37 International Film Festival Rotterdam

Το πρωινό ήταν τόσο μελαγχολικό και πνιγηρό, σκεπασμένο με πυκνή ομίχλη, που με έδιωχνε επιτακτικά. Ποιος άλλος λοιπόν ο προορισμός μου για αυτό το μουντό σαββατοκύριακο, εκτός το «φεστιβαλικό» μεγάλο λιμάνι της Ολλανδίας;
Η ομίχλη. Αυτή ήταν λοιπόν η καταλυτική αφορμή χάρη στην οποία βρέθηκα, απροσδόκητα, στο Ρότερνταμ. Ο πραγματικός βέβαια λόγος δεν ήταν άλλος από τις ταινίες. Η απόφαση ήταν αστραπιαία και καθώς το τραίνο διέσχιζε την επίπεδη πεδιάδα του Βελγίου, το μυαλό μου έτρεχε ήδη στις τεράστιες, όπως φημίζεται, προβλήτες με τους γερανούς και τα αραγμένα πλοία που φορτώνουν και ξεφορτώνουν εμπορεύματα. Στο περίφημο Μεγάλο Λιμάνι.
Ένα λιμάνι που τελικά ελάχιστα είδα (όπως άλλωστε και οι υπόλοιποι σινεφίλ του Ρότερνταμ τη συγκεκριμένη περίοδο), μιας και η καρδιά του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ (που φέτος πραγματοποιείται από τις 23 Ιανουαρίου μέχρι τις 3 Φεβρουαρίου), χτυπάει στο κέντρο της πόλης, στο κεντρικό κτήριο Doelen, στους πολυκινηματογράφους Pathe και στις αίθουσες Luxor, Cinerama και Vester, που βρίσκονται όλα μακριά από το λιμάνι.
Οι κινηματογραφικοί εξουθενωτικοί ρυθμοί δε με άφησαν ωστόσο να σκεφτώ τη θάλασσα για πολύ. Το πρόγραμμα ατελείωτο, τα τμήματα, διαγωνιστικά και μη, πολλά. Ο χρόνος μου ελάχιστος. Ποια ενότητα να επιλέξω; Το διεθνές διαγωνιστικό, τις νέες τάσεις και ρεύματα, κάποιο από τα αφιερώματα σε ανεξάρτητους (κυρίως ασιάτες) δημιουργούς, τις μικρού μήκους ταινίες, τις πειραματικές προτάσεις;
Πολλοί από τους τίτλους μου ήταν ήδη γνωστοί. Ταινίες από τις «δικές μας» Νύχτες Πρεμιέρας («Τα Νούφαρα» που πήραν το βραβείο κοινού στο αθηναϊκό φεστιβάλ το Σεπτέμβριο, παραδείγματος χάριν), ακόμα περισσότερες από το τελευταίο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης («Cargo 200», «Continental», «Tricks», κ.α.) αλλά και «μεγάλες» ταινίες που ήδη προβάλλονται ή προβλήθηκαν στην Ελλάδα ή σε μεγάλα διεθνή φεστιβάλ («Περσέπολις», «Juno», «Εσείς οι ζωντανοί» "Paranoid Park"κ.α.) φιγουράριζαν στο πρόγραμμα και στις αφίσες στους χώρους του φεστιβάλ. Με πολλές από τις προβολές να είναι ήδη πλήρεις και με τον κόσμο να αυξάνεται καθώς προχωρούσε η ώρα, κάπου ανάμεσα σε ατελείωτες ουρές και περιλήψεις των έργων στα ολλανδικά, βρέθηκα με τα εισιτήρια στα χέρια.
Οι εικόνες που πρόλαβα να δω ήταν ενδιαφέρουσες, μα ομολογουμένως όχι εντυπωσιακές. Οι ταινίες που κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή και να προσφέρουν κάτι πραγματικά φρέσκο, ήταν, κατά γενική ομολογία, λίγες μέχρι τώρα. Στο διαγωνιστικό τμήμα, 15 είναι οι ταινίες που συναγωνίζονται για τη Χρυσή Τίγρη με ίσες πιθανότητες.

Ανάμεσά τους το ευαίσθητο «Flower in the pocket» από τη Μαλαισία, το ανθρώπινο και πολιτικό «Go with peace Jamil» από την Δανία, το οικογενειακό δράμα «Cordero de Dios», το σύγχρονου ύφους «Shanghai Trance» από την Ιαπωνία και την Ολλανδία, το λυρικό σουρεαλιστικό «Mange, ceci est mon corps» από τη Γαλλία και την Αϊτή, το αυτοβιογραφικό «Years When I Was a Child Outside» από τις Φιλιππίνες, το ειρωνικό «The King of Ping Pong» από τη Σουηδία, αλλά και η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ιδιόμορφη «Ιστορία 52» του Αλέξη Αλεξίου από την Ελλάδα.
Από τα υπόλοιπα τμήματα, την προσοχή του κοινού φαίνεται να έχουν τραβήξει, μέχρι τώρα, το ολλανδικό (και πολυδιαφημισμένο στο Ρότερνταμ) «TBS», το ιταλικό «My Brother Is an Only Child», το ισπανικό «REC» και η αγγλοϊρακινή συμπαραγωγή «War, Love, God & Madness», για διαφορετικούς λόγους το καθένα.
Μέσα σε ελάχιστο χρόνο συμπυκνώθηκαν χιλιάδες εικόνες και σκέψεις. Το φεστιβάλ του Ρότερνταμ μοιάζει να βράζει από νέες ιδέες και εμπνεύσεις, που συχνά δεν έχουν πάρει ακόμα την ολοκληρωμένη τους μορφή. Με το βλέμμα στραμμένο στο πειραματικό και συχνά πιο «δύσκολο» σινεμά, είναι ένα φεστιβάλ που κερδίζει χρόνο με το χρόνο κύρος και μαζεύει όλο και περισσότερους ανήσυχους θεατές που το παρακολουθούν φανατικά. Είναι άλλωστε γεγονός επιβεβαιωμένο. Μετά την πρώτη χρονιά, θέλεις να επιστρέψεις. Του χρόνου, ας ελπίσουμε πως θα τα ξαναπούμε εκεί.

Μαριάννα Ράντου Στρασβούργο 2008