71 Mostra Di Venezia Day 10

Pasolini

Abel Ferrara

«Αναζητώντας τον θάνατο του τελευταίου ποιητή 

βρίσκω το δολοφόνο μέσα μου 

Να ακονίζει τα εργαλεία της άγνοια του για τις 

αναμνήσεις από αξέχαστες πράξεις 

ευγένειας, στα λόγια και σε έργα, 

ιδέες αδύνατες να κατανοήσει».   Abel Ferrara 

Μια μέρα, μια ζωή. 

Ρώμη, τη νύχτα της 2ας Νοεμβρίου 1975 ο μεγάλος Ιταλός ποιητής και σκηνοθέτης Pier Paolo Pasolini δολοφονήθηκε. 

Ο Pier Paolo Pasolini είναι το σύμβολο μιας τέχνης που αγωνίζεται ενάντια στην εξουσία. 

Το συγγραφικό του έργο προκαλεί σκάνδαλα, οι ταινίες του διώκονται από τους λογοκριτές, πολλοί άνθρωποι τον αγαπούν και πολλοί τον μισούν. 

Την ημέρα του θανάτου του, ο Pier Paolo Pasolini περνά τις τελευταίες ώρες του με την αγαπημένη του μητέρα και αργότερα με τους πιο αγαπητούς φίλους του. Και τελικά βγαίνει για βόλτα μέσα στη νύχτα, με την Alfa Romeo του, αναζητώντας την περιπέτειας στην αιώνια πόλη. Την αυγή, ο Pier Paolo Pasolini βρίσκεται νεκρός σε μια παραλία στην Ostia, στις παρυφές της πόλης. Μια ταινία σαν ένα όνειρο, μια μείξη πραγματικότητας και φαντασίας: ο Abel Ferrara ανασυνθέτει την τελευταία ημέρα της ζωής του μεγάλου αυτού ποιητή.

Chuangru zhe (Red Amnesia)

Wang Xiaoshuai

Η Deng είναι μια πεισματάρα συνταξιούχος χήρα, που παρά τις προσπάθειες της οικογένειας της, περνάει τις μέρες της φροντίζοντας τους δύο ενήλικες γιους της και την ηλικιωμένη μητέρα της. Αλλά η καθημερινή της ρουτίνα αρχίζει να εκτροχιάζεται όταν αρχίζει να δέχεται ανώνυμες κλήσεις. Τι της συμβαίνει; Ποιος θα μπορούσε να έχει κάτι εναντίον της; Ακόμη και το φάντασμα του άντρα της φαίνεται να μην γνωρίζει ...

Ο Wang Xiaoshuai,σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Μετά το θάνατο του πατέρα μου, η 70χρονη μητέρα μου, που ζούσε μόνη της, εξακολουθούσε να θέλει να φροντίζει εμένα και τα εγγόνια της. Η ζωή της με έκανε να προβληματιστώ σχετικά με τον κινέζικο τρόπο ζωής. Η γενιά της έχει χάσει την ατομικότητα της. Δεν ξέρουν ποιοι είναι και πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή. Γεννήθηκαν περίπου το 1949, μετά την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, είναι μορφωμένοι, και στη συνέχεια βίωσαν όλα τα διαφορετικά πολιτικά κινήματα που πέρασαν από τη χώρα μας. Από τότε μέχρι σήμερα, έχουν υποστεί την πλύση εγκεφάλου και έχουν γίνει αναίσθητοι. Αυτός είναι ο λόγος της κενότητα της ύπαρξής τους. Η γριούλα της ταινίας παρεισφρέει στις ζωές των άλλων. Και η γενιά μας και οι μελλοντικές γενιές πιθανόν να συνεχίσουν αυτή η εισβολή στη ζωή των άλλων. Μας έχουν όλους σφραγίσει με ένα τρόπο κινέζικο. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό. Η ταινία είναι για μας, για το σήμερα, για το πώς ξεχνάς αυτές τις ζημίες που έχεις υποστεί. Εάν η κατάσταση παραμένει αμετάβλητη, θα συνεχιστεί αυτή η παραβίαση των ζωές των άλλων -γιατί μας έχει παραβιάσει τη σκέψη και τη συνείδηση μας».

Im Keller (In the Basement)

Ulrich Seidl

Η ταινία εστιάζει στις ανθρώπινες εμμονές. Διαδραματίζεται στα υπόγεια και ασχολείται με το τι κάνουν οι άνθρωποι σε αυτά, στον ελεύθερο χρόνο τους. Η ταινία εστιάζει σε μουσικές μπάντες με πνευστά και σε άριες της όπερας, σε ακριβά έπιπλα και φτηνά ανδρικά αστεία, στη σεξουαλικότητα και το σαδισμό, στα γυμναστήρια και το φασισμό, σε μαστίγια και κούκλες, φίδια και όπλα, στην αγάπη και τη λαχτάρα για αγάπη. Χρησιμοποιώντας ως κυρίαρχη μορφή εικόνες – tableaux, κάτι τόσο χαρακτηριστικό για το σκηνοθετικό του ύφος, ο Ulrich Seidl/ Ούλριχ Ζάιντλ με το ντοκιμαντέρ αυτό διερευνά τα υπόγεια της αυστριακης ψυχής.

Ο Ulrich Seidl, σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει: «Το υπόγειο στην Αυστρία είναι ο τόπος του ελεύθερου χρόνου και της ιδιωτικής- προσωπικής ζωής. Πολλοί Αυστριακοί περνούν περισσότερο χρόνο στο υπόγειο του σπιτιού τους, από ό,τι στο σαλόνι τους, που συχνά είναι μόνο για το θεαθήναι. Στο υπόγειο θα απολαύσουν πραγματικά τα χόμπι, τα πάθη και τις εμμονές τους. Αλλά στο ασυνείδητο μας, το υπόγειο είναι επίσης ένα μέρος του σκότους, ένας τόπος φόβου, τοπίο της ανθρώπινης αβύσσους».