Seven Film Gallery

CANNES 2007

DAY 7
Έβδομη ανταπόκριση από Κάννες. Τρίτη 22 Μαΐου…

Ο Ζαν Ντομινίκ Μπομπί ήταν αρχισυντάκτης στο γαλλικό «Elle». Στις 8 Δεκεμβρίου του 1995 έπαθε εγκεφαλικό, κάτι που προκάλεσε την ολική του παράλυση μετά από σπάνια ιατρική κατάσταση γνωστή ως «locked-in syndrome». Το μόνο λειτουργικό κομμάτι του κορμιού του ήταν το... αριστερό του βλέφαρο! Κι όμως, χρησιμοποιώντας μονάχα αυτό, κατάφερε – με τη βοήθεια ειδικών λογοθεραπευτριών και συγκεκριμένου αλφάβητου – να γράψει ένα βιβλίο ονόματι «Το σκάφανδρο και η πεταλούδα»! Το βιβλίο εκδόθηκε 10 ημέρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή από πνευμονία σε ηλικία 45 ετών. Ο σκηνοθέτης, Τζούλιαν Σνάμπελ, έκανε την ιστορία του Μπομπί ταινία και την ονόμασε «Le scaphandre et le papillon» (διαγωνιστικό τμήμα).

Την γύρισε στα γαλλικά, με Γάλλους ηθοποιούς (ο Αμαλρίκ παίζει τον Μπομπί, κι εμφανίζονται οι πολύ όμορφες Εμανουέλ Σενιέ, Μαρί Ζοσέ Κροσέ, Μαρίνα Χαντς και άλλες, ενώ κάνει και μια από τις τελευταίες του εμφανίσεις και ο Ζαν Πιέρ Κασέλ πριν πεθάνει). Και το αποτέλεσμα είναι το αναμενόμενο: συγκίνηση κατά βάση βγάζει η ταινία και μια παράδοξη αισιοδοξία... Ο Σνάμπελ γυρίζει την ταινία μέσα από τα μάτια του Μπομπί και χρησιμοποιεί διάφορα κόλπα και τεχνικές για να μας δώσει την οπτική του γωνία. Μια χαρά ταινία εντέλει, που θυμίζει λίγο το «Η θάλασσα μέσα μου» αλλά και το «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», ίσως, όμως, να μην χρειαζόταν να παίξει στο διαγωνιστικό τμήμα...

Δεύτερη προβολή της ταινίας, μια ευχάριστη έκπληξη. Ο Κάρλος Ρεϊγάδας επιστρέφει με την τρίτη ταινία της καριέρας του, το σπουδαίο όπως αποδείχτηκε «Stellet licht».

Το φόκους γίνεται στους Μενονίτες, μια θρησκευτική σέκτα καθολικών γερμανόφωνων – σκανδιναβόφωνων, που ζουν στο βόρειο Μεξικό και είναι κάτι σαν τους Άμις των ΗΠΑ. Οι ρίζες τους φτάνουν στον 16ο αιώνα! Δέχονται καλούδια της τεχνολογικής προόδου όπως τα αυτοκίνητα πχ, δεν χρησιμοποιούν, όμως, μέσα «τεχνητής» επικοινωνίας, όπως το ίντερνετ πχ, ακόμα και το τηλέφωνο! Ο Γιόχαν ανήκει στους Μενονίτες, όπως και η οικογένειά του. Μια οικογένεια με πολλά παιδιά και μια πιστή σε αυτόν γυναίκα. Ο Γιόχαν ασχολείται με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Όμως, υποπίπτει σε ένα αμάρτημα: είναι ερωτευμένος με μια άλλη γυναίκα. Και η απιστία είναι κάτι που απαγορεύεται αυστηρά από τη θρησκεία του. Η σύζυγός του προσπαθεί να δεχτεί την κατάσταση, κάποια στιγμή, όμως, καταρρέει και πεθαίνει. Μένει στην άλλη γυναίκα να αλλάξει τα πράγματα όπως μπορεί... Και πάλι διαφοροποιεί τη ρότα του ο σίγουρα ταλαντούχος Ρεϊγάδας. Αυτήν τη φορά προσεγγίζει το σινεμά του... Καρλ Ντράγιερ – οι αναλογίες με τον «Λόγο» είναι εμφανέστατες. Ο Ρεϊγάδας μιλάει για την αγάπη, κυρίως, όμως, μιλάει για το... θαύμα που μπορεί να συμβεί μέσα στην καθημερινότητα. Εκπληκτικές σκηνές (η σκηνή του θανάτου υπό βροχή είναι απλά αριστούργημα), περίεργες αναφορές (τι γυρεύει, πχ ο... Ζακ Μπρελ και τι η... Φορντ στην ταινία;), αργοί ρυθμοί, πλάνα – σεκάνς και ένας δημιουργός που και οι τρεις του ταινίες έχουν προβληθεί στις Κάνες, οι δύο, μάλιστα στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα. Κι αυτό λέει πολλά...

Ακόμα περισσότερα λέει η επόμενη ταινία με την οποία θα ασχοληθούμε! Ονομάζεται «PVC – 1» (15νθήμερο των σκηνοθετών), είναι κολομβιανής παραγωγής και είναι γυρισμένη από ένα ελληνόπουλο και δη, θεσσαλονικιό: τον Σπύρο Σταθουλόπουλο! Η ταινία είναι εμπνευσμένη από πραγματικό γεγονός: μια μέρα, μια συμμορία παρανόμων επιτίθεται σε ένα απομονωμένο σπίτι. Πιάνουν εξ απήνης μια οικογένεια και την εκβιάζουν με τον εξής τρομαχτικό τρόπο: ζητάνε 15 εκατομμύρια πεσέτες που αν δεν τις βρει η οικογένεια, η μητέρα θα... εκραγεί (!), καθώς γύρω από το λαιμό της τοποθετείται μια ιδιότυπη βόμβα! Η οικογένεια ξεκινάει μια οδύσσεια προκειμένου η γυναίκα να απελευθερωθεί... Σπουδαία ταινία που μας ενθουσίασε για παραπάνω από έναν λόγους! Καταρχάς, όλη η ταινία, και τα 85 λεπτά της, είναι ένα τεράστιο μονοπλάνο – δεν υπάρχει δηλαδή καθόλου μοντάζ! Το είχε επιχειρήσει ο Αλεξάντρ Σοκούροφ στη «Ρώσικη κιβωτό», το κάνει κι εδώ ο πιτσιρικάς σκηνοθέτης. Τεχνικά, λοιπόν, η ταινία είναι άψογη και εντυπωσιακή! Γιατί χρειάζεται απίστευτη προεργασία και συντονισμός ούτως ώστε να γίνει εφικτό το μοναδικό μονοπλάνο. Ένα λάθος στο 80ο λεπτό, πχ, και όλη η ταινία θα έπρεπε να γυριστεί από την αρχή. Πέρα, όμως, από την εξαιρετική προσπάθεια, ο Σταθουλόπουλος κατορθώνει να ρίξει μια ματιά και στην κατάσταση στη σύγχρονη Κολομβία. Και παρά το τραγικόν της υπόθεσης, μπολιάζει την ταινία του και με ένα ιδιότυπο χιούμορ που κάνει τα πράγματα ακόμα καλύτερα! Πιστεύουμε πως ο μικρός βάζει σίγουρα υποψηφιότητα για Χρυσή Κάμερα! Και κόβουμε το χέρι μας πως αν ζητούσε χρηματοδότηση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (στο, λογικά, μικρό μπάτζετ του, καθώς γύρισε την ταινία με ψηφιακή κάμερα), θα εισέπραττε ένα μεγαλοπρεπές «όχι» ως απάντηση...

Τελευταία προβολή της ημέρας: «The man from London» του Μπέλα Ταρ (διαγωνιστικό τμήμα). Ο Ούγγρος σκηνοθέτης που θεωρείται από τους μεγαλύτερους δημιουργούς της εποχής μας, μένει πιστός σε αυτό που γνωρίζει να κάνει καλύτερα. Ασπρόμαυρη φωτογραφία και η ποίηση της καθημερινότητας συναντούν το αστυνομικό θρίλερ του Ζορζ Σιμενόν και την Τίλντα Σουίντον. Οι οπαδοί του θα εκστασιαστούν…

Από γκλαμουριά τώρα: όλος ο κόσμος της 7ης Τέχνης είναι εδώ! Από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον Μάρτιν Σκορσέζε μέχρι τον Μίκι Ρουρκ και την Σάρον Στόουν! Οι πάντες κάνουν την περαντσάδα τους από την Κρουαζέτ…


Και μαζί τους, σουλατσάρει και όλη η ομάδα του Seven Film Gallery!

Αυτά και για σήμερα από τον
Θόδωρο Γιαχουστίδη