BABEL
Όχι, δεν είναι ακόμα μια διθυραμβική κριτική για το δίδυμο των σπονδυλωτών Inarritu – Ariaga! Από αυτές είχαμε πολλές, οι οποίες δημιούργησαν προσδοκίες ανώτερες των πρεποντων. Η συνεργασία που ξεκίνησε με φρεσκάδα και ανανέωση(Amores Perros), καθιέρωσε τη μόδα σπονδυλωτών και εκθειάστηκε (21 Grams), μοιάζει πλέον πιο χιλιοειπωμένη και γραφική από ποτέ (BABEL). Είχα ένα φόβο πως μάλλον μια από τα ίδια θα έβλεπα και δυστυχώς επιβεβαιώθηκα, καθώς δεν υπάρχει μεγαλύτερος ανασταλτικός παράγοντας για τη δημιουργικότητα από την ασφάλεια που δίνει η επανάληψη μιας ήδη πετυχημένης συνταγής.
Η ταινία είναι μια φαινομενικά τέλεια ταινία. Οι σκηνοθετικές ικανότητες του Inarritu δε μπορούν να αμφισβητηθούν, όπως και η αποτύπωση από τον Ariaga τόσο αληθινών χαρακτήρων. Προς τι όμως αυτή η πολυπλοκότητα στο φόντο; Η αλληλουχία τόσο διαφορετικών ανθρώπινων κοινωνιών είναι πολύ φανταχτερή, όπως και ο τίτλος που την υποστηρίζει, αλλά ουσιαστικά πραγματική αλληλεπίδραση μεταξύ των ιστοριών δεν υπάρχει. Η σύνδεση μεταξύ τους είναι τόσο ανούσια που δεν αντιλαμβάνεσαι το σκοπό των δημιουργών. Ποιο είναι το συμπέρασμα δηλαδή; Ότι παντού σε όλο τον κόσμο οι άνθρωποι υποφέρουν ανεξαρτήτως φυλής; Χαίρω πολύ, σιγά το νέο! Πολύ παιδαριώδης μια τέτοια προσέγγιση και σίγουρα όχι ταιριαστή στο σεναριακό ταλέντο του Ariaga. Επίσης το ζήτημα της γλώσσας και επικοινωνίας, που ήταν το κύριο αντικείμενο στο οποίο πίστευα ότι αναφέρεται η ταινία βλέποντας το τρέιλερ και τον τίτλο, αντιμετωπίζεται μάλλον ρηχά και επιφανειακά δίνοντας την εντύπωση της απλής αναφοράς στο πρόβλημα. Άρα τι μένει; Οι πολύ καλές ερμηνείες του εκλεκτού καστ, ένας φοίνικας για τη σκηνοθεσία (που μπορεί και να τον άξιζε), κάποιες σκηνές πολύ δυνατές και πάνω από όλα το αίσθημα του ανολοκλήρωτου. Η ταινία δεν είναι κακή, προς Θεού! Ακόμα και σε μένα νομίζω άρεσε παρά τα πολλά “αλλά”, κι αυτό μάλλον γιατί το ξαναζεσταμένο φαγητό είναι καλύτερο απ’ το καθόλου φαγητό! Πειράζει όμως που ακόμα πεινάω;
Γιώργος Αγγελόπουλος
Όχι, δεν είναι ακόμα μια διθυραμβική κριτική για το δίδυμο των σπονδυλωτών Inarritu – Ariaga! Από αυτές είχαμε πολλές, οι οποίες δημιούργησαν προσδοκίες ανώτερες των πρεποντων. Η συνεργασία που ξεκίνησε με φρεσκάδα και ανανέωση(Amores Perros), καθιέρωσε τη μόδα σπονδυλωτών και εκθειάστηκε (21 Grams), μοιάζει πλέον πιο χιλιοειπωμένη και γραφική από ποτέ (BABEL). Είχα ένα φόβο πως μάλλον μια από τα ίδια θα έβλεπα και δυστυχώς επιβεβαιώθηκα, καθώς δεν υπάρχει μεγαλύτερος ανασταλτικός παράγοντας για τη δημιουργικότητα από την ασφάλεια που δίνει η επανάληψη μιας ήδη πετυχημένης συνταγής.
Η ταινία είναι μια φαινομενικά τέλεια ταινία. Οι σκηνοθετικές ικανότητες του Inarritu δε μπορούν να αμφισβητηθούν, όπως και η αποτύπωση από τον Ariaga τόσο αληθινών χαρακτήρων. Προς τι όμως αυτή η πολυπλοκότητα στο φόντο; Η αλληλουχία τόσο διαφορετικών ανθρώπινων κοινωνιών είναι πολύ φανταχτερή, όπως και ο τίτλος που την υποστηρίζει, αλλά ουσιαστικά πραγματική αλληλεπίδραση μεταξύ των ιστοριών δεν υπάρχει. Η σύνδεση μεταξύ τους είναι τόσο ανούσια που δεν αντιλαμβάνεσαι το σκοπό των δημιουργών. Ποιο είναι το συμπέρασμα δηλαδή; Ότι παντού σε όλο τον κόσμο οι άνθρωποι υποφέρουν ανεξαρτήτως φυλής; Χαίρω πολύ, σιγά το νέο! Πολύ παιδαριώδης μια τέτοια προσέγγιση και σίγουρα όχι ταιριαστή στο σεναριακό ταλέντο του Ariaga. Επίσης το ζήτημα της γλώσσας και επικοινωνίας, που ήταν το κύριο αντικείμενο στο οποίο πίστευα ότι αναφέρεται η ταινία βλέποντας το τρέιλερ και τον τίτλο, αντιμετωπίζεται μάλλον ρηχά και επιφανειακά δίνοντας την εντύπωση της απλής αναφοράς στο πρόβλημα. Άρα τι μένει; Οι πολύ καλές ερμηνείες του εκλεκτού καστ, ένας φοίνικας για τη σκηνοθεσία (που μπορεί και να τον άξιζε), κάποιες σκηνές πολύ δυνατές και πάνω από όλα το αίσθημα του ανολοκλήρωτου. Η ταινία δεν είναι κακή, προς Θεού! Ακόμα και σε μένα νομίζω άρεσε παρά τα πολλά “αλλά”, κι αυτό μάλλον γιατί το ξαναζεσταμένο φαγητό είναι καλύτερο απ’ το καθόλου φαγητό! Πειράζει όμως που ακόμα πεινάω;
Γιώργος Αγγελόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου