Η φετινή προταση στα Οσκαρ της Ελλάδος κυκοφόρησε σε dvd
Ο Σωτήρης (Αντώνης Καφετζόπουλος) είναι προανακριτής της
Αστυνομίας που όμως έχει μια εμμονή: θέλει να είναι... δίκαιος. Ο Σωτήρης
αρνείται να κρίνει τους ανθρώπους σύμφωνα με το νόμο και προτιμά να τους κρίνει
σύμφωνα με την προσωπική του ηθική. Κάπως έτσι αποφασίζει να προσπαθήσει να
σώσει έναν αθώο και για να εξασφαλίσει σχετικές πληροφορίες αναγκάζεται να
δανειστεί ένα σοβαρό ποσό. Όμως αυτή του η προσπάθεια θα έχει τραγική κατάληξη,
αφού ο Σωτήρης θα σκοτώσει από λάθος έναν άνθρωπο. Η Δώρα (Θεοδώρα Τζήμου)
είναι η μοναδική μάρτυρας στο έγκλημα, μια καθαρίστρια που, προκειμένου να
επιβιώσει, είναι έτοιμη να αδικήσει όποιον βρει μπροστά της. Οι δύο ήρωες θα
βρεθούν απέναντι καθώς η άδικη Δώρα θα πρέπει να σώσει τον δίκαιο Σωτήρη... ενώ
κάπου εκεί παραμονεύει και ο έρωτας...
O Φιλιππος Τσίτος συναντά ξανά τον Αντώνη Καφετζόπουλο μετά
την «Ακαδημία Πλάτωνος» (αλλά και την τηλεοπτική "Αμυνα Ζώνης") και ο
«Αδικος Κόσμος» έρχεται επιτέλους στις αίθουσες έχοντας στις αποσκευές του το
Βραβείο Σκηνοθεσίας και το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο τελευταίο Κινηματογραφικό
Φεστιβάλ του Σαν Σεμπάστιαν.
Στον «Αδικο Κόσμο» ο Τσίτος δεν ενδιαφέρεται να παραδώσει
μια αστυνομική ταινία με την παραδοσιακή έννοια. Η ιστορία του Σωτήρη είναι το
όχημα για να μιλήσει για το δίκαιο, πως αυτό "αλλάζει" ανάλογα με τις
συνθήκες και κυρίως για τη στάση των ανθρώπων απέναντί στην αλήθεια και τη
δικαιοσύνη. Την ίδια στιγμή όμως ο Σωτήρης (εξαιρετικός ο Αντώνης
Καφετζόπουλος) αποτελεί και μια αρχετυπική ενσάρκωση όσων νοιώθουν παγιδευμένοι
σε ένα (επαγγελματικό) αδιέξοδο. Προσπαθούν να φέρουν το αδιέξοδο στα δικά τους
μέτρα για να το "αντέξουν" ενώ την ίδια στιγμή αδυνατούν να
καταλάβουν ότι η λύση είναι πιο απλή και το μόνο που χρειάζεται είναι τόλμη: να
αποφασίσουν μια ριζική αλλαγή πορείας και να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους.
Το μεγαλύτερο προσόν του φιλμ όμως είναι ότι πρόκειται για
μια απολύτως άρτια ταινία, όπου η εικόνα επί της οθόνης κλέβει τελικά την
παράσταση. Μπορεί μέσα από την αφαίρεση να έρχεται στο προσκήνιο η ιστορία των
ηρώων, όμως την ίδια στιγμή τα χρώματα, οι χώροι, οι λιτοί διάλογοι και κυρίως
τα κάδρα που επιλέγει ο Τσίτος συνθέτουν ένα οπτικό αριστούργημα. Ένα
αριστούργημα που μοιάζει μπολιασμένο με επιρροές από τους μελαγχολικούς πίνακες
του Hopper και δευτερευόντως από τα συμπαθή φιλμ του Aki Kaurismaki.
Θανάσης Γεντίμης www.cinemanews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου