37 International Film Festival Rotterdam

Κυριακή 27 Ιανουαρίου

Médée miracle (Medea Miracle) του Tonino De Bernardi Γαλλία-Ιταλία 2007


Η Ιζαμπέλ Υπέρ σε έναν ρόλο κομμένο στα μέτρα της, μια σύγχρονη Μήδεια, ξένη, ερωτευμένη γυναίκα, με δυο παιδιά, στους δρόμους του Παρισιού , προσπαθεί να ξεπεράσει τη προδοσία του Ιάσωνα, τραγουδά κάθε βράδυ το Crazy Love του Νικ Κέηβ στο καμπαρέ που δουλεύει…
Ο σκηνοθέτης γνωστός για το πειραματικό του παρελθόν, αναδομεί τον αρχικό μύθο της Μήδειας, κρατώντας αυτά τα στοιχεία που έχουν αμεσh συνάφεια με την εποχή μας και τον μύθο που επιθυμεί να κατασκευάσει για να σχολιάσει την απώλεια και την προδοσία…
Εξαιρετική η Υπέρ, μια γυναίκα που το βλέμμα της μόνο καταβροχθίζει δεκάδες σελίδες σεναρίου, δίνοντας νόημα και βάθος σε κάθε σκηνή.
Η ταινία σε κερδίζει με την επανάληψη της καθημερινότητας και την υπόγεια
λάβα που περιέχει και που κάθε βαθιά ερωτευμένη και προδομένη γυναίκα μπορεί να αντιληφθεί.

Crazy love is all around me
Love goes crazy given time
But I know somehow you‘ll find me
Love is crazy love is blind
(Στίχοι: Marianne Faithfull)



Tale 52 (Ιστορία 52) του Αλέξη Αλεξίου Ελλάδα 2008

Ποιον ακριβώς αριθμό έχει το τέλος μιας ιστορίας?
Και γιατί πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν θάνατο, το τέλος της?
Κι ο θάνατος είναι μια ιστορία δική σου η μια ιστορία που διηγείσαι?
Ζεις από την περιγραφή σαν βαμπίρ η η περιγραφή σε οδηγεί στην εξήγηση της ζωής?
Για την ταινία έχουμε γράψει παλιότερα, αυτή τη φορά όμως με σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι ο Αλέξης Αλεξίου, έχει κάνει μια μεγάλη ταινία που τοποθετεί επιτέλους, αυτό που λέμε Ελληνικό Σινεμά, στο σωστό ύψος της σύγχρονης παγκόσμιας θεματικής. Γιατί πέρα από το όποιο σεναριακό ,πρώτο επίπεδο, δημιουργεί με εξαιρετική δεξιοτεχνία, τις προϋποθέσεις για να αντιληφθείς το περιβάλλον της με μάτια απόλυτης αθωότητας και επαναλαμβανόμενης εξάρτησης από την εικόνα που διαρκώς επανεπεξεργαζεται σαν υπερεαλιστικό ποιητικό μοτίβο, με τρόπους πρωτόγνωρους και ιδιαίτερα παραπλανητικούς.
Η «ιστορία 52» είναι ΚΑΙ μια βαθιά ερωτική ιστορία, έτσι όπως μπορεί να την αντιληφθεί ένας δανδής του στυλ και της ηλεκτρονικής επικοινωνίας, μια καταγραφή της ψυχωτικής κανονικότητας που όλοι μας προσπαθούμε να εντάξουμε αλλά λίγοι έχουμε την αντοχή συνεχώς να αποδομούμε και να ανακατασκευάζουμε.
Ενας συναισθηματικός πειραματισμός μιας μοναξιάς που απωθούμε σαν περιττό πονοκέφαλο.
Πρέπει να σκοτώσεις αυτό που επιθυμείς, όπως κάθε άντρας, για να το ονοματίσεις μετά . (Το λέει κι ο Οσκαρ Ουάιλντ. ) Η δήλωση της αγάπης στις μέρες μας, θέλει πολύ σιωπή, αίμα, ερμητική αυτοσυγκέντρωση και ανακάλυψη της αρχικής μας δομής.

Ελπίζουμε να είναι αφορμή για μια παγκόσμια αναγνώριση του δημιουργού.