ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ

Η νέα εποχή είναι …Μεταμεσονύκτια
Για τους πολύ… ανήσυχους της πόλης
TAXIDERMIA

CONTROL

1000 ΜΙΛΙΑ ΕΡΩΤΑ

ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ
ΙΝΤΕΑΛ
Στην ΑΘΉΝΑ
Και πολύ σύντομα και στη
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

GET READY!

Διεθνής Ακαδημία Κινηματογραφικής Μουσικής

Τα Βραβεία για το 2007
To The Fountain (Clint Mansell) βραβεύτηκε σαν η καλυτερη μουσικη για ταινία από την Κριτική Επιτροπή και πηρε και το Βραβείο Κοινου.

(Stay With Me
music: Clint Mansell with Kronos Quartet & Mogwai
i feel different... it's gonna be all right...
Audio ReMix & ReVideo editing:
Bill T Miller)
Το τραγούδι του τελευταίου James Bond You Know My Name πήρε το βραβείο για το καλύτερο κινηματογραφικο τραγούδι.

Συνθέτης της χρονιάς όμως και δικαίως ο Alexandre Desplat Το The Painted Veil μόλις κυκλοφόρησε σε Dvd στην Ελλάδα

Νεα Ελπίδα : Daniel Tarrab και Andres Goldstein για την εξαιρετικη μουσικη στην ταινία XXY, Inheritance που είδαμε στις τελευταίες Νυχτες Πρεμιέρας

ΗΜΕΡΕΣ ΣΙΝΕΜΑ στο ΡΑΔΙΟ ΣΙΤΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
21.00μμ Factory Girl
23.00μμ Gimme Shelter
01.00πμ Sympathy for a Devil
ΔΕΥΤΕΡΑ 22 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
17.00μμ Κρανίου Τόπος
19.00μμ Eraserhead
21.00μμ We Own the Night
23.00μμ Nazim Hikmet: The Blue-Eyed Giant
ΤΡΙΤΗ 23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
17.00μμ Κοσμικον Ανατομείον & Η Μνήμη
19.00μμ Daratt
21.00μμ It’s a free world
23.00μμ Mio Fratello e Figlio Unico
ΤΕΤΑΡΤΗ 24 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
17.00μμ Αντίο Βερολίνο
19.00μμ Zabriskie Point
21.00μμ The Diving Bell and the Butterfly
23.00μμ Reprice
ΠΕΜΠΤΗ 25 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ
17.30μμ Σπιρτόκουτο
19.00μμ TAXIDERMIA
21.00μμ Elizabeth: The Golden Age
23.00μμ Nazim Hikmet: The Blue-Eyed Giant

Control

Εγραψαν :

Πλήθος τα προσόντα του «Control». Συμπαγές, ομοιογενές, χαμηλόφωνο, υπόγειο, διαυγές, παγωμένο, αποστασιοποιημένο και ταυτόχρονα ταυτισμένο με το «γεγονός».
Με έναν πρωταγωνιστή- τον Σαμ Ρίλεϊ - που θα σε στοιχειώσει από την αρχή.
Και λιτός και ταραγμένος.
Και χυμώδης και στεγνός.
Και φοβισμένος και επιθετικός.
Και μεγάλος και μικρός.
Η καλύτερη ταυτοπροσωπία με σάρκα, αίμα και ουσία.
Αν ήταν στο χέρι μου θα του έδινα το Όσκαρ!
(Δημητρης Δανίκας ΤΑ ΝΕΑ)


Με καδραρίσματα που μαρτυρούν την καλλιτεχνική του καταγωγή, ο Κορμπέιν αποφεύγει κάθε παγίδα βιογραφικής τυμβωρυχίας, σκοτεινιάζει με φυσικότητα το τοπίο της ψυχής του ήρωά του και θυμάται πως πρέπει να σε συγκινήσει πάνω στην κόψη του νήματος με τη ζωή, υπό τους ήχους του «Atmosphere» κι ένα σχεδόν μεταφυσικό «φευγιό» που τα κάνει όλα στάχτη.
( Ηλίας Φραγκούλης MAD TV- MFTMBlog -CINEMAD Blog)

Αυτό το τελευταίο είναι που σε σκίζει. Η ταινία δεν είναι αγιογραφία, δεν φοβάται να παρουσιάσει τις όχι και τόσο "κολακευτικές" πτυχές του "αντικειμένου" της. Αλλά νοιάζεται. Πραγματικά. Αυτό την κάνει σπουδαία.

(Ακης Καπράνος www.akiskapranos.blogspot.com - ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ)

Ολα αυτά, στην υπηρεσία ενός «γήινου» σεναρίου που αδιαφορεί επιδεικτικά για τη μυθοποίηση και πριμοδοτεί τις πτυχές ενός δράματος προσωπικού μεν, αλλά αβίαστα αναγνωρίσιμου από τον καθένα - η ευαίσθητη μετάβαση από τη συγκεχυμένη μετεφηβεία στις επιτακτικές ευθύνες της ενηλικίωσης.
(Ρόμπυ Εκσιέλ- ΕΘΝΟΣ)

Το «Control» αποτελεί μια εντυπωσιακή «πρώτη εμφάνιση» στον κινηματογράφο, ως σκηνοθέτη για τον Άντονι Κόρμπιν έναν από τους πιο διάσημους φωτογράφους του κόσμου, αφού έχει απαθανατίσει με το φακό του από τους U2 μέχρι τον Κλιντ Ίστγουντ.
(Κώστας Χουβαρδάς)

Η Σαμάνθα Μόρτον είναι όπως πάντα καταπληκτική - με την αυταπάρνηση και το εκκωφαντικό της σβήσιμο σε κάθε της ρόλο, πέφτουμε στο παράπτωμα να την ξεχνάμε, μόνιμα και απαράδεκτα, στις λίστες με τις σύγχρονες μεγάλες ηθοποιούς.
(Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος LIFO)

Εκεί που οι συνηθισμένες βιογραφικές ταινίες προσπαθούν, συχνά αδιάφορα, να καλύψουν όλες -ή τις πιο σημαντικές- στιγμές στη ζωή του αντικειμένου τους, η ταινία του Κόρμπιν καταφέρνει να καταγράψει με ξεχωριστή φροντίδα και οξυδέρκεια τα συναισθήματα και την αγωνία του Κέρτις.
(Νινος Φενεκ Μικελίδης – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ)

Επιλέγοντας το ασπρόμαυρο, ο Κορμπιν ειναι σαν να επιλέγει να κάνει ένα ντοκυμαντέρ, κοιτάζοντας μια ζωη και τον περίγυρό της.Κοιτάζοντας ενα μουσικό που δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει το κατάλληλο Control για να επιβιώσει από την ορμή της μουσικής στο κεφάλι του και κοιτάζοντας μια εποχή που ακόμα και σήμερα μοιάζει γοητευτικά επικίνδυνη και γι αυτό μοναδική...

(Τάσος Ρέντζιος ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ-SOUL)

O Kορμπάιν σκηνοθετεί ένα ψυχρό και διόλου μελοδραματικό οικογενειακό δράμα με αισθητικούς όρους μιας φόρμας που αποτυπώνει την ατμόσφαιρα των ροκ κλαμπ της εποχής και ταιριάζει στο μύθο ενός ροκ ειδώλου που ακροβατεί στο κενό σε απόσταση ασφαλείας από το κοινό του.
(Δημήτρης Μπούρας Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Αυτό που ορθώς δεν προσφέρει το Control, είναι την μυθοποίηση του Ιαν Κέρτις. Αντιθέτως, τον βγάζει από τον θρόνο του και τον παρουσιάζει στην πραγματική του διάσταση: ως ένα ταλαιπωρημένο και φοβισμένο παιδί που, όπως είπε και ο Πίτερ Χουκ στο τέλος της ταινίας “φώναζε για βοήθεια, αλλά δεν τον άκουγε κανείς…”. Ο ίδιος, απαντώντας σε ερωτήσεις στο τέλος της προβολής, αναφέρθηκε στον πρόσφατο χαμό του Τόνι Γουίλσον λέγοντας πως “To Μάντσεστερ δεν θα είναι ποτέ το ίδιο χωρίς αυτόν”, ενώ σε ερώτηση για το πιο αγαπημένο του κομμάτι των Joy Division απάντησε: “To ‘Αtmosphere’. Είναι ένα υπέροχο κομμάτι που ακόμα μου προκαλεί κόμπο στο λαιμό.”
( www.katalogos-kritis.gr)

η σωστή δραματουργική επεξεργασία μιας ιστορίας που στα λάθος χέρια θα είχε γίνει ένα δακρύβρεχτο μελό ή μια βαρετή βιογραφία/αγιογραφία, οι σκηνές ανθολογίας -όπως η «κατινίστικη σκηνή του love will tear us apart- δεν αφήνου(Μαριάννα Ράντου ΕΞΩΣΤΗΣ)

Ανυπόμονα ζητώντας να συμπυκνώσω τη γνώμη μου για το Control, θα πω ότι δεν είναι απλά μια ταινία που πρέπει να δεις, είναι μια εμπειρία που πρέπει να ζήσεις!(http://cineparmenos.blogspot.com/)

«Ίσως η πιο ουσιαστική ροκ ταινία που είδαμε εδώ και καιρό, ...
εφημερίδα Guardian

import export του Ulrich Seidl

Η Όλγα είναι μόνη μητέρα και νοσοκόμα που εργάζεται σε ενα δημόσιο νοσοκομείο στην Ουκρανία. Για να τα βγάλει πέρα, δουλεύει και σε ένα web site, όπου κάνει στριπτηζ.Αποφασίζοντας ότι η ζωή της δεν υποφέρεται επιβιβάζεται σε ενα τρένο για την Βιέννη, όπου ελπίζει να ορθοποδήσει οικονομικά.

Παράλληλα στην Αυστρία, ο αγχωμένος Πάουλι είναι ενας αποπροσανατολισμένος νεαρός που ζεί με την μητέρα του και τον κυνικό πατριό του.Πιάνει δουλειά σε μια εταιρία σαν σεκιουριτάς και στην πρώτη του βάρδια, δέχεται επίθεση απο μια συμμορία που τον κλέβει και τον δένει. Απογοητευμένος και καταχρεωμένος, δέχεται να συνοδεύσει τον πατριό του, με την νταλίκα στην Ανατολική Ευρώπη.

La Antena (2006) Esteban Sapir

Με την πλέον παραμυθένια ατμόσφαιρα, σε ένα περιβάλλον ολοκληρωτικής σιωπής και συνεχών χιονοπτώσεων, οι μεγάλοι γερμανοί εξπρεσιονιστές του προπολεμικού κινηματογράφου, (Fritz Lang και Friedrich Murnau) γίνονται η αφορμή για μια γλυκιά, οδό και εντελώς σύγχρονη έως απειλητική παραβολή μιας καθημερινότητας και της εξέλιξης της, που όλοι ζούμε αν και με δυσκολία παραδεχόμαστε.

Αυτό όμως που κάνει τούτη την ταινία σημαντική, είναι η ευχάριστη παρακολούθησή της. Οι όποιες μεγαλοστομίες της λέγονται με απολύτως διακριτικό τρόπο σε δεύτερο η παράλληλο επίπεδο από την ιστορία.
Ταυτόχρονα η κάμερα και το τελικό μοντάζ δημιουργούν έναν ρυθμό που στόχο έχει να σε παρασύρει σε μια δίνη παιδικής αφέλειας και αυτογνωσίας, με καθαρότητα και απλότητα.

Ένα σινεμά συναισθηματικό αλλά κι ακέραια πολιτικό.

Μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας στην Αργεντινή, που ξεδιπλώνοντας τους μύθους τις φοβίες και την ιστορία της χώρας, απλά μας θυμίζει ότι η παγκοσμιοποίηση μας αφορά όλους και κυρίως όσους θέλουν να εκφραστούν.

Μια σιωπηλή ταινία για την δύναμη του λόγου

Ένα οξύμωρο παραμύθι για το αύριο και το μέλλον.

etalon

Κλέφτες

Δυο μικροκλέφτες στην Αθήνα του 2006. Μπαίνουν σε σπίτια και παίρνουν μόνο όσα τους χρειάζονται- για να ξανάρθουν και να ξαναπάρουν λίγα χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα!

Η παρανομία είναι η ζωή τους, μια σειρά από περιπέτειες… Μια ζωή, χωρίς ζωή, απαθείς θεατές μπροστά στην τηλεόραση. Τέλμα. Και ξαφνικά ένας στόχος: Ένα ταξίδι στο Άμστερνταμ. Όχι κανένας μεγάλος στόχος, αλλά ένας στόχος.

Τώρα πρέπει να σκαρφιστούν το τέλειο κολπο για να κερδίσουν τα χρήματα για το ταξίδι. Ένα καλό σπίτι ακόμα, και το Άμστερναμ είναι κοντά!

Κάτι όμως θα πάει στραβά, εντελώς τυχαία θα γίνουν μάρτυρες σε ένα γεγονός που θα τους βάλει σε μπελάδες. Ένα μυστικό ζωής και θανάτου. Στόχος τους δεν είναι πια τα χρήματα αλλά η επιβίωση.

Θα καταφέρουν να φύγουν ζωντανοί;

Control avant premiere στην Θεσσαλονικη - Αθηνα

7 Οκτωβρίου στην Αθηνα

15 Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη

μάθε πως μπορεις να εισαι ενας απο τους τυχερους αυτης της αξεχαστης εμπειρίας

Μαθε για τα special event με αφορμη την προβολη της ταινίας και εξασφάλισε την δωρεαν συμμετοχή σου

Χάσε τον έλεγχο...

Τίποτε δεν είναι ίδιο πιά...

Κυριακή 29 / 9

Hallam Foe / Το ημερολόγιο ενός ρομαντικού ηδονοβλεψία
Ένας συμπλεγματικός έφηβος, πληγωμένος τόσο βαθιά από το μυστήριο θάνατο της μητέρας του, που αρνείται ουσιαστικά να ζήσει. Και έτσι επιλέγει να παρασιτήσει τρυπώνοντας στις ζωές των άλλων. Ένας ηδονοβλεψίας που παρακολουθεί για την ηδονή της παρακολούθησης και όχι για τη σεξουαλική ηδονή. Επιτηδευμένα αγριάνθρωπος, προσπαθεί να δυσκολέψει τη ζωή της μητριάς του, μα το μόνο που καταφέρνει είναι να μπερδέψει ακόμα περισσότερο την κατάσταση και να γεμίσει τον εαυτό του με ακόμα περισσότερες συμπλεγματικές ενοχές. Αφήνει ο σπίτι του, αφήνει την εξοχή του και μας δημιουργεί την ελπίδα πως θα μπορέσει να αφήσει πίσω του και τις πληγές του παρελθόντος. Όμως, φτάνοντας στο Λονδίνο, πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο: παθιάζεται με μια σωσία της χαμένης μητέρας του και μπλέκει σε μια δίνη που το “φυσιολογικό” δεν έχει θέση, φτάνοντας στα άκρα. Aυτός όμως θα αποδειχτεί τελικά και ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να έρθει αντιμέτωπος με τους δαίμονές του και να τους διώξει μακριά. Αντιμετωπίζοντάς τους καταπρόσωπο θα καταφέρνει, επιτέλους, να κάνει το πολυπόθητο βήμα μπροστά. Ένα θέμα θεωρητικά δύσκολο, και ένας ψυχισμός σκοτεινός, όμως αυτό είναι ένα φιλμ γεμάτο ευαισθησία, φως και ανθρωπιά (και ωραίες μουσικές), που παρακολουθεί τον ήρωά του όχι με το ενοχικό βλέμμα ενός ηδονοβλεψία αλλά με το ειλικρινές ενδιαφέρον ενός φίλου.

Sigur Ros: Heima / μια ταινία για τους Sigur Ros
Η μυστηριακές, σχεδόν μυστικιστικές μελωδίες των ισλανδών Sigur Ros εξηγούνται καλύτερα μόνο όταν ρίξει κανείς μια ματιά στον τόπο γέννησής τους: Το ηφαιστιογενές και παγωμένο αντιφατικό τοπίο της απομονωμένης Ισλανδίας μπορεί να διαφωτίσει, κάνοντας έτσι την ακρόαση των τραγουδιών τους μια συγκλονιστική εμπειρία. Μετά από μια σειρά επιτυχημένες συναυλίες σε όλο τον κόσμο το μουσικό συγκρότημα επέστρεψε στην πατρίδα του για να δώσει μερικές απρογραμμάτισετς, δωρεάν συναυλίες σε όλη την Ισλανδία. Κι εμείς, παρακολουθούμε σκηνές από τις συναυλίες με εμβόλιμα πλάνα από τα ισλανδικά τοπία, αποσβωλομένοι τις μελωδίες των οργάνων και των εικόνων. Εξαιρετικά καλαίσθητο και καλοδουλεμένο, ένα ντοκυμαντερ που μπορεί άνετα να παρακολουθηθεί τόσο από φαν του συγκορτήματος όσο και από μη μυημένους.

Teeth / Δόντια
Μια θεούσα νεανίς, ένας όρκος παρθενίας, ένας απροσδόκητος έρωτας και μια vagina dentate -ή ελληνιστί ..ένα οδοντωτό αιδοίο! Σε μια μικρή πόλη στην καρδιά της συντηρητικής Αμερικής, η έφηβη Ντον είναι πρότυπο αγνότητας και ευλάβειας, φροντίζει για τη βαριά άρρωστη μητέρα της και αποφεύγει διακριτικά τις επαφές με τον αδερφό της, ένα «ρεμάλι» με ακόρεστες σεξουαλικές ορέξεις. Στην ήρεμη πόλη τους όμως, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ήρεμα και φυσιολογικά, μιας και ένα τεράστιο εργοστάσιο μολύνει, καθώς φαίνεται, με χημικά τον αέρα. Και το αποτέλεσμα; Μια ιδιόμορφη «μετάλλαξη» θα συμβεί στην Ντον. Και ο όρκος παρθενίας της από θεωρία θα γίνει πράξη -κυριολεκτικά. Ακόμα και όταν θα προσπαθήσει (ή θα προσπαθήσουν να την κάνουν) να τον παραβεί, η.. φύση της θα έχει άλλη άποψη. Και η αθώα και αγνή Ντον θα μεταμορφωθεί σε μια σεξουαλική γυναίκα-εκδικητή. Ένα teen splatter που θα έβαζε τον Φρόυντ σε σκέψη αλλά και που προσπαθεί (μέχρι ενός σημείου) να κάνει κοινωνικό σχόλιο στη θρησκοληψία και τη στενοκεφαλιά της συντηρητικής Αμερικής. Κέρδισε (επάξια) πολλά γέλια και χαμόγελα.. με δόντια.

Κυριακή 30/9
I’m not there
Μυστήριο τραίνο αυτή η ιδιόμορφη ταινία-αφιέρωμα στον Μπομπ Ντυλαν. Απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ντοκυμαντερ (μάλλον ο Τodd Haynes επιλέγει να ειρωνευτεί το συγκεκριμένο είδος), αλλά από την άλλη ούτε πατά σταθερά τα πόδια του στη μυθοπλασία. Επτά χαρακτήρες, επτά ιστορίες, ένας άνθρωπος. Εμπνευσμένος, καθώς λεει, από «τα τραγούδια και τις πολλές ζωές του Bob Dylan» ο Haynes δημιουργεί επτά χαρακτήρες που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ακουμπούν στη ζωή του μεγάλου τραγουδοποιού :Ένας νεαρός νέγρος, ένας αυθάδης ποιητής, ένας μοναχικός καουμπόυ, ένας διάσημος ηθοποιός και ο διάσημος τραγουδιστής σε διάφορες εκδοχές. Να πω την αλήθεια μου, «Ντυλανική» δεν είμαι. Όχι γιατί δεν μου αρέσει η μουσική του, αλλά γιατί δεν την γνωρίζω καλά. Και νομίζω πως αυτή είναι μια ταινία που αφορά περισσότερο τους φαν του Ντυλαν, μια και είναι ολόκληρη μια αναφορά στη ζωή και στο έργο του: στα τραγούδια του, στους στίχους του, στα λόγια του, στις συνεντεύξεις του, στην καθημερινότητά του. Προσπαθούσα από εδώ και από εκεί να πιάσω το νήμα και να παρακολουθήσω κάτι για τη ζωή του πραγματικού Ντυλαν, αλλά ο σκηνοθέτης μου έβγαζε αυθάδικα τη γλώσσα και τραβώντας μου το σκοινί, με άφηνε μετέωρη να παρακολουθώ τις εικόνες και τις μουσικές και την απότομη μετάβαση από ιστορία σε ιστορία, καθώς τα κεφάλαια τις ζωής και του έργου του Ντυλαν συμπλέκονταν μεταξύ τους.
Δεν ξέρω αν αυτή η ταινία μου άρεσε ή όχι. Γιατί είχε ένα περιεχόμενο που δεν μπορούσα να παρακολουθήσω. Όμως ένιωθα πως έβλεπα κάτι αλλόκοτα πρωτότυπο, που κατά ένα παράξενο τρόπο δεν με έκανε να βαρεθώ ούτε στιγμή και με έκανε να αναζητήσω τις μουσικές και τα κεφάλαια της ζωής του Ντυλαν που δεν γνωρίζω. Και ίσως μετά από μελέτη και εντατική ακρόαση, να το ξαναδώ.

Μ.Ρ.