Κυριακή 18 Μαρτίου 2007







9ο
Φεστιβάλ
Ντοκυμαντέρ
Θεσσαλονίκης
Σαββατο 17.3.07

Οι δίκες του Ντάριλ Χαντ (Ρίκι Στερν - Aνι Σάντμπεργκ )
(ενότητα: Ανθρώπινα Δικαιώματα)

Η συγκλονιστική ιστορία του αφροαμερικάνου (μετά από μια τέτοια ταινία επιβάλλoνται οι politically correct οροι) Ντάρυλ Χαντ που έμεινε 19 χρόνια στη φυλακή για ένα έγκλημα που, όπως απέδειξαν τα τεστ DNA, δεν διέπραξε ποτέ. Από την πρώτη, σχεδόν σκηνοθετημένηρατσιστική δίκη στο πρωτοδικείο της Βόρειας Καρολίνα στα μεσα του '80, μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ το 2004 όπου και εντέλει αθωώθηκε, η ταινία παρακολουθεί τη σειρά από δίκες που πραγματοποιήθηκαν γι' αυτήν την υπόθεση, αξιοποιώντας αρχειακό υλικό τόσο από τις ίδιες τις δίκες όσο και από τηλεοπτικά κανάλια της εκάστοτε περιόδου αλλά και συνεντεύξεις πολλών από αυτούς που εμπλέκονταν στην υπόθεση. Πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντερ, κυρίως λόγω του θέματος, που μέσα από τη συγκερκιμένη πολύκροτη υπόθεση εξερευνά το ανεξάντλητο και δυστυχώς πάντα επίκαιρο θέμα του ρατσισμού. Υπάρχουν βέβαια κάποιες εξάρσεις μελοδραματισμού που δεν χρειάζονται, ιδίως σε ταινίες τεκμηρίωσης, και μάλιστα όταν το υλικό είναι από μόνο του ιδιαίτερα δυνατό. Σε γενικές όμως γραμμές μια πολύ ενδιαφέρουσα και δυνατή ταινία, που θέτει ουσιαστικούς προβληματισμούς τόσο για το θέμα του ρατσισμού καθεαυτό όσο και για το γενικότερο σύστημα δικαίου μας.

Aντι Γουόρχολ: Μία ταινία ντοκιμαντέρ
( Ρικ Μπερνς )
(ενότητα: Πορτρέτα Ανθρώπινες διαδρομές)

Λόγω ανωτέρας βίας και πολύ μεγάλης διάρκειας (4 ώρες) είδα την ταινία πετσοκομμένη (μισή ώρα από την αρχή και είκοσι λεπτά από το τέλος), οπότε αναγκαστικά επιφυλλάσσομαι.
Τα 15 λεπτά διασημότητας επεκτάθηκαν σε..240 στην περίπτωση του Γουόρχολ, που σε αυτό το πολύωρο ντοκυμαντερ κατάφερε να ξεπεράσει ακόμα και την ίδια του τη ρήση! Πολύ υλικό και πληροφορίες για τη ζωή του διάσημου καλλιτέχνη που διαπερνούν ολόκληρη τη ζωή του, φωτίζοντας αρκετές πλευρές αυτής της μυστήριας και πολυσχιδούς προσωπικότητας που κατάφερε παρά το αποκρουστικό (όπως θεωρούσε ο ίδιος, άποψη που δεν ασπάζεται η γράφουσα) παρουσιαστικό του και τον κλειστό και δύστροπο χαρακτήρα του να γίνει μια από τις πιο δημοφιλείς και αναγνωρίσιμες φιγούρες του 20ου αιώνα.
Η ταινία είναι η αλήθεια πως χάνεται λίγο στο θαυμασμό της για το Γούρχολ και εδικά στο πρώτο δίωρο μένει σε μια αρκετά επιφανειακή ανάλυση, παρουσιάζοντας πολλές εικόνες αλλά δίνοντας λίγες ουσιαστικές πληροφορίες για τον καλλιτέχνη, ενώ τα χρονικά όρια και οι φάσεις της καλλιτεχνικής του δημιουργίας δεν είναι καθόλου σαφή. Τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά από την περίοδο του 1960 και μετά που έρχεται η αναγνώριση και δίνεται σημαντικό αρχειακό υλικό, αλλά και πάλι δεν υπάρχει μια σειρά που να δίνει στον θεατή να καταλάβει την ακριβή πορεία των γεγονότων, ενώ από ένα σημείο και μετά η προσωπική ζωή του αποσιωπάται και το φιλμ επικεντρωνεται στην γνωστή δημόσια φιγούρα που φρόντιζε να πλασάρει προς το έξω ο ίδιος ο δαιμόνιος Αντι. Σε κάθε περίπτωση, παρά τις υπαρκτές αδυναμίες (που είναι περισσότερο αδικαιολόγητες και λόγω της μεγάλης διάρκειας), το φιλμ δίνει μια συνολική εικόνα αυτού του αμφιλεγόμενου καλλιτέχνη που ήξερε να χειρίζεται την εικόνα (τη δική του αλλά και των άλλων) με εξαιρετική μαεστρία και να δημιουργεί το «pop» από το πουθενά. Από τα δύσκολα πρώτα χρόνια στο οργιώδες Factory των 70s και από τη διακόσμηση βιτρινων και τη διαφήμιση, στους πίνακες, τα φιλμ και τους Velvet underground, στο ντοκυμανταιρ αυτό καταγράφεται η πραγματικά αξιοθαύμαστη πορεία ενός καλλιτέχνη που είχε τη μοναδική ικανότητα να παρακολουθεί και να αποτυπώνει με ακρίβεια την εποχή
του κοιτώντας τη ταυτόχρονα με το βλέμμα ενός ηδονοβλεψία από το μέλλον.


Μαριάννα Ράντου

(Καθημερινές ανταποκρίσεις από τις προβολές του 9ου Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ κι από το blog Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΡΕΛΑΙΝΟΤΑΝ ΝΑ ΑΚΟΥΕΙ ΝΙΝΟ ΡΟΤΑ)

1 σχόλιο:

Seven Film Gallery είπε...

http://www.rota958.blogspot.com/