59th Berlinale /6

ΠΕΜΠΤΗ 12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2009

THE DUST OF TIME
Greece, Italy, Germany, Russian Federation, 2008, 125 min
Director: Theo Angelopoulos
Cast: Willem Dafoe, Bruno Ganz, Michel Piccoli, Irene Jacob
ΜΟΥΣΙΚΗ: ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΙΝΔΡΟΥ


Η σκόνη ενός μύθου (λόγια που δεν αφορούν κανένα μιά και ο δημιουργός δεν ακούει την κριτική, ασχετα αν σήμερα γεμίσαμε καταχωρήσεις παντού με την γνώμη των κριτικών, αλλά ούτε ένα βιντεάκι με την μουσική της Ελένης Καραίνδρου απο την ταινία)

" Ως και ερωτική ιστορία συστήνεται η καινούργια ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, ο οποίος φαίνεται να προσπαθεί με τρόπο σχεδόν αγωνιώδη να μεταλλάξει τον κινηματογράφο του σε κάτι που να αφορά τον σημερινό θεατή και δυστυχώς αποτυγχάνει οικτρά σε κάθε επίπεδο.
Καταρχήν δείχνει αδύναμος να κάνει ένα σινεμά που να μοιάζει έστω και επιδερμικά σύγχρονο και κατά δεύτερον προσπαθώντας να τα καταφέρει, στερεί κάθε ίχνος ποίησης και μεγαλοπρέπειας από την ταινία του, αφήνοντας στη θέση της κάτι που μοιάζει με το άψυχο κουφάρι μιας άλλης καλής ταινίας, με μια σκιά από τον παλιό εαυτό του ίδιου του σκηνοθέτη.
Ο Αγγελόπουλος μπορεί να είναι ένας ηλικιωμένος άνθρωπος πλέον, όμως η ηλικία του σκηνοθέτη και η ηλικία του έργου του δεν είναι απαραίτητο να συμβαδίζουν. Θα το έχετε διαπιστώσει αν έχετε δει τις ταινίες που γύρισαν άνθρωποι σαν τον Κουροσάβα ή τον Μπέργκμαν στο τέλος της καριέρας τους, θα έχετε την ευκαιρία να το διαπιστώσετε για ακόμη μια φορά με τον «Παράδεισο στη Δύση» του Κώστα Γαβρά σε λίγες μέρες, ένα φιλμ που δείχνει σχεδόν νεανικό, από έναν σκηνοθέτη που μετρά σαράντα χρόνια καριέρας. Όμως, αντίθετα από τον Γαβρά, ο Αγγελόπουλος δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί κινηματογραφικά από τις εμμονές του ή δεν τολμά να το κάνει φοβούμενος το «άγνωστο» κι έτσι παραμένει δέσμιος όχι μόνο μιας πεπαλαιωμένης γραφής, αλλά κυρίως μιας ιστορίας που βυθίζει το φιλμ στα βάθη της αδιαφορίας. Κι ακόμη χειρότερα, φαίνεται να αντιλαμβάνεται και ο ίδιος την ανάγκη να «εκσυγχρονίσει» τη ματιά του, μόνο που μη ξέροντας πώς να το κάνει επιμένει να οριοθετεί την ιστορία του με βάση την Ιστορία, στερώντας κάθε ίχνος ανθρωπιάς από τον έρωτα που υποτίθεται πως αφηγείται.
Η αφήγηση εκτυλίσσεται αποσπασματικά, αλλά ενώνεται από τη ματιά του πρωταγωνιστή –ας πούμε, διότι δεν υπάρχει τέτοιος εδώ–, ενός σκηνοθέτη που προσπαθεί να ολοκληρώσει μια ταινία για την ιστορία των γονιών του και του ερωτικού τριγώνου ανάμεσα στη μητέρα, τον πατέρα του κι έναν ακόμη άντρα, που ξεκινά στην Ελλάδα του Εμφυλίου, μεταφέρεται στην Τασκένδη του Στάλιν και καταλήγει στο Βερολίνο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2000. Η ιστορία του ακούγεται τυπικά «αγγελοπουλική», κάτι που ανάλογα με τις κινηματογραφικές σας πεποιθήσεις θα μπορούσε να είναι από συναρπαστικό μέχρι νυσταλέα αδιάφορο, μόνο που εδώ η πνοή που συνήθως διατρέχει τις ταινίες του, που κάνει το σινεμά του ξεχωριστό, είναι ολοκληρωτικά απούσα. Η άλλοτε μεγαλοπρεπής εικονογραφία του δείχνει εδώ μίζερη και ξεπουπουλιασμένη και η ιστορία απλό πρόσχημα για το αναμάσημα των στείρων από κάθε ζωή ιδεών για τα ιδανικά της Αριστεράς. Ακόμη χειρότερα, ο Αγγελόπουλος μη μπορώντας να πετύχει καμιά απολύτως σύνδεση με το σήμερα, γυρίζει όλες τις σεκάνς που διαδραματίζονται στο τέλος της δεκαετίας του ’90 με τρόπο που σε κάνει να στριφογυρίζεις άβολα στην καρέκλα σου, νιώθοντας άσχημα για την απόσταση που χωρίζει πια έναν κάποτε σπουδαίο σκηνοθέτη με την πραγματικότητα.
Αξιομνημόνευτα κακή, σχεδόν θλιβερή, μια σεκάνς όπου η κόρη του σκηνοθέτη που αγνοείται βρίσκεται σε ένα κοινόβιο γεμάτο από απόκληρους, είναι σχεδόν ερασιτεχνική, κακοφτιαγμένη και άτσαλη, ιδεολογικά και κινηματογραφικά τετριμμένη και αφόρητα προφανής. Δυστυχώς η παραπάνω αίσθηση περισσεύει σε ολόκληρη την ταινία, η οποία δεν ξέρει τι να κάνει όχι μόνο την ιστορία της αλλά και τους ηθοποιούς της, περιφέροντας Νταφόε, Ζακόμπ, Πικολί και Γκανζ δίχως σκοπό και κατεύθυνση σε ένα ομιχλώδες τοπίο κοινοτοπίας και παλιοκαιρισμού.
Είναι δύσκολο να υποδυθείς κάτι όταν δεν υπάρχει τίποτα για να υποδυθείς και είναι κρίμα να βλέπεις ηθοποιούς όπως τους παραπάνω να τριγυρίζουν ασκόπως στην οθόνη για δυο ολόκληρες ώρες, δείχνοντας να έχουν πλήρη συναίσθηση του ότι δεν έχουν κανέναν λόγο ύπαρξης σε μια ταινία που δεν τους χρειάζεται, παρά μόνο ως ονόματα-εγγυήσεις για να καλυφθεί το κόστος της παραγωγής της.



THE MILK OF SORROW
Spain, Peru, 2008, 94 min
Director: Claudia Llosa
Cast: Magaly Solier, Susi Sànchez, Efraín Solís, Marino Ballón, Delci Heredia
Μια πλήξη, μια ανεμπόρια λόγοι ικανοί να σαρώσει στο Βερολίνο που φημίζεται για το αντι γενικότερα του πράγματος. Δεν ξέρουμε κανέναν που να κατάφερε να την δει ολόκληρη...

MY ONE AND ONLY
USA, 2008, 108 min
Director: Richard Loncraine
Cast: Renée Zellweger, Kevin Bacon, Logan Lerman, Mark Rendall
Με αφορμή τα παιδικά χρόνια του ηθοποιού Τζώρτζ Χάμιλτον, η ταινία δίνει την ευκαιρία στη Ρενέ να ΄σολάρει με επιτυχία στο ρόλο της εγωκεντρικής και εκκεντρικής μητέρας του στην Αμερική των 50΄ς
NOTORIOUS
USA, 2008, 122 min
Director: George Tillman Jr.
Cast: Angela Bassett, Derek Luke, Jamal Woolard, Anthony Mackie

Πολύ ραπ, ανατολική και δυτική ακτη, συμμορίες, μουσική και πολιτιστικά αρκετά ξένο με την ιθαγενή κοινότητα των κινηματογραφόφιλων.