Ψυχή Βαθιά

Σκηνοθεσία: Παντελής Βούλγαρης
Σενάριο: Παντελής Βούλγαρης Ιωάννα Καρύστιανη
Μουσική: Γιάννης Αγγελάκας
Δ/ντής Φωτογραφίας: Σίμος Σαρκετζής Σκηνογράφος:Απόστολος ΒέτταςΚοστούμια: Λουκία ΧατζέλουΒοηθοί Σκηνοθέτη: Κώστας Αθουσάκης, Ντάνιελ ΜπόλνταΔ/ντής Παραγωγής; Γιώργος Φίλιας Παιζουν: Χρήστος Καρτέρης,Γιώργος Αγγέλκος,Άννα Παρτσάνη (εξαιρετικά φωτογενείς και οι τρείς)Βαγγέλης Μουρίκης,
Γεώργιος Σιμεωνίδης(το πιο δυνατό βλέμμα),
Βικτώρια Χαραλαμπίδου,
Κώστας Κλεφτόγιαννης,
Μάριος Ποντίκας,
Μίλτος Πολυβίου,
Ian Robertson,
Βασίλης Νανάκης,
Αλεξάνδρα Καζάζου,
Κλέα Σαμαντά,
Ιούλιος Τζιάτας,
Γιώργος Τζώρτζης,
Αργυρώ Αποστολίδη
κι ο Θανάσης Βέγγος (σε μια εξαιρετική ερμηνεία.)
Είναι μια ταινία που άργησε να έρθει στις αίθουσες 35 χρόνια. Χάρη στο όνειρο και την επιμονή του Παντελή Βούλγαρη και των συνεργατών του, επιτέλους υπάρχει μια ταινία που περιγράφει μια από τις χειρότερες ιστορικές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας μας. Ο Εμφύλιος πόλεμος που ουσιαστικά ήταν η διαμάχη της νεοφώτιστης κοινωνικής συνείδησης, των Ελλήνων με τα μεγάλα συμφέροντα του εξωτερικού, δεν οδήγησε απλά την σύγχρονη Ελλάδα , στην τραγωδία με τα 70.000 θύματα, πολλαπλάσια του Β Παγκόσμιου πολέμου, αλλά και σε μια οικονομική εξάρτηση άπειρον της χώρας σε διεθνή οικονομικά κέντρα όταν μετά τη λήξη θα μπορούσε άνετα , να είναι ανεξάρτητη, πουλώντας μόνο πολιτισμό και διακοπές , έχοντας υγιή οικονομία και να καλοπερνάει μόνο από αυτό.

1949 η τύχη ουσιαστικά του Δημοκρατικού Στρατού έχει κριθεί από την Συμφωνία της Γιάλτας, ερήμην των μαχητών . Ένα ξεπούλημα της διαφώτισης κι ένα πογκρόμ μισαλλοδοξίας κι εκδίκησης των «νικητών» οδηγούν τους αγωνιστές στα βουνά.

Παρακολουθούμε την ιστορία 2 αδελφών , ο ένας 17 χρονών είναι βοηθός του επίσημου Στρατού κι ο άλλος στα 14 μπαίνει στις τάξεις του Δημοκρατικού στρατού .

Σε παράλληλη εξιστόρηση παρακολουθούμε την καθημερινότητα και την εξέλιξη της συνειδητοποίησης των δυο εφήβων πρωταγωνιστών, με φόντο τα ανεπίδοτα γράμματα της μάνας σε voice off, ενώ οι πραγματικοί πρωταγωνιστές των γεγονότων βιώνουν ο καθένας το δράμα του, με την δική του τραγική εξέλιξη.

Μια ταινία που παίζει με την μνήμη, όχι επιλεκτικά αλλά περισσότερο σα ντοκιμαντέρ, προσπαθώντας να κρατήσει όσο μπορεί τις ισες αποστάσεις, κι αποφεύγοντας μελοδραματισμούς αχρείαστους, πράγμα που σε δυσκολεύει σα θεατή να ταυτιστείς , αλλά σε βοηθά να κατανοήσεις επιτέλους το γιατί των εξελίξεων.

Μια ταινία γνώσης, που με σοφή οικονομία , περιγράφει τα χαμένα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς, που εξαφανίστηκε στη σιωπή και τους διωγμούς, η αντίθετα η άλλη της πλευρά αφέθηκε στην καλοπέραση της διαπλοκής, της μίζας και του ωχαδερφισμού για να επιβιώσει , πνίγοντας τις όποιες ενοχές της.

Πρέπει να σημειωθεί ότι οι τόποι των γυρισμάτων στο σύνολο τους σχεδόν είναι οι πραγματικοί, σχεδόν σα φόρος τιμής, στα βουνά και τα οροπέδια που πρωταγωνίστησαν στα γεγονότα και η μουσική που είναι ότι καλύτερο έχει γραφτεί ποτέ στον ελληνικό κινηματογράφο.

Ειδικά το τραγούδι των τίτλων τέλους είναι ο συναισθηματικός μοχλός λύτρωσης των συγκρατημένων συναισθημάτων περιέχοντας ήχους πολυφωνικούς μαζί με την ιδιότυπη φωνή του κου Αγγελάκα.

Δε ξέρω ποιόν μπορεί να αφορά σήμερα αυτή η ταινία. Ξέρω πως έπρεπε να υπάρχει αυτή η ταινία. Και μόνο για την ολοκλήρωσή της, θερμά συγχαρητήρια στον Παντελή Βούλγαρη.