Περίμενα μια πολύ μέτρια έως κακή ταινία όταν μπήκα στο Good German, αλλά ευτυχώς δεν δικαιώθηκα. Η εισαγωγή με προϊδέασε για ένα καλό, πολεμικό θρίλερ, η ατμόσφαιρα ιδανική (η πιο απτή Ιστορία διδάσκεται στον τόπο που διαδραματίστηκε) αφού το φεστιβάλ διεξάγεται ακριβώς στην Potsdamer Platz που βλέπουμε βομβαρδισμένη στην αρχή της ταινίας, ενώ στην άλλη άκρη της πόλης εξακολουθεί να βρίσκεται το ξενοδοχείο Sizilienhof, όπου ο Στάλιν, ο Τρούμαν και ο Τσέρτσιλ υπέγραψαν τη συνθήκη του τέλους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, χωρίζοντας ουσιαστικά την υφήλιο.
Επανέρχομαι στο φιλμ. Μπορεί η εξέλιξη να μην πλάθει την πιο συναρπαστική ιστορία που έχετε δει ποτέ στο σινεμά (απέχει πολύ, πάρα πολύ για κάτι τέτοιο), αλλά στη διάρκεια των 108’ βλέπεις ηθοποιούς (George Clooney, Cate Blanchett, Tobey Maguire, Beau Bridges…) να κάνουν καλά τη δουλειά τους, ενδιαφέρουσα (χωρίς να καινοτομεί) φωτογραφία, σκηνικά που αναπλάθουν πιστά το Βερολίνο του 1945, ακούς σπουδαία μουσική (Thomas Newman) στο ύφος της ατμόσφαιρας των φιλμ του ’40 που θέλησε να αναβιώσει ο Steven Soderbergh, με λίγα λόγια χολιγουντιανό επαγγελματισμό.
Όσοι παθαίνουν αλλεργία στο άκουσμα της λέξης Hollywood (στην Ελλάδα πολλοί θεωρούν κακό και τον επαγγελματισμό), δεν χρειάζεται να πλησιάσουν καν κοντά σε κινηματογράφο που προβάλλει το Good German. Όσοι, όμως, πηγαίνουν στο σινεμά για να ψυχαγωγηθούν δίχως να προσβάλλεται η νοημοσύνη τους, ας σπεύσουν.
1 σχόλιο:
THE GOOD GERMAN
Περίμενα μια πολύ μέτρια έως κακή ταινία όταν μπήκα στο Good German, αλλά ευτυχώς δεν δικαιώθηκα. Η εισαγωγή με προϊδέασε για ένα καλό, πολεμικό θρίλερ, η ατμόσφαιρα ιδανική (η πιο απτή Ιστορία διδάσκεται στον τόπο που διαδραματίστηκε) αφού το φεστιβάλ διεξάγεται ακριβώς στην Potsdamer Platz που βλέπουμε βομβαρδισμένη στην αρχή της ταινίας, ενώ στην άλλη άκρη της πόλης εξακολουθεί να βρίσκεται το ξενοδοχείο Sizilienhof, όπου ο Στάλιν, ο Τρούμαν και ο Τσέρτσιλ υπέγραψαν τη συνθήκη του τέλους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, χωρίζοντας ουσιαστικά την υφήλιο.
Επανέρχομαι στο φιλμ. Μπορεί η εξέλιξη να μην πλάθει την πιο συναρπαστική ιστορία που έχετε δει ποτέ στο σινεμά (απέχει πολύ, πάρα πολύ για κάτι τέτοιο), αλλά στη διάρκεια των 108’ βλέπεις ηθοποιούς (George Clooney, Cate Blanchett, Tobey Maguire, Beau Bridges…) να κάνουν καλά τη δουλειά τους, ενδιαφέρουσα (χωρίς να καινοτομεί) φωτογραφία, σκηνικά που αναπλάθουν πιστά το Βερολίνο του 1945, ακούς σπουδαία μουσική (Thomas Newman) στο ύφος της ατμόσφαιρας των φιλμ του ’40 που θέλησε να αναβιώσει ο Steven Soderbergh, με λίγα λόγια χολιγουντιανό επαγγελματισμό.
Όσοι παθαίνουν αλλεργία στο άκουσμα της λέξης Hollywood (στην Ελλάδα πολλοί θεωρούν κακό και τον επαγγελματισμό), δεν χρειάζεται να πλησιάσουν καν κοντά σε κινηματογράφο που προβάλλει το Good German. Όσοι, όμως, πηγαίνουν στο σινεμά για να ψυχαγωγηθούν δίχως να προσβάλλεται η νοημοσύνη τους, ας σπεύσουν.
Δημοσίευση σχολίου