Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης days 8+9

Απονομή των Βραβείων του DigitalWave3 & Τελετή Λήξης με την προβολή της ταινίας του Γιώργου Αγγελόπουλου ¨Κόκκινο όπως φόρεμα"


(Ο Γιώργος Χωραφάς κοιτά τον Κωνσταντίνο Κοντοβράκη τη στιγμή που παρουσιάζει την Κριτική Επιτροπή, απο τα αριστερά ο Αλέξης Σταμάτης, η Δώρα Μασκλαβάνου, η Marie-Pierre Macia & ο Ανδρέας Σωτηρακόπουλος του Microkosmos)

(Ορθιος ανάμεσα στους συντελεστές της ταινίας του και τους συμφοιτητές του ο Γιώργος Αγγελόπουλος ,τεταρτοετής του Τμήματος Κινηματογράφου του ΑΠΘ, ντυμένος με ενα εκτυφλωτικό μωβ πουκάμισο, παρά την συγκίνηση, δεν παρέλειψε να τονίσει τις αμεσες ανάγκες που έχει η σχολή του, σε υλικοτεχνική υποδομή)

(Ο ενας απο τους 2 νικητές ο Ανέστης Χαραλαμπίδης με το πορτοκαλί πουλόβερ, παραλαμβάνει την πρώτη ελληνική του διάκριση από τα χέρια του κου Παπαλιού καταχειροκροτούμενος για την έξοχη ταινία του Ecce MomO)

( Ο Αγγελος Σπάρταλης που μοιράστηκε το πρώτο βραβείο με τον Ανέστη Χαραλαμπίδη για το αναρχικά πρωτοποριακό του φίλμ "Το Σύνδρομο της Χιονάτης" τα "λέει" έξω απο τα δόντια και κερδίζει τις καρδιές όλων των θεατών στην αίθουσα Τώνια Μαρκετάκη)

Πιστεύω ότι όσοι δεν βρέθηκαν στην Τελετή Λήξης του DigitalWave3 στην Τώνια Μαρκετάκη το βράδυ της Παρασκευής, έχασαν την μόνη πραγματικά συγκινητική στιγμή αυτού του Φεστιβάλ. Οι 6 ταινίες του διαγωνιστικού και οι 2 ταινίες έναρξης και λήξης είναι ότι πιό ελπιδοφόρο, ανατρεπτικό, ουσιαστικό , κινηματογραφικό, πορωμένο, παθιασμένο, αναρχικό φευγάτο και ουσιαστικά ποιοτικό, έχει να παρουσιάσει ο ελληνικός κινηματογράφος για το μέλλον. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι και οι 6 ταινίες αδικήθηκαν ,με το να μη συμμετέχουν στα κρατικά βραβεία ποιότητας που θα δοθουν την Δευτέρα το βράδυ γιατί πέρα απο το format είναι ισάξιες και κάποιες πολύ ανώτερες απο αυτές που συμμέτέχουν στα Κρατικά. Μείναμε με την διαβέβαίωση του κου Παπαλιού ότι αυτή είναι η τελευταία χρονιά που συμβαίνει. Ελπίζουμε στον χρόνο που έρχεται να δημιουργηθούν και στην Ελλάδα, όπως σε όλο τον κόσμο ψηφιακές αίθουσες.

Οι ταινίες του Digital Wave 3 ήταν :

Το σύνδρομο της Χιονάτης / Άγγελος Σπάρταλης
Οι αιτίες των πραγμάτων / Γιώργος Σερβετάς
Ecce momo! / Ανέστης Χαραλαμπίδης
Dreaming to Change / Κώστας Καρύδας
Unitas / Κωστής Μπασογιάννης
Η μουσική των προσώπων / Νίκος Κορνήλιος

The Popcorn Movie / Παναγιώτης Κουντουράς
Κόκκινο όπως φόρεμα / Γιώργος Αγγελόπουλος

Οι βραβευμένες ταινίες παίζονται σήμερα το βράδυ (Σαββατο 22 Νοέμβρη 2008) στις 9μμ στον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ (απέναντι απο τον Λευκό Πύργο)

Stella - Sylvie Verheyde (Ημέρες Ανεξαρτησίας)

Μια ιδιαίτερη ταινία από τη Γαλλία, έχει ως θέμα την εντεκάχρονη Στέλλα που ναι μεν εισπράττει την αγάπη των γονιών της αλλά πρακτικά μεγαλώνει σχεδόν μόνη. Ζώντας μέσα σε ένα μπαρ, ιδιοκτησία των γονιών της, ξεκινάει τη περιπέτεια της σε ένα καλό παρισινό σχολείο και δυσκολεύεται να επικοινωνήσει με τα υπόλοιπα παιδιά. Η καλύτερη φίλη που κάνει, η Γκλαντίς , αποτελεί και τον δίαυλο επικοινωνίας της με τον κόσμο καθώς την βοηθά να μετατρέψει την αδιαφορία σε δίψα για γνώσεις. Η ταινία πετυχαίνει να δώσει το κλίμα των late 70s, όπου διαδραματίζεται η υπόθεση, και με αρκετή ευαισθησία πάνω στα προβλήματα της παιδικής ηλικίας να φτιάξει μια ανάλυση για το πως μεγαλώνει ένα παιδί χωρίς την απαραίτητη προσοχή των γονιών του.


The Dust of Time - Θόδωρος Αγγελόπουλος (Ειδική προβολή)

Είναι πραγματικά κρίμα, ο μεγαλύτερος εν ζωή Έλληνας σκηνοθέτης να είναι τόσο απών από τα προβλήματα και τις ανησυχίες της χώρας μας. Εμμονοληπτικός πλέον με τις πολιτικές εξελίξεις μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και χωρίς τα πλάνα του να έχουν τη δύναμη και τους συμβολισμούς του παρελθόντος μοιάζει πιο ξένος από ποτέ. Στην ιστορία του Dust of Time, ένα ζευγάρι αριστερών δυστύχησε στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα λόγω των πεποιθήσεων του και η δυστυχία αυτή έχει ως αποτέλεσμα τις άσχημες σχέσεις των απογόνων του στις αρχές του 21ου αιώνα. Πόσο μα πόσο κοινότυπο είναι πλέον αυτό για ταινία του Αγγελόπουλου. Και το χειρότερο είναι, πόσο μα πόσο μακρινό και ανούσιο για να αναλύεται ξανά και ξανά σήμερα. Η φυγή αρκετών ανθρώπων από την αίθουσα και το χλιαρό και αμήχανο χειροκρότημα στο τέλος του φιλμ, αποτυπώνει τις αντιδράσεις για έναν δημιουργό εγκλωβισμένο στην προβληματική του και δυστυχώς εκτός πραγματικότητας.