήθεια λοιπόν είναι πως η κοπέλα έχει vagina dentrata ή αλλιώς έναν κόλπο με… δόντια!!! Τα υπόλοιπα της υπόθεσης δεν σας τα αναφέρω γιατί το πράγμα ξεφεύγει ακόμα περισσότερο! Δεδομένο είναι πως η αίθουσα γελούσε συνέχεια και δυνατά, με τους άρρενες θεατές βεβαίως να έχουν… σταυρωμένα τα πόδια τους, καθώς το ερμηνεία από την πιτσιρίκα που πρωταγωνιστούν, συνθέτουν μια απαράμιλλη,
Ε, λοιπόν, ναι: είδαμε άσπρη μέρα! Χιόνισε! Το Βερολίνο ντύθηκε στα λευκά, έκανε το κρύο της… αρκούδας, ευτυχώς, όμως, ήμασταν καλά προετοιμασμένοι, οπότε αντιμετωπίσαμε την κατάσταση επιτυχώς, χωρίς… θύματα ή ζημιές…
Ταινία – εναρκτήριο λάκτισμα της ημέρας το «In memoria di me» του Ιταλού, Σαβέριο Κοστάντζο (Διαγωνιστικό Τμήμα). Ένα πολύ παράξενο και παράδοξο φιλμ, συναρπαστικό σε στιγμές, βαρετό σε κάποιες άλλες… Σε ένα μοναστήρι Ιησουϊτών στη σύγχρονη Βενετία, ένας νεαρός προσπαθεί να βρει καταφύγιο από έναν κόσμο ψυχρό και άδικο, που δεν τον καταλαβαίνει. Θεωρεί ότι μέσα στο μοναστήρι θα καταφέρει να έρθει σε επαφή με το Θεό και να μπορέσει επιτέλους να αγαπήσει. Όμως, παραείναι σκεπτικιστής: προτιμά να χρησιμοποιεί το μυαλό του παρά την καρδιά του. Μέσα στο μοναστήρι θα έρθει σε σύγκρουση με άλλους σαν κι εκείνον που τα καταφέρνουν καλύτερα σε ότι αφορά την πίστη… Ελάχιστα διαλογικά μέρη, πολύ στιλιζαρισμένη κινηματογράφηση, μπαρόκ σκηνικά, σπουδαία, σαγηνευτική μουσική: μια ταινία που σε βάζει σε σκέψεις. Νιώθεις διαρκώς να επικρέμεται μια απειλή, πως κάτι φοβερό θα συμβεί από στιγμή σε στιγμή. Υπάρχουν αντιστοιχίες και με την Αγία Οικογένεια: γιατί να μην είναι ο Χριστός που πεθαίνει σε ένα από τα δωμάτια του μοναστηριού και την ψυχή του βλέπει στους διαδρόμους ο σκεπτικιστής ήρωάς μας; Κάτι σαν το «Όνομα του Ρόδου», αλλά όπου η ίντριγκα δεν είναι αστυνομική, αλλά θρησκευτική. Ένα μυστήριο, γοητευτικό φιλμ…
Το «Goodbye Bafana» του Δανού Μπίλε Όγκαστ (Διαγωνιστικό Τμήμα) είναι μια ταινία από αυτές που λέω «καλοσυνάτες». Αναφέρεται σε ένα θέμα έτσι κι αλλιώς συγκινητικό, υπάρχουν πολύ καλές προθέσεις, αλλά τα πάντα είναι τόσο προβλεπόμενα και προβλέψιμα… Η ταινία διηγείται την ιστορία ενός λευκού Νοτιοαφρικανού δεσμοφύλακα (τον υποδύεται με τον γνωστό, ατάλαντο τρόπο του ο Τζόζεφ Φάινς), στον οποίο ανατίθεται ως εργασία να λογοκρίνει τα γράμματα που έχουν προορισμό ή στέλνονται από τον Νέλσον Μαντέλα. Ο δεσμοφύλακας, ερχόμενος σε επαφή με τον φυλακισμένο ηγέτη των μαύρων στην χώρα του Απαρτχάιντ, θα μετατραπεί από ανίδεο ρατσιστή σε έναν συνειδητοποιημένο άνθρωπο… Όπως είπα, τα πάντα προβλέψιμα: συγκρούσεις, επαφή, γνώση, αλλαγή, κάποιος θάνατος που δυναμώνει τα συναισθήματα, όλα σωστά, όλα ωραία καμωμένα. Περισσότερο αξίζει ως καταγραφή ενός ιστορικού γεγονότος. Το ωραίο είναι ότι η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ στις 11 Φεβρουαρίου, στην επέτειο δηλαδή της ημέρας κατά την οποία απελευθερώθηκε ο Νέλσον Μαντέλα…
Το γερμανικό «Guten Morgen Herr Grothe» του Λαρς Κράουμε (Πανόραμα) μπορεί να είναι παραγωγή για την τηλεόραση, αλλά ενθουσίασε το κοινό που την παρακολούθησε. Κι εδώ, το στόρι βασίζεται σε κλισέ: μιλάμε για ένα γερμανικό γυμνάσιο όπου ένας καθηγητής προσπαθεί να βοηθήσει τα παιδιά που έχει στην τάξη του, τα οποία, όμως, είναι ασυμβίβαστα και τσαμπουκαλεμένα. Ιδίως η κόντρα του με έναν μαθητή στον οποίο πιστεύει πολύ αλλά πλησιάζει στα όρια της αλητείας, θα ξεφύγει κάποια στιγμή από τον έλεγχό του… Το καλό με την ταινία είναι πως ενώ βασίζεται σε κλισέ καταστάσεις, δεν ακολουθεί την πεπατημένη των ανάλογων αμερικανικών ταινιών. Εδώ, δεν χρειάζεται ούτε καμιά τραγωδία για να προχωρήσει το στόρι, ούτε κάτι εξαιρετικά έντονο ή δυσάρεστο για να επέλθει μετά η κάθαρση. Και στο φινάλε ο σκηνοθέτης δεν δείχνει πως όλα θα πάνε καλά και πως ο καθηγητής δικαιώθηκε και βοήθησε τον μαθητή του. Όχι. Απλά, η κατάσταση πήγε ένα βήμα μπροστά. Αστεία, συγκινητική, άλλη μια ταινία που αποδεικνύει πως το γερμανικό σινεμά βρίσκεται σε άνθηση…
Τελευταία ταινία για σήμερα, το «Teeth» του Μίτσελ Λίχτενσταϊν (Πανόραμα), μάλλον από τις πιο άρρωστες και διασκεδαστικές ταινίες που είδαμε τελευταία! Σε ένα ειδυλλιακό προάστιο του Όστιν στο Τέξας μεγαλώνει μια κοπέλα μαζί με τον αδελφό της και τους δύο γονείς της. Όντας πλέον στην εφηβεία, τα δύο αδέλφια ακολουθούν διαφορετική προσέγγιση σε ότι αφορά το σεξ: η κοπέλα είναι υπέρ της αποχής για να προσφέρει τον εαυτό της σε εκείνον που θα την παντρευτεί, ενώ ο αδελφός της είναι ένα ρεμάλι που κάνει αχαλίνωτο σεξ διαρκώς, δείχνοντας μια προτίμηση στο… οθωμανικό, ενώ ο μεγαλύτερος στόχος του είναι να πηδήξει την αδελφή του!!! Εκείνη ερωτεύεται έναν τύπο που μοιράζεται μαζί της τις ίδιες απόψεις. Όμως, όταν οι δυο τους βρεθούν σε μια πανέμορφη… γαλάζια λίμνη, τα χάδια και τα φιλιά θα «ανάψουν» τα αίματα του νεαρού που θα προσπαθήσει να «μπει» μέσα στην κοπέλα. Και θα… «μπει» παρά τη θέλησή της! Αποτέλεσμα: το πέος του θα κοπεί και ο ίδιος θα πεθάνει, πνιγμένος μέσα στα ματωμένα πια νερά της λίμνης! Έντρομη, η κοπέλα θα προσπαθήσει να μάθει τι συμβαίνει. Θα πάει σε γυναικολόγο ο οποίος, εξετάζοντάς την, θα… χάσει τα δάχτυλα του ενός χεριού του! Η αλήθεια λοιπόν είναι πως η κοπέλα έχει vagina dentrata ή αλλιώς έναν κόλπο με… δόντια!!! Τα υπόλοιπα της υπόθεσης δεν σας τα αναφέρω γιατί το πράγμα ξεφεύγει ακόμα περισσότερο! Δεδομένο είναι πως η αίθουσα γελούσε συνέχεια και δυνατά, με τους άρρενες θεατές βεβαίως να έχουν… σταυρωμένα τα πόδια τους, καθώς το ερμηνεία από την πιτσιρίκα που πρωταγωνιστούν, συνθέτουν μια απαράμιλλη,
Over and out… …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου