DAY 9
Ένατη ανταπόκριση από Κάνες. Πέμπτη 24 Μαΐου…
Σιγά μην πήγαινα πρωινιάτικα να δω Αλεξάντρ Σοκούροφ και την ταινία του που συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα, το «Alexandra». Προτίμησα να δω το γιαπωνέζικο «Funukedomo, kanashimi no ai wo misero» (Funuke, show some love, you losers) του Γιοσίντα Νταϊχάτσι (Εβδομάδα της κριτικής). Και μάλλον, καλά έπραξα! Μυστήριο τραίνο η ταινία!
Προκειμένου να παρευρεθεί στην κηδεία των γονιών της που σκοτώθηκαν σε τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μια ανερχόμενη ηθοποιός επιστρέφει στη γενέτειρά της. Βασικός λόγος: να πάρει χρήματα από την κληρονομιά που πιστεύει ότι δικαιούται, προκειμένου να κυνηγήσει περισσότερο δυναμικά την καριέρα της. Στο πατρικό της θα συναντήσει την μικρή της αδελφή, μια συνεσταλμένη κοπελίτσα με ταλέντο στα μάνγκα και τον ετεροθαλή αδελφό της, ο οποίος έχει παντρευτεί τελευταία. Οι δύο αδελφές βρίσκονται σε αντιπαράθεση: παλιότερα, η μικρή κέρδισε βραβείο περιγράφοντας μια όχι ιδιαίτερα κολακευτική εικόνα της μεγάλης αδελφής. Κάτι που ετοιμάζεται να ξανακάνει… Περίεργο χιούμορ πραγματικά έξυπνο όμως, κάνει τις έντονα δραματικές καταστάσεις υποφερτές. Θίγονται θέματα όπως η αιμομιξία (!), η ηθοποιός που υποδύεται την παρθένα (!!!) σύζυγο του μεγάλου αδελφού είναι εξαιρετική, με έμφυτο κωμικό ταλέντο και η αντιπαράθεση των αδελφών έχει απρόοπτη έκβαση. Γενικώς, μια ταινία που καταγράφεται στα θετικά…
Από τα νέα του φεστιβάλ (για να μην γράφουμε μόνο για ταινίες χε, χε) ήταν η έκτακτη προσθήκη στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα μιας ακόμα ταινίας, της 23ης που διαγωνίζεται. Μιλάμε για το ρώσικο ντοκιμαντέρ «Bunt. Delo Litvinenko» (Rebellion. The Litvinenko case) των Αντρέι Νεκράσοφ και Όλγκα Κονσκάγια. Έχει ως θέμα της κάτι που απασχόλησε πρόσφατα την κοινή γνώμη: τον θάνατο από δηλητηρίαση του Λιτβινένκο, πρώην πράκτορα της Σοβιετικής Ένωσης, πίσω από την οποία φαίνεται να βρίσκεται ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαδιμίρ Πούτιν. Είναι περίεργο που ανακοινώθηκε τώρα κάτι τέτοιο: μου μυρίζεται πως η ταινία θα είναι σφόδρα αντιρώσικη…
Επίσης, μάθαμε πως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του επόμενου φεστιβάλ Βενετίας θα είναι ο Ζανγκ Γιμού, θα τιμηθεί για το σύνολο της καριέρας του ο Τιμ Μπάρτον και μεταξύ των ταινιών που θα διαγωνιστούν θα είναι εκείνη του Τοντ Χέινς που αφορά τη ζωή του Μπομπ Ντίλαν. Γενικώς, υπάρχει μεγάλη κόντρα μεταξύ των ιταλικών φεστιβάλ της Βενετίας, του Τορίνο (με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Νάνι Μορέτι) και της Ρώμης (που εξασφάλισε την πρώτη προβολή της νέας ταινίας του Φράνσις Φορντ Κόπολα)! Χαμός στο ίσιωμα…
Δεν είδα την νέα ταινία του Έιμπελ Φεράρα «Go Go Tales», δεν άκουσα, όμως, και καλά λόγια για αυτήν. Παρακολούθησα, επίσης, μικρό μέρος της συνέντευξης τύπου. Για… κακή του τύχη, την ώρα που η κάμερα που κατέγραφε τη συνέντευξη τύπου ήταν στραμένη επάνω του, χωρίς να έχει τον λόγο, ο Φεράρα ήπιε στα κρυφά (όπως νόμιζε…) μια γουλιά από την μπύρα του. Κάηκε ο άνθρωπος, πάει πια αυτός…
Σιγά μην πήγαινα πρωινιάτικα να δω Αλεξάντρ Σοκούροφ και την ταινία του που συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα, το «Alexandra». Προτίμησα να δω το γιαπωνέζικο «Funukedomo, kanashimi no ai wo misero» (Funuke, show some love, you losers) του Γιοσίντα Νταϊχάτσι (Εβδομάδα της κριτικής). Και μάλλον, καλά έπραξα! Μυστήριο τραίνο η ταινία!
Προκειμένου να παρευρεθεί στην κηδεία των γονιών της που σκοτώθηκαν σε τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μια ανερχόμενη ηθοποιός επιστρέφει στη γενέτειρά της. Βασικός λόγος: να πάρει χρήματα από την κληρονομιά που πιστεύει ότι δικαιούται, προκειμένου να κυνηγήσει περισσότερο δυναμικά την καριέρα της. Στο πατρικό της θα συναντήσει την μικρή της αδελφή, μια συνεσταλμένη κοπελίτσα με ταλέντο στα μάνγκα και τον ετεροθαλή αδελφό της, ο οποίος έχει παντρευτεί τελευταία. Οι δύο αδελφές βρίσκονται σε αντιπαράθεση: παλιότερα, η μικρή κέρδισε βραβείο περιγράφοντας μια όχι ιδιαίτερα κολακευτική εικόνα της μεγάλης αδελφής. Κάτι που ετοιμάζεται να ξανακάνει… Περίεργο χιούμορ πραγματικά έξυπνο όμως, κάνει τις έντονα δραματικές καταστάσεις υποφερτές. Θίγονται θέματα όπως η αιμομιξία (!), η ηθοποιός που υποδύεται την παρθένα (!!!) σύζυγο του μεγάλου αδελφού είναι εξαιρετική, με έμφυτο κωμικό ταλέντο και η αντιπαράθεση των αδελφών έχει απρόοπτη έκβαση. Γενικώς, μια ταινία που καταγράφεται στα θετικά…Από τα νέα του φεστιβάλ (για να μην γράφουμε μόνο για ταινίες χε, χε) ήταν η έκτακτη προσθήκη στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα μιας ακόμα ταινίας, της 23ης που διαγωνίζεται. Μιλάμε για το ρώσικο ντοκιμαντέρ «Bunt. Delo Litvinenko» (Rebellion. The Litvinenko case) των Αντρέι Νεκράσοφ και Όλγκα Κονσκάγια. Έχει ως θέμα της κάτι που απασχόλησε πρόσφατα την κοινή γνώμη: τον θάνατο από δηλητηρίαση του Λιτβινένκο, πρώην πράκτορα της Σοβιετικής Ένωσης, πίσω από την οποία φαίνεται να βρίσκεται ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαδιμίρ Πούτιν. Είναι περίεργο που ανακοινώθηκε τώρα κάτι τέτοιο: μου μυρίζεται πως η ταινία θα είναι σφόδρα αντιρώσικη…
Επίσης, μάθαμε πως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του επόμενου φεστιβάλ Βενετίας θα είναι ο Ζανγκ Γιμού, θα τιμηθεί για το σύνολο της καριέρας του ο Τιμ Μπάρτον και μεταξύ των ταινιών που θα διαγωνιστούν θα είναι εκείνη του Τοντ Χέινς που αφορά τη ζωή του Μπομπ Ντίλαν. Γενικώς, υπάρχει μεγάλη κόντρα μεταξύ των ιταλικών φεστιβάλ της Βενετίας, του Τορίνο (με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Νάνι Μορέτι) και της Ρώμης (που εξασφάλισε την πρώτη προβολή της νέας ταινίας του Φράνσις Φορντ Κόπολα)! Χαμός στο ίσιωμα…
Δεν είδα την νέα ταινία του Έιμπελ Φεράρα «Go Go Tales», δεν άκουσα, όμως, και καλά λόγια για αυτήν. Παρακολούθησα, επίσης, μικρό μέρος της συνέντευξης τύπου. Για… κακή του τύχη, την ώρα που η κάμερα που κατέγραφε τη συνέντευξη τύπου ήταν στραμένη επάνω του, χωρίς να έχει τον λόγο, ο Φεράρα ήπιε στα κρυφά (όπως νόμιζε…) μια γουλιά από την μπύρα του. Κάηκε ο άνθρωπος, πάει πια αυτός…
Και για να λύσουμε μια παρεξήγηση: όταν πηγαίνεις σε ένα φεστιβάλ, πηγαίνεις για δουλειά. Δουλειά σου ως δημοσιογράφος – κριτικός κινηματογράφου είναι να βλέπεις ταινίες και να γράφεις για αυτές. Δεν είναι δουλειά όπως εκείνες των οικοδόμων ή των υδραυλικών, πιστέψτε με, όμως, έχει πάρα πολύ σωματικό κάματο, πέρα από τον ψυχολογικό…
Αλλά ας επιστρέψουμε στις ταινίες. Σήμερα ήταν η ημέρα που είδαμε σε δημοσιογραφική προβολή το «Ocean’s thirteen» του Στίβεν Σόντερμπεργκ (εκτός συναγωνισμού) σε μια πόλη που περιμένει με αδημονία να δει τους πρωταγωνιστές της να παρελαύνουν στο κόκκινο χαλί στην επίσημη πρεμιέρα την Παρασκευή.
Για την ταινία δεν θα πούμε πολλά – εξάλλου βγαίνει στη χώρα μας την Πέμπτη 
7 Ιουνίου. Μόνο αυτό: νομίζω πως κάθε νέο «επεισόδιο» είναι καλύτερο από το προηγούμενο! Από τις πιο αστείες αναφορές εκείνη στην Όπρα Γουίνφρεϊ, υπάρχει αναφορά στον… Εμιλιάνο Ζαπάτα (!), ο Κλούνεϊ λέει στον Μπρατ Πιτ να ξεκουραστεί και να κάνει καναδυό παιδιά (!!), εξυμνείται η μπέσα και οι άγραφοι κώδικες («όποιος έχει σφίξει το χέρι του Σινάτρα δεν μπορεί να είναι παλιάνθρωπος…») και είναι ολοφάνερο πως σενάριο δεν υπάρχει, υπάρχει, όμως, έντονη χαλαρότητα και ένα ευχάριστο κλίμα που βγαίνει στην ταινία. Μια χαρά περνάς…
Η σημερινή ημέρα κατά πως φαίνεται ήταν αφιερωμένη στη χαλαρότητα και την διασκέδαση. Έτσι, η επόμενη προβολή που παρακολουθήσαμε ήταν το «Smiley face» του Γκρεγκ Αράκι (Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών).
7 Ιουνίου. Μόνο αυτό: νομίζω πως κάθε νέο «επεισόδιο» είναι καλύτερο από το προηγούμενο! Από τις πιο αστείες αναφορές εκείνη στην Όπρα Γουίνφρεϊ, υπάρχει αναφορά στον… Εμιλιάνο Ζαπάτα (!), ο Κλούνεϊ λέει στον Μπρατ Πιτ να ξεκουραστεί και να κάνει καναδυό παιδιά (!!), εξυμνείται η μπέσα και οι άγραφοι κώδικες («όποιος έχει σφίξει το χέρι του Σινάτρα δεν μπορεί να είναι παλιάνθρωπος…») και είναι ολοφάνερο πως σενάριο δεν υπάρχει, υπάρχει, όμως, έντονη χαλαρότητα και ένα ευχάριστο κλίμα που βγαίνει στην ταινία. Μια χαρά περνάς…Η σημερινή ημέρα κατά πως φαίνεται ήταν αφιερωμένη στη χαλαρότητα και την διασκέδαση. Έτσι, η επόμενη προβολή που παρακολουθήσαμε ήταν το «Smiley face» του Γκρεγκ Αράκι (Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών).
Ο προκλητικός έως τώρα ανεξάρτητος αμερικάνος σκηνοθέτης φτιάχνει εδώ την πιο εμπορική ταινία της καριέρας του – κάτι που δεν είναι απαραιτήτως κακό. Δεν υπάρχει ούτε μία ομοφυλοφιλική νύξη (σήμα κατατεθέν της έως τώρα καριέρας του, υπάρχουν, όμως, πολύ αστεία πράγματα! Η πρωταγωνίστριά του, Άννα Φάρις, είναι μια χασικλού που τρώει τα κεκάκια του συγκατοίκου της, χωρίς να γνωρίζει ότι είναι γεμάτα χασίς! Έτσι, σε κατάσταση μόνιμης μαστούρας, προσπαθεί να βγάλει την ημέρα, αναγκαζόμενη να αντιμετωπίσει ποικίλες προκλήσεις… Από την κουλτούρα της μαστούρας μέχρι την οικονομία του Ρίγκαν και το… «Κεφάλαιο» του Μαρξ (!) όλα μπλέκουν ξεκαρδιστικά στην ταινία, η οποία, πέρα από το δυνατό της σενάριο και το φοβερό σάουντρακ, έχει μια Άννα Φάρις στον κεντρικό ρόλο που είναι απολύτως πιστευτή σε αυτά που κάνει! Όχι ξεκαρδιστικό γέλιο αλλά σίγουρα η ταινία σε αφήνει σε μια κατάσταση μόνιμου χαμόγελου καθ’ όλη τη διάρκειά της…
Τέταρτη και τελευταία προβολή της ημέρας: «We own the night» του Τζέιμς Γκρέι (διαγωνιστικό τμήμα).
Τέταρτη και τελευταία προβολή της ημέρας: «We own the night» του Τζέιμς Γκρέι (διαγωνιστικό τμήμα).
Τέλη της δεκαετίας του ’80, Νέα Υόρκη. Ο Μπόμπι Γκριν είναι ανερχόμενος μάνατζερ σε ένα χοτ κλαμπ, στο οποίο ιδιοκτήτης είναι ένας Ρώσος επιχειρηματίας. Μιας και μπλέκει με τη νύχτα, φροντίζει να κρύψει ότι ο πατέρας του και ο αδελφός του είναι αστυνομικοί, αλλάζοντας το επίθετό του. Στο μαγαζί του αφεντικού του συχνάζει ένας ανεψιός του που είναι μπλεγμένος στο εμπόριο ναρκωτικών. Ο αδελφός του κάνει έφοδο στο μαγαζί και ο ανιψιός, για να εκδικηθεί, στέλνει πληρωμένους δολοφόνους για να τον καθαρίσουν. Όταν ο αδελφός του γλιτώνει κυριολεκτικά από του χάρου τα δόντια, ο Μπόμπι αποφασίζει να βοηθήσει την αστυνομία να εξαρθρώσει την συγκεκριμένη συμμορία της ρώσικης μαφίας… Αυτή είναι μόλις η τρίτη ταινία που σκηνοθετεί ο αμερικάνος Τζέιμς Γκρέι μετά τη «Μικρή Οδησσό» (1995) και το «The Yards» (2000, όπου και πάλι πρωταγωνιστούσαν οι Γιοακίμ Φίνιξ και Μαρκ Γουόλμπεργκ, όπως συμβαίνει και εδώ, έχοντας επιπλέον και κρέντιτ παραγωγών). Και κάνει ένα σινεμά πολύ ενδιαφέρον. Ενώ ασχολείται με ένα θέμα που έχουμε δει εκατοντάδες φορές στον κινηματογράφο, κατορθώνει να βγάλει κάτι εντελώς προσωπικό. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι ιντριγκαδόρικη, κουβαλά μια γλυκιά μελαγχολία, μία ευγένεια και έναν χαρακτήρα δυσεύρετο πλέον στο αμερικάνικο σινεμά. Άψογοι ρόλοι, πολυεπίπεδη ανάγνωση, καλό και ενδιαφέρον σινεμά για όλους…
Θόδωρος Γιαχουστίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου