Ψυχή Βαθιά

Σκηνοθεσία: Παντελής Βούλγαρης
Σενάριο: Παντελής Βούλγαρης Ιωάννα Καρύστιανη
Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας
Δ/ντής Φωτογραφίας: Σίμος Σαρκετζής Σκηνογράφος:Απόστολος ΒέτταςΚοστούμια: Λουκία ΧατζέλουΒοηθοί Σκηνοθέτη: Κώστας Αθουσάκης, Ντάνιελ ΜπόλνταΔ/ντής Παραγωγής; Γιώργος Φίλιας Παιζουν: Χρήστος Καρτέρης,Γιώργος Αγγέλκος,Άννα Παρτσάνη (εξαιρετικά φωτογενείς και οι τρείς)Βαγγέλης Μουρίκης,
Γεώργιος Σιμεωνίδης(το πιο δυνατό βλέμμα),
Βικτώρια Χαραλαμπίδου,
Κώστας Κλεφτόγιαννης,
Μάριος Ποντίκας,
Μίλτος Πολυβίου,
Ian Robertson,
Βασίλης Νανάκης,
Αλεξάνδρα Καζάζου,
Κλέα Σαμαντά,
Ιούλιος Τζιάτας,
Γιώργος Τζώρτζης,
Αργυρώ Αποστολίδη
κι ο Θανάσης Βέγγος (σε μια εξαιρετική ερμηνεία.)
Είναι μια ταινία που άργησε να έρθει στις αίθουσες 35 χρόνια. Χάρη στο όνειρο και την επιμονή του Παντελή Βούλγαρη και των συνεργατών του, επιτέλους υπάρχει μια ταινία που περιγράφει μια από τις χειρότερες ιστορικές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας μας. Ο Εμφύλιος πόλεμος που ουσιαστικά ήταν η διαμάχη της νεοφώτιστης κοινωνικής συνείδησης, των Ελλήνων με τα μεγάλα συμφέροντα του εξωτερικού, δεν οδήγησε απλά την σύγχρονη Ελλάδα , στην τραγωδία με τα 70.000 θύματα, πολλαπλάσια του Β Παγκόσμιου πολέμου, αλλά και σε μια οικονομική εξάρτηση άπειρον της χώρας σε διεθνή οικονομικά κέντρα όταν μετά τη λήξη θα μπορούσε άνετα , να είναι ανεξάρτητη, πουλώντας μόνο πολιτισμό και διακοπές , έχοντας υγιή οικονομία και να καλοπερνάει μόνο από αυτό.

1949 η τύχη ουσιαστικά του Δημοκρατικού Στρατού έχει κριθεί από την Συμφωνία της Γιάλτας, ερήμην των μαχητών . Ένα ξεπούλημα της διαφώτισης κι ένα πογκρόμ μισαλλοδοξίας κι εκδίκησης των «νικητών» οδηγούν τους αγωνιστές στα βουνά.

Παρακολουθούμε την ιστορία 2 αδελφών , ο ένας 17 χρονών είναι βοηθός του επίσημου Στρατού κι ο άλλος στα 14 μπαίνει στις τάξεις του Δημοκρατικού στρατού .

Σε παράλληλη εξιστόρηση παρακολουθούμε την καθημερινότητα και την εξέλιξη της συνειδητοποίησης των δυο εφήβων πρωταγωνιστών, με φόντο τα ανεπίδοτα γράμματα της μάνας σε voice off, ενώ οι πραγματικοί πρωταγωνιστές των γεγονότων βιώνουν ο καθένας το δράμα του, με την δική του τραγική εξέλιξη.

Μια ταινία που παίζει με την μνήμη, όχι επιλεκτικά αλλά περισσότερο σα ντοκιμαντέρ, προσπαθώντας να κρατήσει όσο μπορεί τις ισες αποστάσεις, κι αποφεύγοντας μελοδραματισμούς αχρείαστους, πράγμα που σε δυσκολεύει σα θεατή να ταυτιστείς , αλλά σε βοηθά να κατανοήσεις επιτέλους το γιατί των εξελίξεων.

Μια ταινία γνώσης, που με σοφή οικονομία , περιγράφει τα χαμένα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς, που εξαφανίστηκε στη σιωπή και τους διωγμούς, η αντίθετα η άλλη της πλευρά αφέθηκε στην καλοπέραση της διαπλοκής, της μίζας και του ωχαδερφισμού για να επιβιώσει , πνίγοντας τις όποιες ενοχές της.

Πρέπει να σημειωθεί ότι οι τόποι των γυρισμάτων στο σύνολο τους σχεδόν είναι οι πραγματικοί, σχεδόν σα φόρος τιμής, στα βουνά και τα οροπέδια που πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα και η μουσική που είναι ότι καλύτερο έχει γραφτεί ποτέ στον ελληνικό κινηματογράφο.

Ειδικά το τραγούδι των τίτλων τέλους είναι ο συναισθηματικός μοχλός λύτρωσης των συγκρατημένων συναισθημάτων περιέχοντας ήχους πολυφωνικούς μαζί με την ιδιότυπη φωνή του κου Αγγελάκα.

Δε ξέρω ποιόν μπορεί να αφορά σήμερα αυτή η ταινία. Ξέρω πως έπρεπε να υπάρχει αυτή η ταινία. Και μόνο για την ολοκλήρωσή της, θερμά συγχαρητήρια στον Παντελή Βούλγαρη.

ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ

Το βασικό συστατικό για μια μετά- αντίληψη των παλιών αξιών που εξαφανίζονται

Όταν όλα έχουν περιγραφεί στις οθόνες κι όταν με ένα κλικ μπορείς να δεις οτιδήποτε χωρίς ίχνος διαχωρισμού, αισθητικής και ποιότητας στο ιντερνέτ, τότε γιατί εξακολουθείς να καταφεύγεις στις κινηματογραφικές εμπειρίες?

Τι σε κάνει να επιμένεις να θες την επιλογή σου την προσωπική για την ιδιωτική καταγραφή των ορίων σου?

Μήπως είναι αυτό το αίσθημα αυτοσυντήρησης να περισώσεις το δικό σου τοπίο η πάλι η απόλυτα προσωπική σου αντίσταση σε όλη αυτή την επίθεση εικόνων που δέχεσαι ανεξέλεγκτα?

Ότι κι αν συμβαίνει στο ανομολόγητο κι αταξινόμητο σήμερα σου, αυτή τη φορά θέλουμε κι εμείς να συμβάλλουμε σε τούτη τη διαδρομή της περιχάραξης των ορίων. Τόσο όσο να σε κάνουμε να ξεφύγεις, πέρα από τα όρια με ένα σινεμά που περιγράφει το ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ μιας εμπειρίας, έτσι ώστε να σε αφυπνίσει, να σε οδηγήσει, να φωτίσει τις μαύρες τρύπες της σκέψης σου, σαν λύτρωση να σε ελευθερώσει, για να δεχτείς το νέο, το καινούργιο, αφομοιώνοντας την πρωτοπορία του χθες με κριτήρια καθαρά προσωπικά, πέρα από την κριτική και την ιστορία.

Σοκ και Δέος. Μια εμπειρία που σε περιμένει χωρίς όρια, χωρίς ίχνος διδακτισμού,ενοχών και δεσμεύσεων από τον Οκτώβριο στο Seven Film Gallery

Αντίχριστος

Ένα ζευγάρι αποφασίζει να καταφύγει στη δική του Εδέμ, τη γη της επαγγελίας , που είναι μια καλύβα απομονωμένη στο κέντρο ενός δάσους . Εκεί προσπαθούν να ξαναχτίσουν την κατεστραμμένη τους σχέση και να επισκευάσουν τις ραγισμένες καρδιές τους

Όμως η Φύση αποφασίζει να τους δώσει τα δικά της μαθήματα κι έτσι τα πράγματα πάνε από το κακό …στο χειρότερο…

Μια θρησκευτική ταινία, αναποδογυρισμένη τα μέσα έξω. Αυτό είναι ο Αντίχριστος. Γιατί πέρα από to σοκ των σκηνών, το μεγαλύτερο σοκ είναι αυτή καθ αυτή η φιλμική δημιουργία ενός σύμπαντος από τα ανάποδα. Οι ήρωες είναι o άνθρωπος ως κατασκευή, σε μια πορεία από το σήμερα στο πρωταρχικό στάδιο των ενστίκτων. Ο Αδάμ και η Εύα, επιστρέφουν στην Εδέμ, στον παράδεισο, αφού έχουν γνωρίσει το σεξ, αφού έχουν κάνει ένα παιδί, αφού έχουν βιώσει την απώλεια του παιδιού τους και αφού έχουν φορτωθεί την ενοχή γι’ αυτό, επιστρέφουν στη φύση . Τα γεγονότα συμβαίνουν ανάποδα, χάνουν σταδιακά την πολιτισμένη ταυτότητά τους, χάνουν τις αναστολές τους, χάνουν τον έλεγχο των ενστίκτων τους, βγαίνει η άγρια φύση τους, ώσπου ο Αδάμ σκοτώνει την Εύα, αυτήν που κάποτε γεννήθηκε από το πλευρό του. Αυτή η ανάποδη πορεία των πραγμάτων είναι ο ερχομός του Αντίχριστου... "Εν αρχή ην ο λόγος"... Στην ταινία, όσο κι αν προσπαθούν να σώσουν την ψυχή τους με λογική συζήτηση, δεν τα καταφέρνουν, όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Έτσι, εν αρχή γίνεται η βία... Την ώρα που ένα ζευγάρι κάνει σεξ και το απολαμβάνει, συμβαίνει ο θάνατος ενός παιδιού. Είναι το τέλος . Μετά το τέλος η ζωή διολισθαίνει προς τα πίσω, στην ματαιότητα του λόγου, της λογικής, επιστρέφει στην πρωταρχική μας φύση και ο Άντρας και η Γυναίκα αλληλοσπαράσσονται... Έτσι είναι η φύση (που είναι, λέει, «η εκκλησία του σατανά»), έτσι είναι η απάνθρωπη φύση μας, όταν εκπέσουν όλα τα προσχήματα, όταν βρεθούμε μόνοι σε ένα τόπο χωρίς θεσμούς, περιορισμούς και κοινωνικές συμβάσεις, σε έναν τόπο που δεν σημαίνουν τίποτα πια το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος. Εκεί όπου μια ελαφίνα σέρνει πίσω της, μισοκρεμασμένο έξω απ’ τη μήτρα της, το νεκρό νεογέννητό της ,συνεχίζοντας τη ζωή της. Η συμβολική παρουσία της αλεπούς, δηλώνει απερίφραστα σαν μεταβιβλική περσόνα : ΤΟ ΧΑΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ.
Υπάρχει πιο ζωντανό και πραγματικά βαθιά ειλικρινές σχόλιο για το τέλος όλων των αξιών που βιώνουμε σήμερα? Αν ο Αντρέι Ταρκόφσκι υπήρξε ο τελευταίος μεγάλος θρησκευτικός δημιουργός του κινηματογράφου και τα έπαιρνε όλα στα σοβαρά, ο Λαρς Φον Τρίερ είναι τώρα ο «Αντίχριστος» που ο Ταρκόφσκι είχε προβλέψει ότι θά’ ρθει., για αυτό και η αφιέρωση στους τίτλους αποκτά μια σχεδόν μεταφυσική διάσταση.