Ο Θάνατος ειναι ο δρόμος πρός το Δέος

Μερικοί φεύγουν από τη ζωή με τον ίδιο – ακριβώς – τρόπο που έρχονται. Ουρλιάζοντας και κλωτσώντας… Ο Νίκος Νικολαϊδης, έφυγε με ακριβώς διαφορετικό τρόπο, ήρεμος, σιωπηλός, χαμογελαστός, κλείνοντας το μάτι σε ένοχες επιθυμίες κι απολαύσεις…Έτσι ήταν κι όλη του η ζωή…Δεν είχε ο ίδιος ανάγκη να ουρλιάξει και να κλωτσήσει. Αυτό το έκανε το έργο του…Οι ταινίες του, τα βιβλία του, οι μουσικές που διάλεγε κι αγαπούσε…
Μια ακόμη φράση από την τελευταία ταινία του Ντάρεν Αρανόφσκι….Ο Θάνατος είναι ο δρόμος προς το Δέος…Ο Νίκος Νικολαίδης αντέστρεψε την φράση αυτή….Η ζωή του και η δουλειά του προκαλούσαν δέος…Άρα ο θάνατος του είναι ο δρόμος μάλλον για την μια άλλη πιο φωτεινή ζωή…. ΄Ένα ταξίδι πέρα από το ποτάμι, προς τη Θάλασσα. Πιθανόν μέσα σε μια γυάλινη σφαίρα προς το άπειρο….
Ο Νικολαίδης κατάφερε για άλλη μια φορά να εκπλήξει γνωστούς και φίλους και να τους κάνει ακόμα και με την αιφνίδια «αναχώρησή» του να χαμογελάσουν…Μουδιασμένοι όλοι ακόμη από την είδηση, είδαν να σπεύδουν διάφοροι με «κροκοδειλάδικο» τρόπο να δηλώνουν «φίλοι», «οπαδοί», «σύντροφοι» και «συνοδοιπόροι»….Οι ίδιοι που τον λογόκριναν, τον εξόριζαν, τον κυνηγούσαν και τον λοιδορούσαν…
Λογικό, γιατί έτσι είναι η ζωή…
Λογικό γιατί έτσι κι αλλιώς, ο Νίκος Νικολαίδης, σε ολόκληρη τη ζωή του, αποτέλεσε στόχο πολυεπίπεδων σχόλια. Ακουγόντουσαν γι αυτόν τερατώδη πράγματα για όσα έκανε, κι ακόμη πιο τερατώδη για όσα δεν έκανε…
Δεν υπήρξε ποτέ ο μέσος όρος ανθρώπου, ο μέσος όρος εμπνευσμένου μυαλού, ο μέσος όρος ευαισθησίας, ο μέσος όρος Δημιουργού ( - είναι ίσως μοναδική περίπτωση έλληνα σκηνοθέτη που διεκδικεί τίμια τον όρο αυτό - )…Ήταν πάντα ένα βήμα πιο μπροστά, δύο χιλιόμετρα πιο πέρα από το συνηθισμένο, μίλια φωτός μακριά από την μετριότητα… Κι αυτό το εισέπραττε με ένα αχαλίνωτο φθόνο, ένα ξετσίπωτο σνομπισμό και μια φαρμακόγλωσση παραφιλολογία…Για όσους τον γνώρισαν από κοντά, ξέρουν πολύ καλά το ήθος και τη συνέπειά του, μια σπάνια ευαισθησία και πάνω από όλα μια πλήρη και απόλυτη συνέπεια σε όλα… Δεν εξαργύρωσε το ταλέντο του, προς χάριν της ευκολίας και της εμπορευματοποίησης…Δεν ενδιαφέρθηκε για τα ποταπά και τα ταπεινά, αλλά είχε πάντα την ίδια εμμονή, το ίδιο πάθος…Την ίδια ζέση κι αγάπη, για πρόσωπα και πράγματα...
Ο ίδιος παρέμεινε , μέχρι το τέλος, ένας αθεράπευτα ρομαντικός έφηβος, ένας πραγματικός ροκάς (που αγάπησε από τον ΄Ελβις Πρίσλευ μέχρι τον Αγγελάκα, που άκουγε Radiohead, με την ίδια ευλάβεια που άκουγε Βιβάλντι), ένας γνήσιος σινεφίλ (λάτρης του Γκοντάρ αλλά και ενθουσιασμένος θεατής ακραίων στιγμών του Μάικ Τακέσι) και δεν ξεπούλησε ΤΙΠΟΤΑ και για ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ.
Διαβάζω ανακοινώσεις ότι Ημικρατικοί και Κρατικοί Φορείς επιφυλάσσονται να τον τιμήσουν μεταθανάτια…. Να του αποδώσουν όλες τις τιμές που πεισματικά του αρνιόντουσαν όσο ο ίδιος ζούσε… Ας προσέξουν….Θα ήταν συνετό να σταματήσουν στο «επιφυλάσσονται»…΄Ετσι κι αλλιώς κι αυτός ήταν πολύ επιφυλακτικός μαζί τους… Για τους υπόλοιπους όσους τον αγάπησαν (φανερά, φθονερά ή κρυφά, με αφοσιωμένο πάθος ή αφόρητη ζήλια) ισχύει η αγαπημένη του φράση ( ανοβοσβύνει ακόμη στην ιστοσελίδα του)…See you in Hell, darling!!!

ΥΓ. 1. Διάλογος δύο παλιόφιλων (θα μπορούσε να τους πεις και παλιόφατσες) φίλων, γνωστών ταραξιών :
- Έξη το απόγευμα, δεν είναι περίεργη ώρα για κηδεία;
- Όχι για τον Νίκο…Αν ήταν στο χέρι του να επιλέξει, θα ήταν σίγουρα μεταμεσονύχτια…

Βάσος Γεώργας

Εξάρχεια 2007

πάντα συνένοχος