48th Thessaloniki International Film Festival

day 1
Η αλήθεια είναι ότι πολλά χρονιά ήθελα να παραβρεθώ και να γιορτάσω κι εγώ στην τελετή έναρξης. Όχι βεβαία για τους λογούς και τις παράτες, αλλά για την κάθε χρόνο πολυαναμενομενη ταινία που παρουσιαζόταν..

Και φέτος ακόμα περισσότερο.
Careful what you wish for.
Έχοντας βυθιστεί στο παρελθόν πολλές φορές (και επαναλαμβανόμενα) στο ενιστικό φετιχιστικό συμπάν του Γουονγκ Καρ Γουαι, περίμενα εναγωνίως τη νέα του αμερικανοφερμενη ταινία. Mε άμορφα, σπουδαία πρόσωπα (τη Norah Jones και το Jude Law που από μόνοι τους αρκούσαν για να κάνουν την ταινία γεγονός για μένα- αλλά και η Rachel Weisz και ο David Strathairn) και με τόσο βαριά υπογραφή, η προσμονή μου ήταν τεραστία καθώς καθόμουν στριμωγμενη στα σκαλοπατακια του Ολυμπιον (θα προσπεράσω την αρκούντως θλιβερή ιστορία του πως κατέληξα στα σκαλάκια και απλά θα δηλώσω πως η οργάνωση ήταν φρικτή και απαράδεκτη).

"My bluberry nights" λοιπόν. Που με άφησαν μετέωρη. Όχι όμως επειδή ίπταμαι λόγω της ποιητικότητας τους, αλλά γιατί ήθελα κάτι παραπάνω.. Γιατί η blueberry pie είχε τελικά μια γλυκόπικρη γεύση, που δεν χάιδευε όσο θα'πρεπε τον ουρανίσκο.
Δεν είναι ότι δεν εντυπωσιάστηκα για ακόμα μια φορά το συμπαν που είχε δημιουργήσει ο ιδιοφυης δημιουργός, ότι δεν ταξίδεψα κι εγώ μέσα από τις πανέμορφες εικόνες του και δεν ζαλίστηκα από τις πορτοκαλοπρασινες αποχρώσεις των μοναδικών κάδρων του. Είναι ότι δεν ένιωσα στη διάρκεια της ταινίας την ερωτική επιθυμία που μου έχει μάθει τόσα χρόνια, και που σε κάθε ταινία του μου έτρωγε τα σωθικά. Ένιωθα να παρακολουθώ τις εικόνες σαν τρίτη και να μην μπορώ να γίνω μέρος αυτού του συμπαντος. Για πρώτη φορά ένιωθα ξένη σ'ενα συμπαν στο οποίο πάντα ένιωθα φιλόξενα. Όπου τα πράγματα, οι γωνιές, τα φώτα, και τα δρομάκια με περίμεναν συνομωτικα και με καλούσαν να βυθιστώ σ'ενα κόσμο της ομορφιάς, της λεπτομέρειας, της εμμονής, του έρωτα.
Ίσως έφταιγε ότι τα πρόσωπα τραβούσαν αυτή τη φορά πιο πολύ την προσοχή από τα πράγματα (που με τόσο λατρεία καταγράφει και αναδημιουργεί με τον φακό του ο Καρ Γουαι), ίσως έφταιγε ο τόσος ανοιχτός χώρος του δρόμου. Το σίγουρο είναι ότι, παρολη τη σθεναρή αντίσταση μου, κατάλαβα τελικά γιατί την υποδέχτηκαν χλιαρά οι θεατές στα άλλα φεστιβάλ..

Δεύτερη ταινία της ημέρας, το "Πεπρωμένο" του Zeki Demirkubuz από την Τουρκία (τμήμα: Ματιές στα Βαλκάνια"). Ένα δράμα που θύμιζε τις μελό ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου (και που θα έκανε ιδιαίτερα περήφανο το Νίκο Φώσκολο). Δυο καταραμένοι έρωτες, που θα καταστρέψουν δυο ανθρώπους παρασέρνοντας τους σε λανθασμένα μονοπάτια. Η Ουγκουρ είναι ερωτευμένη με έναν κατάδικο και διαλύει τη ζωή της για τον ακολουθήσει από φυλακή σε φυλακή σε όλη την Τουρκία. Και ο Μπεκιρ όμως, που είναι είναι παθιασμένα ερωτευμένος με την Ουγκουρ, θα καταστρέψει τη ζωή του για να την ακολουθήσει στο δικό της δραματικό ταξίδι, παρόλο που εκείνη τον απορρίπτει συστηματικά. Βήμα βήμα η κατάδυση προς το σκοτάδι, το βούρκο. Σε κάθε στάδιο της ζωης τους, παρόλο που ποτέ δε θα έρθουν κοντά, θα ζουν σε παραλλήλους δρόμους μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή τους. Ίσως "το πεπρωμένο" γι'αυτους ήταν πιο σκληρό απ'οσο μπορούσαν να αντέξουν...

Μαριάννα Ράντου