LEAVES OF GRASS
Αξιολόγηση: ***
Υπάρχουν οι «μεγάλες» ταινίες, όπως ας πούμε το «Chongqing Blues», η πρώτη ταινία που σας παρουσιάσαμε φέτος από αυτήν εδώ τη στήλη, ταινίες μεγάλων διαστάσεων και μεγαλόπνοων ιδεών, οι οποίες αρθρώνουν λόγο κινηματογραφικά ιδιαίτερο και απαιτείται να τις δει κανείς στη μεγάλη οθόνη για να μπορέσει να αποσπάσει το μέγιστο απ’ αυτές, και υπάρχουν και οι «μικρές» ταινίες, ταινίες μετριοπαθείς, ανάλαφρες, χωρίς ιδιαίτερη έμφαση στο μεγαλείο και την αισθητική της εικόνας, οι οποίες βολεύονται καλύτερα στην κατ’ οίκον θέαση του dvd. Τέτοιες ταινίες παράγονται πολλές στις Ηνωμένες Πολιτείες, και δεν διστάζουμε να σας τις προτείνουμε, εφόσον πληρούν βεβαίως κάποια ποιοτικά κριτήρια. Μετά λοιπόν το «Paul» και το «Μια παρέα λίγο… κούκου» σας παρουσιάζουμε σήμερα το «Σαν δυο σταγόνες νερό».
Πρόκειται για μια ταινία που στα χέρια των αδελφών Κοέν θα μπορούσε να είναι μια «μεγάλη» ταινία. Διαθέτει ένα πανέξυπνο και, σε γενικές γραμμές καλογραμμένο σενάριο, έχει κάποιες πρωτότυπες και βαθιές ιδέες, αλλά ο συνολικός χειρισμός είναι λίγο επιφανειακός, λίγο επιπόλαιος, και το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που σε κάνει να πεις «πολύ καλή επιλογή για το σπίτι, αλλά σε αίθουσα δε θα την έβλεπα». Πρωταγωνιστεί ο Έντουαρντ Νόρτον, ένας ηθοποιός που ειδικεύεται σε ρόλους «everyman», σε ρόλους καθημερινών, συνηθισμένων ανθρώπων με τους οποίους μπορεί κανείς με ευκολία να ταυτιστεί, και εδώ υποδύεται δυο ομοζυγωτικούς δίδυμους. Ο ένας, ο Μπιλ, ο βασικός πρωταγωνιστής, είναι κορυφαίος πανεπιστημιακός καθηγητής κλασικής φιλοσοφίας. Ο άλλος, ο Μπρέιντι, παρέμεινε κολλημένος στην επαρχία απ’ όπου κατάγονται, κάπου στα βάθη της Οκλαχόμα, και ασχολήθηκε με το παράνομο εμπόριο «χόρτου». Ο Μπιλ έχει κόψει βεβαίως κάθε επαφή με την οικογένειά του, την οποία δεν θέλει ούτε να σκέφτεται, μια μέρα όμως θα αναγκαστεί να επιστρέψει στην πάτρια γη και θα βρεθεί μπλεγμένος σε μεγάλους μπελάδες εξαιτίας του αδελφού του…
Η ταινία καταπιάνεται με πολλά και ποικίλα θέματα, με αποτέλεσμα να μοιάζει λίγο με μωσαϊκό. Ασχολείται βέβαια με τις οικογενειακές σχέσεις, όπου μας υπενθυμίζει ότι η οικογένεια είναι μια μήτρα απ’ την οποία δεν μπορούμε ποτέ να ξεφύγουμε όσο πολύ κι αν προσπαθήσουμε να διαφοροποιηθούμε απ’ αυτή. Ασχολείται με τη «βαθιά», επαρχιακή Αμερική της φτώχιας και της αμορφωσιάς, όπου το να διαμένεις και μόνο εκεί σε οδηγεί σχεδόν νομοτελειακά σε συγκεκριμένες ασχολίες. Θίγει με έξυπνο τρόπο τη σχέση πνευματικής καλλιέργειας και πραγματικής γνώσης, καθώς αποκαλύπτει τον ευρυμαθή καθηγητή Μπιλ σαν ένα άνθρωπο δίχως ίχνος πραγματικής αυτογνωσίας, ενώ ο αδελφός του, καπάτσος και πρακτικός, αναδεικνύεται σαν ένας άνθρωπος ιδιαίτερα ικανός, αλλά και έξυπνος, έστω κι αν δεν τελείωσε καν το σχολείο.
Μας υπενθυμίζει τέλος κι έναν πολύ μεγάλο ποιητή, ίσως τον σημαντικότερο της ιστορίας των ΗΠΑ, δυστυχώς όχι τόσο γνωστό όσο θα έπρεπε στην Ελλάδα, τον Γουόλτ Γουίτμαν, από τον οποίο προέρχεται και ο αρχικός (αγγλικός) τίτλος της ταινίας.
Άγγελος Γιάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου