SVETAT E GOLYAM I SPASENIE DEBNE OTVSYAKADE
Μετά τα ταξίδια μας στην μακρινή Κίνα και στην Αμερική, επιστρέφουμε αυτή την εβδομάδα στη δική μας ήπειρο, στον γεωγραφικό χώρο που παρήγαγε όσο κανείς άλλος τέχνη και πολιτισμό, παρήγαγε όμως και κρίσεις και πολέμους, για να σας προτείνουμε μια ταινία από τη γειτονική μας Βουλγαρία. Πρόκειται για μια ταινία που παρά τον ασυνήθιστο, αντισυμβατικό της τίτλο είναι αρκετά συμβατική και ενίοτε κλισεδιάρικη, αξίζει όμως της προσοχής μας για τη γνήσια αγάπη για τη ζωή που εκπέμπει. Η ιστορία επικεντρώνεται γύρω από ένα ταξίδι αυτογνωσίας και αναζήτησης της ταυτότητας.Μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα σε γερμανική αούτομπαν στο οποίο σκοτώνονται οι γονείς του, ο 25χρονος Αλεξάνταρ παθαίνει αμνησία. Εμφανίζεται τότε ο παππούς του Μπέης Νταν από τη Βουλγαρία, για να τον πάρει πίσω στην πατρίδα με ένα… ποδήλατο και να τον βοηθήσει να θυμηθεί τις ρίζες του και να αναζωογονήσει την αγάπη του για τη ζωή. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού βλέπουμε διάφορες αναλήψεις στο παρελθόν (φλασμπάκ) στις οποίες παρακολουθούμε τη ζωή της οικογένειας στην κομμουνιστική Βουλγαρία, πώς αποφάσισε να το σκάσει στη Δύση για να αποφύγει τις διώξεις του καθεστώτος, και πώς ο παππούς, παλιός αντικαθεστωτικός, έχει βρει καταφυγή στην απόλυτη αφοσίωσή του στο τάβλι, παιχνίδι το οποίο αντιμετωπίζει σαν μια πλήρη μεταφορά για τη ζωή. Αυτή η συσχέτιση του ταβλιού, παραδοσιακού παιχνιδιού όλων των βαλκάνιων λαών με τη ζωή, τη μοίρα, και τις ικανότητες είναι από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της ταινίας. Ο Μπέης Νταν δεν δέχεται ότι το τάβλι (όπως και η ζωή) είναι ένα παιχνίδι τύχης. «Κρατάς τα ζάρια στα χέρια σου», συμβουλεύει τον εγγονό του, «από σένα εξαρτάται πώς θα τα ρίξεις». Και, κυρίως, από σένα εξαρτάται πώς θα παίξεις τη ζαριά. «Δεν υπάρχουν κακές ζαριές», λέει σε ένα άλλο σημείο, «υπάρχουν κακοί παίκτες».Όλ’ αυτά μπορεί ίσως να ηχούν υπερβολικά οικεία σε κάποιους, ο Μπέης Νταν όμως, ενσαρκωμένος υπέροχα από τον κορυφαίο Σέρβο ηθοποιό και αγαπημένο συνεργάτη του Εμίρ Κουστουρίτσα Μίκι Μανοΐλοβιτς, έχει τον τρόπο του να τα ενδύει με γνήσια θέρμη και ενθουσιασμό για τη ζωή. «Όταν κρατάς τα ζάρια», συμβουλεύει τον εγγονό του, «σκέψου έντονα τη ζαριά που θέλεις να πετύχεις, αυτοσυγκεντρώσου και μετά ρίξε». Ακούγεται ίσως απατηλό, όμως πραγματικά, πόσο πιο έντονα δεν βιώνουμε τις καταστάσεις της ζωής όταν γνωρίζουμε τι ακριβώς θέλουμε να πετύχουμε και το ποθούμε πραγματικά; Η εικόνα του παππού να ποδηλατεί αγέρωχα διασχίζοντας ολόκληρη την Ευρώπη και διδάσκοντας τον 25χρονο εγγονό του πώς να ξαναγαπήσει τη ζωή αποτελεί από τις πιο δυνατές της ταινίας. Αυτός είναι ίσως ο συνεκτικός κρίκος όλων των φετινών μας προτάσεων: στο «Chongqing Blues» ένας πατέρας διαπιστώνει ότι το εικοσάχρονο παιδί του έχασε τη ζωή του κάτω από την έλλειψη της πατρικής αγάπης και καθοδήγησης, ενώ στο «Extra Man» ένας 25χρονος παίρνει μαθήματα ζωής από τον εξηντάρη συνοδό κυριών του τίτλου.Στην ταινία αυτής της εβδομάδας ένας χαρισματικός παππούς δίνει την απαραίτητη ώθηση στον εγγονό του για να επανασυνδεθεί με τη ζωή και με τον εαυτό του. Μήπως αυτή η θεματική επιμονή υποδηλώνει ότι βιώνουμε στην κοινωνική πραγματικότητά μας μια έλλειψη ηγεσίας και καθοδήγησης;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου