DAY 6
Έκτη ανταπόκριση από Κάνες. Δευτέρα 21 Μαΐου…
Εκεί που περιμένεις καλά πράγματα, μπορεί να σου προκύψουν απογοητεύσεις. Εκεί που δεν περιμένεις πολλά, μπορεί να σου προκύψουν θετικές εκπλήξεις. Μια τέτοια θετική έκπληξη νιώσαμε παρακολουθώντας τη νέα ταινία του Γκας Βαν Σαντ «Paranoid
Park» (διαγωνιστικό τμήμα). Για τον γράφοντα, η ταινία είναι καλύτερη και από το «Τελευταίες μέρες» και από τον «Ελέφαντα», τις δύο τελευταίες ταινίες του Βαν Σαντ. Για άλλη μια φορά, η ιστορία διαδραματίζεται στο Πόρτλαντ (πατρίδα του σκηνοθέτη) και για άλλη μια φορά, ήρωες είναι έφηβοι. Το Πάρανοϊντ Παρκ είναι ένα πάρκο στην πόλη αυτή στον βορρά των ΗΠΑ όπου συγκεντρώνονται νεαροί που κάνουν σκέιτ. Ένας από αυτούς και ο Άλεξ. Οι γονείς του χωρίζουν και ο ίδιος γουστάρει όσο τίποτε να κάνει σκέιτ. Ένα βράδυ, όμως, φεύγοντας από το πάρκο και ενώ ανέβαινε σε τραίνο χωρίς να πληρώσει, τον αντιλαμβάνεται ένας φύλακας, υπάρχει μια αψημαχία, ο φύλακας πέφτει καθώς τον χτυπάει με το σκέιτ του ο Άλεξ και κομματιάζεται από άλλο τραίνο που περνάει από διπλανή γραμμή. Ο Άλεξ νιώθει ενοχές, διάφορα πράγματα του συμβαίνουν και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αντιμετωπίσει την κατάσταση... 
Ως κινηματογράφηση, ο Βαν Σαντ έχει αποκτήσει μανιέρα τελευταία: όμορφα πλάνα, επαναλαμβανόμενες λήψεις, slo mo... Αυτήν τη φορά, όμως, έχει κάτι να πει, μικρό το δέμας αλλά σημαντικό. Το κυριότερο: αθωώνει τον ήρωά του. Όμορφη ταινία στο μάτι (ο Κρίστοφερ Ντόιλ έχει κάνει και πάλι το θαύμα του), στην οποία έχει γίνει και εξαιρετική δουλειά στην ηχητική μπάντα...
Και πάμε στην... απογοήτευση: από τον Μάικλ Γουίντερμπότομ περιμένουμε, συνήθως, το καλύτερο. Όμως, το «A mighty heart», που προβλήθηκε στο επίσημο πρόγραμμα εκτός συναγωνισμού, δεν είναι καλή ταινία.
Εκεί που περιμένεις καλά πράγματα, μπορεί να σου προκύψουν απογοητεύσεις. Εκεί που δεν περιμένεις πολλά, μπορεί να σου προκύψουν θετικές εκπλήξεις. Μια τέτοια θετική έκπληξη νιώσαμε παρακολουθώντας τη νέα ταινία του Γκας Βαν Σαντ «Paranoid
Park» (διαγωνιστικό τμήμα). Για τον γράφοντα, η ταινία είναι καλύτερη και από το «Τελευταίες μέρες» και από τον «Ελέφαντα», τις δύο τελευταίες ταινίες του Βαν Σαντ. Για άλλη μια φορά, η ιστορία διαδραματίζεται στο Πόρτλαντ (πατρίδα του σκηνοθέτη) και για άλλη μια φορά, ήρωες είναι έφηβοι. Το Πάρανοϊντ Παρκ είναι ένα πάρκο στην πόλη αυτή στον βορρά των ΗΠΑ όπου συγκεντρώνονται νεαροί που κάνουν σκέιτ. Ένας από αυτούς και ο Άλεξ. Οι γονείς του χωρίζουν και ο ίδιος γουστάρει όσο τίποτε να κάνει σκέιτ. Ένα βράδυ, όμως, φεύγοντας από το πάρκο και ενώ ανέβαινε σε τραίνο χωρίς να πληρώσει, τον αντιλαμβάνεται ένας φύλακας, υπάρχει μια αψημαχία, ο φύλακας πέφτει καθώς τον χτυπάει με το σκέιτ του ο Άλεξ και κομματιάζεται από άλλο τραίνο που περνάει από διπλανή γραμμή. Ο Άλεξ νιώθει ενοχές, διάφορα πράγματα του συμβαίνουν και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αντιμετωπίσει την κατάσταση... 
Ως κινηματογράφηση, ο Βαν Σαντ έχει αποκτήσει μανιέρα τελευταία: όμορφα πλάνα, επαναλαμβανόμενες λήψεις, slo mo... Αυτήν τη φορά, όμως, έχει κάτι να πει, μικρό το δέμας αλλά σημαντικό. Το κυριότερο: αθωώνει τον ήρωά του. Όμορφη ταινία στο μάτι (ο Κρίστοφερ Ντόιλ έχει κάνει και πάλι το θαύμα του), στην οποία έχει γίνει και εξαιρετική δουλειά στην ηχητική μπάντα...Και πάμε στην... απογοήτευση: από τον Μάικλ Γουίντερμπότομ περιμένουμε, συνήθως, το καλύτερο. Όμως, το «A mighty heart», που προβλήθηκε στο επίσημο πρόγραμμα εκτός συναγωνισμού, δεν είναι καλή ταινία.
Λίγο καιρό μετά την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, οι δημοσιογράφοι, Ντάνιελ και Μαριάν Περλ βρίσκονται στο Πακιστάν, προκειμένου να κάνουν ρεπορτάζ. Η Μαριάν είναι έγκυος και περιμένει το πρώτο παιδί τους ως παντρεμένο ζευγάρι. Κυνηγώντας μια συνέντευξη με έναν ισλαμιστή ηγέτη, ο Ντάνιελ πέφτει θύμα απαγωγής. Η Μαριάν αγωνιά, οι αμερικάνικες και πακιστανικές αρχές κάνουν ότι μπορούν για να εξιχνιάσουν την υπόθεση, τελικά, όμως, ο Ντάνιελ εκτελείται δια αποκεφαλισμού! Βασισμένη σε πραγματική ιστορία, η ταινία έχει υπέρ της το γεγονός ότι είναι πρόσφατη και ότι όντως, στο χαρτί, ακούγεται ενδιαφέρουσα ως ιδέα. Άλλο το χαρτί, όμως, και άλλο το σελιλόιντ. Ο Γουίντερμπότομ κινηματογραφ
εί με τον παγιωμένο του τρόπο (πολλά κατ, ντοκιμαντερίστικο μοντάζ, κάμερα στο χέρι) έτσι ώστε να δώσει μια επίφαση αμεσότητας στις εικόνες του. Όμως, δεν βοηθιέται από την ιστορία έτσι κι αλλιώς. Πάρα πολλές σκηνές έχουν να κάνουν με λήψεις πληροφοριών από κινητό τηλέφωνο, υπάρχει πολύ αναμονή και πολύς λόγος ενώ και το όντως συγκλονιστικό φινάλε το χειρίζεται ο Μάικλ ωσάν ο οποιοσδήποτε εμπορικός αμερικανός σκηνοθέτης. Είναι και ο μη ξεκάθαρος ρόλος του Περλ που δεν βοηθάει τα πράγματα... Στη συνέντευξη τύπου, πάντως, που δόθηκε ήταν παρούσα η ίδια η Μαριάν Περλ (η Αντζελίνα Ζολί για να τις μοιάζει στην ταινία έχει τα μαλλιά της μπούκλες και φοράει σκουρόχρωμους φακούς επαφής) ενώ στο πάνελ βρισκόταν και ο Μπρατ Πιτ, ακυρώνοντας τις φήμες ότι έχει χωρίσει από την υπέροχη Ζολί...
Μιας που μπήκαμε και λίγο στο λάιφ στάιλ του πράγματος, ο κακός χαμός έγινε με το... τρισδιάστατο ντοκιμαντέρ για τους U2! Μάλιστα, ο Μπόνο και η παρέα του εμφανίστηκαν στο κόκκινο χαλί του Παλέ και έπαιξαν επί 20 λεπτά μπροστά σε ένα πλήθος που τους αποθέωνε!
Πάμε στην τρίτη προβολή της ημέρας. Μιλάμε για το «Ploy» του Πεν-εκ Ρατανάρουαγκ (Δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών).
εί με τον παγιωμένο του τρόπο (πολλά κατ, ντοκιμαντερίστικο μοντάζ, κάμερα στο χέρι) έτσι ώστε να δώσει μια επίφαση αμεσότητας στις εικόνες του. Όμως, δεν βοηθιέται από την ιστορία έτσι κι αλλιώς. Πάρα πολλές σκηνές έχουν να κάνουν με λήψεις πληροφοριών από κινητό τηλέφωνο, υπάρχει πολύ αναμονή και πολύς λόγος ενώ και το όντως συγκλονιστικό φινάλε το χειρίζεται ο Μάικλ ωσάν ο οποιοσδήποτε εμπορικός αμερικανός σκηνοθέτης. Είναι και ο μη ξεκάθαρος ρόλος του Περλ που δεν βοηθάει τα πράγματα... Στη συνέντευξη τύπου, πάντως, που δόθηκε ήταν παρούσα η ίδια η Μαριάν Περλ (η Αντζελίνα Ζολί για να τις μοιάζει στην ταινία έχει τα μαλλιά της μπούκλες και φοράει σκουρόχρωμους φακούς επαφής) ενώ στο πάνελ βρισκόταν και ο Μπρατ Πιτ, ακυρώνοντας τις φήμες ότι έχει χωρίσει από την υπέροχη Ζολί...Μιας που μπήκαμε και λίγο στο λάιφ στάιλ του πράγματος, ο κακός χαμός έγινε με το... τρισδιάστατο ντοκιμαντέρ για τους U2! Μάλιστα, ο Μπόνο και η παρέα του εμφανίστηκαν στο κόκκινο χαλί του Παλέ και έπαιξαν επί 20 λεπτά μπροστά σε ένα πλήθος που τους αποθέωνε!
Πάμε στην τρίτη προβολή της ημέρας. Μιλάμε για το «Ploy» του Πεν-εκ Ρατανάρουαγκ (Δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών).
Ένα παντρεμένο ζευγάρι επιστρέφει από τις ΗΠΑ στην Ταϊλάνδη προκειμένου να παραβρεθούν σε μια κηδεία. Το τζετ λανγκ βγάζει στη φόρα πολλά προβλήματα του γάμου τους. Στην ιστορία μπλέκει μια πιτσιρίκα με το όνομα Πλόι, ένας φανατικός θαυμαστής της γυναίκας (ήταν πασίγνωστη ηθοποιός στην Ταϊλάνδη πριν παντρευτεί) με ύποπτες προθέσεις, μια καμαριέρα με έναν γκρουμ και πολλά παράδοξα γεγονότα που ίσως συμβαίνουν, ίσως και πάλι όχι... Ο Πεν-εκ κάνει δύσκολο, ποιητικό σινεμά. Εδώ, δεν φτάνει στα ύψη του «Ο τελευταίος έρωτας του κόσμου» και πάλι, όμως, πετάει κάτι ανά πάσα στιγμή για να σε κάνει να σκέφτεσαι, ενώ και αισθητικά είναι απαράμιλλος. Επίσης, γράφοντας σε κομιούτερ στο πρες ρουμ των Κανών, δεν υπάρχει ορθογράφος για τα ελληνικά, οπότε συγχωρείστε μου τα όποια γραμματικά λάθη...
Και περνάμε στην πιο διασκεδαστική στιγμή του φεστιβάλ ως τώρα. Μιλάμε για το “Death proof” του Κουέντιν Ταραντίνο (διαγωνιστικό τμήμα).
Και περνάμε στην πιο διασκεδαστική στιγμή του φεστιβάλ ως τώρα. Μιλάμε για το “Death proof” του Κουέντιν Ταραντίνο (διαγωνιστικό τμήμα).
Προφανώς, δεν πρόκειται να πάρει κανένα βραβείο η ταινία, έκανε όμως την αίθουσα κατά την διάρκεια της δημοσιογραφικής προβολής να δονείται από τα γέλια και τα χειροκροτήματα. Το μισό, λοιπόν, του «Grindhouse” που σκηνοθέτησαν οι Ταραντίνο και Ροντρίγκεζ, χωρίζεται επίσης σε δύο ιστορίες. Στην πρώτη, μια παρέα όμορφων κοριτσιών πέφτουν θύματα του ψυχοπαθούς Στάντμαν Μάικ. 
Στη δεύτερη, μια άλλη παρέα κοριτσιών, που πάει να πέσει θύμα του ίδιου ψυχοπαθούς, παίρνει εκδίκηση! Ο Ταραντίνο, έχοντας μελετήσει όσο κανείς άλλος προφανώς τις μπι ταινίες της δεκαετίας του ’60 και του ’70, κάνει ένα απόλυτα σινεφίλ φαν πακ. Στην πρώτη ιστορία εμφρανίζεται και ο ίδιος (που, μεταξύ μας, αρχίζει να μοιάζει ολοένα και περισσότερο με τον... Ράντι Κουέιντ!). Ο Κερτ Ράσελ είναι απίστευτος ως Στάντμαν Μάικ, ενώ το φινάλε της ταινίας είναι το πιο διασκεδαστικό κρεσέντο χαβαλεδιάρικης βίας που έχουμε δει εδώ και πάρα πολλά χρόνια!!!
Η τελευταία ταινία της ημέρας ήταν το γερμανικός «Am Ende kommen Τouristen»
του Ρόμπερτ Τάλχαϊμ (Ένα κάποιο βλέμμα). Ένας βερολινέζος, επιλέγει αντί για θητεία στον γερμανικό στρατό, να κάνει εναλλακτική θητεία. Έτσι, πηγαίνει στο Άουσβιτζ της Πολωνίας, την πόλη που έγινε γνωστή για τα κρεματόρια και τον αφανισμό χιλιάδων εβραίων, προκειμένου να δουλέψει στο τοπικό μουσείο στο οποίο έχει μετατραπεί ο χώρος του μαρτυρίου... Το έχουμε ξαναπεί: οι Γερμανοί κάνουν τα τελευταία χρόνια πολύ δυνατό σινεμά. Η ταινία είναι ενδιαφέρουσα, χωρίς να εκμαιεύει εύκολη συγκίνηση ή να είναι αφελώς καταγγελτική... Υπάρχει συλλογική ενοχή στη Γερμανία και πολύς κόσμος εκεί νιώθει την ανάγκη της κάθαρσης. Η ταινία χωρίς υστερία φτάνει στο επιθυμητό αποτέλεσμα: σημασία έχει να μαθαίνουμε από την ιστορία για να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια σφάλματα...
Αυτά και για σήμερα. Γεια σας!
Στη δεύτερη, μια άλλη παρέα κοριτσιών, που πάει να πέσει θύμα του ίδιου ψυχοπαθούς, παίρνει εκδίκηση! Ο Ταραντίνο, έχοντας μελετήσει όσο κανείς άλλος προφανώς τις μπι ταινίες της δεκαετίας του ’60 και του ’70, κάνει ένα απόλυτα σινεφίλ φαν πακ. Στην πρώτη ιστορία εμφρανίζεται και ο ίδιος (που, μεταξύ μας, αρχίζει να μοιάζει ολοένα και περισσότερο με τον... Ράντι Κουέιντ!). Ο Κερτ Ράσελ είναι απίστευτος ως Στάντμαν Μάικ, ενώ το φινάλε της ταινίας είναι το πιο διασκεδαστικό κρεσέντο χαβαλεδιάρικης βίας που έχουμε δει εδώ και πάρα πολλά χρόνια!!!Η τελευταία ταινία της ημέρας ήταν το γερμανικός «Am Ende kommen Τouristen»
του Ρόμπερτ Τάλχαϊμ (Ένα κάποιο βλέμμα). Ένας βερολινέζος, επιλέγει αντί για θητεία στον γερμανικό στρατό, να κάνει εναλλακτική θητεία. Έτσι, πηγαίνει στο Άουσβιτζ της Πολωνίας, την πόλη που έγινε γνωστή για τα κρεματόρια και τον αφανισμό χιλιάδων εβραίων, προκειμένου να δουλέψει στο τοπικό μουσείο στο οποίο έχει μετατραπεί ο χώρος του μαρτυρίου... Το έχουμε ξαναπεί: οι Γερμανοί κάνουν τα τελευταία χρόνια πολύ δυνατό σινεμά. Η ταινία είναι ενδιαφέρουσα, χωρίς να εκμαιεύει εύκολη συγκίνηση ή να είναι αφελώς καταγγελτική... Υπάρχει συλλογική ενοχή στη Γερμανία και πολύς κόσμος εκεί νιώθει την ανάγκη της κάθαρσης. Η ταινία χωρίς υστερία φτάνει στο επιθυμητό αποτέλεσμα: σημασία έχει να μαθαίνουμε από την ιστορία για να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια σφάλματα...Αυτά και για σήμερα. Γεια σας!
Θόδωρος Γιαχουστίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου