DAY 3
Τρίτη ανταπόκριση από Κάνες. Παρασκευή 18 Μαΐου…
Κάτι που ξεχάσαμε να αναφέρουμε στις έως τώρα ανταποκρίσεις μας: πριν από την πρώτη δημοσιογραφική προβολή μιας ταινίας του διαγωνιστικού, εκείνης που γίνεται στις 08.30 στο Παλέ του φεστιβάλ, την αίθουσα Λιμιέρ, προβάλλεται μια μικρού μήκους ταινία από το παρελθόν. Έξυπνη και απλή ιδέα που τονίζει τον επετειακό χαρακτήρα της συγκεκριμένης οργάνωσης του φεστιβάλ.
Επίσης, κάτι που μου κάνει φοβερή εντύπωση στην αίθουσα Λιμιέρ είναι το πώς… φαίνεται το σήμα του φεστιβάλ. Το σήμα δείχνει μια σκάλα που ξεκινάει από τον βυθό της θάλασσας, έχει κόκκινο χαλί στα σκαλοπάτια της και φτάνει μέχρι τον ουρανό και τα αστέρια! Το τρομερό λοιπόν είναι πως, όπου και να κάτσεις, σε οποιοδήποτε σημείο της αίθουσας, θαρρείς και το συγκεκριμένο σκαλοπάτι φτιάχτηκε για σένα: το ανεβαίνεις νοερά με τα μάτια σου από οποιαδήποτε οπτική γωνία…
Αρκετά με τις φλυαρίες, όμως. Πρώτη προβολή της ημέρας, μία του διαγωνιστικού τμήματος: «Les chansons d’ amour» (The love songs) του Κριστόφ Ονορέ.
Κάτι που ξεχάσαμε να αναφέρουμε στις έως τώρα ανταποκρίσεις μας: πριν από την πρώτη δημοσιογραφική προβολή μιας ταινίας του διαγωνιστικού, εκείνης που γίνεται στις 08.30 στο Παλέ του φεστιβάλ, την αίθουσα Λιμιέρ, προβάλλεται μια μικρού μήκους ταινία από το παρελθόν. Έξυπνη και απλή ιδέα που τονίζει τον επετειακό χαρακτήρα της συγκεκριμένης οργάνωσης του φεστιβάλ.
Επίσης, κάτι που μου κάνει φοβερή εντύπωση στην αίθουσα Λιμιέρ είναι το πώς… φαίνεται το σήμα του φεστιβάλ. Το σήμα δείχνει μια σκάλα που ξεκινάει από τον βυθό της θάλασσας, έχει κόκκινο χαλί στα σκαλοπάτια της και φτάνει μέχρι τον ουρανό και τα αστέρια! Το τρομερό λοιπόν είναι πως, όπου και να κάτσεις, σε οποιοδήποτε σημείο της αίθουσας, θαρρείς και το συγκεκριμένο σκαλοπάτι φτιάχτηκε για σένα: το ανεβαίνεις νοερά με τα μάτια σου από οποιαδήποτε οπτική γωνία…
Αρκετά με τις φλυαρίες, όμως. Πρώτη προβολή της ημέρας, μία του διαγωνιστικού τμήματος: «Les chansons d’ amour» (The love songs) του Κριστόφ Ονορέ.
Στην τρίτη του συνεργασία με τον Λουί Γκαρέλ, ο Ονορέ γυρίζει ένα… μιούζικαλ! Μην τρομάζετε, δεν είναι μιούζικαλ με την κλασική έννοια του όρου. Απλά, όταν κάποιος από τους ήρωες θέλει να εκφραστεί συναισθηματικά, αρχίζει να τραγουδάει! Η υπόθεση, πολύ απλή (;): ένας νεαρός δημοσιογράφος είναι ερωτευμένος με μια κοπέλα. Η κοπέλα, όμως, του ζητάει να κάνουν… τριολέ! Έτσι, στη σχέση τους έχει προστεθεί μια άλλη κοπέλα, επίσης δημοσιογράφος, που μοιράζεται το ζεύγος, κυρίως, όμως, κάνει έρωτα με την κοπέλα. Οι τρεις τους φαίνεται να τα πηγαίνουν καλά. Ξαφνικά, όμως, σε μια συναυλία, η κοπέλα του ζευγαριού παθαίνει ανακοπή και πεθαίνει! Ο νεαρός καταρρέει συναισθηματικά και αρχίζει να συμπεριφέρεται παράξενα. Τα μέλη της οικογένειας της κοπέλας που πέθανε (κυρίως η μεγαλύτερη αδελφή της) προσπαθούν κι αυτά να αντέξουν το πένθος τους. 
Το… τρίτο πρόσωπο στη σχέση, η άλλη δημοσιογράφος δηλαδή, δοκιμάζει την τύχη της με έναν άλλο άντρα. Και ο δημοσιογράφος φαίνεται να βρίσκει παρηγοριά σε όλα αυτά, πρώτα σε άσχετες γυναικείες αγκαλιές και έπειτα στην αγκαλιά του αδελφού του άντρα με τον οποίο τα φτιάχνει η δημοσιογράφος! Ξέρω, σας ακούγονται περίεργα και μπερδεμένα όλα αυτά. Μπα, εντελώς γαλλικά είναι. Κι αν δεν υπήρχαν τα τραγούδια, η ταινία θα ήταν αρκούντως κοινότυπη, παρά το ερωτικό μπλέξιμο. Τα τραγούδια είναι πολύ καλά όλα τους και βοηθούν στην εξέλιξη της δράσης. Υπάρχει αναφορά στον Ευριπίδη (η μικρή αδελφή της νεκρής διαβάζει τα άπαντά του για εξετάσεις), στο δωμάτιο του νεαρού εραστή του δημοσιογράφου υπάρχει αφίσα του «Nobody knows» και παίζει κι ένα cd των Bloc Party. Όλα καλά, η ομοφυλόφιλη στροφή του ήρωα, όμως, δεν δικαιολογείται. Στο τέλος, λέγεται κάτι πολύ όμορφο: «Μην μ’ αγαπάς τόσο πολύ/ αγάπησέ με για περισσότερο χρόνο»…
Δεύτερη ταινία: «Un homme perdu» (A lost man) της Ντανιέλ Αρμπίντ (Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών).
Το… τρίτο πρόσωπο στη σχέση, η άλλη δημοσιογράφος δηλαδή, δοκιμάζει την τύχη της με έναν άλλο άντρα. Και ο δημοσιογράφος φαίνεται να βρίσκει παρηγοριά σε όλα αυτά, πρώτα σε άσχετες γυναικείες αγκαλιές και έπειτα στην αγκαλιά του αδελφού του άντρα με τον οποίο τα φτιάχνει η δημοσιογράφος! Ξέρω, σας ακούγονται περίεργα και μπερδεμένα όλα αυτά. Μπα, εντελώς γαλλικά είναι. Κι αν δεν υπήρχαν τα τραγούδια, η ταινία θα ήταν αρκούντως κοινότυπη, παρά το ερωτικό μπλέξιμο. Τα τραγούδια είναι πολύ καλά όλα τους και βοηθούν στην εξέλιξη της δράσης. Υπάρχει αναφορά στον Ευριπίδη (η μικρή αδελφή της νεκρής διαβάζει τα άπαντά του για εξετάσεις), στο δωμάτιο του νεαρού εραστή του δημοσιογράφου υπάρχει αφίσα του «Nobody knows» και παίζει κι ένα cd των Bloc Party. Όλα καλά, η ομοφυλόφιλη στροφή του ήρωα, όμως, δεν δικαιολογείται. Στο τέλος, λέγεται κάτι πολύ όμορφο: «Μην μ’ αγαπάς τόσο πολύ/ αγάπησέ με για περισσότερο χρόνο»…Δεύτερη ταινία: «Un homme perdu» (A lost man) της Ντανιέλ Αρμπίντ (Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών).
Ένας Γάλλος φωτογράφος στην Ιορδανία νιώθει την προσοχή του να τραβιέται από έναν παράξενο Άραβα. Θα τον αγκαζάρει ως μεταφραστή και θα προσπαθήσει να μάθει την ταυτότητά μου, μιας και ο Άραβας φαίνεται να έχει πάθει αμνησία μετά από ένα τραυματικό γεγονός… Όχι κάτι το ξεχωριστό η ταινία. Μικρή έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι παρά το ότι είναι γυρισμένη από γυναίκα είναι αρκούντως τολμηρή. Κατά δεύτερο, δείχνει πως στη Μέση Ανατολή (όπως και σε όλο τον κόσμο εξάλλου…) υπάρχει σεξ για πούλημα κι ας μιλάμε για μία από τις πιο συντηριτικές περιοχές του κόσμου! Κάτι τελευταίο: ωραίες γυναίκες οι άτιμες οι Αραβίδες (και ουχί… καραβίδες)…
Τρίτη ταινία, μια από τις πιο προκλητικές που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό (ως θέμα) και το τρελό είναι πως βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα! Μιλάμε για το «Savage Grace» του Τομ Κάλιν.
Τρίτη ταινία, μια από τις πιο προκλητικές που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό (ως θέμα) και το τρελό είναι πως βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα! Μιλάμε για το «Savage Grace» του Τομ Κάλιν.
Αναφέρεται στην οικογένεια Μπέικλαντ, μια οικογένεια που έβγαλε πάρα πολλά χρήματα από την ανακάλυψη του πλαστικού στις αρχές του 20ου αιώνα. Η Μπάρμπαρα παντρεύτηκε τον Μπρουκς και έκαναν τον Άντονι (ή Τόνι). Βλέπουμε την παράξενη οικογένεια να ζει σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου γουστάρει (εξάλλου, κανείς τους δεν δουλεύει), την σχέση εξάρτησης που αναπτύσσεται μεταξύ μητέρας και γιου, την ομοφυλόφιλη στροφή του γιου και την προσπάθεια της μάνας να τον… επαναφέρει στον ίσιο δρόμο! Όσο σεμνά κι αν κινηματογράφησε την σκηνή όπου μάνα και γιος κάνουν σεξ, ένα σοκ το περνάς, ιδίως όταν η ικανοποιημένη μάνα, ικανοποιεί τον ανικανοποίητο γιο της με τα… χέρια! Μετά από αυτό, βεβαίως, ο γιος σκότωσε τη μητέρα του με μαχαίρι! Κάτι σαν αρχαία τραγωδία κι ακόμα περισσότερο – τι να μας πει τώρα και ο Οιδίποδας: εκείνος τουλάχιστον δεν γνώριζε ότι πλάγιαζε με την μητέρα του όταν το έκανε! Η Τζούλιαν Μουρ στο ρόλο της μάνας είναι σπουδαία για άλλη μια φορά, την όλη προσέγγιση του θέματος, όμως, ο σκηνοθέτης την έκανε περισσότερο αποστασιοποιημένα από όσο χρειαζόταν. Αποτέλεσμα: στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας βαριέσαι. Στο τέλος, βεβαίως, σοκάρεσαι, ιδίως όταν πληροφορείσαι πως ο αιμομίκτης μητροκτόνος κλείστηκε σε ίδρυμα, απελευθερώθηκε, πήγε να μείνει με τη γιαγιά του (τη μητέρα της μητέρας του) την οποία… μαχαίρωσε επίσης (χωρίς να κάνει σεξ μαζί της, ευτυχώς!), ξανακλείστηκε σε φυλακή και τελικά, αυτοκτόνησε. Τυλίγοντας μιας… πλαστική σακούλα γύρω από το λαιμό του…
Τέταρτη ταινία: «The nines» του Τζον Όγκουστ (Μάρκετ): καταρχάς, στην προβολή βρεθήκαμε εντελώς τυχαία, όταν δεν μπορέσαμε να μπούμε (κλασικά…) σε άλλες προβολές.
Και βρεθήκαμε μπροστά σε μια ταινία – έκπληξη: δημοφιλής ηθοποιός της τηλεόρασης, παθαίνει νευρικό κλονισμό, βάζει φωτιά στο παρελθόν του (και κατορθώνει να κάψει όλο του το σπίτι) και βιώνει ένα house arrest (μιας που είναι διάσημος). Αναγκάζεται να μείνει σε ένα άλλο σπίτι. Όμως, παράξενα γεγονότα συμβαίνουν… Το ομολογώ: έπαθα πλάκα με την ταινία! Μου θύμισε «Donnie Darko» και παλιό, καλό Ντέιβιντ Λιντς κι όλα αυτά με μια εσάνς «Ζώνης του Λυκόφωτος»! Εντάξει, ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης (σεναριογράφος της «Νεκρής νύφης» παρακαλώ), γεμίζει την ταινία στα κοντινά, παραπέμποντας σε τηλεοπτική γραφή. Όμως, το σενάριο ξεπερνάει την ανάγκη για αισθητική. Συνεχείς αναφορές στην ποπ κουλτούρα, κριτική στην τηλεόραση και στο σινεμά όπως κυριαρχεί σήμερα, αλλά και πολλά φιλοσοφικά ερωτήματα σε μια ταινία που σκίζει και πάει. Ο Ράιαν Ρέινολντς είναι παράδοξα καλός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ δίπλα του η Χόουπ Ντέιβις τα πάει εξίσου καλά. Είπαμε: τεράστια έκπληξη…
Τέταρτη ταινία: «The nines» του Τζον Όγκουστ (Μάρκετ): καταρχάς, στην προβολή βρεθήκαμε εντελώς τυχαία, όταν δεν μπορέσαμε να μπούμε (κλασικά…) σε άλλες προβολές.
Και βρεθήκαμε μπροστά σε μια ταινία – έκπληξη: δημοφιλής ηθοποιός της τηλεόρασης, παθαίνει νευρικό κλονισμό, βάζει φωτιά στο παρελθόν του (και κατορθώνει να κάψει όλο του το σπίτι) και βιώνει ένα house arrest (μιας που είναι διάσημος). Αναγκάζεται να μείνει σε ένα άλλο σπίτι. Όμως, παράξενα γεγονότα συμβαίνουν… Το ομολογώ: έπαθα πλάκα με την ταινία! Μου θύμισε «Donnie Darko» και παλιό, καλό Ντέιβιντ Λιντς κι όλα αυτά με μια εσάνς «Ζώνης του Λυκόφωτος»! Εντάξει, ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης (σεναριογράφος της «Νεκρής νύφης» παρακαλώ), γεμίζει την ταινία στα κοντινά, παραπέμποντας σε τηλεοπτική γραφή. Όμως, το σενάριο ξεπερνάει την ανάγκη για αισθητική. Συνεχείς αναφορές στην ποπ κουλτούρα, κριτική στην τηλεόραση και στο σινεμά όπως κυριαρχεί σήμερα, αλλά και πολλά φιλοσοφικά ερωτήματα σε μια ταινία που σκίζει και πάει. Ο Ράιαν Ρέινολντς είναι παράδοξα καλός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ δίπλα του η Χόουπ Ντέιβις τα πάει εξίσου καλά. Είπαμε: τεράστια έκπληξη… 
Και στην τελευταία προβολή της ημέρας, επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά πως φέτος, το διαγωνιστικό τμήμα είναι το καλύτερο των τελευταίων χρόνων. Οι αφοί Κοέν προσφέρουν τη νέα τους ταινία «No country for old men» και θυμίζουν παλιές, καλές εποχές όπως εκείνες της αρχής της καριέρας του
ς με το «Μόνο αίμα» αλλά και την ειρωνία και το μαύρο χιούμορ του «Φάργκο». Πρωταγωνιστεί ο Χαβιέρ Μπαρντέμ σε ρόλο παρανοϊκού εγκληματία που σκοτώνει στο πιτς φυτίλι, ο Τόμι Λι Τζόουνς ως Τεξανός σερίφης και ο Τζος Μπρόλιν ως ο άνθρωπος που βρέθηκε ξαφνικά με δύο εκατομμύρια δολάρια στα χέρια του και σκέφτηκε πως θα μπορούσε να τα κρατήσει για τον εαυτό του. Εξαιρετική ταινία που σκόρπισε ενθουσιασμό και θα πούμε πολλά περισσότερα γι’ αυτήν όταν με το καλό βγει στις αίθουσες…
Over and out…
Θόδωρος Γιαχουστίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου