5η ΜΕΡΑ ΚΑΛΠΑΖΟΝΤΟΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΣΜΟΥ
Μ’ αυτά και με ’κεινα φτάσαμε κιόλας στο μέσο του φεστιβαλ. Ας ελπίσουμε οι επόμενες ημέρες να μας αποζημιώσουν γιατί μέχρι στιγμής πολλά κεράσια ακούμε, αλλά δε βλέπουμε (τζάμπα το πήραμε το καλάθι;).
15.00 OLYMPION
THE POINT του Joshua Dorsey
Παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας (ε, ρε μεγαλεία…) και ο σκηνοθέτης ήταν παρών για να μας παρουσιάσει το δεύτερο του πόνημα. Η ταινία ασχολείται με μια κακόφημη υπάρχουσα γειτονιά του Καναδά, γνωστή ως “the point” στην οποία ζουν με τα προβλήματα τους οι έφηβοι νέοι της ταινίας. Το ωραίο είναι, πως οι ήρωες όντως μένουν εκεί και ουσιαστικά παίζουν τους εαυτούς τους(μέχρι και τα ονόματα τους είναι τα ίδια). Αυτό συνέβη, γιατί σκοπός του σκηνοθέτη ήταν να γυρίσει μια ρεαλιστική ταινία μυθοπλασίας. Η ιδέα καλή, αλλά στην πράξη χάνει πολύ. Τα παιδιά παίζουν όλα πολύ καλά, αλλά οι χαρακτήρες είναι πάρα πολλοί, το σενάριο λίγο ότι να ’ναι(μέχρι και το μεταφυσικό εμπλέκεται) και έτσι καταλήγουμε σ’ ένα λιγάκι χαοτικό αποτέλεσμα, πολύ μακρύτερα από το όραμα του σκηνοθέτη. Το πολύ καλό μοντάζ, ειδικά στο τέλος, σώζει τη ταινία από το να κάνει κοιλιά, αλλά και πάλι το αποτέλεσμα είναι ψιλοαδιάφορο. Εάν ήμουν δεκαέξι χρονών το πιθανότερο είναι ότι θα μου άρεσε πολύ και κατά τη γνώμη μου σ’ αυτό το κοινό θα πρέπει να στοχεύσει.
18.00 JOHN CASSAVETES
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΜΟΝΟΣ του Tsai Ming-liang
Μια πολύ ήρεμη, αργή και γαλήνια ταινία που η σου πάει η δε σου πάει. Πολλοί έφυγαν από την αίθουσα την ώρα της προβολής, αλλά δε μπορώ και να μη τους δικαιολογήσω. Προσωπικά η ταινία μου άρεσε πολύ, αλλά είναι λογικό και κάποιοι να βαρεθούν εάν για δυο ώρες βλέπουν ακίνητη κάμερα, πολύ λίγη δράση, μεγάλα μονοπλάνα και σχεδόν καθόλου διάλογους. Η ταινία καταπιάνεται με θέματα όπως η αγάπη, η εγκατάλειψη, η μοναχικότητα και η ανάγκη του καθενός να νιώσει ένα κορμί δίπλα στο δικό του. Ο σκηνοθέτης αφήνει την εικόνα του να μιλήσει (εξαιρετικά κάδρα) και η ιστορία πλάθεται από μόνη της με τέτοιο τρόπο που στο τέλος οι χαρακτήρες, σου είναι πολύ οικείοι . Ο σκηνοθέτης έχει βραβευτεί με το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία το 1994 και με την Αργυρή Άρκτο το 2005 και όπως όλα δείχνουν έχει ακόμα δρόμο…
20.00 STAVROS TORNES
Η ΚΟΛΛΑ του Alexis Dos Santos
Ακόμα μια ταινία για την ανακάλυψη του σεξ…Ένα δοχείο κόλλα είναι η αφορμή, και όχι η αιτία, για να ξεκινήσουν όλα. Ο δεκαεξάχρονος Lucas μαζί με τον κολλητό του μαστουρώνουν(!) αναπνέοντας κόλλα και αρχίζουν τα ερωτικά παιχνίδια. Έτσι συνειδητοποιούν τους νέους ορίζοντες που ανοίγονται στη φιλία τους αλλά και στο σεξ, το μεγάλο ερωτηματικό της ηλικίας τους. Στο παιχνίδι αργότερα μπαίνει και μια φίλη και ζήσανε αυτοί καλά και ’μεις όχι και τόσο αφού η σκηνοθεσία ήταν “πάρε μια κάμερα και τράβα” και στο σενάριο πολλά κουφά μπαίνανε χωρίς λόγο. Οι χαρακτήρες ήταν πολύ συμπαθείς και η λατινοαμερικάνικη ατμόσφαιρα ζωντανή, αλλά το έργο το έχουμε ξαναδεί και σε καλύτερη απόδοση (Θέλω και τη μαμά σου).
Γιώργος Αγγελόπουλος
Μ’ αυτά και με ’κεινα φτάσαμε κιόλας στο μέσο του φεστιβαλ. Ας ελπίσουμε οι επόμενες ημέρες να μας αποζημιώσουν γιατί μέχρι στιγμής πολλά κεράσια ακούμε, αλλά δε βλέπουμε (τζάμπα το πήραμε το καλάθι;).
15.00 OLYMPION
THE POINT του Joshua Dorsey
Παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας (ε, ρε μεγαλεία…) και ο σκηνοθέτης ήταν παρών για να μας παρουσιάσει το δεύτερο του πόνημα. Η ταινία ασχολείται με μια κακόφημη υπάρχουσα γειτονιά του Καναδά, γνωστή ως “the point” στην οποία ζουν με τα προβλήματα τους οι έφηβοι νέοι της ταινίας. Το ωραίο είναι, πως οι ήρωες όντως μένουν εκεί και ουσιαστικά παίζουν τους εαυτούς τους(μέχρι και τα ονόματα τους είναι τα ίδια). Αυτό συνέβη, γιατί σκοπός του σκηνοθέτη ήταν να γυρίσει μια ρεαλιστική ταινία μυθοπλασίας. Η ιδέα καλή, αλλά στην πράξη χάνει πολύ. Τα παιδιά παίζουν όλα πολύ καλά, αλλά οι χαρακτήρες είναι πάρα πολλοί, το σενάριο λίγο ότι να ’ναι(μέχρι και το μεταφυσικό εμπλέκεται) και έτσι καταλήγουμε σ’ ένα λιγάκι χαοτικό αποτέλεσμα, πολύ μακρύτερα από το όραμα του σκηνοθέτη. Το πολύ καλό μοντάζ, ειδικά στο τέλος, σώζει τη ταινία από το να κάνει κοιλιά, αλλά και πάλι το αποτέλεσμα είναι ψιλοαδιάφορο. Εάν ήμουν δεκαέξι χρονών το πιθανότερο είναι ότι θα μου άρεσε πολύ και κατά τη γνώμη μου σ’ αυτό το κοινό θα πρέπει να στοχεύσει.
18.00 JOHN CASSAVETES
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΜΟΝΟΣ του Tsai Ming-liang
Μια πολύ ήρεμη, αργή και γαλήνια ταινία που η σου πάει η δε σου πάει. Πολλοί έφυγαν από την αίθουσα την ώρα της προβολής, αλλά δε μπορώ και να μη τους δικαιολογήσω. Προσωπικά η ταινία μου άρεσε πολύ, αλλά είναι λογικό και κάποιοι να βαρεθούν εάν για δυο ώρες βλέπουν ακίνητη κάμερα, πολύ λίγη δράση, μεγάλα μονοπλάνα και σχεδόν καθόλου διάλογους. Η ταινία καταπιάνεται με θέματα όπως η αγάπη, η εγκατάλειψη, η μοναχικότητα και η ανάγκη του καθενός να νιώσει ένα κορμί δίπλα στο δικό του. Ο σκηνοθέτης αφήνει την εικόνα του να μιλήσει (εξαιρετικά κάδρα) και η ιστορία πλάθεται από μόνη της με τέτοιο τρόπο που στο τέλος οι χαρακτήρες, σου είναι πολύ οικείοι . Ο σκηνοθέτης έχει βραβευτεί με το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία το 1994 και με την Αργυρή Άρκτο το 2005 και όπως όλα δείχνουν έχει ακόμα δρόμο…
20.00 STAVROS TORNES
Η ΚΟΛΛΑ του Alexis Dos Santos
Ακόμα μια ταινία για την ανακάλυψη του σεξ…Ένα δοχείο κόλλα είναι η αφορμή, και όχι η αιτία, για να ξεκινήσουν όλα. Ο δεκαεξάχρονος Lucas μαζί με τον κολλητό του μαστουρώνουν(!) αναπνέοντας κόλλα και αρχίζουν τα ερωτικά παιχνίδια. Έτσι συνειδητοποιούν τους νέους ορίζοντες που ανοίγονται στη φιλία τους αλλά και στο σεξ, το μεγάλο ερωτηματικό της ηλικίας τους. Στο παιχνίδι αργότερα μπαίνει και μια φίλη και ζήσανε αυτοί καλά και ’μεις όχι και τόσο αφού η σκηνοθεσία ήταν “πάρε μια κάμερα και τράβα” και στο σενάριο πολλά κουφά μπαίνανε χωρίς λόγο. Οι χαρακτήρες ήταν πολύ συμπαθείς και η λατινοαμερικάνικη ατμόσφαιρα ζωντανή, αλλά το έργο το έχουμε ξαναδεί και σε καλύτερη απόδοση (Θέλω και τη μαμά σου).
Γιώργος Αγγελόπουλος
2 σχόλια:
Θα ήθελα να ακούσω απόψεις για το Inland Empire...
Γιωργο δεν εισαι αρκετα σαφης στο θεμα του point.
Δημοσίευση σχολίου