4η ΜΕΡΑ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΣΜΟΥ
Η τρίτη μέρα πέρασε χωρίς να δω τίποτα…Ντροπή μου, όνειδος και καταισχύνη (αλλά έχουμε κι άλλες δουλειές…)
17.30 OLYMPION
ΙΛΟΥΣΤΡΑΣΙΟΝ του Διονύση Χαριτόπουλου
Πρώτη σκηνοθετική απόπειρα για το συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλο, η οποία μάλλον στέφθηκε επιτυχής. Η μόδα των σπονδυλωτών φτάνει και στην Ελλάδα και αυτή τη φορά ασχολείται με επιφανείς και τέλειους κατά γενική ομολογία πολίτες, που όμως κάτω από το λαμπερό τους περιτύλιγμα κρύβουν ένα υπέροχο τίποτα! Σταρ, πολιτικοί, τηλεπερσόνες και μάνατζερ. Πολύ κλισέ χαρακτήρες και άρα χωρίς βάθος, εφ’ όσον είναι τόσο οικείοι στο θεατή. Οι ερμηνείες είναι απολαυστικές (με τη Τζίνα Αλοιμόνου όσο κι αν φαίνεται απίστευτο να ξεχωρίζει!)και η σκηνοθεσία έχει αρκετές καλές στιγμές. Το σενάριο πάσχει λίγο ξεχειλώνοντας προς το τέλος, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια το γέλιο δε σε εγκαταλείπει (κορυφαία η σκηνή με την “οπερετική” εκτέλεση του λαϊκού άσματος “Σ’ έχω κάνει Θεό”). Μια ταινία που το αποτέλεσμα της κατά γενικές γραμμές, είναι αξιοπρεπές, για τα ελληνικά δεδομένα πάντα.
20.45 FRIDA LIAPPA
ΜΕΞΙΚΑΝΙΚΟ ΔΡΑΜΑ του Gerardo Naranjo
Η εικόνα είχε κόκκο, ήταν φλου και η κάμερα στο χέρι σε κάποιες φάσεις κουνιόταν πάρα πολύ και σε ζάλιζε, αλλά αυτά δεν έχουν καμία σημασία γιατί είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του φεστιβάλ μέχρι στιγμής. Ο σκηνοθέτης μ’ έκανε μέσα σε μιάμιση ώρα να νιώσω το μεξικάνικο πνεύμα και κουλτούρα στο πετσί μου. Σπονδυλωτές ιστορίες που η μια υφαίνεται μέσα στην άλλη δίνοντας ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα εθνικής κινηματογραφίας. Χαρακτήρες τέλεια σκιαγραφημένοι και συγκρούσεις εσωτερικές που οδηγούν σε “όμορφα” αδιέξοδα και φέρνουν τους ήρωες πιο κοντά στην αλήθεια. Το Μεξικό του “Θέλω και τη μαμά σου” επιστρέφει, προσφέροντας ένα δράμα που παραδόξως είναι πέρα για πέρα αισιόδοξο…
Γιώργος Αγγελόπουλος
Η τρίτη μέρα πέρασε χωρίς να δω τίποτα…Ντροπή μου, όνειδος και καταισχύνη (αλλά έχουμε κι άλλες δουλειές…)
17.30 OLYMPION
ΙΛΟΥΣΤΡΑΣΙΟΝ του Διονύση Χαριτόπουλου
Πρώτη σκηνοθετική απόπειρα για το συγγραφέα Διονύση Χαριτόπουλο, η οποία μάλλον στέφθηκε επιτυχής. Η μόδα των σπονδυλωτών φτάνει και στην Ελλάδα και αυτή τη φορά ασχολείται με επιφανείς και τέλειους κατά γενική ομολογία πολίτες, που όμως κάτω από το λαμπερό τους περιτύλιγμα κρύβουν ένα υπέροχο τίποτα! Σταρ, πολιτικοί, τηλεπερσόνες και μάνατζερ. Πολύ κλισέ χαρακτήρες και άρα χωρίς βάθος, εφ’ όσον είναι τόσο οικείοι στο θεατή. Οι ερμηνείες είναι απολαυστικές (με τη Τζίνα Αλοιμόνου όσο κι αν φαίνεται απίστευτο να ξεχωρίζει!)και η σκηνοθεσία έχει αρκετές καλές στιγμές. Το σενάριο πάσχει λίγο ξεχειλώνοντας προς το τέλος, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια το γέλιο δε σε εγκαταλείπει (κορυφαία η σκηνή με την “οπερετική” εκτέλεση του λαϊκού άσματος “Σ’ έχω κάνει Θεό”). Μια ταινία που το αποτέλεσμα της κατά γενικές γραμμές, είναι αξιοπρεπές, για τα ελληνικά δεδομένα πάντα.
20.45 FRIDA LIAPPA
ΜΕΞΙΚΑΝΙΚΟ ΔΡΑΜΑ του Gerardo Naranjo
Η εικόνα είχε κόκκο, ήταν φλου και η κάμερα στο χέρι σε κάποιες φάσεις κουνιόταν πάρα πολύ και σε ζάλιζε, αλλά αυτά δεν έχουν καμία σημασία γιατί είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του φεστιβάλ μέχρι στιγμής. Ο σκηνοθέτης μ’ έκανε μέσα σε μιάμιση ώρα να νιώσω το μεξικάνικο πνεύμα και κουλτούρα στο πετσί μου. Σπονδυλωτές ιστορίες που η μια υφαίνεται μέσα στην άλλη δίνοντας ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα εθνικής κινηματογραφίας. Χαρακτήρες τέλεια σκιαγραφημένοι και συγκρούσεις εσωτερικές που οδηγούν σε “όμορφα” αδιέξοδα και φέρνουν τους ήρωες πιο κοντά στην αλήθεια. Το Μεξικό του “Θέλω και τη μαμά σου” επιστρέφει, προσφέροντας ένα δράμα που παραδόξως είναι πέρα για πέρα αισιόδοξο…
Γιώργος Αγγελόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου