Ιστορίες για Αγρίους ( Relatos salvajes ) του Ντάμιαν Σιφρόν

«O πρώτος άνθρωπος που εκτόξευσε μια βρισιά αντί μιας πέτρας είναι ο θεμελιωτής του πολιτισμού» αυτά τα λόγια που συχνά αποδίδονται στον Φρόιντ ανακεφαλαιώνουν αιώνες ιστορικής εξέλιξης και  τιθάσευσης ορμητικών ενστίκτων που ύψωσαν ένα τείχος ευταξίας απαραίτητο για την κοινωνική αυτοσυντήρηση.  Το τείχος αυτό ωστόσο δεν είναι αρραγές ,όπως έρχονται να μας υπενθυμίσουν οι κατά σημεία ξεκαρδιστικές, ηθελημένα γκροτέσκ  ιστορίες καθημερινής τρέλας των ηρώων του Σιφρόν, για τους οποίους μόνη σανίδα σωτηρίας στην μοντέρνα ζούγκλα που τους περικλείει είναι η προσφυγή στις δυνάμεις του παραλόγου και μόνο  αντίδοτο στην υστερία και την απόγνωση, το αίσθημα αδικίας και την προσβολή του ζωοδότη ναρκισσισμού τους είναι η υποταγή στο χάος της εκδίκησης, την μανία καταστροφής και αυτοκαταστροφής. Και αν η εξέγερση της απατημένης νύφης τη μέρα του γάμου είναι πολύ εκρηκτική για τα γούστα μας, θα δυσκολευτούμε να μη συγχαρούμε τον τίμιο μηχανικό ( ο υπέροχος Νταρέν) που αρνείται να αντιμετωπίσει πλέον με το γάντι την παράνοια μιας σχεδόν καφκικής γραφειοκρατίας, ενώ πολλά ένοχα χαμόγελα θα σχηματιστούν  με την κωμική μεγέθυνση ενός διαπληκτισμού στην άσφαλτο.Οι πρωταγωνιστές των έξι αυτοτελών ιστοριών εκκινούν από μια κανονικότητα για να ανακαλύψουν ότι είναι νευρωτικοί και να καταλήξουν πλήρως απορρυθμισμένοι και αβοήθητοι, αντιμέτωποι με μια  κατάσταση αντικειμενικά χειρότερη όχι όμως απαραίτητα πιο ανεπιθύμητη από την αρχική. Όταν κάποια στιγμή στη διαδρομή τους το τίμημα του πολιτισμού κρίνεται πολύ βαρύ οι ήρωες πραγματοποιούν ηρωική έξοδο, ένα βίαιο ξέσπασμα απέναντι στην παραμικρή καταπίεση , κατακτώντας τελικά την μακαριότητα της πρωτόγονης ικανοποίησης με φόντο τα συντρίμμια που άφησαν πίσω τους. Πραγματικά διασκεδαστικές, ιστορίες όχι και για τόσο αγρίους…

Θοδωρής Τσομίδης [φιλμ νουαρ]