Κυνόδοντας, του Γιώργου Λάνθιμου
(η εταιρία παραγωγής μας πληροφορεί το Υou Tube ότι έχει αφαιρέσει το τρέιλερ)
Πανικός στην προβολή, όμως το περιεχόμενο αποζημίωσε τους ταλαιπωρημένους θεατές. Ένα αποπνικτικό, αποστειρωμένο, περίκλειστο σπίτι, και δύο γονείς που ζουν εθελουσίως φυλακισμένοι για να «προστατέψουν» τα παιδιά τους από τους εξωτερικούς κινδύνους. Όταν ο φόβος για τα «έξω» γίνεται επικίνδυνος αυτισμός, η πυρηνική οικογένεια μετατρέπεται σε.. πυρηνική βόμβα. Ένα μικρό αριστούργημα που θα ενοχλήσει με την ευθύτητα των συμβολισμών του και που αξίζει όλους τους επαίνους που το συνοδεύουν.
All tomorrow’s Parties, των Jonathan Caouette, Vincent Moon
Το All Tomorrow’s Parties είναι ένα απολύτως ανεξάρτητο μουσικό φεστιβάλ που κάθε χρόνο διαμορφώνει το line-up του ανάλογα με τις διαθέσεις και τις επιλογές ενός γνωστού μουσικού, και διοργανώνεται κάθε χρόνο στην Βρετανία με εξαιρετική επιτυχία. Ένα ιδιόμορφο χρονικό με την κάμερα στο χέρι και μικρές ποιητικές παρεκβάσεις, το φιλμ των All Tomorrow’s People (όπως συστήνονται οι πολλοί συν-σκηνοθέτες αυτού του μουσικού ντοκιμαντέρ) μεταδίδει με επιτυχία την χαλαρή ατμόσφαιρα του φεστιβάλ και τις άγριες διαθέσεις των φεστιβαλιστών, με πολλές ενδιαφέρουσες on stage εμφανίσεις για όλα τα γούστα.
The City of life and death, του Lu Chuan
Ένα συνταρακτικό χρονικό για τη Σφαγή της Νανκίνγκ -ένα σχετικά άγνωστο στη Δύση γεγονός στις αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στηριζόμενο σε πραγματικά γεγονότα αλλά υφαίνοντας ανθρώπινες ιστορίες κι από τις δύο πλευρές μέσα στον παραλογισμού του πολέμου, το αριστουργηματικά κινηματογραφημένο ασπρόμαυρο φιλμ του Lu Chuan είναι από τα καλύτερα φιλμ που είδαμε στο φετινό φεστιβάλ.
Humpday, της Lynn Shelton
Δύο straight, εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους φίλοι, αποφασίζουν, στην προσπάθειά τους να προκαλέσουν τα όριά τους (αλλά και να τα αποδείξουν ο ένας στον άλλον) να γυρίζουν μια gay πορνοταινία με πρωταγωνιστές τους ίδιους. Περιεχόμενο πολύ λιγότερο προκλητικό αλλά πολύ περισσότερο ουσιαστικό απ’ όσο φαίνεται από την παραπάνω πρόταση, σε μια χιουμοριστική όσο και γλυκιά ταινία για την αντρική φύση και φιλία.
Στρέλλα, του Πάνου Χ. Κούτρα
Ο Almodovar θα ήταν περήφανος γι’ αυτό το δυνατό δράμα που καταφέρνει επιτέλους να ξεφύγει από τα στενά και αποπνικτικά όρια του όρου «ελληνικό σινεμά» με την πολύ καλή κινηματογράφησή του και τον τρόπο που διαχειρίζεται το αναπάντεχο θέμα του. Ένας άρτι αποφυλακισθείς ερωτεύεται μία τρανσέξουαλ, το παρελθόν όμως θα του χτυπήσει βίαια την πόρτα και θα τον παρασύρει σε έναν κυκεώνα που δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει.
Moon, του Duncan Jones
Ένας άνθρωπος μόνος στην σκοτεινή πλευρά της Σελήνης παλεύει με τον εαυτό του, κι εμείς από την άλλη πλευρά της οθόνης προσπαθούμε να καταλάβουμε αν τελικά είναι αντιμέτωπος με τον εαυτό του ή με τις λανθασμένες επιλογές της ανθρωπότητας.. Ένα μικρό διαμάντι που ενθουσίασε τους πάντες στο φετινό φεστιβάλ, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του γιου του David Bowie, ο οποίος έχει πάρει όλες τις διαγαλαξιακές αναζητήσεις του Ziggy Stardust αλλά καταφέρνει να μην παρασέρνεται από την εκτυφλωτική χρυσόσκονη του πατρικού alter ego. Ο Sam Rockwell ίσως στον ρόλο της καριέρας του γεμίζει την οθόνη, συνοδευόμενος μόνο από την εκφραστικότατη φωνή του Kevin Spacey.
Πανικός στην προβολή, όμως το περιεχόμενο αποζημίωσε τους ταλαιπωρημένους θεατές. Ένα αποπνικτικό, αποστειρωμένο, περίκλειστο σπίτι, και δύο γονείς που ζουν εθελουσίως φυλακισμένοι για να «προστατέψουν» τα παιδιά τους από τους εξωτερικούς κινδύνους. Όταν ο φόβος για τα «έξω» γίνεται επικίνδυνος αυτισμός, η πυρηνική οικογένεια μετατρέπεται σε.. πυρηνική βόμβα. Ένα μικρό αριστούργημα που θα ενοχλήσει με την ευθύτητα των συμβολισμών του και που αξίζει όλους τους επαίνους που το συνοδεύουν.
All tomorrow’s Parties, των Jonathan Caouette, Vincent Moon
Το All Tomorrow’s Parties είναι ένα απολύτως ανεξάρτητο μουσικό φεστιβάλ που κάθε χρόνο διαμορφώνει το line-up του ανάλογα με τις διαθέσεις και τις επιλογές ενός γνωστού μουσικού, και διοργανώνεται κάθε χρόνο στην Βρετανία με εξαιρετική επιτυχία. Ένα ιδιόμορφο χρονικό με την κάμερα στο χέρι και μικρές ποιητικές παρεκβάσεις, το φιλμ των All Tomorrow’s People (όπως συστήνονται οι πολλοί συν-σκηνοθέτες αυτού του μουσικού ντοκιμαντέρ) μεταδίδει με επιτυχία την χαλαρή ατμόσφαιρα του φεστιβάλ και τις άγριες διαθέσεις των φεστιβαλιστών, με πολλές ενδιαφέρουσες on stage εμφανίσεις για όλα τα γούστα.
The City of life and death, του Lu Chuan
Ένα συνταρακτικό χρονικό για τη Σφαγή της Νανκίνγκ -ένα σχετικά άγνωστο στη Δύση γεγονός στις αρχές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στηριζόμενο σε πραγματικά γεγονότα αλλά υφαίνοντας ανθρώπινες ιστορίες κι από τις δύο πλευρές μέσα στον παραλογισμού του πολέμου, το αριστουργηματικά κινηματογραφημένο ασπρόμαυρο φιλμ του Lu Chuan είναι από τα καλύτερα φιλμ που είδαμε στο φετινό φεστιβάλ.
Humpday, της Lynn Shelton
Δύο straight, εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους φίλοι, αποφασίζουν, στην προσπάθειά τους να προκαλέσουν τα όριά τους (αλλά και να τα αποδείξουν ο ένας στον άλλον) να γυρίζουν μια gay πορνοταινία με πρωταγωνιστές τους ίδιους. Περιεχόμενο πολύ λιγότερο προκλητικό αλλά πολύ περισσότερο ουσιαστικό απ’ όσο φαίνεται από την παραπάνω πρόταση, σε μια χιουμοριστική όσο και γλυκιά ταινία για την αντρική φύση και φιλία.
Στρέλλα, του Πάνου Χ. Κούτρα
Ο Almodovar θα ήταν περήφανος γι’ αυτό το δυνατό δράμα που καταφέρνει επιτέλους να ξεφύγει από τα στενά και αποπνικτικά όρια του όρου «ελληνικό σινεμά» με την πολύ καλή κινηματογράφησή του και τον τρόπο που διαχειρίζεται το αναπάντεχο θέμα του. Ένας άρτι αποφυλακισθείς ερωτεύεται μία τρανσέξουαλ, το παρελθόν όμως θα του χτυπήσει βίαια την πόρτα και θα τον παρασύρει σε έναν κυκεώνα που δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει.
Moon, του Duncan Jones
Ένας άνθρωπος μόνος στην σκοτεινή πλευρά της Σελήνης παλεύει με τον εαυτό του, κι εμείς από την άλλη πλευρά της οθόνης προσπαθούμε να καταλάβουμε αν τελικά είναι αντιμέτωπος με τον εαυτό του ή με τις λανθασμένες επιλογές της ανθρωπότητας.. Ένα μικρό διαμάντι που ενθουσίασε τους πάντες στο φετινό φεστιβάλ, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του γιου του David Bowie, ο οποίος έχει πάρει όλες τις διαγαλαξιακές αναζητήσεις του Ziggy Stardust αλλά καταφέρνει να μην παρασέρνεται από την εκτυφλωτική χρυσόσκονη του πατρικού alter ego. Ο Sam Rockwell ίσως στον ρόλο της καριέρας του γεμίζει την οθόνη, συνοδευόμενος μόνο από την εκφραστικότατη φωνή του Kevin Spacey.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου