Παρασκευή 25 Ιανουαρίου
Απο νωρίς το πρωι η κεντρικη αίθουσα του Doelen (κατι σαν την αποθηκη Γ του ΟΛΘ στο δικο μας φεστιβαλ )γεμιζει με ολες τις φυλές. Αλλοι δινουν τα ραντευου τους, αλλοι τρεχουν να πιασουν θεση στην ουρα για εισητηρια κι αλλοι πινουν το πρωτο καφεδακι της ημερας (μονο με 1,80Ε)
Η μέρα μας ξεκινα με ταινίες κι ενα ελαφρο αγχος να προλαβουμε τις προβολες ,γιατι η μια αιθουσα απο την αλλη εχει αρκετο περπάτημα.
Ξεκινάμε λοιπόν.
Ai no yokan (ΤΗΕ REBIRTH) Του Masahiro Kobayashi
Από τις ελάχιστες ταινίες που μπορώ να θυμηθώ όπου τα αργά πλάνα, η σιωπή, η έλλειψη μουσικής είναι τόσο αυτονόητες και δημιουργούν την απαραίτητη ένταση για να νιώσω σαν θεατής το κενό στη ζωή των δυο αντιφατικών ηρώων. Δυο χαρακτήρες . Ένας Άντρας. Μια γυναίκα. Ζουν μετά από τα παιδιά τους. Η κόρη του άντρα έχει δολοφονηθεί από τον γιο της γυναίκας.
Αυτό το κενό ζωης που βιώνουν οι δυο αυτοί δυστυχισμένοι άνθρωποι θα καταφέρει να γεμίσει με μια οποιαδήποτε επικοινωνία?
Η κρύα συμπεριφορά σε έναν κρύο κόσμο δεν σημαίνει ότι μια ταινία για την ψυχρότητα πρέπει επίσης να είναι κρύα.
Αντίθετα αυτή η σπαρακτική σιωπή είναι η βάση να γεμίσει με κάποιο νόημα η ζωή τους. Να γλυκάνει να αρχίσει ένας ψυθιρος. Ένας ψυθιρος ζωης.
Βραβευμένη στο τελευταίο φεστιβάλ του Λοκάρνο η ταινία μας θύμισε στη φόρμα το Mogari no mori χωρις όμως να εχει την ιδια σκηνοθετική βιρτουοζιτέ και πως θα μπορούσε να ήταν η Διόρθωση του Θάνου Αναστόπουλου, αν δεν ήταν τόσο επιφανειακή και πρόχειρη..
The Last Lear του Rituparno Ghosh Ινδία 2008
Με τους superstars του Bollywood,
Amitabh Bachchan,
Preity Zinta,
Arjun Rampal,
Shefali Shah,
Divya Dutta,
Jisshu Sengupta
σε μια ταινία που καταπιάνεται με την εικόνα του star, πράγμα εντελώς πρότυπο αν είστε λάτρης του Bollywood. Ο ηρωας παλιός καλός ηθοποιός του Θεάτρου, σαν άλλος σαιξπηρικός ήρωας προσπαθεί να αποδείξει την παλιά του φήμη, σε άτομα που αδιαφορούν η δεν γνωρίζουν καν αυτά που αυτός θεωρεί σημαντικά. Για Bollywood η ταινία είναι ταινία τέχνης, για τους υπόλοιπους απλά αδιάφορη αν όχι αστεία και βαρετή.
Και τελειώνουμε με την ταινία έκπληξη της ημέρας
MA SALAMA JAMIL ( Go with peace Jamil) του Omar Shargawi Denmark 2008
Ο Τζαμίλ είναι ένας νέος άντρας στη μέση ενός κύκλου μιας οικογενειακής βεντέτας , με πολύ πόνο, βία και θάνατο , που με απροθυμία συνεχίζει. Ένας ήρωας αραβικής καταγωγής , μένει με την γυναίκα του και τον γιο του στη Δανία, αλλά οι παραδόσεις, η ιστορία κι ο πολιτισμός της καταγωγής του τον έχουν εμποτίσει, σαν πρόσωπο μιας αρχαϊκής τραγωδίας. Αυτός είναι ο συνεχιστής ,σύμφωνα με τους άγραφους κανόνες της βεντέτας είναι όμως κι ένας σύγχρονος άντρας που ζει στη Δύση και θέλει να μεγαλώσει το γιο του με ασφάλεια. Όσοι πιστεύουν πως το να είσαι Άραβας σημαίνει μια κινητή ανθρώπινη βόμβα, θα δυσκολευτούν να κατανοήσουν την ανθρώπινη πλευρά του ηρωα, που ο σκηνοθέτης με τεχνική συνεχών γκρο πλαν μας αποκαλύπτει σιγά σιγά αυξάνοντας με τα δραματουργικά γεγονότα και τον κόκκο της φωτογραφίας, για να καταλήξει στη πιο σπαρακτική σκηνή της ταινίας να μας κόψει και τον ήχο, έτσι ώστε με τον πιο απλό σχεδόν ελλειπτικό τρόπο να νιώσουμε τον άφατο πόνο του Τζαμιλ μπροστά στη Νέμεσι που θα τον αλλάξει για πάντα.
Ένα διαμάντι κινηματογράφησης και σεναριακης εξέλιξης με την σφραγίδα της εταιρίας παραγωγής του Λαρς φον Τρίερ. Δεν θα ήταν έκπληξη να κέρδιζε το φετινό Τίγρη στο Ρότερνταμ.
Καληνύχτα Τζαμίλ, αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει ποτέ...
Απο νωρίς το πρωι η κεντρικη αίθουσα του Doelen (κατι σαν την αποθηκη Γ του ΟΛΘ στο δικο μας φεστιβαλ )γεμιζει με ολες τις φυλές. Αλλοι δινουν τα ραντευου τους, αλλοι τρεχουν να πιασουν θεση στην ουρα για εισητηρια κι αλλοι πινουν το πρωτο καφεδακι της ημερας (μονο με 1,80Ε)
Η μέρα μας ξεκινα με ταινίες κι ενα ελαφρο αγχος να προλαβουμε τις προβολες ,γιατι η μια αιθουσα απο την αλλη εχει αρκετο περπάτημα.
Ξεκινάμε λοιπόν.
Ai no yokan (ΤΗΕ REBIRTH) Του Masahiro Kobayashi
Από τις ελάχιστες ταινίες που μπορώ να θυμηθώ όπου τα αργά πλάνα, η σιωπή, η έλλειψη μουσικής είναι τόσο αυτονόητες και δημιουργούν την απαραίτητη ένταση για να νιώσω σαν θεατής το κενό στη ζωή των δυο αντιφατικών ηρώων. Δυο χαρακτήρες . Ένας Άντρας. Μια γυναίκα. Ζουν μετά από τα παιδιά τους. Η κόρη του άντρα έχει δολοφονηθεί από τον γιο της γυναίκας.
Αυτό το κενό ζωης που βιώνουν οι δυο αυτοί δυστυχισμένοι άνθρωποι θα καταφέρει να γεμίσει με μια οποιαδήποτε επικοινωνία?
Η κρύα συμπεριφορά σε έναν κρύο κόσμο δεν σημαίνει ότι μια ταινία για την ψυχρότητα πρέπει επίσης να είναι κρύα.
Αντίθετα αυτή η σπαρακτική σιωπή είναι η βάση να γεμίσει με κάποιο νόημα η ζωή τους. Να γλυκάνει να αρχίσει ένας ψυθιρος. Ένας ψυθιρος ζωης.
Βραβευμένη στο τελευταίο φεστιβάλ του Λοκάρνο η ταινία μας θύμισε στη φόρμα το Mogari no mori χωρις όμως να εχει την ιδια σκηνοθετική βιρτουοζιτέ και πως θα μπορούσε να ήταν η Διόρθωση του Θάνου Αναστόπουλου, αν δεν ήταν τόσο επιφανειακή και πρόχειρη..
The Last Lear του Rituparno Ghosh Ινδία 2008
Με τους superstars του Bollywood,
Amitabh Bachchan,
Preity Zinta,
Arjun Rampal,
Shefali Shah,
Divya Dutta,
Jisshu Sengupta
σε μια ταινία που καταπιάνεται με την εικόνα του star, πράγμα εντελώς πρότυπο αν είστε λάτρης του Bollywood. Ο ηρωας παλιός καλός ηθοποιός του Θεάτρου, σαν άλλος σαιξπηρικός ήρωας προσπαθεί να αποδείξει την παλιά του φήμη, σε άτομα που αδιαφορούν η δεν γνωρίζουν καν αυτά που αυτός θεωρεί σημαντικά. Για Bollywood η ταινία είναι ταινία τέχνης, για τους υπόλοιπους απλά αδιάφορη αν όχι αστεία και βαρετή.
Και τελειώνουμε με την ταινία έκπληξη της ημέρας
MA SALAMA JAMIL ( Go with peace Jamil) του Omar Shargawi Denmark 2008
Ο Τζαμίλ είναι ένας νέος άντρας στη μέση ενός κύκλου μιας οικογενειακής βεντέτας , με πολύ πόνο, βία και θάνατο , που με απροθυμία συνεχίζει. Ένας ήρωας αραβικής καταγωγής , μένει με την γυναίκα του και τον γιο του στη Δανία, αλλά οι παραδόσεις, η ιστορία κι ο πολιτισμός της καταγωγής του τον έχουν εμποτίσει, σαν πρόσωπο μιας αρχαϊκής τραγωδίας. Αυτός είναι ο συνεχιστής ,σύμφωνα με τους άγραφους κανόνες της βεντέτας είναι όμως κι ένας σύγχρονος άντρας που ζει στη Δύση και θέλει να μεγαλώσει το γιο του με ασφάλεια. Όσοι πιστεύουν πως το να είσαι Άραβας σημαίνει μια κινητή ανθρώπινη βόμβα, θα δυσκολευτούν να κατανοήσουν την ανθρώπινη πλευρά του ηρωα, που ο σκηνοθέτης με τεχνική συνεχών γκρο πλαν μας αποκαλύπτει σιγά σιγά αυξάνοντας με τα δραματουργικά γεγονότα και τον κόκκο της φωτογραφίας, για να καταλήξει στη πιο σπαρακτική σκηνή της ταινίας να μας κόψει και τον ήχο, έτσι ώστε με τον πιο απλό σχεδόν ελλειπτικό τρόπο να νιώσουμε τον άφατο πόνο του Τζαμιλ μπροστά στη Νέμεσι που θα τον αλλάξει για πάντα.
Ένα διαμάντι κινηματογράφησης και σεναριακης εξέλιξης με την σφραγίδα της εταιρίας παραγωγής του Λαρς φον Τρίερ. Δεν θα ήταν έκπληξη να κέρδιζε το φετινό Τίγρη στο Ρότερνταμ.
Καληνύχτα Τζαμίλ, αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου