Το αμφιλεγόμενο Finisterrae, πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Sergio Caballero, είναι περισσότερο μια οπτική εμπειρία. Ο ίδιος άλλωστε ασχολείται εδώ και χρόνια με τα οπτικά εφέ του Sonar της Βαρκελώνης και έφτιαξε μια ταινία "που πρώτα παρατήρησε τα αντικείμενα και μετά στηρίχθηκε σε σενάριο και διαλόγους".Το Finisterrae μιλά για 2 φαντάσματα που βαρέθηκαν τον σκοτεινό κόσμο στον οποίον ζουν και προσπαθούν να επιστρέψουν με κάποιο τρόπο στα επίγεια. Όπου φαντάσματα, 2 τύποι κάτω άπο άσπρα σεντόνια με τρύπες στα μάτια, που τριγυρνούν σε δάση,βουνά και χιονισμένα τοπία και συνομιλούν με περίεργα πλάσματα. Πραγματικός star της ταινίας (και πιθανά ο βασικότερος λόγος βράβευσής της) ο διευθυντής φωτογραφίας Eduard Grau (υπεύθυνος για το Α Single Man) που με τις μαγικές του λήψεις ταξιδεύει τον θεατή, ο οποίος όλο και πιο πολύ ταξιδεύει σε μέρη μαγικά και όλο και πιο λίγο ενδιαφέρεται για το αν καταλαβαίνει αυτά που βλέπει ή όχι. Ταινία που ή θα την μισήσεις από το πρώτο δεκάλεπτο ή θα πας μαζί της ως το τέλος, κερδίζει μάλλον με το βραβείο μια επερχόμενη φεστιβαλική πορεία στους μήνες που ακολουθούν.
Το Eternity από την Ταϊλάνδη παίζει με το χρόνο και τον θάνατο ξεκινώντας και αυτό με ένα φάντασμα, του Wit που μόλις έχει πεθάνει και επιστρέφει στον τόπο που έζησε για να θυμηθεί τις ευχάριστες αναμνήσεις του από την εποχή που γνώρισε τη σύζυγο του. Χωρισμένο σε 3 μέρη, 2 μικρά στην αρχή και το τέλος (η επιστροφή του νεκρού στο ξεκίνημα και η ζωή της οικογένειας μετά το θάνατό του) και ένα εξαιρετικό μεγάλο ενδιάμεσα (ταξίδι στο παρελθόν και την εποχή που το ζευγάρι γνωρίστηκε), που ενώνονται με υπέροχες εμπνεύσεις, ο Sivaroj Kongsakul πατά πάνω στον περσινό Uncle Boonmee σε μερικές ιδέες, χωρίς όμως να τον ενδιαφέρει ο φόρος τιμής στο σινεμά της χώρας που ανέπτυξε ο Weerasethakul. Μιλά καθαρά για ανθρώπινες σχέσεις και συναισθήματα, επηρεασμένος πιθανά από τον θάνατο του πατέρα του, στον οποίο και αφιέρωσε το φιλμ ο ίδιος, καθώς η απώλεια του ήταν και η αιτία της δημιουργίας του Eternity. Μαγευτικό κατά διαστήματα, με δόσεις νοσταλγίας αλλά και αγάπης για τη ζωή και για τις χαρές που αυτή δίνει, ήταν σίγουρα μέσα στις καλύτερες στιγμές του φεστιβάλ - πιθανά το καλύτερο φιλμ όλου του διαγωνιστικού, με επιφύλαξη 2-3 που δεν είδαμε.
Ένα εκ των οποίων το τρίτο βραβευμένο The Journals of Musan που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο Park Jung-Bum (βοηθός σκηνοθέτη στο περσινό Poetry) και είναι ίσως και η μεγαλύτερη επιφύλαξη για την υπεροχή του Eternity. Εκτός του Τίγρη, τιμήθηκε επίσης με το FIPRESCI (ότι ακριβώς συνέβη δηλαδή και πριν λίγους μήνες στο Pusan) και μιλά για έναν βορειοκορεάτη που έχει καταφέρει να ξεφύγει από το καθεστώς της χώρας του και ζώντας στη Νότιο Κορέα πλέον προσπαθεί να συνηθίσει την ιδέα του "σταμπαρισμένου" μετανάστη (επίκαιρο;). Στα υπόλοιπα, οι Ολλανδοί δημοσιογράφοι ψήφισαν ως καλύτερη ταινία του φεστιβάλ (όχι μόνο του διαγωνιστικού) το γνωστό και από το φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης Winter Vacation, ενώ το κοινό επέλεξε ως καλύτερη ταινία το καναδέζικο Incendies, ήδη λατρεμένο όπου και αν παίχτηκε και εκ των φαβορί για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Ακόμη, για δεύτερη σερί χρονιά ο Xavier Dolan πήρε το βραβείο της επιτροπής νέων με το Les Amours Imaginaires, ενώ στην ειδική κατηγορία Return of the Tiger με ταινίες σκηνοθετών που ξεκίνησαν από το Rotterdam (και σχηματίστηκε λόγω του εορτασμού 40 χρόνων από την έναρξη του φεστιβάλ) βραβεύθηκαν τα Oki's Movie (Hong Sang-Soo) και Club Zeus (David Verbeek).
Το Eternity από την Ταϊλάνδη παίζει με το χρόνο και τον θάνατο ξεκινώντας και αυτό με ένα φάντασμα, του Wit που μόλις έχει πεθάνει και επιστρέφει στον τόπο που έζησε για να θυμηθεί τις ευχάριστες αναμνήσεις του από την εποχή που γνώρισε τη σύζυγο του. Χωρισμένο σε 3 μέρη, 2 μικρά στην αρχή και το τέλος (η επιστροφή του νεκρού στο ξεκίνημα και η ζωή της οικογένειας μετά το θάνατό του) και ένα εξαιρετικό μεγάλο ενδιάμεσα (ταξίδι στο παρελθόν και την εποχή που το ζευγάρι γνωρίστηκε), που ενώνονται με υπέροχες εμπνεύσεις, ο Sivaroj Kongsakul πατά πάνω στον περσινό Uncle Boonmee σε μερικές ιδέες, χωρίς όμως να τον ενδιαφέρει ο φόρος τιμής στο σινεμά της χώρας που ανέπτυξε ο Weerasethakul. Μιλά καθαρά για ανθρώπινες σχέσεις και συναισθήματα, επηρεασμένος πιθανά από τον θάνατο του πατέρα του, στον οποίο και αφιέρωσε το φιλμ ο ίδιος, καθώς η απώλεια του ήταν και η αιτία της δημιουργίας του Eternity. Μαγευτικό κατά διαστήματα, με δόσεις νοσταλγίας αλλά και αγάπης για τη ζωή και για τις χαρές που αυτή δίνει, ήταν σίγουρα μέσα στις καλύτερες στιγμές του φεστιβάλ - πιθανά το καλύτερο φιλμ όλου του διαγωνιστικού, με επιφύλαξη 2-3 που δεν είδαμε.
Ένα εκ των οποίων το τρίτο βραβευμένο The Journals of Musan που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο Park Jung-Bum (βοηθός σκηνοθέτη στο περσινό Poetry) και είναι ίσως και η μεγαλύτερη επιφύλαξη για την υπεροχή του Eternity. Εκτός του Τίγρη, τιμήθηκε επίσης με το FIPRESCI (ότι ακριβώς συνέβη δηλαδή και πριν λίγους μήνες στο Pusan) και μιλά για έναν βορειοκορεάτη που έχει καταφέρει να ξεφύγει από το καθεστώς της χώρας του και ζώντας στη Νότιο Κορέα πλέον προσπαθεί να συνηθίσει την ιδέα του "σταμπαρισμένου" μετανάστη (επίκαιρο;). Στα υπόλοιπα, οι Ολλανδοί δημοσιογράφοι ψήφισαν ως καλύτερη ταινία του φεστιβάλ (όχι μόνο του διαγωνιστικού) το γνωστό και από το φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης Winter Vacation, ενώ το κοινό επέλεξε ως καλύτερη ταινία το καναδέζικο Incendies, ήδη λατρεμένο όπου και αν παίχτηκε και εκ των φαβορί για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Ακόμη, για δεύτερη σερί χρονιά ο Xavier Dolan πήρε το βραβείο της επιτροπής νέων με το Les Amours Imaginaires, ενώ στην ειδική κατηγορία Return of the Tiger με ταινίες σκηνοθετών που ξεκίνησαν από το Rotterdam (και σχηματίστηκε λόγω του εορτασμού 40 χρόνων από την έναρξη του φεστιβάλ) βραβεύθηκαν τα Oki's Movie (Hong Sang-Soo) και Club Zeus (David Verbeek).
Τασος Μελεμενίδης http://www.cinemart.gr/article.php?id=2514
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου