ο Ιεραπόστολος

1. 
   

   MAR

   
   

   9

   
   

   Ο ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

   

   
   
   

   LE MISSIONNAIRE

   
   

   Σκηνοθεσία: Roger Delattre

   Παίζουν: Jean-Marie Bigard, David Strajmayster, Thiam Aïssatou, Jean Dell, Michel Chesneau

   
   

   Για λόγους μάλλον όχι δύσκολο να φανταστεί κανείς, μια καλή κωμωδία αποτελεί σταθερή αξία για τους φίλους του κινηματογράφου, αλλά και της κατ’ οίκον διασκέδασης, έστω κι αν στην δεύτερη περίπτωση η απόλαυση μειώνεται κάπως, καθότι το γέλιο είναι έκφραση της κοινωνικής διάστασης του ανθρώπου και χάνει μέρος της αξίας του όταν γίνεται κατ’ ιδίαν. Σε κάθε περίπτωση πάντως, όσο τα προβλήματα, προσωπικά τε και κοινωνικά, επιμένουν, άλλο τόσο θα εντείνεται και η ανάγκη μας για μια ποιοτική, έξυπνη και, πάνω απ’ όλα, αστεία κωμωδία. Με τον Ιεραπόστολοβρισκόμαστε μπροστά σε ένα επάξιο δείγμα της, καλώς νοούμενης, εμπορικής γαλλικής σχολής κωμωδίας: ευφάνταστα ανατρεπτικές καταστάσεις, καταιγιστικοί διάλογοι γεμάτοι λογοπαίγνια, γρήγοροι ρυθμοί, ερμηνείες ενίοτε υπερβολικές, πνεύμα ανθρωπιάς και αισιοδοξίας, σινεφίλ αναφορές. Η ιστορία βασίζεται πάνω σε ένα κλασικό μπέρδεμα ρόλων: Ένας αποφυλακισμένος ληστής μεταμφιέζεται σε παπά για να ξεφύγει από τους παλιούς του συνεργάτες. Πάνω σε μια σειρά από αστείες καταστάσεις που εδράζονται πάνω στο οξύμωρο του να προσπαθεί ένας σκληρός εγκληματίας να συμπεριφερθεί σαν παπάς, έρχεται να προστεθεί και μια ευτράπελη ανατροπή της κοινής σοφίας: τελικά, τα ράσα κάνουν τον παπά! Σε αντίθεση με το λογικώς αναμενόμενο, ο ληστής πείθει. Γιατί τελικά – και αυτό είναι ακόμη ένα αστείο στο οποίο οικοδομεί η ταινία –εμείς οι άνθρωποι είμαστε πρόθυμοι να δούμε αυτό που οι ίδιοι θέλουμε, παρά αυτό που πραγματικά υπάρχει. Η ταινία εξελίσσεται σε ένα ειδυλλιακό κι απόμακρο χωριουδάκι των γαλλικών Άλπεων. Εκεί κανείς δεν έχει αυτοκίνητο, το δε ΚΤΕΛ περνά μια φορά τη μέρα. Οι κάτοικοι, απομονωμένοι και βαριεστημένοι, είναι αρκετά φευγάτοι, πίνουν αρειμανίως, επιδίδονται σε διάφορες ακατονόμαστες σεξουαλικές πράξεις τις οποίες σπεύδουν στη συνέχεια να εξομολογηθούν στον παπά, όλ’ αυτά όμως που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το υλικό για ένα ακόμα δράμα αποκάλυψης της ανθρώπινης αθλιότητας δια χειρός φον Τρίερ ή Χάνεκε, αποτελούν εδώ αφορμή για μια ματιά τυπική της κωμωδίας, ανάλαφρη, καρτουνίστικη, με ένα συναίσθημα άφεσης και λύτρωσης να κυριαρχεί. Κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που χρειαζόμαστε την κωμωδία: για να θυμίζει την αστεία πλευρά των ανθρώπινων ελαττωμάτων, την απλή, ή και απλοϊκή, διάσταση των προβλημάτων που υπό κανονικές συνθήκες μας φαίνονται ανυπέρβλητα. Η ταινία βασίζει αρκετή από τη δύναμή της στην ερμηνεία του πρωταγωνιστή της Ζαν-Μαρί Μπιγκάρ, μια γαλλική εκδοχή του Τακέσι μπιτ Κιτάνο, ο οποίος καταφέρνει  να δημιουργήσει πίσω από το σκληρό κι ανέκφραστο πρόσωπό του έναν πειστικό παπά, δυναμικό, έξυπνο, σε τελική ανάλυση ευαίσθητο κι ανθρώπινο. Διασκεδαστικές οι σκηνές παρωδία γκαγκστερικών ταινιών και μιούζικαλ, προσθέτουν ένα ακόμα επίπεδο στην παραγωγή νοήματος και χιούμορ. Οι γρήγοροι ρυθμοί κρατούν τον θεατή «ζεστό», σε μια διαρκή κατάσταση αναμονής του επόμενου γκαγκ, χωρίς να τον αφήσουν να χαλαρώσει ή να ξεχαστεί. Δυστυχώς για τους μη γαλλομαθείς ένα ποσοστό των αστείων χάνεται, καθώς πρόκειται για λογοπαίγνια. Η τελική εντύπωση που αφήνει η ταινία είναι ότι πετυχαίνει το σκοπό της, έστω κι αν δεν πρόκειται να μείνει στην ιστορία

   Αγγελος Γιάννου