[..στιγμές του φετινού Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσαλονίκης]

"Λουόμενοι", της Εύας Στεφανή
Οι καλοκαιρινές εξορμήσεις μιας ομάδας ηλικιωμένων σε λουτροπόλεις της Ελλάδας. Ακολουθώντας τους ηλικιωμένους πρωταγωνιστές της στις πιο προσωπικές τους στιγμές, σε στιγμές που είναι ξένοιαστοι και ανέμελοι και παιχνιδίζουν με τον φακό αλλά και μεταξύ τους, η σκηνοθέτις πετυχαίνει ένα γνήσια εύθυμο αποτέλεσμα, χωρίς σε καμία στιγμή να φαίνεται ότι εισβάλλει σαν ξένο σώμα ή με τρόπο χλευαστικό στην καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων. Αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο το υλικό της και καταγράφοντας σκηνές αυθεντικής ιλαρότητας, βάζει τον θεατή στο κλίμα αυτής της ετερόκλητης αλλά και τόσο δεμένης παρέας, ενώ υπόγεια κάνει ένα σχόλιο όχι μόνο για την τρίτη ηλικία αλλά και για την ανθρώπινη κατάσταση γενικότερα.

"Μακρινοί Αντίλαλοι", του Στέφαν Σβίτερτ
Ένα ντοκιμαντέρ που εξερευνά την παραδοσιακή ελβετική μουσική της περιοχής των Άλπεων, το ιδιόμορφο yodeling. Παρά το γεγονός ότι αυτοί οι περίεργοι τραγουδιστικοί λαρυγγισμοί αρχικά ξενίζουν και μας θυμίζουν αστείες φολκλορικές εικόνες, ο σκηνοθέτης προσεγγίζει το θέμα με τόση λεπτότητα και θέρμη, συνδυάζοντας τις ιδιαίτερες μελωδίες με τα τοπία και την παράδοση μακριά από το φολκόρ, που παρασέρνει τελικά μαζί του και το πιο δύσπιστο θεατή σε ένα συγκλονιστικό ταξίδι στον κόσμο των ήχων και της μελωδίας.

"Katrina Music", των Τζέιμς Μπρουκ και Χρόνη Πεχλιβανίδη
Ένα ταξίδι μέχρι τη Νέα Ορλεάνη, αυτή την μαγική μουσική πρωτεύουσα, τη γενέτειρα της τζαζ και των delta blues, η οποία μετά (και) τον τυφώνα Katrina προσπαθεί να ορθοποδήσει και να ξαναβρεί τους –τόσο μελωδικούς- ρυθμούς της. Συνομιλίες με μουσικούς της περιοχής, βόλτες στους δρόμους και στα μπαρ της πόλης, απ’ όπου σιγά σιγά ξαναρχίζουν να ακούγονται μελωδίες –κάτι που στην άτυπη πρωτεύουσα της Λουιζιάνα είναι συνυφασμένο με τη ζωή.

"Blast!", του Πωλ Ντέβλιν
Η κάμερα μέσα από τα μάτια μιας επιστημονικής ομάδας κατά τη διάρκεια ενός φιλόδοξου πειράματος καταγράφει τους κόπους, τα άγχη, τις αγωνίες και τις επαγγελματικές και προσωπικές θυσίες που κρύβονται πίσω από τα στατιστικά και τα νούμερα των επιστημονικών πειραμάτων. Αυτό που είδαμε τελικά ήταν ακόμα καλύτερο απ’ ό, τι ένα συνηθισμένο δίωρο ‘μάθημα αστροφυσικής για αρχάριους’: Ο ανθρώπινος παράγοντας πίσω από τις στατιστικές και η ανθρωπιά πίσω από τα απρόσωπα πειράματα, σε ένα καλοφτιαγμένο και εξαιρετικά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ.

«Γράμμα στην Άννα», του 'Ερικ Μπέργκκραουτ
Ένα ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στην πρόσφατη δολοφονία της δημοσιογράφου Άννα Πολιτκόφσκαγια στη Μόσχα. Έχοντας στη διάθεσή του υλικό και συνεντεύξεις με την ίδια την Πολιτκόφσκαγια από προηγούμενά του ντοκιμαντέρ, μόλις 2 χρόνια πριν τη δολοφονία της, ο Μπέργκκραουτ σκιαγραφεί το προφίλ της και παρουσιάζει το δημοσιογραφικό (και ανθρωπιστικό) της έργο στην Τσετσενία, εστιάζοντας στα επίμονα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ της, που την έκαναν μη δημοφιλή στο Κρεμλίνο, καταδεικνύοντας (μέσα από συνεντεύξεις συνεργατών της και συγγενών της) εμμέσως πλην σαφώς τον πρόεδρο Πούτιν ως ηθικό αυτουργό της δολοφονίας της.

«Rip: Α Remix manifesto», του Μπρετ Γκέιλορ
Περισσότερο είναι μανιφέστο, παρά ένα ντοκιμαντέρ που μας διαφωτίζει πάνω στο ζήτημα των πνευματικών δικαιωμάτων στη μουσική αλλά και στα υπόλοιπα έργα της διάνοιας. O σκηνοθέτης καταγγέλλει την περίπλοκη νομοθεσία σχετικά με το copyright και αναλύει τα σύγχρονα μέσα που μας επιτρέπουν μια σχεδόν απεριόριστη πρόσβαση στην πληροφορία, διακινδυνεύοντας ταυτόχρονα σχεδόν σε καθημερινή βάση μια κάποιου είδους παραβίαση αυτών των δικαιωμάτων.
[διαθέσιμο ολόκληρο και στο internet από το site του Brett Gaylor εδώ ]

Μ.Ρ.

Låt den rätte komma in

ΑΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΠΕΙ



[από το περιοδικό EMPIRE:]

Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

*****
Υπόθεση: Σουηδία, 1981. Ο Όσκαρ (Kare Hedebrant) είναι ένα παιδί που πηγαίνει σχολείο και πιάνει φιλίες με την γειτόνισσά του Έλι (Lina Leandersson), η οποία μοιάζει με φυσιολογικό 12χρονο κορίτσι, μα στην πραγματικότητα είναι βαμπίρ. Όταν ο Χακάν (Per Ragnar), ο πατέρας της, που έχει αναλάβει να φροντίζει τα θύματά της, συλλαμβάνεται από την αστυνομία, οι φίλοι ενός μεθυσμένου παιδιού που εκείνη είχε σκοτώσει στο παρελθόν αποφασίζουν να την ξεσκεπάσουν.

Πολλές ταινίες με βαμπίρ έχουν επιβάλλει προς τα έξω την φολκορική εικόνα ότι οι αθάνατοι πρέπει να προσκαλούνται σε ένα σπίτι για να πάρουν μαζί τους θύματα για τον άλλο κόσμο. Ο Δράκουλας ξεγελούσε τους φτωχούς και υπηρέτες, ο τρελός Renfield άνοιγε τα παράθυρα και ψιθύριζε καλωσορίσματα. Όπως και τα στερεότυπα ότι τα βαμπίρ δεν έχουν είδωλο στους καθρέφτες, ότι πανικοβάλλονται στη θέα ενός σταυρού και απωθούνται από το σκόρδο, αυτές οι συμβατικές εικόνες έχουν γίνει τόσο αυτονόητες, που πλέον συμπυκνώνονται σε απαξιωτικά ανέκδοτα: «Μια νυχτερίδα που γράφει επάνω ‘καλωσήρθες’ θεωρείται πρόσκληση;» «Αν λήξει η βίζα ενός βαμπίρ, αυτό θα εξαφανιστεί και θα βρεθεί πίσω στην Τρανσυλβανία;»

Καμιά βαμπιρική ταινία μέχρι σήμερα δεν έχει διαχειριστεί αυτό το παρεξηγημένο συνονθύλευμα θρύλων με τόση σχολαστικότητα όση το «Let The Right One In» -που πραγματεύεται ακριβώς το τι συμβαίνει, καλό ή κακό, όταν κάποιος εθελούσια ανοίγει σ’ ένα βαμπίρ την πόρτα του σπιτιού του, της εμπιστοσύνης του και της ζωής του. Απαντά επίσης με αναπάντεχο τρόπο σ’ ένα ερώτημα που έμενε ξεκρέμαστο στο πίσω μέρος του μυαλού μας, κάθε φορά που η συγκεκριμένη πτυχή του μύθου προέκυπτε σε κάποια ταινία: τι γίνεται όταν δεν προσκαλείς το βαμπίρ στο σπίτι σου, αλλά αυτό διασχίζει από μόνο του το κατώφλι σου; Δεν είναι κάτι όμορφο, είναι όμως κάτι το οποίο δεν έχουμε ξαναδεί σε κάποια ταινία στο παρελθόν. Κι αυτό είναι μια απόδειξη τόσο για την εφευρετικότητα του συγγραφέα/σεναριογράφου John Ajvide Lindqvist, που διασκεύασε το δικό του βιβλίο καθώς και του σκηνοθέτη Tomas Alfredson, όσο και για τις ανεξάντλητες δυνατότητες των βαμπιρικών φιλμ, αφού 90 σχεδόν χρόνια μετά το Nosferatu, βρίσκονται ακόμα νέες ανατροπές σ’ αυτές τις ιστορίες με πρωταγωνιστές τα πιο γνώριμα κινηματογραφικά τέρατα.

Σε μια περίοδο που το Twilight –που επίσης περιστρέφεται γύρω από τη σχέση μεταξύ δύο συμμαθητών, ο ένας εκ των οποίων είναι βαμπίρ- έχει γίνει με διαφορά η πιο προσοδοφόρα ταινία με βαμπίρ που έχει γυριστεί μέχρι σήμερα, το Let the right one in προσπερνάει επιδέξια την χολιγουντιανή αντίληψη, καταλαμβάνοντας χωρίς δεύτερη σκέψη μια σίγουρη θέση στη λίστα με τις δέκα καλύτερες ταινίες με βαμπίρ όλων των εποχών. Είναι αξιοπρόσεκτο άλλωστε ότι οι σκηνοθέτες και οι συγγραφείς δεν εμπιστεύονται συνήθως το υλικό τους, όταν μεμψιμοιρούν ότι ταινίες όπως λ.χ. το Werewolf Cheerleaders δεν είναι στην πραγματικότητα μια ταινία τρόμου αλλά μια σπουδή πάνω στις σχέσεις -κάτι που δημιουργεί την κρυφή προσδοκία πως ο δημιουργός του Nil By Mouth, λ.χ., θα ανταπαντήσει ότι η δική του ταινία δεν είναι στην πραγματικότητα ένα ρεαλιστικό δράμα αλλά μια παραστρατημένη ταινία τρόμου. Το Let the right one in καταπιάνεται όντως και εις βάθος με τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά συγχρόνως είναι ένα τόσο σκοτεινό παραμύθι τρόμου, όσο δε θα το κάνει ποτέ κατακρεουργώντας το ο Michael Bay σε ένα πιθανό remake (τα δικαιώματα του βιβλίου έχουν αγοραστεί από τον Matt Reeves του Cloverfield). Σε αντίθεση με τις απεικονίσεις του φόβου που είναι τώρα της μόδας –βασανιστήρια μέχρι αηδίας, ψευτοφαντάσματα και τέρατα που ξέρουν πολεμικές τέχνες- αυτός είναι αληθινός τρόμος, μπολιασμένος με αγάπη.

Το φιλμ απεικονίζει το σουηδικό χειμώνα του 1981 στην εξοχή ως μια νεκρικά παγωμένη, γενικευμένη κατάθλιψη βυθισμένη στο λερωμένο χιόνι, κατά την οποία τίποτα δεν πάει σωστά –ακόμα κι ο serial killer είναι ένας ατζαμής που ταράζεται από έναν σκύλο, ενώ ένας τσακωμός με μια ομάδα τραμπούκων καταλήγει σε ένα σκηνικό αποκρουστικής βίας, από την οποία δεν υπάρχει γυρισμός. Με θαυμάσιες ερμηνείες από τους πολύ νεαρούς πρωταγωνιστές, το φιλμ ξεδιπλώνεται κλιμακωτά –δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν η θλιμμένη αιμοπότης θέλει τον μοναχικό Όσκαρ για φίλο, για τσιράκι ή για γεύμα- και εγείρει προβληματισμούς για το πώς μια αθάνατη ψυχή περνά τους ατελείωτους αιώνες έχοντας τόσο μικρές προκλήσεις (αφού η Έλι παίρνει τον κύβο του Rubik από τον Όσκαρ και τον λύνει, στη συνέχεια του δείχνει ένα αυγό φαμπερζέ/παιχνίδι που αξίζει μια περιουσία). Σπάνια μια ταινία τρόμου έχει επενδύσει τόσα πολλά σε μια τέτοια μη φυσιολογική όσο και αξιοθαύμαστη αγάπη. Το σκηνικό του σπιτιού μας δείχνει με αλησμόνητη λεπτομέρεια πόσο μακριά είναι διατεθειμένοι να φτάσουν ο ένας για τον άλλον, ειδικά στην ανεπανάληπτη, μακρά σκηνή κάτω από το νερό που θα σας αφήσει να αναρωτιέστε για πολλή ώρα «πως στο καλό το γύρισε αυτό;», αφού ξεπεράσετε το αρχικό σοκ από το φρικιαστικό θέαμα.

Ετυμηγορία: Σπαρακτικό μα συγχρόνως αισιόδοξο κατά τρόπο ανεξήγητο, ένα απόκοσμο ανθρώπινο δράμα καθώς και μια εξαιρετικά δομημένη σπουδή πάνω στο είδος των ταινιών τρόμου, το Let the right one in στέκεται επάξια δίπλα σε φιλμ όπως το Spirit Of The Beehive, Pan's Labyrinth και Orphee. Δείτε το.


[#187 στη λίστα με τις ταινίες όλων των εποχών του imdb]

Είδαμε και προτείνουμε:

Defamation, του Yoav Shamir. Ένα ενδιαφέρον, παιχνιδιάρικο, επίμονο, αιρετικό και τελικά ενημερωτικό οδοιπορικό σε αναζήτηση των σημερινών εκφάνσεων του αντισημτισμού, αλλά και της αντίδρασης των εβραίων σε τέτοιες εκδηλώσεις. Αναζητείται η λογική πίσω από το πιο "παλιό, παράλογο μίσος του κόσμου", αλλά και η βιομηχανία διατήρησής του και από τις δύο πλευρές. Η παιχνιδιάρικη σκηνοθεσία και η έμφυτη περιέργεια του ισραηλινού σκηνοθέτη φέρνουν στην επιφάνεια πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα, χωρίς να επιδιώκονται οι εύκολες απαντήσεις.

Accordion Tribe, του Stefan Schwietert. Μια εξαιρετική αφορμή να γνωρίσουμε τόσο την υπέροχη μπάντα "Accordion Tribe", που ενώνει μελωδίες του ακορντεόν από όλο τον κόσμο μέσα από τις μουσικές συνθέσεις των πέντε βιρτουόζων μελών του, όσο και τον ταλαντούχο σκηνοθέτη Stefan Schwietert, για τον οποίο φέτος το Φεστιβάλ πραγματοποιεί ειδικό αφιέρωμα. Πανέμορφες μελωδίες, ενδιαφέρουσες ιστορίες σ' ένα μουσικό ταξίδι που άφησε τις καλύετερες εντυπώσεις.

Η ζωή στους βράχους της Αλίντας Δημητρίου

Η ταινία παίζεται στις 16 Μαρτίου,
ημέρα Δευτέρα,
στην αίθουσα «Π.Ζάννας» και ώρα 8.30 μ.μ.,
Μετά από μια σειρά ντοκιμαντέρ που σκηνοθέτησε επί τρεις δεκαετίες, με πρώτο τους «Καρβουνιάρηδες-1977», η Αλίντα Δημητρίου παρουσίασε πέρισυ στο 10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης το «Πουλιά στο Βάλτο» ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους. Η ταινία αναφέρεται μονάχα σε γυναίκες οι οποίες έλαβαν μέρος στη Εθνική Αντίσταση. Γυναίκες, που όμοια με τους άνδρες, πάλαιψαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν. Και οι οποίες μετά την απλευθέρωση υπέστησαν πάλι διώξεις, βασανισμούς και εκτελέσεις για αυτή τη συμμετοχή τους.
Στην ταινία παρουσιάζονται 32 γυναίκες. Οι οκτώ δεν πρόλαβαν να δουν την ταινία, έφυγαν.
Η ταινία τιμήθηκε με το βραβείο του Κοινού και ακόμα τέσσαρα άλλα βραβεία στην Αθήνα από διάφορους φορείς.
Φέτος, το Μάρτη του 2009, θα παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ του Ντοκιμαντέρ μια δεύτερη ταινία με τίτλο «η ζωή στους βράχους» και είναι μεν αυτοτελής, αλλά οπωσδήποτε συνέχεια της πρώτης. Αναφέρεται στον Εμφύλιο – οι γυναίκες πάνε στο βουνό, στο Δημοκρατικό Στρατό - αλλά και στις εξορίες.
Όταν άρχισε το κυνηγητό, μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, άλλες πρόλαβαν και πήγαν στο βουνό και άλλες συνελήφτηκαν. Όλες γιατί ήταν αντιστασιακές. Για όσες από αυτές που συνέλαβαν δε μπόρεσαν τα στρατοδικεία να στοιχειοθετήσου κατηγορία (σε ισόβια ή εκτέλεση) τις έστειλαν εξορία: Χίος – Τρίκερι – Μακρόνησος.
Στην ταινία, τριαντατρείς Γυναίκες καταθέτουν τη μαρτυρία τους για τις διώξεις που υπέστησαν αυτές και οι οικογένειες τους, μετά την υπογραφή της Βάρκιζας στις 12 Φεβρουαρίου 1945, επειδή έλαβαν μέρος στην Εθνική Αντίσταση.
Άλλες από αυτές τις Γυναίκες για να διασωθούν πήγαν στο Δημοκρατικό Στρατό, ενώ άλλες συνελήφθηκαν και είτε φυλακίστηκαν είτε τις έστειλαν εξορία.
Πρόθεση της ταινίας είναι να αποκαλύψει το ρόλο μιας κοινωνικής ομάδας «χωρίς φωνή» ο οποίος αγνοείται από την επίσημη γραπτή ιστορία
Ο νεότερος κλάδος της «προφορικής ιστορίας» ερευνά τις ζωντανές μαρτυρίες των μη επωνύμων, μαζί και τις βιωματικές εμπειρίες τους για να φωτίσει πληρέστερα το
παρελθόν, και τις δυναμικές της ιστορίας που δε μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν.
Στην ταινία ομάδα «χωρίς φωνή» είναι οι Γυναίκες.
Παραγωγή: Αλίντα Δημητρίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Αφροδίτη Νικολαϊδου
Φωτογραφία: Αλέξης Γρίβας - Αφροδίτη Νικολαϊδου
Μοντάζ: Ηλέκτρα Βενάκη
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Αλίντα Δημητρίου

Έτος παραγωγής 2009
Digital Beta. Έγχρωμη. Διάρκεια 98 min.

"Η ταινία δεν έχει χρηματοδοτηθεί από κανένα φορέα και η υλοποίησή της οφείλεται στους τρεις συνεργάτες μου."

11th Thessaloniki Documentary Festival day2

Βικτωρία Θεοδώρου:

Τα κύματα που με δίδαξαν το ανυπότακτο
Σκηνοθεσία:Σενάριο:Διεύθυνση Φωτογραφίας:Κώστας Νταντινάκης
Μοντάζ:Γιώργος Γεωργόπουλος
Ήχος:Διονύσης Γ. Μανουσάκης
Digibeta Έγχρωμο
Έτος Παραγωγής:2008

Η ζωή και το έργο της ποιήτριας Βικτωρίας Θεοδώρου, χαρακτηριστικής εκπροσώπου της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Τα παιδικά και εφηβικά χρόνια στα Χανιά, τα χρόνια της εξορίας, η απομόνωσή της και η συγγραφή του έργου της: Ποίηση: Εγκώμιο (1957), Κατώφλι και παράθυρο (1962), Βορεινό προάστειο (1966), Το λαγούτο (1971), Η εκδρομή (1973), Ουρανία (1978), Άρειος ύπνος (1983), Η νυχτωδία των συνόρων (1986), Μειλίγματα (1990), Χρονικό (1994), Ευνοημένοι (1998), Καταλόγι για τον μάστορα (2008). Πεζά: Στρατόπεδα γυναικών (1975), Ο Τράικο (1982), Γαμήλιο δώρο (1995), Οι δεσποινίδες της οδού Λαμψάκου (2005). Η Βικτωρία Θεοδώρου προέκτεινε την ποίησή της πέρα από τον απόηχο της «γενιάς της ήττας», ατενίζοντας λυρικά τον αγωνιζόμενο άνθρωπο της Ιστορίας μέσα από το δέος και τη μοναξιά του απέναντι στο χρόνο και το σύμπαν.

11th Thessaloniki Documentary Festival

ΞεΚινάει σήμερα το 11ο Φεστιβαλ ντοκυμαντέρ της πόλης κάτω από την μπαγκέτα του Δημήτρη Ειπίδη.

Τα βασικά τμήματα του Φεστιβάλ είναι 9 .

Θα γίνουν δύο εξαιρετικά masterclasess το ένα με συντονίστρια την Λίλυ Παπαγιάννη με τον Vilmos Zsigmond

και το άλλο με τον σκηνοθέτη Αρίκ Μπέρνσταϊν .

Θα γίνουν επίσης 4 ημερίδες :

Εναλλακτικές μορφές ενημέρωσης και δημοκρατία

Ο κοινωνικός ρόλος των Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ. Τρόποι αξιοποίησης των Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ από τους δημιουργούς του είδους.

Αφρική

Ημερίδα Ερυθρού Σταυρού: Tο παιδί στον κόσμο των μεγάλων

Ακόμη

3 Συναυλίες,

αφιερώματα στο έργο του Φώτου Λαμπρινού,

Πήτερ Ουιντόνικ και Στέφαν Σβίτερτ

αφιερώματα επίσης στο Μεξικό και την Αυστρία με αντιπροσωπευτικά ντοκιμαντέρ.

Τέλος θα παρουσιαστεί το σύνολο των Ελληνικών ντοκιμαντέρ της τελευταίας χρονιάς.

Τα Τμήματα και οι συμμετοχές:

ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

1. Bells, Threads & Miracles / Μαριάννα Οικονόμου
2. Zeru Zeru, τα φαντάσματα / Γιώργος Αυγερόπουλος
3. Αδελφές της Λίλιθ / Εμέλ Τσελεμπί
4. Ανεπιθύμητος μάρτυρας / Χουάν Χοσέ Λοσάνο
5. Δεν έχουν τίποτε να χάσουν / Ζαν Ανρί Μενιέ
6. Ζόρικες θείτσες / Κιμ Λοντζινότο
7. Η καρδιά της φάμπρικας / Βίρνα Μολίνα, Ερνέστο Αρδίτο
8. Η Μαρίνα των σκουπιδιών / Ένγκι Ουάσεφ
9. Η μοναχική ζωή των γερανών / Ίβα Ουέμπερ
10. Λήθη / Χέντι Χόνιγκμαν
11. Ο κόκκινος αγώνας / Τσάο Γκαν
12. Ο παράδεισος της Σάντρα / Μαριάν Ρουσί
13. Οι σοφέρ της Αποκάλυψης / Αλεξάντρου Σόλομον
14. Όλα είναι σχετικά / Μικέιλα Κροχ
15. Στο δρόμο για το σχολείο / Ορχάν Εσκικέι, Εζγκύρ Ντογάν
16. Τα παιδιά της πυράς / Ρατζές Σ. Τζάλα
17. Τα παιδιά των ορυχείων / Ροδρίγο Βάσκες
18. Τα παιδιά των φρεατίων / Τάρο Τακαχάσι
19. Ταξίδι στη Ραχίβ / Τάκης Τουλιάτος
20. Το αγρόκτημα της μητέρας μου / Ίλζε Μπούρκοφσκα Γιάκομπσεν
21. Το μαγαζάκι της γωνίας / Χέλγκα Ράκελ Ράφνσντοτιρ, Χέλντα Ρος Γκούντναντοτιρ
22. Το σχολείο του τσίρκου / Γκούο Τζινγκ, Κε Ντίνγκντινγκ
23. Τοργκέ / Μοχάμαντ Χάσαν Νταμανζάν
24. Τρεις άνδρες και μια λίμνη / Λάιλα Πακαλνίνα, Μάρις Μασκάλανς
25. Χαρταετοί / Μπεάτα Τζάνοβιτς

ΜΙΚΡΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ

1. Αγαπητέ Ζάκαρι: Γράμμα σ’ ένα γιο για τον πατέρα του / Κερτ Κένι
2. Άσωτοι γιοι / Κίμπερλι Ριντ
3. Εθνικός Κήπος / Απόστολος Καρακάσης
4. Έρωτας εξ αποστάσεως / Μάγκνους Γκέρτεν, Έλιν Γιόνσον
5. Έρωτας κατά παραγγελία / Γιάνους Μετς
6. Η κυρία Μερσεντές / Νταβίντ Φονζαλάζ, Σίμον Γιέγκι, Λουίς Ματαρέ
7. Η μητέρα / Αντουάν Κατέν
8. Λουόμενοι / Εύα Στεφανή
9. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος γυρίζει τη «Σκόνη του χρόνου» / Νίκος Λυγγούρης
10. Ο παράδεισος δεν μπορεί να περιμένει / Γιάνους Μετς
11. Οδύνη: Μικρές ιστορίες ανεργίας / Γιώργος Χρ. Ζέρβας
12. Οι άνδρες της / Κριστίν Ζιλάρ
13. Το τσίρκο Ροζέρ / Ρόμπιν Μπλάιλι

Η ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

1. Persona Non Grata / Φάμπιο Ούιτακ
2. Άλλος δρόμος δεν υπήρχε / Σταύρος Ψυλλάκης
3. Η ζωή στους βράχους / Αλίντα Δημητρίου
4. Η προδοσία / Έλεν Κιούρας
5. Καπετάν Κεμάλ, ο σύντροφος / Φώτος Λαμπρινός
6. Το απόρρητο / Πίτερ Γκάλισον, Ρομπ Μος
7. Τομέας 60: Εθνικό Νεκροταφείο του Άρλινγκτον / Τζον Άλπερτ, Μάθιου Ο’Νιλ

ΠΟΡΤΡΕΤΑ - ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

1. Charisma x – Iannis Xenakis / Έφη Ξηρού
2. Kassim the Dream / Κιφ Ντέιβιντσον
3. Masterclass / Άλτζις Κεμέζις
4. T 4 Trouble and the Self Admiration Society / Δημήτρης Αθυρίδης
5. Αλήθεια, να το κάνω; / Ισμαΐλ Νετζμί
6. Βαλεντίνο: ο τελευταίος αυτοκράτορας / Ματ Τάιρναουερ
7. Η βασίλισσα κι εγώ / Ναχίντ Πέρσον Σαρβεστανί
8. Η Χάξλεϊ μιλά για τον Χάξλεϊ / Μαίρη Ανν Μπράουμπακ
9. Λουίζ Μπουρζουά: η αράχνη, η ερωμένη και το μανταρίνι / Μάριον Κατζόρι, Αμέι Ουόλακ
10. Ο Κρις κι ο Ντον: Μια ιστορία αγάπης / Γκουίντο Σάντι, Τίνα Μασκάρα
11. Οι κυρίες / Κριστίνα Αλεξάντρα Βόρος
12. Πετώντας μ’ έναν κινητήρα / Τζόσουα Ζ. Ουάινσταïν
13. Ρενέ: Το ημερολόγιο του λησμονημένου / Χελένα Τρζεστίκοβα
14. Φιλό και Μαρίνα / Καλλιόπη Λεγάκη
15. Χωρίς υπότιτλους: ο Λάζλο κι ο Βίλμος / Τζέιμς Κρεσάνθις

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

1. SOS Ζώα σε κίνδυνο / Άγγελος Κοβότσος
2. Άγριο φως: όταν το πνεύμα συναντά τη δράση / Βέλκροου Ρίπερ
3. Άλλος πλανήτης / Φέρεντς Μολντοβάνιι
4. Από τον Όλυμπο στο Έβερεστ / Παύλος Τσιαντός
5. Αργό πετρέλαιο / Τζο Μπέρλιντζερ
6. Γαλάζιος χρυσός: οι παγκόσμιοι πόλεμοι του νερού / Σαμ Μπότσο
7. Γερές ρίζες: Το όραμα της Ουανγκάρι Μαθάι / Λίσα Μέρτον, Άλαν Ντέιτερ
8. Για τη Νάπολη / Ρόμπερτ Α. Ρούσο
9. Κόντρα στο ρεύμα / Μπεν Κέμπας
10. Μπλαστ! / Πολ Ντέβλιν
11. Ο άνθρωπος που φυτεύει δέντρα / Λιν Γιου-χσιέν
12. Οι κρεμαστοί κήποι της Σάντα Εμίλια / Φλόορ Κόι, Σιμπέλ Μπιλγκίν
13. Όνειρα από χαβιάρι / Ντράγκαν Νίκολιτς
14. Στην άκρη του κόσμου / Νταν Στόουν

ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

1. Άνθη της Ρουάντα / Νταβίδ Μουνιόθ
2. Βίντεο Βιρμανία – Ρεπορτάζ από μια κλειστή χώρα / Άντερς Έστεργκαρντ
3. Γράμμα στην Άννα / Έρικ Μπέργκκραουτ
4. Η μέρα μετά την ειρήνη / Τζέρεμι Γκίλι
5. Με θέα στη θάλασσα / Νίκι Γκόγκαν, Πολ Ρόουλι
6. Μια ανθούσα επιχείρηση / Τον βαν Ζάντβορτ
7. Ουμότζα, το χωριό όπου οι άνδρες απαγορεύονται / Ζαν Κρουσιγιάκ, Ζαν-Μαρκ Σενκλέρ
8. Πλούσιος αδελφός / Ίνσα Όνκεν
9. Χαρείτε τη φτώχεια σας / Ρέντζο Μάρτενς

ΜΟΥΣΙΚΗ

1. Kreuzberg 36 / Αγγελική Αριστομενοπούλου
2. RiP: To μανιφέστο του remix / Μπρετ Γκέιλορ
3. SqueezeBox! / Στιβ Σαπορίτο, Ζακ Σάφερ
4. Γιουσού Ν’ Ντουρ: Φέρνω αυτό που αγαπώ / Ελίζαμπεθ Τσάι Βασαρχέγι
5. Η αγωνία και η έκσταση του Φιλ Σπέκτορ / Βίκραμ Τζαγιάντι
6. Κάθε βηματάκι / Τζέιμς Ντ. Στερν, Άνταμ ντελ Ντέο
7. Μουσικοί παρτιζάνοι / Μίροσλαβ Ντεμπίνσκι
8. Σέλια η βασίλισσα / Μάριο ντε Βαρόνα, Τζο Καρντόνα

ΔΡΑΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

1. Αντουάν / Λάουρα Μπάρι
2. Αυτή η σκόνη των λέξεων / Μπιλ Ρόουζ
3. Γκούσταβ Κλούτσις. Η άνοδος και η πτώση ενός καλλιτέχνη / Πέτερις Κρίλοφς
4. Η εποχή των ηλιθίων / Φράνι Άρμστρονγκ
5. Κολυμπώντας / Κάρλα Σουμπιράνα
6. Ματωμένες Δευτέρες και φραουλόπιτες / Κόκο Σράιμπερ
7. Νίκος Καζαντζάκης – Ακροβάτης πάνω από το χάος / Λευτέρης Χαρωνίτης
8. Σκλάβοι / Χάνα Χάιλμπορν, Νταβίντ Αρόνοβιτς
9. Τυφλές αγάπες / Γιουράι Λέχοτσκι
10. Φλερτάροντας την Κόντι / Σεμπάστιαν Ντόγκαρτ
11. Χαμαιλέοντες, οι τελευταίοι τριακόσιοι / Άνταμ Σμέντες

ΑΦΡΙΚΗ ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ

1. Αγάπη και θετικότητα / Πίτερ Μουρίμι
2. Βαρκελώνη ή θάνατος / Ιντρίσα Γκιρό
3. Θύματα του πλούτου μας / Καλ Τουρέ
4. Κεϊσκάμα – Μια ιστορία αγάπης / Μίκι Ρεντελίνγκχουις
5. Οι ήρωες της παραγκούπολης / Πίτερ Μουρίμι, Ντέιβιντ Γκοφ
6. Οι σιδηρές κυρίες της Λιβερίας / Ντάνιελ Γιάνγκι, Σιάτα Σκοτ Τζόνσον
7. Πίσω απ’ αυτό το μοναστήρι / Ζιλμπέρ Ννταχάγιο
8. Πρόσφυγες στον τόπο τους / Πίτερ Μουρίμι, Πόλι Ρέντον
9. Σιωπηλός μονόλογος / Χάντι Σύλλα, Τσάρλι Βαν Νταμ
10. Τo δάσος που χορεύει / Μπρις Λενέ

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ

1. Bombing / Άγγελος Αθανασόπουλος, Δημήτρης Νικολόπουλος
2. Cyclown Circus / Δημήτρης Σφυρής
3. Express Scopelitis – Η μάνα των νησιών / Μανώλης Ι. Καζαμίας
4. Gender Pop / Κωνσταντίνος Γιάνναρης
5. Katrina Music / Τζέιμς Μπρουκ, Χρόνης Πεχλιβανίδης
6. Schoolwave on the Rocks / Αλέξανδρος Γραμματόπουλος
7. Άρτα. Τα καλάμια του Σάκη. Η νταλίκα του Ηλία. Ο δρόμος για τη Φλώρινα. Φασόλια γίγαντες. / Γιώργος Ματσίκας
8. Βγήκαμε από τα ρούχα μας / Έλλη Ζερμπίνη
9. Βικτωρία Θεοδώρου: Τα κύματα που με δίδαξαν το ανυπότακτο / Κώστας Νταντινάκης
10. Επιστροφή στη Μήλο / Νίκος Αλπαντάκης
11. Κρίση του Καπιταλισμού «Τι σημαίνει να ζει κανείς;» / Γιώργος Κεραμιδιώτης
12. Ο πλανευτής του Γράμμου / Βαγγέλης Ευθυμίου
13. Ρυθμοί και ρίμες / Νίκος Σκαρέντζος
14. Τα παιδιά της χορωδίας / Λουκία Ρικάκη
15. Το βλέμμα του ζώου / Άγγελος Πανάγου
16. Το δέος της μεγάλης σκιάς / Μανώλης Δημελλάς, Φίλιππος Αλαβέρας
17. Το κέντρο του σύμπαντος / Γιώργος Πατεράκης, Ιορδάνης Καραϊσαρίδης
18. Το οροπέδιο της Εγκλουβής – Κωδικός: ILL 293 / Ελεονώρα Φιώρου
19. Φρίξος / Εμμανουήλ Τσελεντάκης

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

1. Εμπόλεμη ζώνη: Το Πολύγωνο / Δημήτρης Γεράρδης
2. Μίκης Θεοδωράκης: Το χρώμα της ελευθερίας – Ιχνογραφώντας τα νεανικά χρόνια του συνθέτη (1925-1950) / Γιάννης Κατωμερής
3. Οι κεραίες της εποχής μας – Γκούναρ Στόλεσεν / Ετιέν Νικόλαος Θεοτόκης
4. Παρασκήνιο: Ανδρέας Εμπειρίκος – Ο ποιητής μέσα από τις εικόνες του / Ηλίας Γιαννακάκης
5. Παρασκήνιο: Ζυλ Ντασέν, ένας αμερικάνος σκηνοθέτης / Γιώργος Σκεύας
6. Το Γυμνάσιο Ριζοκαρπάσου / Νατάσα Λουκά
7. Τόπος ζωής – Tόπος μνήμης, το ελληνικό ίδρυμα στο Παρίσι / Πανδώρα Μουρίκη
8. Χρυσή Μακεδονία / Απόστολος Τσιτσούλης

Το τί θεωρεί Τύπο το φεστιβάλ και σε ποιού είδους ενημέρωση απευθύνεται, το ότι για μιά ακόμη χρονιά μας έχει αποκλείσει από την ενημέρωσή , αυτός για μας δεν είναι λόγος να πάψουμε να το αγαπάμε ,να το υποστηρίσουμε ,να το παρακολουθούμε και να είμαστε στις προβολές του. Εμείς και οι περίπου 4.000 επισκέπτες αυτού του blog.

ΚΑΛΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ λοιπόν!

Μοναδική μου ηλιαχτίδα (Hayat Var) του Ρεχά Ερντέμ

HAYAT VAR (MY ONLY SUNSHINE) λέγεται το φιλμ του Τούρκου σκηνοθέτη Reha Erdem, με άξονα τη νεαρή πρωταγωνίστρια Elit Iscan, ως ένα από τα τρία πρόσωπα μιας οικογένειας που αντιπροσωπεύουν τρεις διαφορετικές γενιές.
Ο παππούς είναι κατάκοιτος, έχει ανάγκη τη μάσκα οξυγόνου, αλλά παρά τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει, επιμένει να καπνίζει, ενώ παραπονιέται ασταμάτητα. Εκπρόσωπος της γενιάς που αφού γαλούχησε τους απογόνους της με πάμπολλα «κατηγορώ», εξακολουθεί να τους φορτώνει με περιττές ενοχές.
Ο γιος του είναι βαρκάρης στον Βόσπορο και ασχολείται με το ψάρεμα, ενώ παράλληλα αρπάζει κάθε ευκαιρία που του προσφέρεται για να κάνει λαθρεμπόριο ή να μεταφέρει πόρνες στα πλοία που έχουν αράξει εκεί, ξεγελώντας την αστυνομία ή εκμεταλλευόμενος την ανοχή της. Βιώνει κατεργάρικα ένα ολιγαρκές παρόν…
Έχει μια κόρη, τη Χαγιάτ, στις αρχές της εφηβείας. Η ζωή της είναι ιδιαίτερα μονότονη, όσο και το δρομολόγιο που ακολουθεί κάθε μέρα για να πάει στο σχολείο. Αδιαφορεί για τα μαθήματά της, μιλάει ελάχιστα… Όταν δεν περιποιείται τον παππού της, επισκέπτεται τη μητέρα της, η οποία στο μεταξύ έχει παντρευτεί έναν αστυνομικό και έχει αποκτήσει έναν γιο, που ακόμη είναι βρέφος. Όλη αγάπη της έχει διοχετευτεί σ’ αυτόν.
Η Χαγιάτ επικοινωνεί ελάχιστα με το περιβάλλον της. Μάλλον περιφρονεί τους δικούς της. Δεν υπακούει στις εντολές του παππού, από τον οποίο έχει κληρονομήσει το άσθμα, δεν ενημερώνει τον πατέρα της για τα παράπονα των δασκάλων. Ο διευθυντής του σχολείου, μια αρχή αμήχανη μα και ανίκανη, περιορίζεται σε ένα κούνημα του κεφαλιού που συνοδεύει με τη λακωνική επίπληξη «τς, τς τς…», όταν την πιάνουν να αντιγράφει σε διαγώνισμα. Η Χαγιάτ προτιμά να χάνεται στις εικόνες της τηλεόρασης. Από τη φτωχική παράγκα τους παρατηρεί απέναντι, πέρα από τη θάλασσα, τη γνωστή-άγνωστη μεγαλούπολη και ξεσπάει κλωτσώντας μια γαλοπούλα.
Η μεσήλικας γειτόνισσα, τραυματισμένη από έναν βιασμό όταν ήταν μικρή, αρέσκεται στο να την περιποιείται: της μαγειρεύει, κάποτε τη χαϊδεύει ή της πλένει τα πόδια. Μικρές ενδείξεις τρυφερότητας και λανθάνοντα λεσβιανισμού…
Οι συνομήλικοί της που επιχειρούν τα πρώτα αθώα φλερτ, δεν έχουν βρει τον κατάλληλο τρόπο να την πλησιάσουν. Λένε καψουροτράγουδα και προσφέρουν τσιγάρα. Ξεγελάνε την ανία τους με το ποδόσφαιρο. Βάφουν τα πρόσωπά κίτρινο και μπλε, τα χρώματα της Φενερμπαχτσέ, και πηγαίνουν στο γήπεδο να υποστηρίξουν την ομάδα τους…
Όταν μια πόρνη από αυτές που πηγαινοφέρνει ο πατέρας της στα πλοία θα της χαρίσει ένα κραγιόν, η Χαγιάτ θα βάψει τα χείλια της και θα κοιταχτεί προσωρινά αυτάρεσκα στον καθρέφτη. Έχει μεγαλώσει. Ένας νεαρός με κίτρινο/μπλε πρόσωπο, που έχει κερδίσει το ενδιαφέρον της, αφήνει την παρέα του και την πλησιάζει... Εκείνη είναι έτοιμη να φύγει μαζί του, με μια μηχανοκίνητη βάρκα στα νερά του Βοσπόρου, βάφοντας ολόκληρο το πρόσωπό της κόκκινο…
Η νέα γενιά έχει ξεφύγει από της συμβατικότητες των προηγούμενων, έχει τους δικούς τους κώδικες, ίσως ακόμη δεν ξέρει τι να τους κάνει, ίσως δεν την ενδιαφέρει καν να ψαχτεί.Όπως και να ’χει, το μέλλον της ανήκει.Με όμορφες, καθησυχαστικές και σε στιγμές ωραιοπαθείς εικόνες, ο Erdem ξεδιπλώνει μια καθημερινή ιστορία που διαβάζεται σε πολλά επίπεδα καταφέρνοντας να αγγίξει και να προβληματίσει παγκοσμίως, παρά την απόλυτα βαλκανική της ταυτότητα. Ίσως, μάλιστα, ακριβώς γι’ αυτό.Σ' αυτή τη συμπαραγωγή Τουρκίας-Ελλάδας-Βουλγαρίας, ο αγγλικός τίτλος προέρχεται από το τραγούδι «You Are My Sunshine» των Jimmie Davis και Charles Mitchell που έχει γνωρίσει πάμπολλες εκτελέσεις. Στην ταινία ακούγεται από ένα παιδικό αρκουδάκι.

Μιά ταινία που αξίζει να μη περάσει απαρατήρητη και συνεχίζει για δεύτερη ενδομάδα στον κινηματογράφο ΦΙΛΙΠ (Πλ.Αμερικής)

Βασίλης Κοντόπουλος

Αλίντα Δημητρίου ΠΟΥΛΙΑ ΣΤΟ ΒΑΛΤΟ

Μια πολύ ωραία εκδήλωση διοργανώνει στο Παλαιό Φάληρο η τοπική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ.

Με την ευκαιρία της παγκόσιας ημέρας της γυναίκας, θα γίνει προβολή του μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ της Αλίντας Δημητρίου «Πουλιά στον βάλτο», Σάββατο 7 Μαρτίου και ώρα 6.00 μ.μ. στην Αίθουσα Πολλαπλών Χρήσεων του Δημαρχείου Παλαιού Φαλήρου ( Τερψιχόρης 51 & Αρτέμιδος ).
Η ταινία αναφέρεται στην συμμετοχή και προσφορά των γυναικών στον απελευθερωτικό αγώνα 1941-1944, αλλά και στις διώξεις που υπέστησαν μετά την απελευθέρωση για την συμμετοχή τους αυτή. Στηρίζεται στις προφορικές μαρτυρίες των γυναικών που επέζησαν. Μέσα από τις μνήμες, τα βιώματα και τα ψυχολογικά τραύματα τους αποκαλύπτεται μια στάση ζωής για πράξεις που αναφέρονται μονάχα στους άνδρες. Πρόθεση της ταινίας είναι να αποκαλύψει τον ρόλο μιας κοινωνικής ομάδας «χωρίς φωνή» ο οποίος αγνοείται από την επίσημη γραπτή ιστορία. Ο νεότερος κλάδος της «προφορικής ιστορίας» ερευνά τις ζωντανές μαρτυρίες των μη επώνυμων, μαζί και τις βιωματικές εμπειρίες τους για να φωτίσει πληρέστερα το παρελθόν και τις δυναμικές της ιστορίας που δεν μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν. Στην ταινία ομάδα «χωρίς φωνή» είναι οι γυναίκες.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ έχει αποσπάσει πολλά βραβεία, ενώ -μέχρι τώρα- δεν υπάρχει ενδιαφέρον για παρουσιασθεί στην Δημόσια Ελληνική Τηλεόραση.

Προφανώς προέχει η EUROVISION…..

πηγη: Ακυβέρνητες πολιτείες

ΣΚΛΑΒΟΙ ΣΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΟΥΣ πρεμιέρα

Με διακριτική λαμπρότητα και σε συγκινητική ατμόσφαιρα, πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Τρίτης 3 Μαρτίου, η πρεμιέρα της πολυβραβευμένης και πολυσυζητημένης ταινίας του Τώνη Λυκουρέση «Σκλάβοι στα Δεσμά τους» στον ιστορικό κινηματογράφο Ιντεάλ της οδού Πανεπιστημίου, όπου και θα προβάλλεται, ταυτόχρονα με πολλές άλλες αίθουσες σε όλη την Ελλάδα από την Πέμπτη 5 Μαρτίου.
Από την σύζυγο του πρώην πρωθυπουργού , την αειθαλή γιαγιά της Λένας Παπαληγούρα που πρωταγωνιστεί στην ταινία , κα Λένα Ράλλη, μέχρι τους συγκινημένους γονείς του πρόσφατα αδικοχαμένου Κωνσταντίνου Παπαχρόνη, ήταν όλοι εκεί.
Πλήθος επωνύμων ανθρώπων, της πολιτικής, του πολιτισμού, του κινηματογράφου και της κοινωνίας, οi Yπουργoί Ανάστασης Παπαληγούρας, Σάκης Πεπονής, Τηλέμαχος Χυτήρης, Χρήστος Πρωτόπαππας, η βουλευτής Κερκύρας Άντζελα Γκερέκου με τον σύζυγο της Τόλη Βοσκόπουλο (η ταινία διαδραματίζεται στην Κέρκυρα).
Οι σκηνοθέτες Γιάννης Δαλιανίδης, Θόδωρος Αγγελόπουλος, Γιάννης Σμαραγδής, Τάσος Μπουλμέτης, Παύλος Τάσιος, Νίκος Καβουκίδης, Νίκος Ζερβός που μίλησαν ένθερμα για τον φίλο τους μέχρι τον νεότερο Αλέξανδρο Αβρανά, πού ήρθε μαζί με την πρωταγωνίστρια της δικής του ταινίας την Εύη Σαουλίδου.
Ανάμεσα στους καλεσμένους ο ακριβοθώρητος Κυρ με την σύζυγο του κα Εύη Κυριακοπούλου, η Χάρις Αλεξίου ο κος Μάκης Μάτσας πατέρας του συνθέτη Μίνωα Μάτσα, εμφανώς περήφανος για τον γιό του, ο Βασίλης Τσιβιλίκας, Ο Μηνάς Χατζησάββας, ο Θοδωρής Γκόνης, ο Χρήστος Στέργιογλου ,συνεργάτης στο θέατρο της νεαρής πρωταγωνίστριας Ρηνιώς Κυριαζή,. Η εκθαμβωτική Δήμητρα Ματσούκα. Ο διακριτικός Ακης Σακελλαρίου που κατέπληξε με την ερμηνεία και την μεταμόρφωση του στην ταινία όσους δεν ήξεραν την γκάμα του από την θεατρική του πορεία,
Τέλος ο αεικίνητος Γιάννης Φέρτης που δεν σταμάτησε λεπτό να δέχεται συγχαρητήρια για την σπαρακτική του ερμηνεία, που λόγω του αδιαχώρητου έμεινε μαζί με την σύζυγο του την πρωταγωνίστρια του Εθνικού κα Μαρίνα Ψάλτη εκτός της αιθούσης, την ώρα της προβολής.
Παρόντες ήταν ακόμη οι :
Ο πρόεδρος του ΕΚΚ Γιώργος Παπαλιός, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Διονύσης Τσακνής, το ζεύγος Θεοχαράκη, Κοραλία Καράντη, Νάντια Μουρούζη, Κώστας Κουτσομύτης, Κατερίνα Τσάβαλου, Γιώργος Πυρπασόπουλος, Άλκης Παναγιωτίδης, Δήμητρα Χατούπη , ο Στέλιος Μάινας και πολλοί άλλοι.

Οι κινηματογραφικοί κριτικοί θα καταθέσουν την γνώμη τους επί του καλλιτεχνικού αποτελέσματος, όμως τα συγκινημένα πρόσωπα των επώνυμων κυριών της πρεμιέρας μετά το τέλος της προβολής έδωσαν τη δική τους άτυπη ψήφο εμπιστοσύνης, στην ταινία που έδειξε το μέτρο, ανάμεσα στο καλλιτεχνικό όραμα και την επιδεξιότητα του σκηνοθέτη να το περνάει στο πλατύ κοινό, χωρίς επίπλαστους διδακτισμούς και περιττά στολίδια.

Μέσα σε ένα τεταμένο κλίμα συγκινησιακής φόρτισης ,με την φράση του ταλαντούχου και τόσο αδικοχαμένου Κωνσταντίνου Παπαχρόνη: «Θέλω να μου υποσχεθείς, ότι θα προσπαθήσεις …να γίνεις ευτυχισμένη», και καθώς οι τίτλοι του τέλους έπεφταν, μαζί με τις πρώτες νότες του συγκλονιστικού τραγουδιού της Χαρούλας Αλεξίου με την βραβευμένη μουσική του Μίνωα Μάτσα σε στίχους Ισαάκ Σούση να διαπερνούν την κατάμεστη αίθουσα του Ιντεάλ, ένα αυθόρμητο ζεστό χειροκρότημα, συνόδευε τα ονόματα των συντελεστών της ταινίας , επιβραβεύοντας το μέτρο που προσδιόρισε ο Τώνης Λυκουρέσης.
Η βραδιά συνεχίστηκε στο Bacaro της Σοφοκλέους όπου σε μια σπάνια ατμόσφαιρα εγκαρδιότητας δόθηκαν οι θερμότερες ευχές από όλους για την επιτυχία της ταινίας στις αίθουσες.