61ο Φεστιβάλ των Καννών
Καλή σας μέρα! Πρωί Παρασκευής πλέον και το φεστιβάλ οδεύει αργά αλλά σταθερά προς το τέλος του. Αν δεν υπάρξει καμία τεράστια έκπληξη της τελευταίας στιγμής, θα το χαρακτηρίζαμε ενδιαφέρον – όχι τόσο καλό όσο το περσινό, αλλά σίγουρα είδαμε ταινίες που τράβηξαν την προσοχή μας, χωρίς όμως ΤΗΝ ταινιάρα. Το «Waltz with Bashir» συνεχίζει να είναι ότι καλύτερο είδαμε στο φεστιβάλ…
Πρώτη ταινία της ημέρας: «Adoration» του Ατόμ Εγκογιάν (Διαγωνιστικό τμήμα).
Ο Σάιμον είναι ένας νεαρός έφηβος. Οι γονείς του έχουν σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η μητέρα του ήταν διάσημη – ήταν εξαιρετική στο βιολί. Ο πατέρας του ήταν άραβας και δεν γούσταρε τους εβραίους. Γι’ αυτό και ο παππούς του Σάιμον, που δεν τον αποδέχτηκε ποτέ και τον θεωρούσε… τρομοκράτη, υποστήριζε πως το «δυστύχημα» ήταν προμελετημένο. Τον Σάιμον μεγάλωσε ο θείος του, ο αδελφός της μητέρας του…
Κάποια μέρα, η Σιμόν, καθηγήτρια γαλλικών στο γυμνάσιο που πηγαίνει ο Σάιμον, αναθέτει στα παιδιά μια εργασία, βασισμένη σε μια ιστορία που τους διηγείται. Αναφέρεται σε ένα γεγονός: μια γνωστή παίκτρια βιολιού, όντας έγκυος, πήγε στο Ισραήλ για κοντσέρτο, χωρίς το σύζυγό της. Υπήρχαν υποψίες ότι ο σύζυγος ήταν τρομοκράτης και σχεδίαζε να ανατινάξει το αεροπλάνο με το οποίο θα ταξίδευε η γυναίκα του, στέλνοντας στο θάνατο 400 άτομα. Ο Σάιμον «τσιμπάει». Αναγνωρίζει στην ιστορία κάτι από εκείνον. Αποφασίζει να τη διηγηθεί ωσάν να ήταν ο ίδιος το βρέφος που μεγάλωνε στην κοιλιά της γυναίκας. Και την «ανεβάζει» και στο ίντερνετ, προκαλώντας αντιδράσεις. Γιατί έκανε κάτι τέτοιο η Σιμόν; Ποια είναι τα πραγματικά κίνητρά της… Μετά το αποτυχημένο «What lies beneath», ο Εγκογιάν επιστρέφει σε φόρμα, με μια ιστορία που πλησιάζει το αριστούργημά του, το «Αραράτ». Τα θέματα που θέτει είναι πάρα πολλά. Το κυριότερο: δικαιούται κάποιος να σκοτώσει για τις ιδέες του; Κι άλλα που απορρέουν από αυτό: είμαστε το αποτέλεσμα του περιβάλλοντός μας; Γιατί οι αντιλήψεις με τις οποίες μεγαλώνουμε να είναι οι σωστές και των άλλων, των αλλόθρησκων, εκείνων που πιστεύουν σε άλλες ιδεολογίες είναι λάθος; Είναι το ίντερνετ πια ο χώρος όπου επικοινωνούμε; Ερχόμαστε σε επαφή μόνο μέσα από εικόνες, χωρίς να αγγίζουμε ο ένας τον άλλο; Σπουδαίο φιλμ, με την γυναίκα του σκηνοθέτη, Αρσινέ Κατζιάν να κλέβει την παράσταση, ενώ και ο Σκοτ Σπίντμαν στον βασικό αντρικό ρόλο, δεν είναι καθόλου κακός. Σε κρίσιμη σκηνή της ταινίας δε, ακούγεται το εξαιρετικό τραγούδι «Dear God» ενώ για άλλη μια φορά, ο Μίκαελ Ντάνα έγραψε καταπληκτική μουσική…
Δεύτερη ταινία για την Πέμπτη, το «O’ Horten» του Μπεντ Χάμερ (Ένα κάποιο βλέμμα).
Κάποια μέρα, η Σιμόν, καθηγήτρια γαλλικών στο γυμνάσιο που πηγαίνει ο Σάιμον, αναθέτει στα παιδιά μια εργασία, βασισμένη σε μια ιστορία που τους διηγείται. Αναφέρεται σε ένα γεγονός: μια γνωστή παίκτρια βιολιού, όντας έγκυος, πήγε στο Ισραήλ για κοντσέρτο, χωρίς το σύζυγό της. Υπήρχαν υποψίες ότι ο σύζυγος ήταν τρομοκράτης και σχεδίαζε να ανατινάξει το αεροπλάνο με το οποίο θα ταξίδευε η γυναίκα του, στέλνοντας στο θάνατο 400 άτομα. Ο Σάιμον «τσιμπάει». Αναγνωρίζει στην ιστορία κάτι από εκείνον. Αποφασίζει να τη διηγηθεί ωσάν να ήταν ο ίδιος το βρέφος που μεγάλωνε στην κοιλιά της γυναίκας. Και την «ανεβάζει» και στο ίντερνετ, προκαλώντας αντιδράσεις. Γιατί έκανε κάτι τέτοιο η Σιμόν; Ποια είναι τα πραγματικά κίνητρά της… Μετά το αποτυχημένο «What lies beneath», ο Εγκογιάν επιστρέφει σε φόρμα, με μια ιστορία που πλησιάζει το αριστούργημά του, το «Αραράτ». Τα θέματα που θέτει είναι πάρα πολλά. Το κυριότερο: δικαιούται κάποιος να σκοτώσει για τις ιδέες του; Κι άλλα που απορρέουν από αυτό: είμαστε το αποτέλεσμα του περιβάλλοντός μας; Γιατί οι αντιλήψεις με τις οποίες μεγαλώνουμε να είναι οι σωστές και των άλλων, των αλλόθρησκων, εκείνων που πιστεύουν σε άλλες ιδεολογίες είναι λάθος; Είναι το ίντερνετ πια ο χώρος όπου επικοινωνούμε; Ερχόμαστε σε επαφή μόνο μέσα από εικόνες, χωρίς να αγγίζουμε ο ένας τον άλλο; Σπουδαίο φιλμ, με την γυναίκα του σκηνοθέτη, Αρσινέ Κατζιάν να κλέβει την παράσταση, ενώ και ο Σκοτ Σπίντμαν στον βασικό αντρικό ρόλο, δεν είναι καθόλου κακός. Σε κρίσιμη σκηνή της ταινίας δε, ακούγεται το εξαιρετικό τραγούδι «Dear God» ενώ για άλλη μια φορά, ο Μίκαελ Ντάνα έγραψε καταπληκτική μουσική…Δεύτερη ταινία για την Πέμπτη, το «O’ Horten» του Μπεντ Χάμερ (Ένα κάποιο βλέμμα).
Ο Οντ Χόρτεν ήταν μηχανοδηγός στο σιδηρόδρομο της Νορβηγίας. Φτάνοντας στα 67 του χρόνια, έρχεται πια ο καιρός να συνταξιοδοτηθεί. Και συνταξιοδοτείται. Μοναχικός άνθρωπος, με μια πίπα μόνιμα σφηνωμένη στο στόμα του, θα έχει διάφορες περίεργες συναντήσεις με ενδιαφέροντες ανθρώπους. Και θα τολμήσει να κάνει πράγματα που ποτέ δεν φανταζόταν… Είναι πολύ γλυκό το σινεμά που κάνει τούτος ο Νορβηγός δημιουργός. Πλησιάζοντας στο σινεμά του Άκι Καουρισμάκι, χωρίς να είναι τόσο μελαγχολικός, κατορθώνει να προκαλέσει το χαμόγελο στους θεατές, παρά το γεγονός ότι σε κάποιες στιγμές δεν ακούγεται καθόλου διάλογος. Η σκηνή με τον «διπλωμάτη» που του αρέσει να οδηγεί το αμάξι του μέσα στη νύχτα με κλειστά τα μάτια, δίνει ταυτόχρονα την πιο αστεία αλλά και την πιο λυπητερή στιγμή του φιλμ. Καλό ήταν…
Εδώ, α
ς κάνουμε μια παρένθεση. Όντως, το αμερικάνικο σινεμά βρίσκεται σε μεγάλη άνθηση. Και γυρίζονται εκεί ταινίες που δεν τολμάνε να γυρίσουν ευρωπαίοι σκηνοθέτες. Όμως, φαίνεται να παρεισφρείει μια επιτήδευση σε όλα αυτά. Και πολλές τέτοιου είδους ταινίες προκαλούν διχασμούς. Όπως ο «Che». Μεταξύ των συναδέλφων με τους οποίος συζητάμε, υπάρχουν κάποιοι που δεν τους άρεσε καθόλου κι άλλοι που το λάτρεψαν! Ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Και βρήκα εξαιρετική την ατάκα του προέδρου της ΠΕΚΚ Ανδρέα Τύρου: «θα μπορούσε να συνεχίσει την ταινία έτσι για άλλες 18 ώρες»...
Τρίτη ταινία της ημέρας για την Πέμπτη ήταν το «Il Divo» του Πάολο Σορεντίνο (Διαγωνιστικό τμήμα).
Εδώ, α
ς κάνουμε μια παρένθεση. Όντως, το αμερικάνικο σινεμά βρίσκεται σε μεγάλη άνθηση. Και γυρίζονται εκεί ταινίες που δεν τολμάνε να γυρίσουν ευρωπαίοι σκηνοθέτες. Όμως, φαίνεται να παρεισφρείει μια επιτήδευση σε όλα αυτά. Και πολλές τέτοιου είδους ταινίες προκαλούν διχασμούς. Όπως ο «Che». Μεταξύ των συναδέλφων με τους οποίος συζητάμε, υπάρχουν κάποιοι που δεν τους άρεσε καθόλου κι άλλοι που το λάτρεψαν! Ανήκω στην πρώτη κατηγορία. Και βρήκα εξαιρετική την ατάκα του προέδρου της ΠΕΚΚ Ανδρέα Τύρου: «θα μπορούσε να συνεχίσει την ταινία έτσι για άλλες 18 ώρες»...Τρίτη ταινία της ημέρας για την Πέμπτη ήταν το «Il Divo» του Πάολο Σορεντίνο (Διαγωνιστικό τμήμα).
Ο τρομερός Ιταλός σκηνοθέτης πετυχαίνει εκεί όπου απέτυχε ο Σόντερμπεργκ: μιλάει για τον αμφιλεγόμενο ιταλό πολιτικο Τζούλιο Αντρεότι, χωρίς να ακολουθεί προφανώς ακαδημαϊκό τρόπο γραφής, αλλά γνωρίζοντας ότι γυρίζει ταινία μυθοπλασίας και όχι ντοκιμαντέρ. Τα έργα και οι ημέρες του ιταλού πολιτικού που κινδύνευσε να πάει φυλακή για μια σειρά από σκάνδαλα, όπως χρηματισμοί, σχέσεις με τη μαφία και τη σχέση του με τη δολοφονία ενός δημοσιογράφου, παρουσιάζονται με μια εξαιρετική αισθητική, εντελώς μοντέρνα, που προφανώς και πάλι δεν υπερκαλύπτει το περιεχόμενο αλλά το αναδεικνύει. Η ταινία είχε και πλάκα και ενδιαφέρον και ποτέ δεν άφηνε τον θεατή να βαρεθεί. Δυστυχώς, αναγκαστικά, αναφέρονταν πάρα πολλά ονόματα και κάπου ένιωθες χαμένος. Μικρό το κακό όμως. Για άλλη μια φορά, ο Σορεντίνο χρησιμοποιεί εξαιρετικά το σάουντρακ, ενώνοντας μουσικά κομμάτια φαινομενικά αταίριαστα, από κλασικά κομμάτια όπερας μέχρι το αλήστου μνήμης «Da, da, da» των Γερμανών Trio! Και καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας αναρωττιόμουνα: υπάρχει μισός έλληνας σκηνοθέτης που θα μπορούσε να πετύχει κάτι τέτοιο αναφερόμενος πχ στον Κώστα Σημίτη; Δόξα τω Θεώ, η σύγχρονη πολιτική ιστορία βρίθει σκανδάλων και γεγονότων που είναι από μόνα τους φοβερά ενδιαφέροντα. Υπάρχει κανείς;
Τελευταία προβολή της ημέρας το «Wendy and Lucy» της Κέλι Ρέιχαρντ (Ένα κάποιο βλέμμα). Η Γουέντι είναι μια νεαρή κοπέλα και η Λούσι η σκυλίτσα της. Διασχίζουν τις ΗΠΑ με ένα σαράβαλο – η Γουέντι θέλει να φτάσει στην Αλάσκα για μη ξεκάθ
αρους λόγους – ίσως για να μην έχει να συνδιαλέγεται με ανθρώπους καθημερινά. Το αμάξι όμως δεν παίρνει μπρος, η Γουέντι δεν έχει λεφτά και αναγκάζεται να μείνει για λίγο σε μια μικρή πόλη στη μέση του πουθενά. Προσπαθώντας να πάρει κάτι να φάει για την ίδια και το σκυλί της, θα συλληφθεί, θα οδηγηθεί στη φυλακή και την επόμενη μέρα που θα βγει, η Λούσι θα έχει εξαφανιστεί. Η Γουέντι θα κάνει ότι περνάει από τα χέρια της για να την ξαναβρεί... Ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά, μικρή ιστορία, καλές προθέσεις, μέτριο αποτέλεσμα. Με αυτές τις λίγες κουβέντες μπορούμε να συνοψίσουμε όλη την ταινία. Η χήρα του Χιθ Λέτζερ, Μισέλ Γουίλιαμς, πάντως, στον κεντρικό ρόλο, δεν ήταν κακή. Ίσα – ίσα...
Αυτή είναι η τελευταία ανταπόκριση που στέλνουμε από Κάνες. Σάββατο πρωί επιστρέφουμε στην Ελλάδα, οπότε την ανταπόκρισή μας που θα αφορά τις ταινίες που είδαμε κατά τη διάρκεια της Παρασκευής, θα την στείλουμε από τα... πάτρια εδάφη. Μαζί με τα προγνωστικά μας... Λογικά, θα μπουν στο σάιτ Κυριακή πρωί. Συντονιστείτε!
Over and out…
Τελευταία προβολή της ημέρας το «Wendy and Lucy» της Κέλι Ρέιχαρντ (Ένα κάποιο βλέμμα). Η Γουέντι είναι μια νεαρή κοπέλα και η Λούσι η σκυλίτσα της. Διασχίζουν τις ΗΠΑ με ένα σαράβαλο – η Γουέντι θέλει να φτάσει στην Αλάσκα για μη ξεκάθ
αρους λόγους – ίσως για να μην έχει να συνδιαλέγεται με ανθρώπους καθημερινά. Το αμάξι όμως δεν παίρνει μπρος, η Γουέντι δεν έχει λεφτά και αναγκάζεται να μείνει για λίγο σε μια μικρή πόλη στη μέση του πουθενά. Προσπαθώντας να πάρει κάτι να φάει για την ίδια και το σκυλί της, θα συλληφθεί, θα οδηγηθεί στη φυλακή και την επόμενη μέρα που θα βγει, η Λούσι θα έχει εξαφανιστεί. Η Γουέντι θα κάνει ότι περνάει από τα χέρια της για να την ξαναβρεί... Ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά, μικρή ιστορία, καλές προθέσεις, μέτριο αποτέλεσμα. Με αυτές τις λίγες κουβέντες μπορούμε να συνοψίσουμε όλη την ταινία. Η χήρα του Χιθ Λέτζερ, Μισέλ Γουίλιαμς, πάντως, στον κεντρικό ρόλο, δεν ήταν κακή. Ίσα – ίσα...Αυτή είναι η τελευταία ανταπόκριση που στέλνουμε από Κάνες. Σάββατο πρωί επιστρέφουμε στην Ελλάδα, οπότε την ανταπόκρισή μας που θα αφορά τις ταινίες που είδαμε κατά τη διάρκεια της Παρασκευής, θα την στείλουμε από τα... πάτρια εδάφη. Μαζί με τα προγνωστικά μας... Λογικά, θα μπουν στο σάιτ Κυριακή πρωί. Συντονιστείτε!
Over and out…
Θόδωρος Γιαχουστίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου