1000 Μίλια ¨Ερωτα (κι ακόμα παραπέρα)

Απο σήμερα στους κινηματογράφους σε

Αθήνα Θεσσαλονίκη Λάρισα Πάτρα

ταυτόχρονα

η απίστευτη ζωη της Ούσι Ουμπερμάγιερ

απο το νεο sex symbol της Ευρώπης

Νατάλια Αβελον

Μια συναρπαστική αναβίωση των 70΄ς

ενα ταξίδι στην εποχη που ζουσαμε τα ονειρα μας

και δεν ονειρευόμασταν τη ζωη μας.

Με αφορμη το Φεστιβαλ που τελείωσε...

Meshes of the afternoon
Parte 01

Parte 02


...χωρις λόγια.

Κρατικά Βραβεία Ποιότητας 2007

(Η Κωνσταντίνα Βούλγαρη με τον Διευθυντη Φωτογραφίας της ταινίας της Δημήτρη Κασιμάτη)

Επειδη ξερουμε να στεκόμαστε στα θετικά και στα ελπιδοφόρα

χαιρόμαστε για την αναγνώριση της Κωνσταντίνας Βούλγαρη

με το Κρατικο Βραβειο Ποιότητας Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη και Α Γυναικείου Ρόλου στην Λουκία Μιχαλοπούλου για την ταινία

(1 απο τις 2 που απο την άρχη υποστηρίξαμε)

Valse Sentimentale

( ο Κώστας Σφήκας)
Επίσης θερμα και ουσιαστικά συγχαρητήρια στην ΠΕΚΚ για το αναπάντεχο βραβειο στον εξαιρετικό ευπατρίδη του Ελληνικου Πειραματικου Κινηματογράφου Κώστα Σφήκα για την ταινία του Μεταμόρφωση

Τα υπόλοιπα Κρατικα Βραβεια Ποιότητας θα τα μάθετε απο αλλα Blog(και σύντομα θα καταλάβετε γιατι πρέπει να βλέπουμε μπροστα θετικά κινηματογραφικα και ουσιαστικά)

Video from YouTube

21.11 Αποθήκη Γ

John Malkovich

Diego Luna

John Sayles

David Straitharn

Your Hand In Mine

48th Thessaloniki International Film Festival

48ο

Διεθνές Φεστιβαλ

Κινηματογραφου Θεσσαλονικης

οι τελευταιες εικόνες

Τα Βραβεία
Χρυσος Αλέξανδρος (37.000ε): Ωριμο Στάχυ του Τσαι Σανκτχουν ( Κίνα)
Αργυρος Αλέξανδρος (22.000ε) :PVC-1 του Σπύρου Σταθουλόπουλου( Κολομβία)
Σκηνοθεσία : Φθινοπωρινός Κύκλος του Βέικο Εούνπου(Εσθονία)
Σενάριο : Διόρθωση του Θάνου Αναστόπουλου & Βασίλη Ραίση (Ελλάδα)
Γυναικεία Ερμηνεία: Αννα Λαλασίδου για το Ελλη Μάκρα-42277 Βούπερταλ του Αθανάσιου Καρανικόλα(Γερμανία)
Αντρική Ερμηνεία: Αλμπέρτο Σορνόζα για το PVC-1 του Σπύρου Σταθουλόπουλου( Κολομβία)
Βραβείο καλλιτεχνικού επιτεύγματος : Η Στιγμή σου του Χόνας Κουαρόν ( Μεξικό)
Επίσης απονεμήθηκαν και τα παρακάτω βραβεία:
Βραβείο FIPRESCI : PVC-1 του Σπύρου Σταθουλόπουλου( Κολομβία) &
Επιστροφή του Βασίλη Δούβλη( Ελλάδα) από το Ελληνικό Τμήμα
Βραβείο Υπουργείου Μακεδονίας Θράκης με τίτλο : Καθημερινότητα: Υπέρβαση η συμφιλίωση (15.000ε) στο Ελλη Μάκρα-42277 Βούπερταλ του Αθανάσιου Καρανικόλα(Γερμανία)
Βραβείο Γενικής Γραμματείας Ισότητας με τίτλο: Γυναίκα και ισότητα ευκαιριών (6.000ε)στο Ο Βούδας Λιποθύμησε από ντροπή της Χάνα Μαχμαλμπάφ (Ιράν –Γαλλία) από το τμήμα Σύγχρονοι Πόλεμοι
Βραβείο της Βουλής των Ελλήνων (15.000ε) στο Κόλπα του Αντρέι Γιακιμόφσκι (Πολωνία) από τις Ημέρες Ανεξαρτησίας
Ειδικο Βραβείο Nokia(10.000ε) στο Ο Αστυνομικός (Ισραήλ)

Η ΠΕΚΚ στο Η Μεταμόρφωση του Κώστα Σφήκα
Η ΕΤΕΚΤ στο El Greco του Γιάννη Σμαραγδή

Digital Wave 02

Ψηφιακός Αλέξανδρος (ισόποσα από 5000ε) στις :
Άκου, του Γιώργη Φωτόπουλου
Έξοδος του Γιώργου Βούλγαρη
Προσοχή εύθραυστον του Βαγγέλη Ρικούδη

εύφημες μνείες
Γιαγκόναν: οι σκοτεινές μέρες του χαμού, του Γιάγκου Ραφτόπουλου (για τον δονκιχωτισμό και την τρέλα που τη διέκρινε)
Το μήλο μέσα στο κεφάλι σου του Άγγελου Σπάρταλη (για την εικαστική της προσέγγιση )

Στάση Ζωής του Σπύρου Βρεττού (επειδή στον περιορισμένο χώρο που κατέχει ο κινηματογράφος στο εκπαιδευτικό σύστημα και στα πλαίσια του σχολικού προγράμματος στο οποίο εντάχθηκε, κατόρθωσε να παρουσιάσει μια αφηγηματικά ολοκληρωμένη και ευαίσθητη ταινία.)

Βραβεία Κοινού:
Διεθνές Διαγωνιστικό: PVC-1 του Σπύρου Σταθουλόπουλου( Κολομβία)
Ελληνικό Τμήμα : El Greco του Γιάννη Σμαραγδή
Ματιές στα Βαλκάνια: Η Διεθνής των Σίρι Σιρεγιά Εντέρ και Μουχαρέμ Γκιλμέζ (Τουρκία)
Digital Wave : Γιακόναν : Οι σκοτεινές μέρες του Χαμού του Γιάγκου Ραυτόπουλου

48th Thessaloniki International Film Festival

Οι "Κλέφτες" στην επαναληπτική προβολή ( πάλι μεσημέρι), έκλεψαν τις εντυπώσεις και τις καρδιές των θεατών, που γέμισαν ασφυκτικά την αίθουσα Τώνια Μαρκετάκη (Κυριακή 25.11.07 15.45μμ. )Παρόντες όλοι οι συντελεστές της ταινίας, μίλησαν μετά την προβολή ,με το κοινό , που έφυγε μόνο όταν οι ταξιθέτες τους ανάγκασαν, να αδειάσουν την αίθουσα ,για την επόμενη προβολή του Φεστιβάλ .Κατά γενική ομολογία η ταινία του Μάκη Παπαδημητράτου ήταν η μοναδική ταινία που γέμισε τις αίθουσες που προβλήθηκε ασφυκτικά και με όρθιους κι είχε σχεδόν μηδενικές αποχωρήσεις, σε σχέση με άλλες που αύριο προβλέπεται να βραβευθούν με τα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας 2007.

48th Thessaloniki International Film Festival

day 9

PVC-1 / Σπύρος Σταθουλόπουλος (Διεθνές Διαγωνιστικό)

Μια από τις καλύτερες ταινίες του Φεστιβαλ. Πρωτόγνωρη ένταση, πραγματικά συναισθήματα, μοναδικό στήσιμο. Μια φιλήσυχη οικογένεια, μια επίθεση, μια γυναίκα-ζωντανή βόμβα και η αγωνιώδης προσπάθεια της οικογένειας να απαλλαγεί από το θάνατο που της φορτώθηκε. Κι όλα αυτά σε ένα και μοναδικό πλάνο 85 λεπτών.
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό, όταν καταφέρνει κανείς ως θεατής να ξεφύγει από την ασύλληπτη ένταση που προκαλεί η ιστορία (εξαιρετική η επεξεργασία και η οικονομία της), να συνειδητοποιεί πως όλα αυτά που βλέπει στην οθόνη είναι απόλυτα χορογραφημένα και γίνονται χωρίς να ακουστεί ούτε ένα cut. Μια συνεχόμενη σκηνή. Σαν θεατρική παράσταση, που όμως παίζεται όχι σε στούντιο ή σε σκηνή, μα μέσα στη ζούγκλα. Κι η κάμερα δεν καταγράφει απλώς, τρέχοντας και ασθμαίνοντας πίσω από τους ηθοποιούς σαν κάμεραμαν ενός reality, μα κάθε πλάνο είναι μετρημένο στην εντέλεια, κάθε σεκανς σαν να έχει γυριστεί μετά από δεκάδες λήψεις. Απλά συγκλονιστικό τόσο ως σύλληψη (η ιστορία απλή, λιτή, ανθρώπινη, καταγράφει μέσα από ένα μικρό χρονικό τον άνθρωπο σε όλες του τις εκφάνσεις -βασισμένη μάλιστα σε αληθινά γεγονότα) και φυσικά όσο και ως προς την πραγματοποίησή της. Αξιοθαύμαστη, η μόνη ταινία που χωρίς μελοδραματισμούς και εξεζητημένους συναισθηματισμούς με έκανε να δακρύσω με τον ανθρώπινο ρεαλισμό της.. Νομίζω πως θα βρει διανομή και σας προτείνω να μην τη χάσετε.

The Savages / Ταμάρα Τζένκινς (Ειδική Προβολή)

Ένα σκληρό θέμα, κι ακόμα σκληρότερο γι' αυτούς που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το έχουν ζήσει. Τί γίνεται όταν οι γονείς σου, αυτοί που σε μεγάλωσαν και σε στήριξαν μια ζωή, αυτοί που σε δημιούργησαν, τώρα χρειάζονται τη δική σου στήριξη, επειδή ο χρόνος τους έχει κάνει σχεδόν ανίκανους να φροντίσουν τον εαυτό τους; Εκτός από τις πρακτικές δυσκολίες, υπάρχει πάντα ένα εσωτερικό αγκάθι που κάνει τον άνθρωπο να μην μπορεί να αντικρύσει με οίκτο τους ίδιους του τους γονείς. Αυτή η αίσθηση πως οι γονείς είναι πάντα το στήριγμα, δημιουργεί μια ενοχική αντίφαση που κάνει αυτή την ούτως ή αλλως θλιβερή διαδικασία σχεδόν βασανιστική.
Αυτό ακριβώς καλούνται να αντιμετωπίσουν και τα αδέρφια Σάβατζ, που, χαμένα για χρόνια ολόκληρα τόσο από τους γονείς τους όσο και μεταξύ τους, καλούνται την ύστατη στιγμή να βοηθήσουν τον πατέρα τους που έχει μείνει μόνος πάσχοντας από γεροντική άνοια. Η ανάγκη για βοήθεια, η λαχτάρα για επικοινωνία, η ψυχαναγκαστική υποχρέωση, οι τύψεις, οι ενοχές αλλά και η οικογενειακή αγάπη (που μ'ένα μυστήριο τρόπο δεν εξατμίζεται ποτέ) δημιουργούν ένα πλέγμα αντιφάσεων και συγκρούσεων που θα οδηγήσουν τα δύο δυσλειτουργικά αδέρφια προς την αυτογνωσία αλλά και την πραγματική επικοινωνία. Σκληρό και μελαγχολικό, αλλά και γλυκό και αισιόδοξο, ένα φιλμ για τις δυσκολίες της ζωής, που ακόμα κι όταν δεν ξεπερνιούνται, μας βοηθούν να κάνουμε ένα βήμα μπροστά.

Άγγελοι από χιόνι / Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν (ενότητα Νέοι Αμερικανοί)

Μια χώρα σε κρίση. Μια κωμόπολη σε ένταση. Μια οικογένεια υπό διάλυση. Οι άγγελοι στο χιόνι που κάναμε παιδιά, σύντομα θα λιώσουν και θα γίνουν λάσπη..
Δυο παράλληλες ιστορίες, αυτή της διαλυμένης οικογένειας της Άννι που ήταν παντρεμένη με τον αλκοολικό (και σε στιγμές επικίνδυνο) Γκλεν και αυτή του σχολικού ειδυλλίου του Άρθουρ με την Λίλα. Μια οικογένεια που γκρεμίζεται, κι ένας έρωτας που ανθίζει. Οι εκρήξεις, η απομάκρυνση, η παρακμή. Το παραμύθι μιας αναγέννησης που δεν έρχεται ποτέ και η ελπίδα που γεννιέται διακριτικά αλλά δυνατά μέσα από τον έρωτα. Εξαιρετικός ο Σαμ Ρόκγουελ (που ήταν ιδιαίτερα κεφάτος στο Q&A που ακολούθησε, παρά το δραματικό του ύφος στο φιλμ) και μια από τις πιο όμρφα μελαγχολικές και πικρές σκηνές παρακμής (ο Γκλεν να μεθά μόνος σε ένα μπαρ με δυο ηλικιωμένους που χορεύουν) η προβληματική αμερική, οι πικρές αλήθειες της οικογένειας και η λασπωμένη αθωότητα, που ακόμα κι αν χάθηκε -τουλάχιστον κάποτε υπήρξε..

Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ / Άντριου Ντόμινικ (Ειδική Προβολή)

Το στορυ της ταινίας το μαθαίνουμε ήδη από τον τίτλο. Και πράγματι, τίποτα παραπάνω δε γίνεται στη διάρκεια της ταινίας. Ο ατρόμητος, θρυλικός παράνομος Τζέσε θα δολοφονηθεί από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ, μέλος της συμμορίας του. Το ζήτημα είναι όμως πως αποτυπωνει αυτή την ιστορία ο σκηνοθέτης Άντριου Ντόμινικ και πως κλιμακώνει την ένταση από την αρχή μέχρι την προεξαναγγελθείσα δολοφονία. Μια διήγηση μέσα από εικόνες και βλέμματα. Μια διαδρομή μοναχική, μέσα από ωκεανούς από σταχυα, μέσα από θολές εικόνες, σε μια δύση που είναι άγρια λόγω της λιτότητας και της υπόγειας έντασής της κι όχι λόγω των εκκωφαντικών πυροβολισμών. Ο Τζέσε εκεί είναι ένας θρύλος όχι μόνο γιατί σκορπά τον θάνατο αλλά γιατί καλλιεργεί τον φόβο. Κι ο Ρόμπερτ Φορντ έχει μεγαλώσει με τον θρύλο αυτό. Με το δικό του είδωλο της εποχής. Τον θαυμάζει, τον ζηλέυει, τον φθονεί. "Θέλεις να γίνεις όπως εγώ, ή θέλεις να γίνεις εγώ", τον ρωτά κάποια στιγμή ο Τζέσε, που γνωρίζει (όπως πάντα) από την αρχή τι ακριβώς πρόκειται να ακολουθήσει. Που, όπως ακριβώς καλλιεργεί το φόβο, καλλιεργεί εντελώς συνειδητά και το φθόνο. Και προετοιμάζει το έδαφος για το τέλος του. Μια λυτρωτική τελικά δολοφονία από τον μικρό και ασήμαντο (μα πάντως συνειδητά επιλεγμένο), τον καταπιεσμένο, τον παραμελημένο κι ελαφρώς παράφρονα Μπομπ Φορντ που ζει για να ταυτιστεί με το είδωλό του. Που ζει για να κάνει το εγώ του Τζεσε δικό του εγώ. Και τη στιγμή που θα νιώσει πως το καταφέρνει (τη στιγμή που ο Τζεσε του έχει δώσει τη δυνατότητα να το πιστέψει), θα σηκώσει το όπλο εναντίον του σε μια προδιαγεγραμμένη δολοφονία - αυτοκτονία. Και που βέβαια, δε θα του δώσει πίσω τίποτα από αυτά που ήλπιζε. Το στιγμαία σταθερό του χέρι θα αρχίσει και πάλι να τρέμει, η στιγμιαία λάμψη στο βλέμμα του θα σβήσει άμεσα και θα επανάλθει το θολό και απλανές της ανυπαρξίας και, φυσικά, η ιστορία δε θα είναι λιγοτερο αμείλικτη.Ο δειλός Ρόμπερτ Φορντ δολοφόνησε τον ηρωικό Τζέσε Τζειμς. Κι αυτή είναι η πιο σκληρή τιμωρία. Εκπληκτικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, με τον Κέισι Αφλεκ να είναι σε στιγμες απλώς τέλειος, ταιριαστή μουσική επένδυση και πανέμορφα πλάνα. Ενοχλητικό το voice over, ιδίως όταν οι εικόνες ήταν τόσο έυγλωττες από μόνες τους.

Μαριάννα Ράντου

48th Thessaloniki International Film Festival

Φωτορεπορταζ και κους κους 5

Η "Ανάπαυση του Πολεμιστή" ( Γιάννης Δωνος Graal)

"Old Boy" (Στέλλα Κεχαγια Seven Films-Σπύρος Αλμπανης UnitendDesigners)

"Δύο Τρία πράγματα που ξέρω γι΄αυτήν" (Γκέλυ Μαδεμλη Πρώτο Πλάνο-SFG-)

"Δωμάτιο με Θέα" (Πέτρος Λαγούτης-Πατέρας-Ηθοποιος)

"Κλέφτες" έρχονται στο χωρο σου.ηρθανε παντού.

"Το κόκκινο μπαλόνι". Η νέα γενιά των σινεφιλ εξω απο το Ολύμπιον

"Brand upon the Brain" ( Your Hand in Mine σήμερα πριν τον ManyFingers )

"Το αγόρι του αποχαιρετισμού" ( Παναγιώτης Γλύστης μουσικος-performer)

Η... Σωτηρία της Ψυχής και του Residents

Ο ...Τοίχος που πληγώναμε (De Facto)

48th Thessaloniki International Film Festival

Οι "Κλέφτες" στο Φεστιβαλ Θεσσαλονίκης


Καταμεστη η αιθουσα με ορθίους , αν και μεσημερι...


Πολλοι ακόμα απ΄έξω που περιμένουν να μπουν...

Στο φουαγιέ του Ολύμπιον η Μυρτω Αλικάκη μιλάει για την ταινία...

Οι "Κλέφτες" παιρνουν θέση ανάμεσα στους θεατές...

48th Thessaloniki International Film Festival

day 8

Οταν μια γυναίκα ανεβαίνει τις σκάλες του Μίκιο Ναρούσε

«Μόλις βραδιάζει,
πρέπει ν' ανεβώ αυτές τις σκάλες.
Κι αυτό είναι εκείνο που μισώ.
Αλλά άπαξ κι ανεβώ,
τότε όλα μπορώ να τα φέρω εις πέρας».
Ενα μυθικο αριστούργημα του κινηματογράφου για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη, χάρη στο Φεστιβάλ.. Το «Οταν μια γυναίκα ανεβαίνει τη σκάλα» του Μικίο Ναρούσε, γυρισμένο το 1960. Μια ταινια για την γκεισα Κεικο, του Μπαρ Καρτουν , που την φωναζουν μαμα, τα υπόλοιπα κορίτσια.
Η ηρωιδα παραπαιει αναμεσα σ αυτό που ονομαζουμε επαγγελματικη πορνεια και την δικη της voice off, με μια χειρουργικη λεπτοτητα στις κινήσεις των αισθηματων της και συμπρωταγωνιστη τον ομορφότερο Ιαπωνα ηθοποιο ever.
Από τα 60ς μια μεγαλη μυστικη ταινία για το πολυπλοκο της ανθρωπινης ψυχοσυνθεσης και με μια ποιητικοτητα του καθημερινου που σιγουρα ακόμη και τώρα 47 χρόνια μετά ,φαντάζει αξεπέραστη.

τ.φ./sfg

Pvc-1 του Σπύρου Σταθουλόπουλου

Ε ναι λοιπόν, ένα από τα πιο ψαγμένα talk of the festival μέχρι στιγμής κρύβεται κάπου στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών και είναι 100% ελληνικής καταγωγής. Ο λόγος για τον εκ Θεσσαλονίκης καταγόμενο ομογενή Έλληνα Σπύρο Σταθουλόπουλο, που κατέληξε μόλις στα 29 του να γυρίζει επί κολομβιανού εδάφους ένα μονόπλανο διάρκειας 85 λεπτών, βασισμένο σε πραγματικό περιστατικό. Μια ολόκληρη, δηλαδή, και προκλητικά γοητευτική μεγάλου μήκους ταινία, η οποία αποδείχτηκε από μόνη της αρκετή για να τραβήξει τα βλέμματα στο φεστιβάλ στον ουσιαστικά άγνωστο μέχρι... χθές δημιουργό του, και να κάνει πολλούς να μιλούν για έναν από τους καλύτερους πρωτοεμφανιζόμενους σκηνοθέτες της τελευταίας δεκαετίας.

Απίστευτο; Και όμως. Η ταινία του, μιλάει - και δείχνει σε όλους την αξία της - από μόνη της. «PVC-1» είναι ο τίτλος του φιλμ του Σταθουλόπουλου, και η ιστορία του αφορά την κούρσα μιας οικογένειας ενάντια στον χρόνο και στις απειλές της κολομβιανής μαφίας,, η οποία έχει τοποθετήσει στον λαιμό της γυναίκας ένα κολάρο-βόμβα, έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Ο Σταθουλόπουλος στο ντεμπούτο του αγγίζει τις σκηνοθετικές φιλοδοξίες του Αλεξάντερ Σοκούροφ και της «Ρώσικης Κιβωτού» του, ταινία η οποία μας οδηγούσε στην ιστορία του ανακτόρου / μουσείου τέχνης της Αγίας Πετρούπολης Ερμιτάζ, αλλά και της ίδιας της Ρωσίας, μέσα από μια συνεχή λήψη.. Δεν είναι μάλιστα υπερβολή να πεις ότι ο Σταθουλόπουλος αποδεικνύεται το ίδιο αψεγάδιαστος με τον Σοκούροφ. Μόνο ο ίδιος, βέβαια, ξέρει τι τράβηξε στους τέσσερις μήνες της προετοιμασίας του γυρίσματος, αφού τα πάντα έπρεπε να οργανωθούν στην εντέλεια : από την κινησιολογία των ηθοποιών μέχρι το δικό του, εξουθενωτικό φορτίο ως κάμεραμαν. Ποιος είναι όμως αυτός ο νεαρός σκηνοθέτης που καταφέρνει να εντυπωσιάσει και να αφήσει το στίγμα του σε ένα κορυφαίο φεστιβάλ, όπως αναμφίβολα είναι αυτό των Καννών;

Ο Σπύρος Σταθουλόπουλος γεννήθηκε το 1978 και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας του είναι Έλληνας, εργάζεται ως οφθαλμίατρος και είναι συμπαραγωγός στην πρώτη ταινία του γιού του, ενώ η μητέρα του είναι Κολομβιανή. Η ενασχόληση του με τον κινηματογράφο ξεκίνησε από νεαρή ηλικία. Σε ηλικία 14 ετών μετακόμισε στην Κολομβία μαζί με την οικογένειά του, όπου και κέρδισε το πρώτο βραβείο του, για μια μικρού μήκους ταινία φαντασίας. Στα 18 του χρόνια επέστρεψε στην Ελλάδα για να εκπληρώσει την στρατιωτική του θητεία. Από το 2000 και μετά διαμένει πλέον μόνιμα στο Λος Άντζελες, όπου και εξακολουθεί να εργάζεται ως σήμερα. Επιπλέον, έχει ιδρύσει και μια δική του εταιρεία παραγωγής, με το όνομα «Kosmokrator Sinema».. Το μέλλον του ανήκει...

Κωνσταντίνος Σαμαράς Cannes 2007

48th Thessaloniki International Film Festival

day 7
Film Critique on the Internet:The Case of Blogs

Μιά πολύ ενδιαφέρουσα συζητηση-γνωριμια που αγνοήθηκε απο το σύνολο των Ελληνων Κριτικων Κινηματογραφου σε αντίθεση με τους Ευρωπαίουςκι Αμερικάνους συναδέφους τους και τον Γιώργο Χωραφά που ήταν όλοι στον "Παυλο Ζαννα"

Yo Rafa Cortes

Το μηλο μεσα στο κεφάλι σου Αγγελος Σπάρταλης
Η καλύτερη Ελληνικη ταινία για φετος, μακραν των υπολοιπων. Φρέσκια. Νεα. Συγχρονη. Αιρετική. Συναρπαστική. Εικαστικά άψογη. Ενα μεγαλο ταλέντο απο τον Αγιο Νικόλαο Κρήτης
Padre Nuestro Christopher Zalla

Ο Χουάν, κυνηγημένος στο Μεξικό, πηδάει σε ένα φορτηγό που κατευθύνεται λαθραία στο Μπρούκλιν. Εκεί, γνωρίζει τον αθώο κι άβγαλτο Πέδρο, ο οποίος έχει στα χέρια του μια επιστολή από τη -νεκρή πλέον- μητέρα του, με τη διεύθυνση του πραγματικού του πατέρα γραμμένη επάνω της. Ο Πέδρο δεν γνωρίζει αγγλικά και ζητάει τη βοήθεια του Χουάν. Λίγα λεπτά ύπνου είναι αρκετά, για να εξαφανιστεί ο Χουάν με την επιστολή του Πέδρο και να διεκδικήσει τη ζωή του… Δύο μεξικανόπουλα στη Νέα Υόρκη, ψάχνουν να αποκτήσουν την οικογένεια που ποτέ δεν είχαν, αλλά και ένα μικρό παράθυρο διαφυγής από την απελπισία της μιζέριας…

Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Κρίστοφερ Ζάλα είναι ένα μείγμα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας και ατμοσφαιρικού θρίλερ. Μια προκλητική ιστορία κλεμμένης ταυτότητας και μοίρας, το Padre Nuestro είναι και μια βαθιά ματιά στην ανάγκη και την αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης ν’ αγαπηθεί. Κάποιοι κριτικοί το χαρακτήρισαν ως παραλλαγή του «Θησαυρού της Σιέρα Μάντρε», του Χιούστον, και άλλοι το βρήκαν εξαιρετικά επιτηδευμένο. Και, παρόλο που μιλάμε για ένα ισπανόφωνο φιλμ, με εντελώς άγνωστους ηθοποιούς, η ταινία έπεσε σαν βόμβα στο Φεστιβάλ του Σαντάνς και κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής.

Joy Division
Το ντοκυμαντερ που λατρέψαμε...
In Search of a Midnight Kiss Alex Holdridge

Ασπρόμαυρη ανεξάρτητη ποίηση στο L.A. της μοναξιας, της γκλαμουριάς και του δήθεν. Μια αλλιώτικη χριστουγεννιάτικη ερωτική ιστορία που σε κανει να φιλήσεις το πρωτο άτομο που θα βρεθει μπροστα σου μολις βγεις απο την αίθουσα
τ.φ/sfg

Ποια είστε, Πόλι Μαγκού; / Ουίλιαμ Κλάιν (αφιέρωμα Όυίλιαμ Κλαιν)΄

( οι τίτλοι του φίλμ σε μουσική Μισέλ Λεγκράν)
Μια κριτική στον κόσμο της μόδας και των τηλεοπτικών (και όχι μόνο) ειδώλων μέσα από έναν τραγελαφικό παροξυσμό εικόνων και καταστάσεων. Η διάβολος που φορά Πράντα συναντά το ανελέητα σατιρικό βλέμμα του Κλάιν, μέσα από την ιστορία της Πόλυ Μαγκού -ενός αφελούς σικάτου μοντέλου που ..επελέγη να γίνει πρότυπο στην εποχή της. Σίγουρα ενδιαφέρουσα, η πρώτη μου συντάντηση με τον κινηματογραφιστή Κλάιν απλώς μου άνοιξε την όρεξη για ακόμα περισσότερες εικόνες του..

διόρθωση / Θάνος Αναστόπουλος (Διεθνές Διαγωνιστικό)

Μια ελληνική ταινία -Με αρνητική ή θετική χροιά, όπως έχει μάθει να αντιμετωπίζει ο καθένας μας αυτόν τον όρο, είναι ακριβώς αυτός που δίνει το στίγμα για αυτό το φιλμ. Αν και σίγουρα υπήρχε το αναμφισβήτητα ενδιαφέρον θέμα και σίγουρα μια καλή οπτική, προσωπικά ένιωσα πως δεν έβλεπα τίποτα παραπάνω απ το "σοβαρό" σινεμά που έβλεπα όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς όμως κάποια νέα εισφορά. Δε λείπει το ιδιαίτερο βλέμμα και η καλή κινηματογράφηση, λείπει όμως η δραματουργική επεξεργασία (η ταινία έχει ιδανικό περιεχόμενο για μικρού μήκους δημιουργία, αφού στη μεγάλου μήκους διάρκεια μοιάζει να χάνεται και να ξεθυμαίνει). Πολιτικό και κοινωνικό σχόλιο για την πολυπολιτισμική κοινωνία, για τον αποκλεισμό (και τις πολιτικές αποκλεισμού), για τον φανατισμό και την τυφλή βία, αλλά και για τη συγχώρεση, την ενοχή και την ανθρωπιά. Επίκαιρο και φλέγον το ζήτημα, και πραγματικά ενδιαφέρουσα η ιδέα, αλλά έμοιαζε επίπεδη και προβλέψιμη η μεταφορά της. Τόσες αντιθέσεις, τόσες υπόγειες εντάσεις που προσπαθούν να καλλιεργηθούν στη διάρκεια της ταινίες δεν καταφέρνουν να βρουν διέξοδο παρά μόνο σε λάθος χρόνους, και, νομίζω, προς λάθος -τους προφανείς- στόχους.


Καφές με Bloggers και συζήτηση για το μέλλον της κινηματογραφικής κριτικής μέσα από το διαδίκτυο. Δημοσιογράφοι και κριτικοί σε μια ανοιχτή συζήτηση στην αίθουσα Παύλος Ζάννας, συζήτησαν, ανησύχησαν αλλά και φάνηκαν να ελπίζουν για το μέλλον που γεννιέται σήμερα μέσα από τα cinblogs.

Κόλπα / Αντρέι Γιακιμόφσκι (Ημέρες Ανεξαρτησίας)

Από την Πολωνία αυτό το γλυκό φιλμ που διηγείται την ιστορία του μικρού Στέφεκ, παιδί χωρισμένων γονιών, που νομίζει πως προκαλώντας και εξαγοράζοντας την τύχη, θα μπορέσει να πραγματοποιήσει τους στόχους του. Και η τύχη, σε αντάλλαγμα, του παίζει παράξενα παιχνίδια, κάνοντάς τον να πιστεύει πραγματικά πως με τα δικά του κόλπα χαράζεται το μέλλον. Κι έτσι, ο Στέφεκ νομίζοντας πως καθορίζει τη μοίρα τη δική του και των γύρω του, θα κάνει τα πάντα για να ξαναφέρει κοντά του τον απομακρυσμένο πατέρα του. Ένα πολύ όμορφο φιλμ για την παιδική αθωότητα αλλά και τα γυρίσματα της τύχης, με δύο εκφραστικότους πρωταγωνιστές και ωραία αισθητική στην κινηματογράφηση.

Κους-κους με φρέσκο ψάρι / Αμπντελατίφ Κεσίς(Ημέρες Ανεξαρτησίας)

Ένα τόσο απλό θέμα, ένα τόσο λιτό φιλμ, κι όμως μια σπάνια ένταση και έντονα συναισθήματα. Η συντριβή μέσα από τα πιο απλά πράγματα της καθημερινότητας αλλά και η ελπίδα που μας δίνει το κίνητρο να μην σταματάμε ποτέ. Μια αδιάφορη και απλή συνταγή όσο το κους κους με φρέσκο ψάρι μπορεί να αποδειχθεί πραγματικά θεσπέσια όταν κατεβαίνει στον ουρανίσκο, όπως ακριβώς συμβαίνει με το φιλμ του Αμπντελατίφ Κεσίς. Αν και είναι μεγάλο σε διάρκεια και σε στιγμές κουραστικό με την εμμονή στη λεπτομέρεια της καθημερινότητας, είναι ένα από τα πιο ρεαλιστικά αλλά και ανθρώπινα φιλμ που προκαλεί αληθινά και ειλικρινή συναισθήματα στον θεατή.

Υπηρέτησα το Βασιλιά της Αγγλίας / Γίρι Μένζελ (ειδική προβολή)

Τιμητική βράβευση με τον Χρυσό Αλέξανδρο για τον πρόεδρο της φετινής κριτικής επιτροπής τσέχο σκηνοθέτη Γίρι Μένζελ και στη συνέχεια προβολή της τελευταίας του ταινίας, Υπηρέτησα το Βασιλιά της Αγγλίας. Η προσωπική πορεία του φιλόδοξου και φιλοχρήματου Γιαν Ντίτε, ενός "μικρού" ανθρώπου που ξεκίνησε από τα χαμηλά για να φτάσει στην κορυφή, μέσα από τις διαδοχικές του μετακινήσεις ως υπάλληλος και μετρ των μεγαλύτερων ξενοδοχείων. Σε στιγμές ξεκαρδιστική, σε στιγμές νοστλαγική, μια πόλύ όμορφη ταινία για την ιστορία ενός ανθρώπου αλλά και μια ολόκληρης χώρας, μέσα από τους σταθμούς μιας πραγματικά ξεχωριστής προσωπικής διαδρομής.

Μαριάννα Ράντου

48th Thessaloniki International Film Gallery

Φωτορεπορταζ και κους κους 4

Ολυμπιον: το ευγενικο και πολιτισμενο καλωσόρισμα στην επισημη αιθουσα προβολων του Φεστιβαλ

All time cinephille Γιώργος Τούλας( Παράλλαξη-Πρώτο Πλάνο) Νίκος Γουλιάς ( Σινεμανία ετ3 -star FM) διαχρονικές αξίες.

Δημήτρης Καραθάνος super star!

48th Thessaloniki International Film Festival

Μερικές σκέψεις μ΄αφορμη τη Διόρθωση του Θανου Ανασόπουλου

Μόλις επέστρεψα από την Διόρθωση. Κρίμα ένα τόσο καταρτισμένο άτομο τεχνικά, ένας ολοκληρωμένος ιδεολογικά και αισθητικά .καλλιτέχνης σαν τον Θάνο Αναστόπουλο, να μη μπορεί να κάνει μια ταινία φιξιον, αλλά ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ με έναν ασκόπως πλάνητα, (βλέμμα και σώμα, )σιωπηλο σα σφίγγα πρωταγωνιστή. (Τουλάχιστον να του έλεγε να μη βγάλει τα φρύδια του.)
Ελπίζω ο σκοπός του ,να μην ηταν ,να μας σοκάρει, με την ταινία του, γιατι σίγουρα τα ντοκυμαντερ του Στέλιου Κούλογλου η του Δημήτρη Αυγερόπουλου το έχουν καταφέρει παλιότερα με επιτυχία, ( οπως και ο ίδιος άλλωστε με το συναρπαστικό "Πως σε λένε το 1998, η το " ¨Ολο το βάρος του κόσμου" πριν 3 χρόνια, αλλα να μας διδαξει έμπρακτα ,την βιρτουοζιτε του καλου "οτέρ" σ΄ολο το στησιμο της κάμερας, φωτισμου, καδρου και μετα από αυτό, το απόλυτο …χάος.
Τέτοιες ταινίες παίζανε στα 70΄ς οι "δημιουργοί" κι αδειάσανε τα σινεμα. Απολύτως δήθεν, επιδερμικό, ίχνος σκηνών με στοιχειώδη δραματουργία ο πρωταγωνιστής λέει ακριβώς 15 λέξεις όλες κι όλες κι αυτές φτιαχτές ψεύτικες πολυπολιτισμικες πολιτικαλ κορεκτ. Πλήρης αγνοια του μικρόκοσμου των μεταναστών της Αθήνας. Είναι βέβαιο πως ο καλλιτέχνης αγνοεί την καθημερινότητα στην Ευριπίδου η στη Ζήνωνος, όσο και στα γραφεία των ενώσεων χουλιγκάνων Αθηνων και περιχώρων. Μια τηλεοπτική αισθητικα ταινία, γιατι ασπάζεται την αισθητικη και το βαθος γνώσης ,των τηλεοπτικων ρεπορταζ στα δελτια ειδήσεων για τους μεταναστες, και συναφη κοινωνικα στρώματα , ντύνοντας το, λόγω απειρίας, λόγω καλοσύνης, λογω διανοουμενίστικης απόστασης, με μια ντοκουμενταρίστικη… αλυρ αμηχανίας , σαν καταγγελία μιας ξενοφοβίας που λειτουργεί σαν άλλοθι ουσιαστικα, χωρις να ξεπλένει την φρικτη πραγματικότητα που βιώνουν αυτοι οι άνθρωποι. Αλλωστε η τεχνικη του Θάνου Αναστόπουλου για να πετύχει και να κατέβει ως τον θεατή, απαιτει μεγάλη γνώση, ουσιαστική αφαίρεη και οπτικο βάθος στο κάδρο τέτοιο που να λειτουργει σαν οπτικό ηλεκτροσόκ. Αλλιως?... Αρα μαρα κουκουναρα της Παρασκευηςε το Γάλα. Αυτο δεν ειναι ψυχραιμη καλλιτεχνική ματια, αλλα το Τσίρκο Μεντράνο της πολιτικαλ κορέκτ, δηθενιάς.
Είμαι σίγουρος πως θα σαρώσει στα βραβεία. Και θα ενθουσιάσει τους κριτικούς.

Αυτό μπορούμε.
Αυτό θέλουμε
και μετά όλοι μαζί
στον …Πασχαλη Τερζη!!!

Ακόμα και μερικές καλές ιδέες χάνονται στο χάος των ατέλειωτων 87 λεπτών. Αν ήταν ένα φιλμ 22 λεπτών ίσως η δύναμη του να ήταν εξαιρετική και η πορεία του αλλιώτικη. Αλλά για ταινία μεγάλου μήκους…μάλλον αλληλοκοροιδευόμαστε! (Αλλά είπαμε. Είναι καλό παιδί!!!)

Επιτέλους κάποιος πρέπει να ομολογήσει, πως οι «σχολές κινηματογράφου», τα «τετράδια κινηματογράφου» και οι «δημιουργοί του στυλ και τις φόρμας» τελείωσαν μαζί με το τέλος των ιδεολογιών. Εκτος αν εχουν τετοιας βαρύτητας καλλιτεχνικά αρ@@δια, που να είναι αδύνατη η όποια αμφισβήτηση.

Τίποτε φρέσκο ειλικρινές και άμεσο κανείς?

Υ.Γ.
Οι Γαλλικούρες δεν ειναι τυχαίες στο κείμενο. Ο «οτέρ» ειναι της Γαλλικης σχολης του σινεμα, Μονο που απο τον Μαη του 68 έχουν περάσει 40 χρόνια.
Τίποτε δεν ειναι ίδιο πιά πουθενά και η αναφορα με τα τερτίπια αυτης της σχολης( που δυστυχως διδασκεται ακόμα στις σχολες κινηματογράφου της ημεδαπης, )αν δεν είναι παλιακή, τότε ειναι καταστροφική, για το ίδιο το σινεμα σαν Τέχνη.

Για video clip παω πασο!

τ.φ./sgf

48th Thessaloniki International Film Festival

Φωτορεπορταζ και κους κους 3

Μα όλοι πιά στο party των Ημερών Ανεξαρτησίας? ΟΛΟΙ?

Στο μικρο αδιεξοδο υπηρχε κεφι, φλερτ, σινεφιλία και πολυ αλκοολ

η δε μουσικη ...ε εξασφαλισμενη εγγύηση απο το dj set του Ηλία Φραγκούλη Respect!