ο Ιεραπόστολος

1. 
   

   MAR

   
   

   9

   
   

   Ο ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

   

   
   
   

   LE MISSIONNAIRE

   
   

   Σκηνοθεσία: Roger Delattre

   Παίζουν: Jean-Marie Bigard, David Strajmayster, Thiam Aïssatou, Jean Dell, Michel Chesneau

   
   

   Για λόγους μάλλον όχι δύσκολο να φανταστεί κανείς, μια καλή κωμωδία αποτελεί σταθερή αξία για τους φίλους του κινηματογράφου, αλλά και της κατ’ οίκον διασκέδασης, έστω κι αν στην δεύτερη περίπτωση η απόλαυση μειώνεται κάπως, καθότι το γέλιο είναι έκφραση της κοινωνικής διάστασης του ανθρώπου και χάνει μέρος της αξίας του όταν γίνεται κατ’ ιδίαν. Σε κάθε περίπτωση πάντως, όσο τα προβλήματα, προσωπικά τε και κοινωνικά, επιμένουν, άλλο τόσο θα εντείνεται και η ανάγκη μας για μια ποιοτική, έξυπνη και, πάνω απ’ όλα, αστεία κωμωδία. Με τον Ιεραπόστολοβρισκόμαστε μπροστά σε ένα επάξιο δείγμα της, καλώς νοούμενης, εμπορικής γαλλικής σχολής κωμωδίας: ευφάνταστα ανατρεπτικές καταστάσεις, καταιγιστικοί διάλογοι γεμάτοι λογοπαίγνια, γρήγοροι ρυθμοί, ερμηνείες ενίοτε υπερβολικές, πνεύμα ανθρωπιάς και αισιοδοξίας, σινεφίλ αναφορές. Η ιστορία βασίζεται πάνω σε ένα κλασικό μπέρδεμα ρόλων: Ένας αποφυλακισμένος ληστής μεταμφιέζεται σε παπά για να ξεφύγει από τους παλιούς του συνεργάτες. Πάνω σε μια σειρά από αστείες καταστάσεις που εδράζονται πάνω στο οξύμωρο του να προσπαθεί ένας σκληρός εγκληματίας να συμπεριφερθεί σαν παπάς, έρχεται να προστεθεί και μια ευτράπελη ανατροπή της κοινής σοφίας: τελικά, τα ράσα κάνουν τον παπά! Σε αντίθεση με το λογικώς αναμενόμενο, ο ληστής πείθει. Γιατί τελικά – και αυτό είναι ακόμη ένα αστείο στο οποίο οικοδομεί η ταινία –εμείς οι άνθρωποι είμαστε πρόθυμοι να δούμε αυτό που οι ίδιοι θέλουμε, παρά αυτό που πραγματικά υπάρχει. Η ταινία εξελίσσεται σε ένα ειδυλλιακό κι απόμακρο χωριουδάκι των γαλλικών Άλπεων. Εκεί κανείς δεν έχει αυτοκίνητο, το δε ΚΤΕΛ περνά μια φορά τη μέρα. Οι κάτοικοι, απομονωμένοι και βαριεστημένοι, είναι αρκετά φευγάτοι, πίνουν αρειμανίως, επιδίδονται σε διάφορες ακατονόμαστες σεξουαλικές πράξεις τις οποίες σπεύδουν στη συνέχεια να εξομολογηθούν στον παπά, όλ’ αυτά όμως που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το υλικό για ένα ακόμα δράμα αποκάλυψης της ανθρώπινης αθλιότητας δια χειρός φον Τρίερ ή Χάνεκε, αποτελούν εδώ αφορμή για μια ματιά τυπική της κωμωδίας, ανάλαφρη, καρτουνίστικη, με ένα συναίσθημα άφεσης και λύτρωσης να κυριαρχεί. Κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που χρειαζόμαστε την κωμωδία: για να θυμίζει την αστεία πλευρά των ανθρώπινων ελαττωμάτων, την απλή, ή και απλοϊκή, διάσταση των προβλημάτων που υπό κανονικές συνθήκες μας φαίνονται ανυπέρβλητα. Η ταινία βασίζει αρκετή από τη δύναμή της στην ερμηνεία του πρωταγωνιστή της Ζαν-Μαρί Μπιγκάρ, μια γαλλική εκδοχή του Τακέσι μπιτ Κιτάνο, ο οποίος καταφέρνει  να δημιουργήσει πίσω από το σκληρό κι ανέκφραστο πρόσωπό του έναν πειστικό παπά, δυναμικό, έξυπνο, σε τελική ανάλυση ευαίσθητο κι ανθρώπινο. Διασκεδαστικές οι σκηνές παρωδία γκαγκστερικών ταινιών και μιούζικαλ, προσθέτουν ένα ακόμα επίπεδο στην παραγωγή νοήματος και χιούμορ. Οι γρήγοροι ρυθμοί κρατούν τον θεατή «ζεστό», σε μια διαρκή κατάσταση αναμονής του επόμενου γκαγκ, χωρίς να τον αφήσουν να χαλαρώσει ή να ξεχαστεί. Δυστυχώς για τους μη γαλλομαθείς ένα ποσοστό των αστείων χάνεται, καθώς πρόκειται για λογοπαίγνια. Η τελική εντύπωση που αφήνει η ταινία είναι ότι πετυχαίνει το σκοπό της, έστω κι αν δεν πρόκειται να μείνει στην ιστορία

   Αγγελος Γιάννου 

MIRAL

Σκηνοθεσία: Julian Schnabel

Παίζουν: Hiam Abbass, Freida Pinto, Yasmine Al Massri, Siddig Hani

ΗΠΑ/Γαλλία/Ισραήλ/Ινδία, 2010. Διάρκεια: 112΄

Δεν θα μπορούσαμε να βρούμε καταλληλότερη ταινία για να σας προτείνουμε μέσα σε αυτή την αποπροσανατολιστική και άκρως αποπροσανατολισμένη προεκλογική περίοδο που διανύουμε, από αυτό το ανθρώπινο δράμα που εξελίσσεται με φόντο την μεσανατολική διένεξη. Αγκαλιάζοντας σχεδόν μισό αιώνα ισραηλινοπαλαιστινιακής διαμάχης, από τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1947 μέχρι την – ανεφάρμοστη μέχρι σήμερα - συμφωνία του Όσλο το 1993, με την οποία τερματίστηκε η πρώτη Ιντιφάντα του 1987, το Μιράλ εστιάζει όχι μόνο στη ζωή του ομώνυμου κοριτσιού, που μεγάλωσε στα χρόνια της Ιντιφάντα και διχάστηκε ανάμεσα στην ανάγκη να υπακούσει στις γονικές επιταγές για μόρφωση και προκοπή και στην εσωτερική ανάγκη για πολιτικό πατριωτικό αγώνα, αλλά και στη ζωή της Χιντ Χουσέινι, μιας εύπορης Παλαιστίνιας, η οποία αφιέρωσε τη ζωή της στην ίδρυση και λειτουργία ενός ορφανοτροφείου-σχολείου για τα ορφανά-θύματα του πολέμου της Παλαιστίνης.

Ο – εβραϊκής καταγωγής – αμερικάνος σκηνοθέτης Τζούλιαν Σνέιμπελ (Μπασκιά, Πριν πέσει η νύχτα) διασκευάζει το ομότιτλο ευπώλητο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της παλαιστίνιας Ρούλα Τζιμπρίλ, για να μας δώσει μια ταινία επικών διαστάσεων, η οποία φιλοδοξεί να θέσει το παλαιστινιακό ζήτημα μέσα στο οικουμενικό πλαίσιο μιας ευκρινώς γυναικείας οπτικής, η οποία δίνει έμφαση στη σημασία της παιδείας για την υπέρβαση των εθνικών και πολιτικών αντιθέσεων και την εξεύρεση συναινετικών λύσεων. Οι επικρίσεις φυσικά είναι εύκολες και ελλοχεύουν παντού: η ταινία επιχειρεί εμφανώς να «στρογγυλέψει τις άκρες» και, παρότι δεν μπορεί να αποφύγει την παρουσίαση της βίας (η δεκαεξάχρονη Μιράλ συλλαμβάνεται σε διαδήλωση και βασανίζεται κατά τη διάρκεια ανάκρισης, ο ισραηλινός στρατός γκρεμίζει σπίτια Παλαιστινίων), αποφεύγει σαφώς την υπερβολική εστίαση σε αυτά, δείχνοντας μια σαφή προτίμηση στην αστική τάξη, η οποία διαθέτει την πολυτέλεια να ενδιαφέρεται και να χρηματοδοτεί την παιδεία και να ονειρεύεται, μέσα σε όλη αυτή την απελπισία, ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά της. Η παιδεία νοείται βεβαίως ως ένα οικουμενικό ιδανικό, και όχι σαν ένα εργαλείο καλλιέργειας μιας εθνικής ή πολιτικής συνείδησης που θα μπορούσε να οξύνει την σύγκρουση. Η ιδεολογική πρακτική της Χιντ Χουσέινι είναι σαφής: αποστασιοποίηση από τα πολιτικά δρώμενα, ουδετερότητα, ειρηνική συμβίωση. Οι πολιτικοί και εθνικοί αγώνες νοούνται ως δουλειά των ανδρών και της εργατικής τάξης. Παιδεία σημαίνει οικουμενικές αξίες, ανθρωπιά, αλληλοκατανόηση, σωφροσύνη, ψυχραιμία, αυτοσυγκράτηση, και βέβαια, αγάπη του εαυτού πάνω απ’ όλους και όλα. Έτσι, η Μιράλ στο τέλος εξασφαλίζει μια υποτροφία και διαφεύγει στο εξωτερικό, για να ακολουθήσει στη συνέχεια δημοσιογραφική καριέρα.

Η ταινία είναι σκηνοθετικά άψογη, με θαυμάσια οπτικά και αφηγηματικά ευρήματα, σύνθετο μοντάζ και πρωτότυπη δομή. Πάσχει βέβαια από τα γνωστά κουσούρια των διεθνών παραγωγών, ήτοι ένα αλλοπρόσαλλο διεθνές καστ άνευ συνοχής, χρήση σπαστών αγγλικών ως μητρικής γλώσσας από… εβραίους και παλαιστίνιους, μουσική επένδυση – ετερόκλητο ποτ πουρί, παρόλ’ αυτά όμως είναι άκρως χρήσιμη όχι μόνο για μια ευαισθητοποίησή μας πάνω στο παλαιστινιακό ζήτημα, όχι μόνο σαν ύμνος πάνω σε μια γυναικεία-οικουμενική ματιά, αλλά και σαν μια ύστατη υπενθύμιση σε μας πριν από τις εκλογές της 17ης Ιουνίου. Μια υπενθύμιση της σημασίας της σωφροσύνης και της συγχώρεσης, αλλά και της αξίας της μέσης, και αναγκαστικά συμβιβαστικής, λύσης. Ας αντλήσουμε τη δύναμη από μέσα μας, έστω και στο παραένα, να υπερβούμε τις αντιθέσεις και τα εύκολα κηρύγματα μίσους και να επιλέξουμε μετριοπαθείς, συναινετικές, ενωτικές φωνές, που αποτελούν και τη μοναδική ελπίδα μας εν μέσω κρίσης να αποφύγουμε τα χειρότερα, τα οποία δυστυχώς δεν θα έχουν μόνο οικονομική, αλλά και ευρύτερα πολιτική και κοινωνική διάσταση. Γιατί το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται ανενόχλητο ακριβώς εκεί όπου δεν το περιμένει κανείς, συχνά, όπως εντοπίζει ο Μάνος Χατζιδάκις στο υπέροχο κείμενό του για το φασισμό, με τη μορφή "λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων". Και όταν το τσόφλι σπάσει, θα είναι πλέον αργά…

Αγγελος Γιάννου 

SFG

Seven Film Gallery Για ένα σινέμα με ανθρώπινες ιδιότητες

St. George shoots the drago

1914. Σερβία,  σύνορα Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας. Αρχή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, η ταινία ξεδιπλώνεται με τη δύναμη μιας επικής αρχαίας τραγωδίας στο σκηνικό μιας Ευρώπης που κλονίζεται. Μια εξαιρετική παραβολή των διώξεων των πρώτων χριστιανών με τους τραυματισμένους Σέρβους των δύο βαλκανικών πολέμων, όταν στο κατώφλι του πρώτου παγκοσμίου πολέμου σύρθηκαν στην πρώτη γραμμή, σε σίγουρο θάνατο, όπως ο άγιος Γεώργιος από τον Διοκλητιανό. Κι όλα αυτά με φόντο ένα ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα σε έναν βετεράνο πολεμιστή, τον αστυνόμο του χωριού και την όμορφη σύζυγο του.

Μια εξαιρετικά επίκαιρη ταινία, με αφορμή και φόντο το  πρόσφατο παρελθόν των Βαλκανίων, που εξακολουθεί να στοιχειώνει το παρόν και ίσως το μέλλον της περιοχής. 

Για ένα σινέμα με ανθρώπινες ιδιότητες

Για ένα σινέμα με ανθρώπινες ιδιότητες

Μετά την εντυπωσιακή υποδοχή που είχε η πρωτοβουλία μας να εκδώσουμε σε dvd κάτω από την ετικέτα Seven Film Gallery, τις πέντε πρώτες ταινίες από την συλλογή της Seven Films, συνεχίζουμε με τους επόμενους τέσσερις τίτλους, επιμένοντας ότι σε τούτους τους δύσκολους, μεταβατικούς καιρούς, η τέχνη του κινηματογράφου μπορεί να είναι η καθημερινή μας όαση και ψυχαγωγία.

Επιμένουμε σε έναν κινηματογράφο της μνήμης και της κριτικής, του χιούμορ και της αισθητικής, που αφορά κάθε άνθρωπο που θέλει να ζει στην εποχή του. Ένα σινεμα που μετουσιώνει τα βιώματα σε Τέχνη, ένα σινεμα που εξυψώνει, εκπαιδεύει, ευαισθητοποιεί και προτείνει.

Η Seven Films επιμένει σε ένα σινεμα που μας υπενθυμίζει , πόσο σημαντικές είναι οι ανθρώπινες ιδιότητες στην Ιστορία. Ιδιότητες που μέσα στη συνάφεια του κόσμου και του πολύ γρήγορου τρόπου ζωης, αρχίζουμε να χάνουμε σιγά σιγά.

Η Seven Films, προτείνει την ψυχαγωγία του αύριο, καταθέτοντας βραβευμένα φιλμ που εξηγούν, το καθένα με το δικό καλλιτεχνικό τρόπο ,  την Ιστορία  του χτες.

Σας ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη σας και υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε

Estomago

Ο κόσμος είναι φτιαγμένος από ανθρώπους που τρώνε κι αυτούς που τους τρώνε. Ο Ραϊμούντο Νονάτο, βρίσκει άλλο τρόπο να επιβιώσει: μαγειρεύει. Αρχικά σε ένα μπαρ, έπειτα σε ένα ιταλικό εστιατόριο, και μετά στη φυλακή- πώς βρέθηκε άραγε εκεί; Στη ζωή του, έχει μάθει ένα σύνολο κανόνων για να ζει στην κοινωνία που έχει χωριστεί στα δύο.
To Estomago είναι ένα ενήλικο παραμύθι για τη δύναμη, τον έρωτα και... τη μαγειρική.
Μια συμπαραγωγή της Βραζιλίας και της Ιταλίας, που σε διάφορα διεθνή φεστιβάλ κέρδισε 17 βραβεία και ήταν υποψήφια για 14.

From the sea

Υπήρχε κάποτε ένα σπίτι στη μέση του ωκεανού. Το σπίτι είχε ένα πύργο, όπου έδυε ο ήλιος και σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο νερό. Υπήρχε κι ένα δέντρο που άνθιζε μεταξύ Μάρτη κι Απρίλη, ακριβώς εκεί που θα ανέτελλε ο ήλιος. Μπροστά στα σκαλοπάτια μια γυναίκα έπαιζε μελαγχολικά το τσέλο της τη δύση. Η γυναίκα ήταν ερωτευμένη με ένα καλλιτέχνη που ήθελε να γίνει ναυτικός, και που ονειρευόταν μια μέρα να σαλπάρει τον «Πατέρα Ωκεανό».

Ένα ταξίδι στα βάθη των θαλασσών. Ένα όνειρο που γίνεται αληθινό. Μια ερωτική ιστορία. Ένα ποίημα σε δράση.

Υποψήφια για Καλύτερη Ταινία Animation Βραβεία Goya 2007

12:08 East of Bucharest

Ολόκληρη η χώρα παρακολουθεί το 1989 στην τηλεόραση το εξαγριωμένο πλήθος να εξαναγκάζει τον ρουμάνο δικτάτορα Τσαουσέσκου να φύγει με ελικόπτερο από το Βουκουρέστι. Δεκαέξι χρόνια μετά, σε μια ήσυχη πόλη ανατολικά της πρωτεύουσας, ο ιδιοκτήτης του τοπικού τηλεοπτικού σταθμού φιλοξενεί δύο καλεσμένους για να αναπολήσουν τις στιγμές της επαναστατικής τους δόξας. Ο ένας είναι ηλικιωμένος συνταξιούχος που κάποιες φορές μεταμφιέζεται σε Άγιο Βασίλη, και ο άλλος, καθηγητής ιστορίας που έχει μόλις δώσει όλο του το μισθό για τα χρέη του απ’ το ποτό. Μαζί θα θυμηθούν την ημέρα που εισέβαλαν στο δημαρχείο φωνάζοντας «Κάτω ο Τσαουσέσκου!». Όμως οι τηλεφωνικές παρεμβάσεις των θεατών αμφισβητούν τους ισχυρισμούς των ηρώων, που μάλλον τα έπιναν σε κάποιο μπαρ ή προετοιμάζονταν για τα Χριστούγεννα, παρά επαναστατούσαν…
«Χρυσή Κάμερα» στο φεστιβάλ Καννών 2006, άλλα 9 βραβεία σε διεθνή φεστιβάλ.