Κρυφές επιθυμίες»
(«Little Children»)
Αγαπημένο θέμα των κινηματογραφιστών έχει γίνει τα τελευταία χρόνια η αποκάλυψη των «κρυφών επιθυμιών» των αμερικάνικων προαστίων: Από το πιο mainstream American Beauty που έφερε σε επαφή το ευρύ κοινό με αυτόν τον προβληματισμό, μέχρι το ανεπανάληπτο Happiness που φαίνεται να αγγίζει με ενοχλητική διαύγεια την καρδιά του προβλήματος, έχουν γυριστεί πολλές ταινίες, κυρίως ανεξάρτητες που.. αγαπούν να μισούν τα ειδυλλιακά suburbs.
Έτσι και το Little Children, που κινείται στην ίδια λογική και ως βασική ιδέα δεν προσφέρει κάτι καινούργιο, ξεχωρίζει όμως για δύο, κατά τη γνώμη μου, βασικούς λόγους. Πρώτον οι πολύ καλές ερμηνείες (που τα Οσκαρ δεν παρέβλεψαν), ειδικά του επιδειξία-παιδεραστή Jackie Earle Haley (τον έχουμε ξαναδει αυτόν τον άνθρωπο;!-συγκλονιστικός!). Και δεύτερον η εξαιρετική αισθητική, σε συγκεκριμένα κυρίως πλάνα, που πολλές φορές (επίτηδες;) φαίνοναι σαν να είναι κινηματογραφημένοι πίνακες του David Hockney.
Από εκεί και πέρα η προβληματική δεν αλλάζει, ούτε το μαχαίρι μπαίνει πιο βαθια στην καρδιά της «συντηρητικής Αμερικής». Συνειδητά ίσως, δεν επιχειρούνται ακρότητες, ούτε μεγαλοστομίες, αλλά απλά και διακρτικά, ανοίγουν οι πορτές των καλοχτισμένων βιλών και αποκαλύπτονται -με μια λεπτή ειρωνία που διαπερνά όλη την ταινία, κυρίως μέσα από το εκφραστικότατο και παραδόξως όχι ενοχλητικό voice over- οι «κρυφές επιθυμίες» που κρύβονται πίσω από τις βροντερές διακηρύξεις και τα πλαστικά χαμόγελα.
Φαινομενική ευτυχία, ψεύτικες διέξοδοι, άδικα ξεσπάσματα, υποκριτικός πουριτανισμός και εκ του ασφαλούς αντιδράσεις συνθέτουν αυτές τις «κρυφές επιθυμίες», όπου τα «μικρά παιδιά» (του πρωτότυπου τίτλου) δεν είναι τελικά τα ανήλικα παιδάκια που που χρησιμοποιούν ως αφορμή των συναντήσεων τους οι ενήλικες της ταινίας, μα οι ίδιοι οι ενήλικες που, προσπαθόντας να εκφράσουν τα καταπιεσμένα τους συναισθήματα, συμπεριφέρονται με παιδική ανευθυνότητα..
Γι’ αυτό και ο φυσικός χώρος δράσης της ταινίας είναι μια «αθώα» παιδική χαρά.
Όπου όμως ακόμα κι ένα λίγο πιο δυνατό σπρώξιμο μιας αθώας.. κούνιας μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνο.-Συνήθως όμως, μετά από τη θεαματική και ίσως επικίνδυνο «πτήση», θα πατήσεις πάλι τα πόδια στο έδαφος και θα συνεχίσεις ήρεμα τη ζωή σου. Όπως πριν. Ίσως με λίγη περισσότερη συνειδητότητα. Αλλά κατα βάση, όλα τελικά θα είναι όπως πριν...
Μαριάννα Ράντου
(«Little Children»)
Αγαπημένο θέμα των κινηματογραφιστών έχει γίνει τα τελευταία χρόνια η αποκάλυψη των «κρυφών επιθυμιών» των αμερικάνικων προαστίων: Από το πιο mainstream American Beauty που έφερε σε επαφή το ευρύ κοινό με αυτόν τον προβληματισμό, μέχρι το ανεπανάληπτο Happiness που φαίνεται να αγγίζει με ενοχλητική διαύγεια την καρδιά του προβλήματος, έχουν γυριστεί πολλές ταινίες, κυρίως ανεξάρτητες που.. αγαπούν να μισούν τα ειδυλλιακά suburbs.
Έτσι και το Little Children, που κινείται στην ίδια λογική και ως βασική ιδέα δεν προσφέρει κάτι καινούργιο, ξεχωρίζει όμως για δύο, κατά τη γνώμη μου, βασικούς λόγους. Πρώτον οι πολύ καλές ερμηνείες (που τα Οσκαρ δεν παρέβλεψαν), ειδικά του επιδειξία-παιδεραστή Jackie Earle Haley (τον έχουμε ξαναδει αυτόν τον άνθρωπο;!-συγκλονιστικός!). Και δεύτερον η εξαιρετική αισθητική, σε συγκεκριμένα κυρίως πλάνα, που πολλές φορές (επίτηδες;) φαίνοναι σαν να είναι κινηματογραφημένοι πίνακες του David Hockney.
Από εκεί και πέρα η προβληματική δεν αλλάζει, ούτε το μαχαίρι μπαίνει πιο βαθια στην καρδιά της «συντηρητικής Αμερικής». Συνειδητά ίσως, δεν επιχειρούνται ακρότητες, ούτε μεγαλοστομίες, αλλά απλά και διακρτικά, ανοίγουν οι πορτές των καλοχτισμένων βιλών και αποκαλύπτονται -με μια λεπτή ειρωνία που διαπερνά όλη την ταινία, κυρίως μέσα από το εκφραστικότατο και παραδόξως όχι ενοχλητικό voice over- οι «κρυφές επιθυμίες» που κρύβονται πίσω από τις βροντερές διακηρύξεις και τα πλαστικά χαμόγελα.
Φαινομενική ευτυχία, ψεύτικες διέξοδοι, άδικα ξεσπάσματα, υποκριτικός πουριτανισμός και εκ του ασφαλούς αντιδράσεις συνθέτουν αυτές τις «κρυφές επιθυμίες», όπου τα «μικρά παιδιά» (του πρωτότυπου τίτλου) δεν είναι τελικά τα ανήλικα παιδάκια που που χρησιμοποιούν ως αφορμή των συναντήσεων τους οι ενήλικες της ταινίας, μα οι ίδιοι οι ενήλικες που, προσπαθόντας να εκφράσουν τα καταπιεσμένα τους συναισθήματα, συμπεριφέρονται με παιδική ανευθυνότητα..
Γι’ αυτό και ο φυσικός χώρος δράσης της ταινίας είναι μια «αθώα» παιδική χαρά.
Όπου όμως ακόμα κι ένα λίγο πιο δυνατό σπρώξιμο μιας αθώας.. κούνιας μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνο.-Συνήθως όμως, μετά από τη θεαματική και ίσως επικίνδυνο «πτήση», θα πατήσεις πάλι τα πόδια στο έδαφος και θα συνεχίσεις ήρεμα τη ζωή σου. Όπως πριν. Ίσως με λίγη περισσότερη συνειδητότητα. Αλλά κατα βάση, όλα τελικά θα είναι όπως πριν...
Μαριάννα Ράντου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου