Πέμπτη 30 Αυγούστου 2007

64 Mostra Internazionale d'Arte Cinematografica di Venezia


Το Φεστιβάλ Βενετίας (Mostra Internazionale d'Arte Cinematografica di Venezia) είναι το αρχαιότερο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στον κόσμο. Ξεκίνησε το 1932 ως "Esposizione Internazionale d'Arte Cinematografica" (Διεθνής Έκθεση της Τέχνης του Κινηματογράφου) και από τότε διεξάγεται ετησίως, στα τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτέμβρη, στο νησί Λίντο στη Βενετία. Οι προβολές των ταινιών γίνονται στο ιστορικό Palazzo del Cinema. Είναι ένα από τα πιο αναγνωρισμένου κύρους κινηματογραφικά φεστιβάλ και αποτελεί μέρος της φημισμένης Μπιενάλε της Βενετίας, μιας μεγάλης έκθεσης μοντέρνας τέχνης που λαμβάνει χώρα κάθε δύο χρόνια


ΕΠΙΣΗΜΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ


Joe WRIGHT Atonement
Wes ANDERSON The Darjeeling Limited
Kenneth BRANAGH Sleuth
Youssef CHAHINE Heya fawda (Le Chaos)
Brian DE PALMA
Redacted
Andrew DOMINIK The Assassination of Jesse James
by the Coward Robert Ford
Paolo FRANCHI Nessuna qualità agli eroi
Tony GILROY Michael Clayton
Peter GREENAWAY
Nightwatching
Jose Luis GUERIN En la ciudad de Sylvia
Paul HAGGIS In the Valley of Elah
Todd HAYNES I’m not There
JIANG Wen Taiyang zhaochang shenqi
(The Sun Also Rises)
LEE Kang Sheng
Bangbang wo aishen (Help Me Eros)
Ang LEE Se, jie (Lust, Caution)
Ken LOACH It’s a Free World...
Vincenzo MARRA
L’ora di punta
MIIKE Takashi Sukiyaki Western Django
Nikita MIKHALKOV 12 (περίπου 3 ωρες)
Andrea PORPORATI Il dolce e l’amaro
Eric ROHMER Les Amours d’Astrée et Céladon


Τέλος,ενα νέο βραβείο θεσπίζει το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βενετίας για ταινίες που έχουν ομοφυλόφιλο θέμα ή ως ήρωα έναν ομοφυλόφιλο χαρακτήρα.
Το «Ομοφυλόφιλο Λιοντάρι» (Queer Lion), όπως θα ονομάζεται το βραβείο, θα κερδίσει η καλύτερη μεγάλου μήκους ταινία που έχει ομοφυλόφιλο θέμα ή χαρακτήρα.
Ο διευθυντής του διαγωνιστικού τμήματος Ντάνιελ Καζαγκράντε, δήλωσε ότι χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια διαπραγματεύσεων για να παρουσιαστεί το βραβείο. Προσέθεσε ότι αναμένει να είναι υποψήφιες για το βραβείο γύρω στις 10 με 12 ταινίες.
«Δεν ψάχνουμε για το επόμενο Μυστικό του Brokeback Mountain. Αναζητάμε απλά ταινίες που να παρουσιάζουν ομοφυλόφιλους χαρακτήρες ή θέματα με ακρίβεια» συμπλήρωσε.
Σύμφωνα με το BBC, την νικήτρια ταινία θα αναδείξει μια ολιγομελής επιτροπή. Το βραβείο θα είναι το γνωστό φτερωτό λιοντάρι, το οποίο στα φτερά του θα έχει τα χρώματα του ουράνιου τόξου, όπως εμφανίζονται στη σημαία περηφάνιας των ομοφυλοφίλων (gay pride).
Αντίστοιχο βραβείο, ονόματι Teddy Bear, έχει θεσπίσει εδώ και 21 χρόνια το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου.


http://www.labiennale.org/en/cinema

1 σχόλιο:

Seven Film Gallery είπε...

Μπορεί ένα φεστιβάλ κινηματο-
γράφου να γυμνάσει τους γλου-
τούς σου σε βαθμό που να σε
θαυμάζουν όλοι όταν γυρίσεις
στην πατρίδα; Ναι, αν πρόκειται
για το Φεστιβάλ της Βενετίας στο
Λίντο και έχεις πάρει το ποδή-
λατο παραμάσχαλα. Πέντε φο-
ρές την ημέρα να κάνεις τη διαδρομή ξενοδοχείο - Φεστι-
βάλ - κέντρο - αίθουσες προβολής, δεν θες τίποτε άλλο. Εχεις
κάψει το πανίνο (το σάντουιτς στα ιταλικά) προτού καν το
φας και ενδεχομένως έχεις απορροφηθεί τόσο από τη γα-
λήνια ομορφιά μιας πάλαι πότε αριστοκρατικής λουτρόπο-
λης, η οποία κυριολεκτικά γλυκαίνει τόσο τα μάτια σου που
το σκέφτεσαι διπλά προτού αποφασίσεις να κλειστείς σε μια
αίθουσα, για να παρακολουθήσεις Κινέζους με αρτιστίκ διά-
θεση σε υπαρξιακή αφρίτα.
Kάτι που ευτυχώς δεν συμβαίνει αισθητά φέτος, εφόσον
το μεγαλύτερο μέρος των ταινιών του Φεστιβάλ είναι ευρεί-
ας απήχησης, «μιλάνε» αγγλικά και δεν σε αναγκάζουν να συ-
μπάσχεις με το δράμα του δημιουργού. Στροφή 180 μοιρών
για ένα Φεστιβάλ που ανέκαθεν αγαπούσε περισσότερο από
τα υπόλοιπα τους Αμερικανούς (έστω και αν στο φινάλε έδι-
νε για ξεκάρφωμα το βραβείο σε έναν Κινέζο), και φέτος,
στην 75η επετειακή εκδοχή του, το κάνει ακόμη πιο ακο-
μπλεξάριστα.
Ο «ΤΖΑΝΓΚΟ», Η ΡΕΝΤΓΚΡΕΪΒ ΚΑΙ Ο ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
Σπαγγέτι με βρετανικό στιλ
και ελληνικές αναμνήσεις
Κάτι λοιπόν οι πραγματικά ενδιαφέρουσες φετινές επι-
λογές του διευθυντή Μάρκο Μίλερ,
κάτι ο ψυχανώμαλος καιρός που χτυ-
πάει κάθε λίγο και λιγάκι ημίωρες μπόρες,
κάτι επίσης που είναι αρχή ακόμη (Παρα-
σκευή γράφεται αυτό το κείμενο, τρίτη μέ-
ρα του Φεστιβάλ) και δεν έχει ζεσταθεί το
πάρτι, κλείνεσαι πιο εύκολα στις αίθουσες.
Και μερικές φορές, εκεί είναι που σε περι-
μένουν οι μεγαλύτερες εκπλήξεις και οι πιο
έντονες συγκινήσεις.
Αποφασισμένος, ό,τι και αν γίνει φέτος,
παράλληλα με τις ταινίες του επίσημου δια-
γωνιστικού τμήματος να παρακολουθήσω
όσες περισσότερες γίνεται από τις αποκατε-
στημένες κόπιες κλασικών σπαγγέτι γουέ-
στερν του ’60 και του ’70, χώθηκα την Πέ-
μπτη σε μία όχι και τόσο γεμάτη αίθουσα για
να δω τον θρυλικό «Ντζάνγκο» (1966) του
Σέρτζιο Κορμπούτσι, με τον Φράνκο Νέρο.
Την ταινία προλόγιζε στα ιταλικά ένας γοη-
τευτικός 65άρης.
Ρωτάω έναν διπλανό μου Ιταλό ποιος εί-
ναι ο κύριος που μιλάει, εκείνος μου απα-
ντάει πως πρόκειται για τον Φράνκο Νέρο και μένω κόκαλο
από τη συγκίνηση. Ο Νέρο απευθύνεται στο πλήθος, ξαφνικά
λέει με βαριά ιταλική προφορά το όνο-
μα «Βανέσα Ρεντγκρέιβ» και δείχνει
προς μια πανέμορφα γερασμένη κυρία,
ανάμεσα στους θεατές, η οποία τον χει-
ροκροτεί με αληθινή και ευγενική θερ-
μότητα. Ο κόσμος στην αίθουσα, κυρίως
νεαρά παιδιά, σηκώνεται αυθόρμητα
και δείχνει με ένα θερμό χειροκρότημα
την εκτίμησή του απέναντι σε μια πραγ-
ματικά μεγάλη κυρία.
Σε αντίθεση με τους περισσότερους
νεαρούς συναδέλφους της, η Βανέσα
Ρεντγκρέιβ, η οποία επισκέφθηκε το Λίντο για την προώ-
θηση της ταινίας «Εξιλέωση» όπου εμφανίζεται, και παρά
τα 70 της χρόνια, δεν περιορίστηκε στη συνηθισμένη τυπι-
κούρα των περισσότερων ηθοποιών, αλλά, ως μια γυναίκα
με γνήσιο πάθος για την τέχνη και το σινεμά, χώθηκε ανά-
μεσα στον κόσμο προκειμένου να παρακολουθήσει όχι μια πο-
λυαναμενόμενη πρεμιέρα, αλλά ένα παλιό ιταλικό γουέστερν.
Οταν την πλησίασα για αυτόγραφο στο τέλος της προβο-
λής, δεν ξέρω πώς και γιατί ακριβώς, αλλά κάτι στην αύρα της,
ένα μίγμα αυθάδειας και αναρχίας με γνήσια αριστοκρατική
ευγένεια, μου θύμισε λίγο από Μελίνα και ακόμα καλύτερα.
«Από Αθήνα είσαι; Τι όμορφα! Ελπίζω να καταφέρω να έρθω στην
Ελλάδα τον επόμενο Ιούλιο», μου είπε με έναν τρόπο που έκα-
νε μια τόσο κοινότοπη φράση να φαίνεται σαν τη μεγαλύτερη
δήλωση. Εξίσου ζεστός και οικείος ο Φράνκο Νέρο, μαθαίνο-
ντας την εθνικότητά μου, θυμήθηκε αμέσως μια ταινία που και
ο ίδιος ο σκηνοθέτης της έχει (όχι) ξεχάσει, τη «Γλυκιά Πατρί-
δα» (1987), λέγοντάς μου: «Εχω γυρίσει ταινία στη χώρα σας, με
τον Κακογιάννη».
Ο ΛΑΚΚΟΣ ΤΩΝ ΛΕΟΝΤΩΝ
(επωνύμων και μη)
Μόνο σε ένα φεστιβάλ κινηματογράφου, πολυεθνικά
κοσμοπολίτικο, μπορείς να βρεθείς φάτσα με φά-
τσα, με τόσο διαφορετικές διασημότητες. Από τη
Βανέσα Ρεντγκρέιβ στον γοητευτικό εργένη Τζορτζ Κλούνεϊ,
για μια απολαυστική συνέντευξη που θα διαβάσετε τις επό-
μενες εβδομάδες στο «Big Fish», ο οποίος αποδεικνύει πως το
μεγαλύτερο όπλο γοητείας ενός άντρα είναι το χιούμορ. Και
από τον Τζορτζ Κλούνεϊ στη Βίκυ Καγιά, καλεσμένη της
«Lancia», που είναι χορηγός του φεστιβάλ για την πρεμιέρα
της ταινίας «Εξιλέωση» και το πάρτι που ακολούθησε στο με-
γαλοπρεπές «Hotel Excelsior».
Ανάμεσα στους άλλους επώνυμους που μέχρι στιγμής (και
υπενθυμίζω πως είμαστε ακόμη μόνο στην αρχή) ξεχώρισαν
με την παρουσία τους είναι η Κίρα Νάιτλι, πρωταγωνίστρια
της ταινίας «Εξιλέωση», η Σκάρλετ Γιόχανσον για την ταινία
«The Nanny Diaries», η μυστηριώδης Τίλντα Σουίντον (συ-
μπρωταγωνίστρια του Κλούνεϊ στο «Μάικλ Κλέιτον»), ο υπέ-
ροχος Μάικλ Κέιν (συμπρωταγωνιστής του κομψότατου Τζου-
ντ Λο στο ριμέικ της κλασικής ταινίας «Σλουθ», που σκηνοθέ-
τησε ο Κένεθ Μπράνα, ο Κουέντιν Ταραντίνο (με τον οποίο
τα ιταλικά μίντια έχουν ανοίξει πόλεμο από τη στιγμή που ο σκη-
νοθέτης δήλωσε ότι απεχθάνεται τον σύγχρονο ιταλικό κινη-
ματογράφο). Ολοι αυτοί και πολλοί άλλοι πόζαραν για τον φα-
κό μπροστά στην καινούρια πρόσοψη του «Palazzo del Cinema»
που σχεδίασε ο μάγος των κινηματογραφικών σκηνικών, Ντά-
ντε Φερέτι, για την επέτειο των 75 ετών, «διώχνοντας» κυριο-
λεκτικά από το προσκήνιο τα πολυάριθμα αγαλματένια λιο-
ντάρια που επί χρόνια στόλιζαν το φεστιβάλ.
ΤΑΙΝΙΑ Σ’ ΕΧΕΙ ΠΙΑΣΕΙ;
(ή ποια ταινία σ’ έχει πιάσει;)
Οσον αφορά το κυρίως θέμα ενός φεστιβάλ, δηλαδή τις
ταινίες, να ξεκαθαρίσουμε κατ’ αρχάς ότι ουδέποτε οι
ταινίες υπήρξαν το αποκλειστικά κυρίως θέμα κανε-
νός φεστιβάλ. Και αυτό δεν το λέω υποτιμητικά για τα φεστι-
βάλ, κάθε άλλο. Απλώς οι ταινίες από μόνες τους δεν αρκούν
για αφιερώματα στα διεθνή μίντια, χωρίς παπαρατσολογίες,
κοινώς επωνύμους, χωρίς κλειδαρότρυπα, και φυσικά χωρίς
εμπόριο. Διότι ένα φεστιβάλ έχει διπλή χρήση και σκοπιμότη-
τα. Αφενός για τον αγνό σινεφίλ είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία
να έρθει σε επαφή με καινούριες τάσεις, αλλά και με το πα-
ρελθόν του κινηματογράφου και να ανακαλύψει ταινίες που σε
κανονικές συνθήκες δεν θα μπο-
ρούσε να δει στο κύκλωμα των αι-
θουσών, αφετέρου για τις εταιρείες,
ένα μεγάλο πανηγύρι δημοσίων σχέ-
σεων και promotion των προϊόντων
τους, δηλαδή των ταινιών και των
ηθοποιών. Και σε όλη αυτή την -κατ’
εμέ- πολύ υγιή, και χρήσιμη για όλους
συναλλαγή, έρχονται στο τέλος και
τα βραβεία, που εκτός από ένα ψευτογκλαμουροσασπένς και
μια αμφισβητούμενη αναγνώριση καλλιτεχνικής αξίας του κι-
νηματογραφικού προϊόντος, έχουν και αυτά αξία καθαρά δια-
φημιστικής ανταπόδοσης. Είναι πολύ νωρίς μέχρι αυτή τη στιγ-
μή να σας γράψω κάτι ιδιαίτερο για τις ταινίες αυτές καθαυτές.
Ωστόσο, επιγραμματικά μπορώ να σας πω ότι η «Εξιλέω-
ση» πραγματικά ξεχωρίζει, τόσο αυτόνομα ως ταινία όσο και
ως υπόδειγμα κινηματογραφικής διασκευής λογοτεχνικού έρ-
γου. Το «Lust/ Caution» του Ανγκ Λι, παρά τις υπέροχες και
υπερτολμηρές ερωτικές σκηνές του, δεν σε πείθει για την ζω-
τική σημασία του βιοκαταλύτη των καυσίμων πάθους του μέ-
σα σε μια δυομισάωρη διάρκεια που κουράζει.
Ο «Μάικλ Κλέιτον» με τον Τζορτζ Κλούνεϊ μοιάζει με βαρετή
αρσενική εκδοχή της «Εριν Μπρόκοβιτς», σε ύφος δραματικού
θρίλερ, χαμένου σε σεναριακές ανισόπεδες διαβάσεις και σο-
βαροφανή φλυαρία. Και ο Τακέσι Κιτάνο με το «Glory to the
Filmaker» συνδυάζει Μόντι Πάιθονς, Γουές Κρέιβεν, Θανάση
Βέγγο, Μάρκο Σεφερλή, Νίνζα, Γιασουχίρο Οζου, Power
Rangers και τον εαυτό του σε μια μοναδική αυτοαναφορική κι-
νηματογραφική τρικυμία εν κρανίω, που μπορείς να την πα-
ρακολουθήσεις από οποιοδήποτε σημείο διαλέξεις, μέχρι όπου
αντέξεις. Προσωπικά το διασκέδασα και το βρήκα απελευθε-
ρωτικό ως εμπειρία, υποθέτω όμως ότι είμαι από τους (πολύ)
ελάχιστους.

Τάσος Θεοδωρόπουλος ( Πρώτο Θέμα)