Seven Film Gallery

61ο Φεστιβάλ των Καννών

Παρασκευή 16 Μαΐου

Στα λίγα χρόνια που έρχομαι στο φεστιβάλ, σήμερα είναι η πρώτη φορά που τις πετυχαίνω εντελώς… βροχερές! Ευτυχώς, η Σίσσυ προνόησε και πήρα μαζί μου και τις μπότες. Εντάξει, χρειάστηκε να αγοράσω μια ομπρέλα – ντεφ’ να γίνει…

Πρώτη πρωινή προβολή, το «Chaser» του πρωτοεμφανιζόμενου σε μεγάλου μήκους Κορεάτη, Να Χονγκ-τζιν (Εκτός συναγωνισμού – μεταμεσονύχτιες προβολές). Ο Τζανγκ-χο είναι πρώην αστυνομικός που «τα έπαιρνε» (όπως όλοι οι συνάδελφοί του). Φεύγοντας από την αστυνομία, έγινε… νταβατζής! Χρωστάει λεφτά αλλά του… εξαφανίζονται και κοπέλες, χωρίς να ξεπληρώσουν το χρέος τους. Όταν, όμως, η τελευταία κοπέλα που στέλνει σε πελάτη, εξαφανίζεται επίσης, καταλαβαίνει ότι όλες, πριν εξαφανιστούν, δέχτηκαν κλήση από τον συγκεκριμένο. Αρχικά, θεωρεί ότι ο τύπος παίρνει τις κοπέλες του και τις πουλάει. Η αλήθεια είναι πολύ πιο φρικιαστική. Εντωμεταξύ, στο ίδιο χρονικό διάστημα, ένας άνθρωπος που θέλει να διαμαρτυρηθεί, καθώς δεν έχει νερό, ρίχνει τα… περιττώματά του στο πρόσωπο του δημάρχου της Σεούλ, κάνοντας την κατάσταση για την αστυνομία (που δεν μπόρεσε να σταματήσει το γεγονός) ιδιαίτερα ασφυκτική… Είναι τρομεροί αυτοί οι Κορεάτες! Παίρνουν το σενάριο για μια ταινία που τα τσακάλια του Χόλιγουντ θα έκαναν «κρα» για να αποκτήσουν, και το μπολιάζουν με σπουδαίες νύξεις, εντείνοντας το ανθρώπινο στοιχείο! Το ίδιο σενάριο αν γυριζόταν στο Χόλιγουντ ίσως να είχε περισσότερη «δράση», θα χανόταν, όμως, κάτω από τον επαγγελματισμό των εκεί σκηνοθετών. Το παλικάρι εδώ γυρίζει μια κανονική αστυνομική ταινία. Ξέρει, όμως, να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή αλλά και να του ρίξει cookies εξόχως λατρεμένα. Ουσιαστικά, παρακολουθούμε το ξύπνημα της ανθρωπιάς ενός ανθρώπου που την είχε χάσει προ πολλού. Το ότι γνωρίζουμε τον δολοφόνο από νωρίς, καθώς και η όλη χειραγώγηση που κάνει στην αστυνομία, θυμίζει το «Seven». Ο σκηνοθέτης, όμως, βάζει και χιούμορ (το με τι μελανά χρώματα περιγράφει τους κορεάτες αστυνομικούς, δεν περιγράφεται), κάνει πολιτικές αιχμές και ξέρει να κερδίσει και τη συγκίνηση από το θεατή – κυρίως με το κοριτσάκι που η μητέρα του φαίνεται να είναι το τελευταίο θύμα του παρανοϊκού δολοφόνου. Η ταινία παίζει με τα κλισέ αλλά τα ξεπερνάει. Λίγο να «μάζευε» το φιλμ ο σκηνοθέτης και αν δεν άφηνε να του ξεφύγει χρονικά (αλλά και σε υπερβολή) η τελευταία μονομαχία του «καλού» με τον «κακό», θα μιλούσαμε για ακόμα ένα κορεάτικο φιλμ που συνδυάζει εμπορικότητα με καλλιτεχνικά στοιχεία. Ότι το καλύτερο δηλαδή!

Δεύτερη προβολή της ημέρας αποτέλεσε το «Soi cowboy» του Τόμας Κλέι (Ένα κάποιο βλέμμα). Στην Ταϊλάνδη, ένας πολύ… υπέρβαρος Δανός που φαίνεται να βγάζει χρήματα από τον κινηματογράφο, ζει με μια λεπτεπίλεπτη πιτσιρίκα στην Μπανγκόκ, την οποία έχει αφήσει και έγκυο. Γνωρίστηκαν στο κακόφημο μπαρ «Soi Cowboy» και κόλλησαν. Ο Δανός την ερωτεύτηκε, εκείνη τον χρησιμοποίησε ως εισιτήριο για μια καλύτερη ζωή. Δεν επικοινωνούν μεταξύ τους κι εκείνης δεν της αρέσει καθόλου να κάνουν μαζί σεξ, κάτι που εκείνος ζητά συνεχώς. Εντωμεταξύ, μαφιόζοι ζητάνε από έναν τύπο που δουλεύει σε ριζοχώραφα, να τους παραδώσει το κεφάλι του αδελφού του… Ο Τόμας Κλέι μετά την πρώτη του ταινία «Η μεγάλη έκσταση του Ρόμπερτ Καρμάικλ» επιστρέφει με ένα αλλοπρόσαλλο φιλμ. Στα 3/4 της η ταινία είναι ασπρόμαυρη, με ελάχιστους διαλόγους: φαίνεται πως ο Κλέι μιμείται το σινεμά του Τσάι Μινγκ Λιάνγκ. Όμως, το μιμείται βασανιστικά: πχ επί 5 λεπτά βλέπουμε τον Δανό να κάνει ντουζ και σε πρώτο πλάνο την νεαρή Ταϊλανδή να τρώει πρωινό, ρύζι με ψάρι! Γενικώς, ο Κλέι παίζει με την υπομονή των θεατών, ενώ το δεύτερο μέρος, το έγχρωμο, δεν κολλάει καθόλου με την υπόλοιπη ταινία. Κάποιες εξυπνάδες, ότι πχ ο Δανός (τον υποδύεται ο πολύ χοντρός Δανός ηθοποιός Νίκολας Μπρο) πηγαίνει να βρει παράνομα dvd από ταινίες όπως το «Inland Empire» ή τη «Μεγάλη έκσταση του Ρόμπερτ Καρμάικλ» και παίρνει τελικά το «This is England» και τη «Βασίλισσα» ή ότι μιλάει για το φεστιβάλ Καννών και για συμφωνίες με τους Γουάινστάιν, αποτελεί στάχτη στα μάτια. Κρίμα, καθώς στο διαμέρισμά τους διαθέτουν τον ίδιο φούρνο μικροκυμάτων (έναν LG) που έχω κι εγώ στο δικό μου, ενώ και ο τρόπος που γράφει ο «ήρωας» στο κομπιούτερ του είναι αυτός ακριβώς που γράφω κι εγώ στο δικό μου. Βασανιστική ταινία – δεν αποκλείεται, όμως, να χτυπήσει βραβείο!!!

Επόμενη ταινία, μια έκπληξη: το «Rumba» από το Βέλγιο των Ντομινίκ Αμπέλ, Φιόνα Γκόρντον και Μπρουνό Ρομί (Εβδομάδα της Κριτικής). Ο Ντομ και η Φιόνα είναι ζευγάρι καθηγητών σε ένα σχολείο, κάπου στην επαρχία του Βελγίου. Εκείνος είναι καθηγητής φυσικής αγωγής, εκείνη αγγλικών. Είναι ένα αγαπημένο ζευγάρι που πέρα όλων των άλλων, τους ενώνει η αγάπη τους για το χορό και ιδίως τη ρούμπα. Κερδίζουν σε διαγωνισμούς και είναι ευτυχισμένοι. Όμως, προκειμένου να αποφύγουν έναν τύπο που θέλει να αυτοκτονήσει, ντελαπάρουν το αυτοκίνητό τους. Αποτέλεσμα: ο Ντομ παθαίνει αμνησία και η Φιόνα χάνει το ένα της πόδι. Θα καταφέρουν να ξεπεράσουν τη δυστυχία τους; Οι κωμωδίες είναι σπάνιες στις Κάννες κι όποτε προκύπτει μια τέτοια, το διασκεδάζουμε τα μάλα. Στο μόλις 77 λεπτών τούτο φιλμ, ο Ζακ Τατί θα έβγαζε το καπέλο του. Χιούμορ σωματικό, χιούμορ παράλογο, χιούμορ ευφραντικό, με λίγα λόγια, πολύ μουσική και έξυπνα τρυκ. Μια εξαιρετική ταινία, εντελώς «έξω καρδιά», που έκανε όλη την αίθουσα να γελάσει. Από μια σειρά κορυφαίων σκηνών, επιλέγουμε εκείνη όπου η Φιόνα, βάζοντας το ξύλινο πόδι της σε αυτοσχέδια φωτιά μια ρομαντική νύχτα, καταλήγει να κάψει όλο της το σπίτι, με την... αρωγή, βεβαίως, του Ντομ…

Τελευταία προβολή της ημέρας: «Vicky Cristina Barcelona» του Γούντι Άλεν (Εκτός συναγωνισμού). Δυο αμερικανίδες, η Βίκυ και η Χριστίνα, εντελώς αντίθετες ως χαρακτήρες κι όχι μόνο (η Βίκυ είναι μελαχρινή, ρεαλίστρια και συγκρατημένη, η Χριστίνα είναι ξανθιά, ρομαντική και ονειροπαρμένη), πηγαίνουν μαζί στη Βαρκελώνη. Εκεί, θα γνωρίσουν έναν Ισπανό ζωγράφο που θα τις πλησιάσει και θα τις ζητήσει να περάσουν ένα σαββατοκύριακο μαζί στο Οβιέδο και να κάνουν σεξ! Με τα πολλά, οι κοπέλες δέχονται – το πρώτο σκέλος της πρότασης. Η Βίκυ δεν θέλει (είναι να παντρευτεί κιόλα προσεχώς), η Χριστίνα πετάει τη σκούφια της! Εντέλει, πηγαίνουν με ένα μικρό αεροπλάνο που οδηγεί εκείνος! Ο ζωγράφος φλερτάρει και με τις δύο, εκείνη που ανταποκρίνεται, όμως, είναι μόνον η Χριστίνα. Όταν την κρίσιμη σκηνή αρρωσταίνει, ο Χουάν Αντόνιο (ο ζωγράφος) βγαίνει με τη Βίκυ. Εκείνη, θα χαλαρώσει και εντέλει θα κοιμηθεί μαζί του! Ο κόσμος της ανατρέπεται. Πίσω στη Βαρκελώνη, ο Χουάν Αντόνιο βγαίνει με την Χριστίνα και γίνονται ζευγάρι. Κάποια στιγμή, μπαίνει στη ζωή τους ο πρώην μεγάλος έρωτας του Χουάν Αντόνιο, η Μαρία Έλενα και κάνουν… τρίο! Όταν η Βίκυ και η Χριστίνα ετοιμαστούν να γυρίσουν πίσω στις ΗΠΑ, τίποτε δεν θα έχει μείνει το ίδιο… Σε περίεργη φάση πετυχαίνουμε πια τον Γούντι Άλεν. Η ταινία του δεν έχει καμία σχέση με τις κωμωδίες στις οποίες τον συνηθίσαμε. Δεν έχει σχέση, όμως, ούτε με το σπουδαίο «Match point» με το οποία αναγεννήθηκε η καριέρα του. Ένα γαϊτανάκι χαρακτήρων, με προβληματισμούς πάνω στην έννοια του έρωτα: αυτό είναι όλο. Με μπόλικη... τουριστική διάθεση, ο Άλεν δείχνει την Μπαρτσελόνα σε όλο της το μεγαλείο, αναφέρεται στον σπουδαίο Γκαουντί και τον Μιρό, μιλάει για τέχνη κτλ. Όμως, με το πέρας της ταινίας νιώθεις απλά πως κάποιος σου διηγήθηκε μια ιστορία που είχε ενδιαφέρον, αλλά δεν... τρελάθηκες κιόλα μαζί της. Ο Μπαρδέμ νιώθει άνετα μέσα σε όλο το κοριτσομάνι, οι Πενέλοπε Κρουζ και Σκάρλετ Τζοχάνσον είναι πανέμορφες (μάλιστα, ανταλλάσουν κι ένα παθιασμένο φιλί μεταξύ τους – σκάνδαλο για τον Άλεν που δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια), η πραγματική αποκάλυψη της ταινίας, όμως, ερμηνευτικά, είναι η Ρεμπέκα Χαλ, πρωταγωνίστρια σε ταινίες όπως «Ο πρωτάρης της χρονιάς» και «The Prestige». Ενδιαφέρουσα ταινία αλλά λίγη...

Αυτά και για σήμερα. Αύριο πάλι...

Over and out…

Θόδωρος Γιαχουστίδης