61ο Φεστιβάλ των Καννών
Κι ενώ αρχικά είδαμε τρεις ταινίες με φυλακές, το κόλπο άλλαξε. Πλέον, οι ταινίες που υπερισχύουν είναι αυτές από το… Βέλγιο! Μετά λοιπόν από τα «Moscow, Belgium» και «Rumba», η επόμενη βελγική ταινία που είδαμε ήταν το «Eldorado» του Μπουλί Λανέρς (Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών), ο οποίος πρωταγωνιστούσε κιόλας! Ο Ιβάν είναι ένας ντίλερ κλασικών αμερικάνικων αμαξιών. Μια νύχτα, επιστρέφοντας σπίτι του, διαπιστώνει ότι έχει υποστεί διάρρηξη. Ο διαρρήκτης είναι ένας κακομοίρης νεαρός. Εξομολογείται στον Ιβάν πως απλά ήθελε να πάρει χρήματα για να αγοράσει εισιτήριο και να γυρίσει στο σπίτι των γονέων του, ο Ιβάν, όμως, καταλαβαίνει πέρα από αυτό πως ο νεαρός είναι και τζάνκι – έστω, που προσπαθεί να το «κόψει». Θα προθυμοποιηθεί να τον πάρει μαζί του με την Σεβρολέ του και να τον πάει στους γονείς του. Οι δυο άντρες θα αναπτύξουν μια φιλική σχέση – ο νεαρός θυμίζει στον Ιβάν τον μικρό αδελφό του που πέθανε από overdose. Ένα… ουρανοκατέβατο σκυλί, όμως, θα οδηγήσει την κατάσταση στην φυσιολογική ροή της… Χίλιες φορές τέτοιες, «μικρές» ταινίες που δεν κλείνονται ερμητικά στον εαυτό τους, αφήνοντας και τον θεατή να τις «δει», παρά μεγαλόστομες παπαριές τύπου «Serbis» με και καλά δεύτερα και τρίτα επίπεδα (σας μιλήσαμε χτες για την ταινία – το τσοντάδικο συμβολίζει τις Φιλιππίνες και το όνομα στην επιγραφή του είναι «Family» - και ναι, το φιλμ καίγεται στο τέλος…). Τούτη η ταινία εστιάζει στους ανθρώπους, σε κάνει να γελάσεις, να σκεφτείς, να αισθανθείς. Δεν διδάσκει, παραθέτει. Η σκηνή με τον γυμνιστή οδηγό τροχόσπιτου που συστήνεται ως «Αλέν Ντελόν» σε κάνει να σκάσεις στα γέλια – η επίσκεψη του νεαρού στο σπίτι των γονιών του όπου συγκρούεται με τον πατέρα του, κάνοντας τη μητέρα του να δακρύσει, είναι ανατριχιαστικά συγκινητική. Πέρα όλων των άλλων, φαίνεται πως το Βέλγιο έχει μια ακμάζουσα κινηματογραφία, εν αντιθέσει με τη χώρα μας (ίδιο πληθυσμό έχουμε περίπου) όπου τα πράγματα είναι ότι να ‘ναι κινηματογραφικά. Καλά ξεκινήσαμε σήμερα…
Επόμενη ταινία κανονικά θα ήταν ο καινούργιος Ιντιάνα Τζόουνς. Φευ! Η προβολή ήταν να ξεκινήσει στις 13.00 τοπική ώρα και από τις 12.15 η μεγάλη αίθουσα Λιμιέρ είχε γεμίσει. Για να δούμε, θα έχουμε αύριο στην επαναληπτική προβολή μεγαλύτερη τύχη; Πάντως, όλοι τους είναι εδώ! Και ο Σπίλμπεργκ και ο Λούκας και ο Χάρισον Φορντ και ο Σάια ΛεΜπέφ και η Κέιτ Μπλάνσετ... Ο χαμός...
Έτσι, 2η προβολή της ημέρας προέκυψε να είναι το «Afterschool» του Αντόνιο Κάμπος (Ένα κάποιο βλέμμα). Μια ομάδα μαθητών πηγαίνουν σε ένα σχολείο πλουσίων – εσώκλειστοι. Ανάμεσά τους και ο Ρόμπερτ, ένας πιτσιρικάς που έχει συνηθίσει το βλέμμα του σε βιντεάκια από το YouTube και αλλαχού. Βιντεάκια ερασιτεχνικά και αυτοσχέδια που μπορούν να είναι αστεία, δείχνοντας μωρά και ζωάκια, αλλά και σκληρά, όπως η σκηνή του απαγχονισμού του Σαντάμ (το βλέπουμε στην οθόνη αυτό). Εθισμένος στο πορνό του ίντερνετ και μάλλον δυσλειτουργικός, βρίσκει την... γιατρειά του όταν – αναγκασμένος να πάρει μέρος σε δραστηριότητες εκτός των κανονικών μαθημάτων – αναλαμβάνει να καταγράφει με μια κάμερα διάφορα στο σχολείο. Μια μέρα, χωρίς να το θέλει, να καταγράψει το θάνατο δύο δημοφιλών δίδυμων αδελφών από νοθευμένα με ποντικοφάρμακα ναρκωτικά. Είναι απλός θεατής ή συμμετέχει με τον τρόπο του σε όλο αυτό το γίγνεσθαι; Ο Αμερικάνος σκηνοθέτης κάνει μια πολύ τολμηρή ταινία, δανειζόμενος στοιχεία από διάφορους μεγάλους σκηνοθέτες. Κατά βάση, στο μυαλό έρχεται ο Χάνεκε και η ταινία του «Το βίντεο του Μπένι». Υπάρχει μια κλινική αποτύπωση μιας γενιάς εθισμένης στην εικόνα που δεν έχει κανένα πρόβλημα να καταγράφει τα πάντα – από ένα φλερτ μέχρι το ξυλοφόρτωμα δύο μαθητών – και δεν έχει κανέναν ηθικό ενδοιασμό, ούτε να καταγράφει αλλά ούτε να συμμετέχει. Τα πάντα γίνονται θέαμα για μια κρυμμένη κάμερα και όλοι είναι ήρωες ταινίας, άρα, ότι κάνουν δεν τους αφορά, δεν τους αγγίζει. Φορμαλιστικά, ο σκηνοθέτης πειραματίζεται: δείχνει εικόνες από κινητό τηλέφωνο, αφήνει το φόντο σχεδόν πάντα θαμπό, ενώ πολλές φορές καδράρει μισά κεφάλια, μισά σώματα εκτός πλάνου... Εξαιρετική ως σύλληψη, δύσκολη ως προϊόν προς κατανάλωση, η ταινία θα έχει φανατικούς οπαδούς αλλά και αγριεμένους εχθρούς. Στην προβολή παραβρέθηκε και ο Μάικλ Μουρ (να ένα ωραίο παραλειπόμενο)...
Μετά, προσπαθήσαμε να μπούμε στην ταινία του Βάλτερ Σάλες για άλλη μια φορά: ξανά αποτυχία. Οπότε, την ίδια ώρα περίπου, μας τράβηξε μια ταινία που παιζόταν στην «Εβδομάδα της Κριτικής». Τίτλος της: «Home» της Ούρσουλα Μέγιερ – άλλη μια ειδική προβολή στο συγκεκριμένο τμήμα. Γινόταν πανικός, ίσως επειδή πρωταγωνίστρια της ταινίας ήταν η Ιζαμπέλ Ιπέρ, αλλά και ο Ολιβιέ Γκουρμέ είναι σαφώς αναγνωρίσιμος. Με έκπληξή μου διαπίστωσα όταν πλέον μπόρεσα να μπω στην αίθουσα του ξενοδοχείου Μιραμάρ όπου γίνονται οι προβολές, πως πίσω μου ακριβώς καθόταν η… Μαρία Τζομπανάκη! Η πολύ καλή ελληνίδα ηθοποιός ήταν κλασικά πανέμορφη κι έβγαζε φωτό (ή τραβούσε βίντεο) από την παρουσίαση των ηθοποιών της ταινίας. Μετανιώνω που δεν της είπα ούτε ένα γεια… Σε ότι αφορά την ταινία, έχει να κάνει με μια οικογένεια που ζει στη μέση του πουθενά, δίπλα σε έναν αυτοκινητόδρομο που δεν χρησιμοποιείται. Όταν πια δοθεί μετά από επισκευές στην κυκλοφορία, οι ζωές των 5 ανθρώπων (ανδρόγυνο και 3 παιδιά) θα αλλάξουν δραματικά. Κατά βάση, δεν αντέχουν τον θόρυβο και το καυσαέριο αλλά και την απώλεια της ιδιοτικότητάς τους. Και προβαίνουν σε ακραία μέσα… Θα μπορούσε να μιλήσουμε για κάτι ανάλογο με το «Safe» του Τοντ Χέινς: ένας πολιτισμός που μολύνει, μια οικογένεια σε κρίση. Όμως, από κάποια στιγμή και μετά, το σενάριο παύει να είναι διασκεδαστικό, γίνεται εντελώς «γεια σου» και πετάει έξω τους θεατές. Η Ιπέρ ήταν για άλλη μια φορά καταπληκτική… Και ναι, αυτή ήταν άλλη μια ταινία από το Βέλγιο!!!
Τελευταία ταινία της ημέρας: «Acne» του Φεντερίκο Φεϊρόι (Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών). Ο Ράφαελ Μπέργκμαν είναι ένας 13χρονος που ζει στο Μοντεβιδέο της Παραγουάης. Ως έφηβος, έχει σεξουαλικές ανησυχίες και… μπιμπίκια στο πρόσωπό του. Είναι εβραϊκής καταγωγής (στην πόλη ζουν πολλοί εβραίοι) και βαριέται τα πάντα. Είναι ερωτευμένος με μια όμορφη συμμαθήτριά του, αλλά δεν ξέρει πώς να την πλησιάσει. Ο αδελφός του τον βοηθάει να ξεπαρθενευτεί με την οικιακή βοηθό. Ο Ράφαελ δεν νοιάζεται πια για τίποτε άλλο: τα χρήματα που ζητάει (και παίρνει) από τους γονείς του, τα ξοδεύει στις πόρνες. Όσο όμως κι αν αυτό είναι κάτι που τον ευχαριστεί, αυτό που θέλει περισσότερο είναι ένα φιλί – κι ας είναι και «γαλλικό»… Τρυφερή ταινία με μπόλικο χιούμορ που μας συστήνει με μια κοινότητα την οποία δεν είχαμε υπόψιν μας. Αποδεικνύει πως το λατινοαμερικάνικο σινεμά βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα – πως η αθωότητα είναι κάτι που δεν έχει χαθεί ολωσδιόλου…
Αυτά για το βράδυ της Κυριακής…
Over and out…
Θόδωρος Γιαχουστίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου