Seven Film Gallery

«ΑΝΤΡΑΣ ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ» [Unknown White Male]
Περιφέρεται στο μετρό της Νέας Υόρκης με βλέμμα χαμένου (ή βλαμμένου) χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα για την ταυτότητα του. Ψάχνοντας να βρει ποιος είναι φτάνει στην αστυνομία και με συνοπτικές διαδικασίες καταλήγει στο νοσοκομείο όπου περνάει μια βασανιστική εβδομάδα μέχρις ότου μια πολύ γλυκιά κοπέλα από το πρόσφατο παρελθόν του να τον ανακαλύψει και από εκεί να αρχίσει η αναζήτηση αυτονόητων πραγμάτων όπως: «Ποιος είμαι;», «έχω συγγενείς; Και αν ναι ποιοι είναι αυτοί;», «έχω φίλους;», «έχω σχέση;», «τι δουλειά κάνω;» , «ΠΟΥ ΜΕΝΩ;»
Ερωτήσεις άνευ λόγου και ουσίας για όλους εμάς τους κοινούς ανθρώπους με μνήμη, μα κεφαλαιώδους σημασίας για τον δυστυχή ήρωα αυτού του πολύ ενδιαφέροντος ντοκιμαντέρ με έντονα μυθοπλαστικά στοιχεία. Σ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας αυτός ο τύπος (σαν μωρό τριάντα χρονών) ΞΑΝΑγνωρίζει τη θάλασσα, τους φίλους του, τις αδερφές του, τον έρωτα, τη δουλειά του, την πόλη του, τα ζώα κλπ,κλπ. Κι ενώ όλα αυτά είναι πάρα πολύ ενδιαφέροντα δυστυχώς με τη συνεχή επανάληψη τους «φλατάρουν» την αφήγηση κι εμποδίζουν την ταινία να εκτοξευτεί στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μας όπου υπάρχει ένας πολύ ζεστός και φιλόξενος χώρος για τα αριστουργήματα (μικρά και μεγάλα).
«Η αθανασία είναι η υστεροφημία μας» έλεγε ο Λιαντίνης και αν αυτή η ταινία (όπως είπα παραπάνω) δεν είναι το αριστούργημα που θα μπορούσε να είναι σίγουρα εγείρει πολλά ερωτήματα φιλοσοφικής φύσης τα οποία δίνουν τροφή για ατελείωτες συζητήσεις με ατελείωτα τσιγάρα. Μιλάω για αιώνιες λιακάδες καθαρών μυαλών που μπορούν σε υπερβολικές δόσεις να σε κάνουν τρελό ή κάτι τέτοιο, και αυτή την ίδια στιγμή που γράφω ξαναδιαβάζω αυτά που έγραψα και σκέφτομαι μήπως θα ήταν καλύτερο να είχα ξεχάσει αυτή την ταινία ώστε αύτη η ακατάσχετη φλυαρία να μην είχε γραφτεί ποτέ; Μήπως ακόμα να είχα ξεχάσει όλα αυτά που με κάνουν να γράφω έτσι; Μήπως να είχα ξεχάσει τις βλακείες που έχω κάνει και τις σκέφτομαι τα βράδια και ντρέπομαι; Πώς θα ήταν αν ξανάρχιζα μια καινούρια ζωή; Και τι θα γινόταν με όλο τον χαμένο χρόνο αφού ουσιαστικά θα έπρεπε να ξαναδημιουργηθώ έχοντας πίσω μου δεκαετίες χαμένες; Μήπως να ξεχνούσα απλώς ότι είμαι άνθρωπος κι έτσι να μην υπήρχε το «μήπως» στο μυαλό μου και μ’ αυτό τρόπο να μην μπορούσα να επαναλαμβάνω συνεχώς: « μήπωςμήπωςήπωςμήπωςμήπωςμήπωςμήπωςήπωςμήπωςμήπως ». ΜΗΠΩΣ;