Πέμπτη 24 Ιανουαρίου
TBS του Pieter Kuijpers
Η μέρα ξεκινά από τις 9.30 το πρωί στην αίθουσα του Doelen τη παγωμενη Jurriaanse Zaal με την Ολλανδική ταινία TBS του Pieter Kuijpers με πρωταγωνιστη τον πασίγνωστο στην Ολλανδία ηθοποιο του καμπαρε Theo Maassen, στο ρόλο ενός διαταραγμένου ανθρώπου που ζητάει προστασία κι αγάπη, σκοτώνοντας την αδελφή του αφου την κακοποιήσει πρώτα, τον πατέρα του γιατι τον είχε κακοποιήσει παλιότερα και αρκετες αθώες η ένοχες εφήβους, μέχρι να κλειστεί στη φυλακή. Η ιστορία ξεκινα από τη στιγμη της απόδρασης του, προκειμένου να βρει την μητέρα του που έχει εξαφανιστει για να καταθέσει υπέρ του, στην πορεία του απαγάγει μια 13χρονη και μαζι της ξεκινά το οδοιπορικό, πρώτα στη γιαγιά του, που καταφερνει να της αποσπάσει την μυστική διεύθυνση της μητέρας του, μετα στην μητέρα του και στην πορεία μερικούς ακόμα που φεύγοντας φροντίζει να μη χρησιμοποιηθουν από κανενα σα μάρτυρες εναντίον του.
Η σχεση με την μικρη εχει μια ατμοσφαιρα ερωτικη, στα όρια της παιδοφιλίας, μη ξεχναμε ότι η Ολλανδια είναι από τις πρωτες χωρες που εχει σχετικη νομοθεσια για αυτές τις περιπτώσεις, Προς στιγμη μια τρυφερότητα διαγραφεται στη σχέση και στον ψυχισμό του, όμως η ποραγματικη του φυση τον προδίδει.
Η ταινία εχει πυκνο σενάριο, εξαιρετικη μουσική το βασικο θεμα σχεδον συμπρωταγωνιστει, πολύ καλη χημεια των δυο πρωταγωνιστων και μια φρεσκια σκηνοθεσια.
Οι Ολλανδοι ποντάρουν στην ταινία, παντου υπάρχουν οι αφίσες κι ο πρωταγωνιστης είναι εκφραστικότατος. Ηδη παίζει στη πεντάδα για τα βραβεία κοινού.
Las Meninas των Ihor Podolchak & Dean Karr
Η συνέχεια μας οδηγεί στο Cinerama 2 όπου βλέπουμε την πρώτη ταινία από το επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβαλ.
Las Meninas των Ihor Podolchak & Dean Karr από την Ουκρανία, μια εικαστική πειραματική ταινία, για την μνήμη, την απώλεια, την επιθυμία και την ανάγκη συντηρησς της, σε ένα εξαιρετικης ποιότητας και προσοχής εργο, με ρυθμους αργούς και επαναλήψεις τόσο όσο να σε βοηθήσει να εισχωρήσεις στην ατμόσφαιρα μιας μεταλυρικής ανάμνησης της ζωγραφικής μέσα από την καθημερινότητα και την αμφισβήτηση καθιερωμένων κοινωνικων και προσωπικών αξιών. Το φαγητό, η μνήμη, η επανάληψη, η απώλεια τους και η επιθμια τους επαναληπτικά και αρτια εικαστικά. Στη διαρκεια της προβολής η αίθουσα αρχίζει να αδειάζει επικίνδυνα κι ετσι λίγοι κατάφεραν να ολοκληρώσουν το πολύ ενδιαφέρον σκεπτικο της ιδιότυπης εικαστικά σκηνοθετικής όμαδας. Να σημειωσουμε ότι η εξαιρετική ατοναλ μουσική είναι του Oleksandr Schetynsky
Hafez του Abolfazl Jalili 2007 Iran & Japan
«Η αλήθεια είναι ένας καθρέφτης που πέφτει από τον ουρανό και σπάει σε χιλιάδες κομμάτια.. Αν βρεις ένα , το κρατάς και βλέπεις ένα μέρος της συμπαντικής αλήθειας που απεικονίζει. Θέλει πολύ ψάξιμο, χρόνο και επιμονή, θέλει πίστη ακέραιη , να καταφέρεις να βρεις όσα περισσότερα κομμάτια μπορείς για να έχεις πιο ολοκληρωμένη εικόνα της Αλήθειας. Ετσι θα εχεις ταυτόχρονα μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του κόσμου…Κι αν στην πορεία της ζωης σου, αμαρτήσεις , βρες μια σιωπηλή παρθένα να καθαρίσει τον καθρέφτη σου ,για να καθαρίσεις από τις αμαρτωλές σου σκέψεις»
Ο Hafez είναι πιστος μαθητης και ποιητής. Εχει την αμφοβολία οδηγό του και τις σκέψεις του τροφοδότη στην ευαισθησία πλησιαζει τους αλλους. Η ταινία βασίζεται στους θρύλους που περιβάλλουν ενας από τους σπουδαιότερους Περσες ποιητές Σούφι, και τα νεανικά του χρόνια. Σε ένα περιβάλλον φανατισμενων γραφειοκρατων της πιστης, η αγνότητα του Hafez συγκρούεται με το καθεστός των μουφτήδων και φτανει στα όρια της τραγωδίας όταν ερωτευεται μόνο από την φωνή της, όταν του απαγγέλει ποιήματα, την εξωτική κόρη του αρχιμουφτη από το Θιβετ.
Ενας ερωτας που ποτε δεν κοιταχτηκε στα ματια. Μια ιστορια αγάπης που θεωρηθηκε αμαρτία και οσους καθρεφτες κι αν καθαρισουν οι σιωπηλες παρθενες δεν θα καταφερουν να την σβυσουν.
Στο Hafez του Adolfazl Jalili , το ιρανικό σινεμα μας παρουσιάζει μια σπάνιας αισθητικής, ερωτική παραβολή, για τον ανεκπλήρωτο έρωτα του όμονυμου ήρωα για μια κοπέλα από το Θιβέτ που την ερωτεύεται χωρις να την έχειδει. Εξαιρετική ατμόσφαιρα κι αναπαράσταση των δοξασιων των μυστικων μουσουλμανικων κειμένων των Σούφι, με μια ποιητική προσέγγιση όλης της περιρέουσας ατμόσφαιρας, μια θεωρία του καλού που πλησιάζει στα χριστιανικά πρότυπα της αμαρτίας.
Καθρεφτες σαν συμβολα της κάθαρσης, ειρηνική συνυπαρξη του μύθου με μια σχεδον γραφειοκρατική θρησκοληψεία κι ένα πρωταγωνιστικό ζευγάρι σπάνιας ομορφιάς και ανυπόκριτου ταλέντου ο πρωτοεμφανιζόμενος Mehdi Moradi και η Kumico Aso.
Πανω από όλα όμως το Hafez είναι η απόλυτα ρομαντική ταινία , μια ιστορία αγάπης που σπάνια γυρίζονται, λόγω της θεοκρατικής νομοθεσίας στο Ιραν και μια επιτυχημένη αναπαράσταση των οξύμορων κοινωνικων συνθηκων στο σημερινό Ιραν. Πολλοί σκληροί Ολλανδοί σκούπιζαν τα δακρυσμένα ματια τους στο τελος της προβολής. Η μουσικη συντελεί στην συναισθηματική απογείωση
Vogelfrei των Janis Kalejs,Gatis Smits,Janis Putnins και Anna Viduleja Τεσσερις σκηνοθέτες , ενας για κάθε αντρική ηλικία. Ενδιαφερον πείραμα συνσκηνοθεσίας με καλύτερο μέρος το τελευταίο. Ο άντρας παιδί ανταγωνιστικό σκηρό και αθωο στα ερωτικα καλέσματα. Ο αντας εφηβος με ανασφαλειες, φοβίες και εσωτερική απομόνωση, ο ανυπαντρος αντρας, κόκορας και οι ολέθριες συνέπειες της μαγκιάς του και τελος ο ηλικιωμένος αντρας με ολ τη σοφια της σιωπής και την ουσιαστική επικοινωνία με την φύση και το πραγματικο νόημα της ζωης. Μια πολυ καλη ταινία , αρχη σκέψεων και συζητήσεων με εξαιρετικες ερμηνείες κυρίως του Igor Suhoverhov
Rec των Jaume Balaguero & Paco Plaza με την Manuela Velasco στο ρόλο ρεπόρτερ που καταγραφωντας με κεφι και μπριο μια καθημερινή βάρδια πυροσβεστων, γίνεται μαρτυρας μιας εξωφρενικής υπόθεσης μεταδοσης ενος ιου, σε μια κεντρική πολυκατοικία, όπου οι φιλήσυχοι κάτοικοι μετατρεπονται απο θύματα σε μεταλλαγμένα ζόμπι. Γεμάτη η αίθουσα απο νεολαία πολλά γέλια και χειροκροτήματα και το τελικό μηνυμα της ταινίας που απο μονη της ειναι ενα... μεταλλαγμένο θρίλερ, ειναι οτι η μόνη που θα επιζησει τελικά, θα ειναι η τηλεπτική κάμερα.
TBS του Pieter Kuijpers
Η μέρα ξεκινά από τις 9.30 το πρωί στην αίθουσα του Doelen τη παγωμενη Jurriaanse Zaal με την Ολλανδική ταινία TBS του Pieter Kuijpers με πρωταγωνιστη τον πασίγνωστο στην Ολλανδία ηθοποιο του καμπαρε Theo Maassen, στο ρόλο ενός διαταραγμένου ανθρώπου που ζητάει προστασία κι αγάπη, σκοτώνοντας την αδελφή του αφου την κακοποιήσει πρώτα, τον πατέρα του γιατι τον είχε κακοποιήσει παλιότερα και αρκετες αθώες η ένοχες εφήβους, μέχρι να κλειστεί στη φυλακή. Η ιστορία ξεκινα από τη στιγμη της απόδρασης του, προκειμένου να βρει την μητέρα του που έχει εξαφανιστει για να καταθέσει υπέρ του, στην πορεία του απαγάγει μια 13χρονη και μαζι της ξεκινά το οδοιπορικό, πρώτα στη γιαγιά του, που καταφερνει να της αποσπάσει την μυστική διεύθυνση της μητέρας του, μετα στην μητέρα του και στην πορεία μερικούς ακόμα που φεύγοντας φροντίζει να μη χρησιμοποιηθουν από κανενα σα μάρτυρες εναντίον του.
Η σχεση με την μικρη εχει μια ατμοσφαιρα ερωτικη, στα όρια της παιδοφιλίας, μη ξεχναμε ότι η Ολλανδια είναι από τις πρωτες χωρες που εχει σχετικη νομοθεσια για αυτές τις περιπτώσεις, Προς στιγμη μια τρυφερότητα διαγραφεται στη σχέση και στον ψυχισμό του, όμως η ποραγματικη του φυση τον προδίδει.
Η ταινία εχει πυκνο σενάριο, εξαιρετικη μουσική το βασικο θεμα σχεδον συμπρωταγωνιστει, πολύ καλη χημεια των δυο πρωταγωνιστων και μια φρεσκια σκηνοθεσια.
Οι Ολλανδοι ποντάρουν στην ταινία, παντου υπάρχουν οι αφίσες κι ο πρωταγωνιστης είναι εκφραστικότατος. Ηδη παίζει στη πεντάδα για τα βραβεία κοινού.
Las Meninas των Ihor Podolchak & Dean Karr
Η συνέχεια μας οδηγεί στο Cinerama 2 όπου βλέπουμε την πρώτη ταινία από το επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβαλ.
Las Meninas των Ihor Podolchak & Dean Karr από την Ουκρανία, μια εικαστική πειραματική ταινία, για την μνήμη, την απώλεια, την επιθυμία και την ανάγκη συντηρησς της, σε ένα εξαιρετικης ποιότητας και προσοχής εργο, με ρυθμους αργούς και επαναλήψεις τόσο όσο να σε βοηθήσει να εισχωρήσεις στην ατμόσφαιρα μιας μεταλυρικής ανάμνησης της ζωγραφικής μέσα από την καθημερινότητα και την αμφισβήτηση καθιερωμένων κοινωνικων και προσωπικών αξιών. Το φαγητό, η μνήμη, η επανάληψη, η απώλεια τους και η επιθμια τους επαναληπτικά και αρτια εικαστικά. Στη διαρκεια της προβολής η αίθουσα αρχίζει να αδειάζει επικίνδυνα κι ετσι λίγοι κατάφεραν να ολοκληρώσουν το πολύ ενδιαφέρον σκεπτικο της ιδιότυπης εικαστικά σκηνοθετικής όμαδας. Να σημειωσουμε ότι η εξαιρετική ατοναλ μουσική είναι του Oleksandr Schetynsky
Hafez του Abolfazl Jalili 2007 Iran & Japan
«Η αλήθεια είναι ένας καθρέφτης που πέφτει από τον ουρανό και σπάει σε χιλιάδες κομμάτια.. Αν βρεις ένα , το κρατάς και βλέπεις ένα μέρος της συμπαντικής αλήθειας που απεικονίζει. Θέλει πολύ ψάξιμο, χρόνο και επιμονή, θέλει πίστη ακέραιη , να καταφέρεις να βρεις όσα περισσότερα κομμάτια μπορείς για να έχεις πιο ολοκληρωμένη εικόνα της Αλήθειας. Ετσι θα εχεις ταυτόχρονα μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του κόσμου…Κι αν στην πορεία της ζωης σου, αμαρτήσεις , βρες μια σιωπηλή παρθένα να καθαρίσει τον καθρέφτη σου ,για να καθαρίσεις από τις αμαρτωλές σου σκέψεις»
Ο Hafez είναι πιστος μαθητης και ποιητής. Εχει την αμφοβολία οδηγό του και τις σκέψεις του τροφοδότη στην ευαισθησία πλησιαζει τους αλλους. Η ταινία βασίζεται στους θρύλους που περιβάλλουν ενας από τους σπουδαιότερους Περσες ποιητές Σούφι, και τα νεανικά του χρόνια. Σε ένα περιβάλλον φανατισμενων γραφειοκρατων της πιστης, η αγνότητα του Hafez συγκρούεται με το καθεστός των μουφτήδων και φτανει στα όρια της τραγωδίας όταν ερωτευεται μόνο από την φωνή της, όταν του απαγγέλει ποιήματα, την εξωτική κόρη του αρχιμουφτη από το Θιβετ.
Ενας ερωτας που ποτε δεν κοιταχτηκε στα ματια. Μια ιστορια αγάπης που θεωρηθηκε αμαρτία και οσους καθρεφτες κι αν καθαρισουν οι σιωπηλες παρθενες δεν θα καταφερουν να την σβυσουν.
Στο Hafez του Adolfazl Jalili , το ιρανικό σινεμα μας παρουσιάζει μια σπάνιας αισθητικής, ερωτική παραβολή, για τον ανεκπλήρωτο έρωτα του όμονυμου ήρωα για μια κοπέλα από το Θιβέτ που την ερωτεύεται χωρις να την έχειδει. Εξαιρετική ατμόσφαιρα κι αναπαράσταση των δοξασιων των μυστικων μουσουλμανικων κειμένων των Σούφι, με μια ποιητική προσέγγιση όλης της περιρέουσας ατμόσφαιρας, μια θεωρία του καλού που πλησιάζει στα χριστιανικά πρότυπα της αμαρτίας.
Καθρεφτες σαν συμβολα της κάθαρσης, ειρηνική συνυπαρξη του μύθου με μια σχεδον γραφειοκρατική θρησκοληψεία κι ένα πρωταγωνιστικό ζευγάρι σπάνιας ομορφιάς και ανυπόκριτου ταλέντου ο πρωτοεμφανιζόμενος Mehdi Moradi και η Kumico Aso.
Πανω από όλα όμως το Hafez είναι η απόλυτα ρομαντική ταινία , μια ιστορία αγάπης που σπάνια γυρίζονται, λόγω της θεοκρατικής νομοθεσίας στο Ιραν και μια επιτυχημένη αναπαράσταση των οξύμορων κοινωνικων συνθηκων στο σημερινό Ιραν. Πολλοί σκληροί Ολλανδοί σκούπιζαν τα δακρυσμένα ματια τους στο τελος της προβολής. Η μουσικη συντελεί στην συναισθηματική απογείωση
Vogelfrei των Janis Kalejs,Gatis Smits,Janis Putnins και Anna Viduleja Τεσσερις σκηνοθέτες , ενας για κάθε αντρική ηλικία. Ενδιαφερον πείραμα συνσκηνοθεσίας με καλύτερο μέρος το τελευταίο. Ο άντρας παιδί ανταγωνιστικό σκηρό και αθωο στα ερωτικα καλέσματα. Ο αντας εφηβος με ανασφαλειες, φοβίες και εσωτερική απομόνωση, ο ανυπαντρος αντρας, κόκορας και οι ολέθριες συνέπειες της μαγκιάς του και τελος ο ηλικιωμένος αντρας με ολ τη σοφια της σιωπής και την ουσιαστική επικοινωνία με την φύση και το πραγματικο νόημα της ζωης. Μια πολυ καλη ταινία , αρχη σκέψεων και συζητήσεων με εξαιρετικες ερμηνείες κυρίως του Igor Suhoverhov
Rec των Jaume Balaguero & Paco Plaza με την Manuela Velasco στο ρόλο ρεπόρτερ που καταγραφωντας με κεφι και μπριο μια καθημερινή βάρδια πυροσβεστων, γίνεται μαρτυρας μιας εξωφρενικής υπόθεσης μεταδοσης ενος ιου, σε μια κεντρική πολυκατοικία, όπου οι φιλήσυχοι κάτοικοι μετατρεπονται απο θύματα σε μεταλλαγμένα ζόμπι. Γεμάτη η αίθουσα απο νεολαία πολλά γέλια και χειροκροτήματα και το τελικό μηνυμα της ταινίας που απο μονη της ειναι ενα... μεταλλαγμένο θρίλερ, ειναι οτι η μόνη που θα επιζησει τελικά, θα ειναι η τηλεπτική κάμερα.
Γι αυτο :
"Rec Pablo!Rec!"
1 σχόλιο:
Οι μεταλλάξεις τις περισσότερες φορές είναι βλαβερές, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις αποτελούν το υλικό της Εξέλιξης. Νομίζω το Rec αφορά τη δεύτερη περίπτωση. Όπως και να 'χει μόνο ο χρόνος θα δείξει. Εγώ δε βρήκα σε καμία στιγμή την ταινία αστεία, παρόλο που θεωρώ πως αναγνωρίζω το καλό χιούμορ. Ίσως η νεολαία του Ρόττερνταμ μόλις είχε γυρίσει από το κοντινό Άμστερνταμ και έβρισκε τα πάντα αστεία!
Δημοσίευση σχολίου