61ο Φεστιβάλ των ΚαννώνΚαλή σας μέρα! Πρωί Πέμπτης κι εγώ θα σας μεταφέρω τα όσα έγιναν κατά τη διάρκεια της χτεσινής μέρας, της Τετάρτης. Πέρα δηλαδή από το γεγονός ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατάκτησε για άλλη μια φορά το Τσάμπιονς Λιγκ.
Αυτήν τη φορά η μέρα ξεκίνησε με ιταλικό δίδυμο. Πρώτη ταινία το «Gomorra» του Ματέο Γκαρόνε (Διαγωνιστικό τμήμα).
Ο σκηνοθέτης καταγράφει παράλληλα πέντε διαφορετικές ιστορίες που λαμβάνουν χώρα στην ευρύτερη περιοχή της Νάπολης και της Καζέρτας, στον ιταλικό νότο. Πέντε ιστορίες που δείχνουν πόσο πολύ επηρεάζει την καθημερινότητα των κατοίκων η ύπαρξη του οργανωμένου εγκλήματος, της Καμόρα. Ένας πιτσιρίκος που λαμβάνει το βάπτισμα του πυρός, δύο νε
αροί που θέλουν να «δουλεύουν» μόνοι τους, ένας «διανομέας» που μοιράζει εβδομαδιαία χρήματα σε οικογένειες που ανήκουν σε συγκεκριμένη ομάδα της Καμόρα, ένας σχεδιαστής ρούχων που προσπαθεί να βγάλει έξτρα χρήματα βοηθώντας Κινέζους κι ένας κουστουμάτος τύπος που αγοράζει αντί πινακίου φακής μεγάλες εκτάσεις γης για να θάβει σε αυτές βιομηχανικά απόβλητα που δηλητηριάζουν τους κατοίκους. Όπου φτωχός και η μοίρα του δηλαδή, σε μια ταινία που στο τέλος καταγγέλλει μεταξύ των άλλων πως η Καμόρα (προφανής η αναλογία με τα βιβλικά Γόμορρα), με τα χρήματα που βγάζει μέσω παρανομιών, επενδύει σε νόμιμες επενδύσεις, όπως στους ουρανοξύστες που θα χτιστούν στη θέση των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη. Δυνατή ταινία που απλά κρατάει λίγο παραπάνω απ’ όσο χρειάζεται και νιώθεις κάποιες στιγμές ότι επαναλαμβάνεται…
Δεύτερη ταινία, μία από το Μάρκετ και συγκεκριμένα η νέα ταινία του Σίλβιο Μούκινο «Parlami d’ amore».
αροί που θέλουν να «δουλεύουν» μόνοι τους, ένας «διανομέας» που μοιράζει εβδομαδιαία χρήματα σε οικογένειες που ανήκουν σε συγκεκριμένη ομάδα της Καμόρα, ένας σχεδιαστής ρούχων που προσπαθεί να βγάλει έξτρα χρήματα βοηθώντας Κινέζους κι ένας κουστουμάτος τύπος που αγοράζει αντί πινακίου φακής μεγάλες εκτάσεις γης για να θάβει σε αυτές βιομηχανικά απόβλητα που δηλητηριάζουν τους κατοίκους. Όπου φτωχός και η μοίρα του δηλαδή, σε μια ταινία που στο τέλος καταγγέλλει μεταξύ των άλλων πως η Καμόρα (προφανής η αναλογία με τα βιβλικά Γόμορρα), με τα χρήματα που βγάζει μέσω παρανομιών, επενδύει σε νόμιμες επενδύσεις, όπως στους ουρανοξύστες που θα χτιστούν στη θέση των Δίδυμων Πύργων στη Νέα Υόρκη. Δυνατή ταινία που απλά κρατάει λίγο παραπάνω απ’ όσο χρειάζεται και νιώθεις κάποιες στιγμές ότι επαναλαμβάνεται…Δεύτερη ταινία, μία από το Μάρκετ και συγκεκριμένα η νέα ταινία του Σίλβιο Μούκινο «Parlami d’ amore».
Σα να λέμε, μίλα μου για αγάπη με την έννοια του «δίδαξέ μου αγάπη». Η Νικόλ είναι μια 40χρονη Γαλλίδα, παντρεμένη και δασκάλα. Ο Σάσα είναι 25 χρονών, προερχόμενος από μια οικογένεια ναρκομανών, με την δική του «έξη» να είναι ο τζόγος. Ένα βράδυ τα αμάξια τους θα συγκρουστούν και θα χτυπήσουν έναν σκύλο. Αυτή θα είναι η μοιραία γνωριμία τους. Στη συνέχεια, θα αναζητήσουν ο ένας τον άλλο. Εκείνη είναι κλειστή και θλιμμένη – ακόμα θρηνεί τον πρώην σύζυγό της που αυτοκτόνησε. Εκείνος είναι εξωστρεφής και το παλεύει – κατά βάση, είναι ερωτευμένος με την κακομαθημένη κόρη του ανθρώπου που τον αγκαζάρισε να φροντίσει τα πατώματα μιας εγκαταλειμμένης έπαυλης. Δεν έχει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να «ρίξει» τη γυναίκα των ονείρων του και η Νικόλ προθυμοποιείται να τον βοηθήσει. Όπως χαρακτηριστικά λέει: «δεν υπάρχει γυναίκα που να μην μπορεί να κατακτηθεί». Τα… μαθήματα πιάνουν, ο Σάσα αποκτά αυτό που θέλει. Είναι όμως όντως αυτό που θέλει; Ή μήπως είναι η Νικόλ η γυναίκα της ζωής του; Ένα πολύ καλοφτιαγμένο αισθηματικό δράμα είναι η ταινία, με πολύ φωτογενείς ηθοποιούς (πρωταγωνιστεί ο σκηνοθέτης της ταινίας που είναι και ο σεναριογράφος της και μαζί του η ερωτικότατη Αϊτάνα Σάντσεζ Γκιχόν και στο ρόλο της νυμφομανούς Μπενεντέτα η πανέμορφη Καρολίνα Κρεσκεντίνι), καλογραμμένο σενάριο, έξυπνη σκηνοθεσία και δυνατό σάουντρακ. Μακάρι ο εμπορικός ελληνικός κινηματογράφος να μπορούσε να γυρίσει τέτοιες ταινίες…
Η επόμενη ταινία που είδαμε ήταν μία από αυτές που περιμέναμε περισσότερο απ’ όλες: ο περιβόητος «Che» του Στίβεν Σόντερμπεργκ. Ένα «πακέτο» τεσσερισήμισι ωρών, που θα βγει στις αίθουσες σε δύο ταινίες, οφείλουμε να πούμε πως ήταν απογοητευτικό. Δεν ήταν μεγάλη απογοήτευση, σίγουρα όμως ήταν απογοήτευση. Πριν μπούμε στα της ταινίας, η προβολή ξεκίνησε με ευτράπελα. Στην μικρή αίθουσα Bazin, η προβολή ξεκίνησε με τον προβολατζή να βάζει πρώτα την… δεύτερη ταινία. Το λάθος όμως έγινε γρήγορα αντιληπτό και διορθώθηκε, δεν αποφεύχθηκε όμως η θυμηδία: τελικά, τέτοια λάθη δεν γίνονται μόνο στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης… Υπήρξε μέριμνα να βρίσκεται στα πλάγια της αίθο
υσας ένα τεράστιο τραπέζι με νερά (μην πάθουμε και αφυδάτωση) και σάντουιτς. Και μετά ξεκίνησε η προβολή. Στην πρώτη ταινία παρακολουθούμε τη δράση του Τσε από τότε που γνωρίζει τον Φιντέλ Κάστρο στο Μεξικό, μέχρι την κατάληψη της Σάντα Κλάρα, του τελευταίου οχυρού πριν οι επαναστάτες μπουν θριαμβευτές στην Αβάνα, ενώ εμβόλιμα βλέπουμε πλάνα από τον λόγο του στη συνέλευση του ΟΗΕ, λίγο πριν φύγει από την Κούβα για να διαδώσει την επανάσταση και σε άλλες περιοχές του κόσμου. Στην δεύτερη ταινία παρακολουθούμε τις περιπέτειές του στη Βολιβία, την αδυναμία του να πετύχει εκεί, τη σύλληψη και την εκτέλεσή του… Λογικό είναι όταν βάζεις στο κέντρο μιας ταινίας μια ισχυρή προσωπικότητα όπως ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, να προσπαθήσεις να αποφύγεις την παγίδα της «αγιοποίησης». Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ, όμως, έφτασε στο άλλο άκρο: της τέλειας αποστασιοποίησης. Η διανοουμενίστικη προσέγγισή του σε μια μυθική φιγούρα, την απομυθοποιεί εντελώς. Ίσως αυτό τελικά να είναι καλό πράγμα. Σε καμία στιγμή, όμως, ο θεατής δεν συναρπάζεται από αυτό που βλέπει, σε καμία στιγμή δεν εντείνει την προσοχή του, σε καμία στιγμή δεν συμπάσχει, δεν πείθεται, δεν «τσιμπάει». Παρά την πολύ καλή δουλειά που έχει κάνει ο Μπενίτσιο Ντελ Τόρο στον πρωταγωνιστικό ρόλο, οι δύο ταινίες (και η καθεμιά μεμονωμένα) φαίνονται βαρετές και αδιάφορες! Οι εμπορικές προοπτικές του εγχειρήματος φαίνονται ισχνότατες, ενώ το να βραβευτεί η ταινία θα αποτελέσει σκάνδαλο ολκής. Στην πρώτη ταινία τα άλλα γνωστά πρόσωπα που εμφανίζονται είναι η Καταλίνα Σάντζεζ Μορένο και ο Ροντρίγκο Σαντόρο, ενώ στη δεύτερη ταινία εμφανίζεται και η Φράνκα Ποτέντε και σε πολύ μικρό ρόλο, ο Ματ Ντέιμον. Δεν θα μου φανεί καθόλου περίεργο μετά την αποτυχία αυτής της ταινίας ο Σόντερμπεργκ να γυρίσει το «Ocean’s 14»…
Τελευταία προβολή της ταινίας, το «Surveillance» της κόρης του Ντέιβιντ Λιντς, Τζένιφερ (Ειδική μεταμεσονύχτια προβολή).
Η επόμενη ταινία που είδαμε ήταν μία από αυτές που περιμέναμε περισσότερο απ’ όλες: ο περιβόητος «Che» του Στίβεν Σόντερμπεργκ. Ένα «πακέτο» τεσσερισήμισι ωρών, που θα βγει στις αίθουσες σε δύο ταινίες, οφείλουμε να πούμε πως ήταν απογοητευτικό. Δεν ήταν μεγάλη απογοήτευση, σίγουρα όμως ήταν απογοήτευση. Πριν μπούμε στα της ταινίας, η προβολή ξεκίνησε με ευτράπελα. Στην μικρή αίθουσα Bazin, η προβολή ξεκίνησε με τον προβολατζή να βάζει πρώτα την… δεύτερη ταινία. Το λάθος όμως έγινε γρήγορα αντιληπτό και διορθώθηκε, δεν αποφεύχθηκε όμως η θυμηδία: τελικά, τέτοια λάθη δεν γίνονται μόνο στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης… Υπήρξε μέριμνα να βρίσκεται στα πλάγια της αίθο
υσας ένα τεράστιο τραπέζι με νερά (μην πάθουμε και αφυδάτωση) και σάντουιτς. Και μετά ξεκίνησε η προβολή. Στην πρώτη ταινία παρακολουθούμε τη δράση του Τσε από τότε που γνωρίζει τον Φιντέλ Κάστρο στο Μεξικό, μέχρι την κατάληψη της Σάντα Κλάρα, του τελευταίου οχυρού πριν οι επαναστάτες μπουν θριαμβευτές στην Αβάνα, ενώ εμβόλιμα βλέπουμε πλάνα από τον λόγο του στη συνέλευση του ΟΗΕ, λίγο πριν φύγει από την Κούβα για να διαδώσει την επανάσταση και σε άλλες περιοχές του κόσμου. Στην δεύτερη ταινία παρακολουθούμε τις περιπέτειές του στη Βολιβία, την αδυναμία του να πετύχει εκεί, τη σύλληψη και την εκτέλεσή του… Λογικό είναι όταν βάζεις στο κέντρο μιας ταινίας μια ισχυρή προσωπικότητα όπως ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, να προσπαθήσεις να αποφύγεις την παγίδα της «αγιοποίησης». Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ, όμως, έφτασε στο άλλο άκρο: της τέλειας αποστασιοποίησης. Η διανοουμενίστικη προσέγγισή του σε μια μυθική φιγούρα, την απομυθοποιεί εντελώς. Ίσως αυτό τελικά να είναι καλό πράγμα. Σε καμία στιγμή, όμως, ο θεατής δεν συναρπάζεται από αυτό που βλέπει, σε καμία στιγμή δεν εντείνει την προσοχή του, σε καμία στιγμή δεν συμπάσχει, δεν πείθεται, δεν «τσιμπάει». Παρά την πολύ καλή δουλειά που έχει κάνει ο Μπενίτσιο Ντελ Τόρο στον πρωταγωνιστικό ρόλο, οι δύο ταινίες (και η καθεμιά μεμονωμένα) φαίνονται βαρετές και αδιάφορες! Οι εμπορικές προοπτικές του εγχειρήματος φαίνονται ισχνότατες, ενώ το να βραβευτεί η ταινία θα αποτελέσει σκάνδαλο ολκής. Στην πρώτη ταινία τα άλλα γνωστά πρόσωπα που εμφανίζονται είναι η Καταλίνα Σάντζεζ Μορένο και ο Ροντρίγκο Σαντόρο, ενώ στη δεύτερη ταινία εμφανίζεται και η Φράνκα Ποτέντε και σε πολύ μικρό ρόλο, ο Ματ Ντέιμον. Δεν θα μου φανεί καθόλου περίεργο μετά την αποτυχία αυτής της ταινίας ο Σόντερμπεργκ να γυρίσει το «Ocean’s 14»…Τελευταία προβολή της ταινίας, το «Surveillance» της κόρης του Ντέιβιντ Λιντς, Τζένιφερ (Ειδική μεταμεσονύχτια προβολή).
Είναι η πρώτη φορά μου που στις Κάννες μπήκα σε επίσημη προβολή, με τους κυρίους να φοράνε υποχρεωτικά κοστούμι και παπιγιόν και τις γυναίκες να φοράνε πανάκριβες τουαλέτες. Εγώ, μαζί με 6 δημοσιογράφους μπήκαμε στην αίθουσα Λιμιέρ καθώς μας έβαλαν «διακριτικά» οι υπεύθυνοι στην αίθουσα από την… πίσω πόρτα! Στην προβολή, πέρα από την ίδια την Λιντς, παραβρέθηκαν οι πρωταγωνιστές της Μπιλ Πούλμαν και Τζούλια Ορμόντ, ενώ παρών ήταν και ο γερόλυκος Ντένις Χόπερ! Στα της υπόθεσης τώρα. Δύο πράκτορες του FBI πηγαίνουν σε μια μικρή πόλη για να εξιχνιάσουν ένα στυγερό έγκλημα. Μάρτυρες του εγκλήματος είναι ένας τσαμπουκαλής αστυνομικός, μια «φτιαγμένη» κοπέλα και μια 9χρονη πιτσιρίκα. Οι δύο πράκτορες εξετάζουν τους μάρτυρες, οι οποίοι καταθέτουν όσα γνωρίζουν, λέγοντας κάποιες αλήθειες αλλά κατά βάση, λέγοντας ψέματα. Από κάποια στιγμή και μετά όμως, τα πράγματα θα πάρουν μια εντελώς απρόβλεπτη τροπή… 15 χρόνια είχε να… τολμήσει η Τζένιφερ Λιντς να γυρίσει ταινία, μετά την παταγώδη αποτυχία του «Boxing Helena». Σε τούτη την ταινία τα πάει σαφώς καλύτερα. Κάνει το δικό της «… - Κουροσάβα», γεμίζοντάς το όμως με μπόλικο αίμα, σοκαριστικές σκηνές και ένα ιδιότροπο χιούμορ. Τα… γονίδια που έχει κληρονομήσει από τον πατέρα της είναι εμφανή στο πως κινηματογραφεί αλλά και τι αφηγείται. Ενώ σημαντικό ρόλο για την εξέλιξη του φιλμ παίζει και το θρυλικό τραγούδι «Add it up» των Violent Femmes! Ένα weird θρίλερ τρόμου που δεν θα απογοητεύσει τους οπαδούς του είδους και σίγουρα θα εκπλήξει πολλούς με το απρόβλεπτο φινάλε του…
Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά… καληνύχτα!
Over and out…
Θόδωρος Γιαχουστίδης
Με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά… καληνύχτα!
Over and out…
Θόδωρος Γιαχουστίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου