Seven Film Gallery

CANNES 2007

DAY 4
Τέταρτη ανταπόκριση από Κάνες. Σάββατο 19 Μαΐου…

Πολλοί είναι εκείνοι που μετά το «Φαρενάιτ 9/11» άρχισαν να κατηγορούν τον Μάικλ Μουρ για ασυδοσία, μανιπουλάρισμα του κόσμου και πως δεν είναι αντικειμενικός στα ντοκιμαντέρ του, καθώς δεν αφήνει να ακουστούν οι απόψεις που διαφέρουν από τις δικές του. Η άποψή τους αυτή θα ενισχυθεί μετά από το νέο του ντοκιμαντέρ, το «Sicko» (εκτός συναγωνισμού). Ένα ντοκιμαντέρ για τα χάλια του αμερικάνικου συστήματος υγείας που κινείται στα γνωστά πλαίσια του σκηνοθέτη: καταφέρεται ευθέως εναντίον των αμερικάνικων κυβερνήσεων, κατηγορεί τις ασφαλιστικές εταιρίες στις ΗΠΑ, είναι συγκινητικός σε στιγμές, αλλού χρησιμοποιεί άριστα την ειρωνεία. Ίσως, όμως, να το έχει «κατασκευάσει» όλο αυτό, ίσως να μην είναι πραγματικά «πραγματικό», ίσως να έχει αποκρύψει απόψεις… Ίσως να εκβιάζει τη συγκίνηση των θεατών με το να δείχνει ταλαιπωρημένους ανθρώπους να κλαίνε, σίγουρα, αντιπαραθέτοντας τα συστήματα υγείας των ΗΠΑ με εκείνα του Καναδά, της Αγγλίας και της Γαλλίας, να υπερ-ωραιοποιεί των άλλων και να υπερ-βρίζει των αμερικάνων… Ε, και; Τόσα χρόνια οι κρατικές προπαγάνδες δεν παρουσιάζουν μια μη πραγματική πραγματικότητα για δικός τους όφελος; Αν είναι να υπάρξει ένας άλλος δυναμικός λόγος που να έρχεται σε κόντρα, ίσως χρειάζεται να χρησιμοποιήσει τα ίδια όπλα… Η μεταφορά των διασωστών της 11ης Σεπτεμβρίου στην Κούβα είναι από τις πολύ δυνατές στιγμές της ταινίας και το αμερικάνικο κατεστημένο προσπάθησε να σταματήσει την προβολή του φιλμ γιατί υποτίθεται πως με αυτή του την κίνηση ο Μουρ έσπασε το… εμπάργκο αποκλεισμού της Κούβας! Σπουδαία, δυνατή ταινία, ένα εμπορικό ντοκιμαντέρ που τα λέει καλά. Και στο τέλος, ο Μάικλ Μουρ πάει τα… άπλυτά του στον Λευκό Οίκο για να του τα πλένει η κυβέρνηση των ΗΠΑ!!!

Δεύτερη προβολή της ημέρας: «Young Yakuza» του Ζαν Πιέρ Λιμοζίν (εκτός συναγωνισμού). Ένα παράξενο ντοκουντράμα που παρουσιάζει την κατάσταση με τους γιακούζα στην σημερινή Ιαπωνία – όπου γιακούζα, κάτι αντίστοιχο με την μαφία. Με υπερβολικά πολλές λεπτομέρειες δείχνεται η εκπαίδευση νεαρών ανέργων ως γιακούζα, εκπαίδευση που περιλαμβάνει πώς να στρώσουν το κρεβάτι ή πώς να ετοιμάζουν τσάι για το αφεντικό τους! Μπλέκεται και λίγη γιαπωνέζικη… ραπ, το όλον, όμως, δεν λέει…

Τρίτη προβολή της ημέρας: «Yo» του Ράφα Κόρτες. Προβλήθηκε στην «Εβδομάδα της κριτικής», χωρίς να διαγωνίζεται σε αυτήν, ως η «ανακάλυψη της χρονιάς», σύμφωνα τουλάχιστον με την FIPRESCI. Ένας Γερμανός ονόματι Χανς πιάνει δουλειά ως επιστάτης στο σπίτι ενός πλούσιου Γερμανού, στην Μαγιόρκα της Ισπανίας, σε μια απόμερη πόλη της, όμως, μακριά από το νταβαντούρι για το οποίο είναι γνωστό το νησί. Φαίνεται καλός άνθρωπος και προσπαθεί να επικοινωνήσει με τους γύρω του, οι νησιώτες, όμως, του φέρονται ψυχρά ενώ και το αφεντικό του τον αντιμετωπίζει σαν σκουπίδι! Ο Χανς αντικαθιστά έναν άλλο Χανς, τον προηγούμενο επιστάτη, που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς. Αργά αλλά σταθερά – ιδίως μετά από μια μοιραία του ανακάλυψη, ο Χανς θα αλλάξει και θα μετατραπεί σε κάποιον άλλο… Χαρακτηριστική ταινία από αυτές που λατρεύουν οι κριτικοί και δυσκολεύονται να αποδεχτούν οι απλοί σινεφίλ. Προφανώς είναι καλή ταινία, όμως, οι ρυθμοί που επιλέγει ο σκηνοθέτης και η όλη του προσέγγιση είναι η αρμόζουσα για το (μεγάλο) κοινό. Θα μπορούσε να είναι κάτι σαν τον «Ταλαντούχο κύριο Ρίπλεϊ», μιλάει η ταινία για την αναζήτηση ταυτότητας του ανθρώπου, την απομόνωση και άλλα ωραία, αλλά…
[περισσότερα για την ταινία καθώς και το τρειλερ, μπορείτε να βείτε στο official site της, εδώ ]

Τέταρτη και τελευταία προβολή της ημέρας: «Voleurs de chevaux» του Μίσα Γουάλντ (Εβδομάδα της κριτικής). Πολλές φορές, πηγαίνεις σε μια ταινία περιμένοντας τα καλύτερα και απογοητεύεσαι. Άλλες φορές, πηγαίνεις σε μια ταινία περιμένοντας τα χειρότερα και εκπλήσσεσαι ευχάριστα! Το δεύτερο μας συνέβη με τούτη την ταινία. Μια ιστορία τοποθετημένη στη Ρωσία του 19ου αιώνα με πρωταγωνιστές δύο δίδυμα αδελφών. Τα δύο πρώτα αδέλφια είναι Καζάκοι φτωχοί και πεινασμένοι που γίνονται κοζάκοι, και τα δύο άλλα αδέλφια βγάζουν το προς το ζην ως κλέφτες αλόγων. Οι πορείες τους θα συναντηθούν όταν οι δεύτεροι κλέψουν τα άλογα των πρώτων… Παλιομοδίτικο σινεμά, μα καλοφτιαγμένο και σε στιγμές πάρα πολύ όμορφο, δείχνει τις ενοχές που πλημμυρίζουν τα αδέλφια μετά από λάθη τους και λειτουργούν ως κινητήρια δύναμη για τις πράξεις τους. Δείχνει μια άλλη ζωή, πιο σκληρή και δύσκολη ίσως, αλλά πιο κοντά στη φύση. Δείχνει τη δύναμη της συγχώρεσης… Δυο – τρεις σκηνές είναι μέχρι και συγκλονιστικές ενώ το όλον δένει πετυχημένα με την υπέροχη μουσική της ταινίας…

Αυτά και για σήμερα από τις Κάννες.


Over and out…
Θόδωρος Γιαχουστίδης