Ρεπεράζ (...για ένα όνειρο) του Κώστα Γούναρη

Τα όνειρα γίνονται δίχτυα αράχνης
Τα οράματα φθίνουν και γίνονται γκρίζα
Όμως έχω αποφασίσει να κάνω
Μια συγκεκριμένη ταινία
Και η δουλειά πρέπει να αρχίσει
Ινγκμαρ Μπέργκμαν


Σκηνοθεσία : Κώστας Γούναρης
Σενάριο: Κώστας Γούναρης
Φωτογραφία : Ολίβια Μπέραχα
Μοντάζ- Ήχος : Γιώργος Πατεράκης
Ηχοληψία : Ξενοφώντας Κοντόπουλος
Μουσική επιμέλεια : Σωτήρης Παπανικολάου
Σκηνικά: Ολίβια Πορποδά
Κοστούμια : Αργυρώ Βουλτσοπούλου
Making of : Alessandro Figurelli

Εμφανίζονται:
Σοφία Νούνεση
Παναγιώτης Αθηναίος
Νόνη Σιαμπακούλη
Κώστας Γούναρης
Χριστίνα Μπογδάνου
Ερρίκος Λίτσης
Κώστας Σειραδάκης
Λεωνίδας Αντωνόπουλος
Στάθης Κόκκορης
Γιάννης Μποσταντζόγλου
Τάσος Θεοδωρόπουλος
Ζήνος Παναγιωτίδης
Γιώργος Σπέντζος
Κώστας Γούναρης gr.f.

Έτος παραγωγής : 2008
Διάρκεια: 15΄

Είναι η ταινία μέρος της ζωής η μήπως τελικά η ζωή είναι πολλές μπερδεμένες ταινίες, κάτι σαν μια συνεδρία αναμνήσεων, ενός κινηματογραφόφιλου- ασθενή προκειμένου να θεραπευτεί από την ανεξιχνίαστη διάθεση του για τον… ρομαντισμό των πραγμάτων?
Η ερώτηση στην περίπτωση του νεαρού Κώστα Γούναρη, είναι ρητορική, γιατί το φιλμικό του προϊόν, εμπεριέχει την αυτονόητη απάντηση. Ο Γούναρης καταναλώνει σινεμά, όπως οι gamers καταναλώνουν levels δυσκολίας, κι η κάμερα του είναι μια προέκταση όλων των εικόνων του. Χωρίς να είναι επιρροές, παρά μόνο μια καυτή ανάγκη επικοινωνίας.
Το τελικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα μεταpunk σινεμά με χιούμορ και εκκεντρικότητα, τέτοια που η κινηματογραφική προϊστορία στην Ελλάδα, δεν έχει δείξει ποτέ μέχρι τώρα.
Χωρίς να είναι ισοπεδωτικός είναι επαναστατικός, τινάζει στον αέρα τα κάδρα και την αφήγηση του την υπονομεύει, μπερδεύοντας έντεχνα το υποκειμενικό με την αντικειμενική ματιά ενός σαρκαστή , ενός αναρχικού, ενός γνήσιου καλλιτέχνη που πνίγεται από τον ακαδημαϊσμό της μόδας και θέλει να μιλήσει στη γνήσια γλώσσα της γενιάς του .

Ο μυστακοφόρος θάνατος που παίζει τάβλι είναι σκηνή ανθολογίας και ενα σχόλιο μιάς ολόκληρης γενιάς , αυτής του 21ου αιώνα, σε "δημιουργούς" σαν τον Μπέργκμαν ,του προηγούμενου.
Μια ταινία μέσα σε μια ταινία που ετοιμάζεται κι ίσως δεν τελειώσει ποτέ, γιατί ανάμεσα στην Τέχνη, στο όνειρο του δημιουργού και στους αποδέκτες θεατές, μαζεύτηκαν πολλοί …νταβατζήδες.
Μια ταινία cult και καυστική που αξίζει να δείτε.