Seven Film Gallery

61ο Φεστιβάλ των Καννών

Καλή σας μέρα! Βρισκόμαστε ήδη στην Ελλάδα και στέλνουμε την τελευταία μας ανταπόκριση, καθώς και τα προγνωστικά μας. Την Δευτέρα απλά θα αναρτήσουμε και τα βραβεία και θα δούμε κατά πόσο πέσαμε μέσα...

Την Παρασκευή είδαμε 4 ταινίες, και οι 4 από το διαγωνιστικό τμήμα. Πρώτη απ’ όλες, μία από αυτές που περιμέναμε με πολύ μεγάλη αγωνία: «Synecdoche, New York» του Τσάρλι Κάουφμαν, σε δικό του σενάριο, στην πρώτη σκηνοθετική του απόπειρα.

Και ως γνήσιος πρωτάρης που θέλει να τα πει όλα με την πρώτη, κάνει μια υπερφιλόδοξη ταινία που εντέλει καταλήγει μια μεγαλοπρεπής… αποτυχία! Ο Κέιντεν Κοτάρντ είναι ένας σκηνοθέτης του θεάτρου. Ζει με τη γυναίκα του (που είναι ζωγράφος) και τη μικρή τους κόρη. Φαίνεται ότι ο γάμος τους έχει προβλήματα. Από κάποια στιγμή και μετά, όμως, τα πάντα γύρω από τον Κέιντεν διαλύονται. Ο ίδιος αρχίζει να εμφανίζει μια σειρά από αρρώστιες, ολοένα και πιο περίεργες και σοβαρές. Η γυναίκα του πηγαίνει για μια έκθεση της δουλειάς της στο Βερολίνο, μαζί με την κόρη της, εγκαταλείποντάς τον ουσιαστικά. Ο Κέιντεν αποφασίζει να βάλει όλη του τη δημιουργικότητα στην τέχνη του. Αποφασίζει να ανεβάσει ένα θεατρικό που να διηγείται τη ζωή του. Για τον σκοπό αυτό, διαμορφώνει μια τεράστια αποθήκη και κατασκευάζει ένα τεράστιο σκηνικό – μικρογραφία του Μανχάταν. Διάφοροι άνθρωποι διασταυρώνουν το δρόμο τους με το δικό του, οι πρόβες για το έργο κρατάνε για χρόνια, δικοί του άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή, η μοναξιά του είναι κάτι για το οποίο διαμαρτύρεται συνεχώς και κάποια στιγμή, έρχεται η δική του σειρά για να εγκαταλείψει τον μάταιο αυτόν κόσμο... Ακούγεται εξαιρετικά ενδιαφέρον. Και σε πολλά σημεία του είναι. Μια ελεγεία για τη ζωή και τον θάνατο, την τέχνη και την ταυτότητά μας, τον έρωτα και την μοναξιά. Μόνο που ο Κάουφμαν μπερδεύεται. Τα πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης της ταινίας του την κάνουν να μην μπορεί να... «διαβαστεί». Εντελώς καταθλιπτική πέρα όλων των άλλων, σε ρίχνει εντελώς. Οι ηθοποιοί είναι όλοι τους εξαιρετικοί, προεξάρχοντος του Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν, με την Έμιλι Γουάτσον να υποδύεται την ηθοποιό που υποδύεται την γραμματέα του (και μας δείχνει γυμνό το πολύ ωραίο κορμί της...) – για να καταλάβετε τις «ταυτοπροσωπίες» της ταινίας, όταν ο Κέιντεν δεν καταφέρνει να κάνει σχέση με την γραμματέα του (Σαμάνθα Μόρτον) κάνει σχέση με την ηθοποιό που την υποδύεται (Έμιλι Γουάτσον). Το φινάλε είναι εξαιρετικό: ο γηραιός Κέιντεν συναντά πλέον την ενήλικη κόρη του. Συζητάνε, ένας υποβολέας όμως (η Ντάιαν Γουίστ στο ρόλο σκηνοθέτη – θεού – του ίδιου του Κέιντεν) του λέει στο αυτί πως να αντιδρά, τι ατάκες να λέει. Και κάποια στιγμή, του λέει πολύ απλά: «πέθανε». Και η ταινία τελειώνει… Σε βάζει σε σκέψεις, σε μπερδεύει όμως και χρειαζόταν να ήταν λίγο πιο απλό...

Δεύτερη ταινία της ημέρας το «Entre les murs» του Λοράν Καντέ.

Σε μια δύσκολη και υποβαθμισμένη περιοχή του Παρισιού, παρακολουθούμε τις προσπάθειες ενός καθηγητή γαλλικών να διδάξει πράγματα στους μαθητές του. Ναι, αυτό, δείχνει πολύ απλό. Και είναι! Ο Λοράν Καντέ κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα (και με πολύ... μπλα – μπλα...) ταινία, όπου εκφράζει τον προβληματισμό του για το εκπαιδευτικό σύστημα της Γαλλίας και όχι μόνον. Μέσα από τις αντιπαραθέσεις δασκάλου με μαθητές αλλά και μαθητών μεταξύ τους, βλέπουμε πολλά πράγματα και βγάζουμε χρήσιμα συμπεράσματα για την κατάσταση των πραγμάτων στη σημερινή Γαλλία. Το κυριότερο, όμως: στο φινάλε, ο Καντέ, μέσα από κουβέντες των μαθητών του, φτάνει σε ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα: τι μαθαίνουν τα παιδιά στα σχολεία; Πόσο σημαντικά είναι αυτά που μαθαίνουν για την μετέπειτα ζωή τους; Μήπως είναι άχρηστο να μαθαίνεις να χρησιμοποιείς ένα ρήμα στον υπερσυντέλικο ή στον αόριστο; Έξυπνη ταινία, από τις καλές που είδαμε φέτος στο φεστιβάλ...

Τρίτη ταινία της ημέρας, το «My Magic» του Έρικ Χου από τη Σιγκαπούρη.

Από τη στιγμή που η γυναίκα του τον εγκατέλειψε, ο Φράνσις – πρώην μάγος – προσπαθεί να πνίξει τον πόνο του στο ποτό. Έχει έναν 10χρονο γιο που φροντίζει τον εαυτό του μόνος του, ιδίως μετά το θάνατο και της γιαγιάς του μικρού. Όταν ο Φράνσις διαπιστώνει πως ο γιος του έχει δυνατότητες να ξεφύγει από τη μίζερη ζωή τους, και με τη βοήθεια της τύχης, γυρίζει στην παλιά δουλειά του, προσπαθώντας να βγάλει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα... «Μικρή» ταινία, εντελώς συγκινητική, που έκλεψε τις εντυπώσεις όλων στην προβολή της. Δεν θα μας φανεί καθόλου παράξενο να τιμηθεί με κάποιο βραβείο – γιατί όχι και με τον Χρυσό Φοίνικα. Ταινία που εμπλέκει συναισθηματικά τον θεατή, που τον κερδίζει με την απλότητα και την ειλικρίνειά της, τόσο ώστε να μην δίνει σημασία σε λεπτομέρειες όπως το γεγονός ότι ο ήχος είναι ολοφάνερα ντουμπλαρισμένος. Μας κέρδισε...

Τελευταία ταινία της ημέρας, η μεγαλύτερη απογοήτευση του φεστιβάλ: «Palermo shooting» του Βιμ Βέντερς.

Ένας πετυχημένος Γερμανός φωτογράφος που ζει στο Ντίσελντορφ, νιώθει ότι κάτι λείπει από τη ζωή του. Μετά από μια φωτογράφηση μόδας με την (έγκυο) Μίλα Γιόβοβιτς, που δεν πάει καλά, και ένα συμβάν κατά το οποίο παραλίγο να χάσει τη ζωή του, αποφασίζει να πάει στο Παλέρμο για να κάνει εκεί την φωτογράφηση. Παλέρμο που προκύπτει από τα ελληνικά (πάνω όρμος). Εκεί θα συναντήσει μια κοπέλα που δουλεύει ως συντηρήτρια σε ένα μουσείο και θα αναπτύξουν μια τρυφερή σχέση. Ο φωτογράφος μας, όμως, «βλέπει» κι έναν γηραιό κύριο με γκρίζα κάπα που του ρίχνει… βέλη. Και ο… κύριος δεν είναι άλλος από το θάνατο… Πάει, τα έχασε εντελώς ο Βέντερς. Ενώ στο πρώτο ημίωρό της η ταινία έχει ενδιαφέρον (ιδίως ο προβληματισμός για το τι είναι πραγματικότητα, πως την αντιλαμβανόμαστε και πως μπορεί αυτή να «διορθωθεί»), από εκεί και έπειτα, μετά την μεταφορά της δράσεις στο Παλέρμο, καταρρέει ως χάρτινος πύργος. Δηθενιά, προβληματισμοί για το θάνατο που θα έκανε ένας 7χρονος, ιλουστρέ παρουσίαση και καμία πειθώ. Ο Ντένις Χόπερ γελοιοποιείται ως ο θάνατος, ο Λου Ριντ παίζει κάτι σαν φάντασμα – ολόγραμμα, η Πάτι Σμιθ μάλλον κόπηκε στο μοντάζ και το τραγικό είναι ότι ο Βέντερς αφιέρωσε την ταινία του στον Ίνγκμαρ (Μπέργκμαν) και τον Μικελάντζελο (Αντονιόνι). Το τι γιούχα έπεσε στην αίθουσα κατά τη διάρκεια της δημοσιογραφικής προβολής, δεν περιγράφεται. Καμένο χαρτί…

Στα προγνωστικά μας τώρα. Από τις 22 ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος δεν είδαμε 4 και συγκεκριμένα τις: «Un conte de Noel» του Αρνό Ντεπλεσέν (που πήρε καλές κριτικές), το «La frontiere de l’ aube» του Φιλίπ Γκαρέλ (που καταθάφτηκε), το «24 city» του Ζια Ζανγκέ (που πήρε ανάμικτες κριτικές, άλλες ενθουσιώδεις κι άλλες αρνητικές) και το «Lihna de passe» των Βάλτερ Σάλες και Ντανιέλα Τόμας (που επίσης πήρε ανάμικτες κριτικές).

Έτσι όπως βλέπουμε τα πράγματα, τα βραβεία που θα δίναμε εμείς, θα ήταν τα εξής:
---Χρυσός Φοίνικας: «Waltz with Bashir» του Άρι Φόλμαν
--Μεγάλο βραβείο: «Uc maymun» του Νούρι Μπιλγκέ Τσεϊλάν
--Βραβείο της Επιτροπής: «Entre les murs» του Λοράν Καντέ ή «24 city» του Ζια Ζανγκέ
--Σκηνοθεσίας: Κορνέλ Μουντρούζο για το «Delta» ή Πάολο Σορεντίνο για το «Il Divo»
--Σενάριο: Τσάρλι Κάουφμαν για το «Synecdoche, New York»
--Ανδρικού ρόλου: Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν για το «Synecdoche, New York»
--Γυναικείου ρόλου: Άρτα Ντομπρόσι για το «Le silence de Lorna»

Στάνταρ, πάντως, παρά τα… χάλια του, και ο «Che» του Σόντερμπεργκ θα πάρει λογικά βραβείο, ενώ ότι βραβείο κι αν πάρει το «My magic» του Έρικ Χου, θα είναι μια ευχάριστη έκπληξη…

Αύριο, τα βραβεία…

Over and out!

Θόδωρος Γιαχουστίδης