61o Φεστιβάλ Καννών
Τρίτη 20/5
Καλημέρα! Στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μας, όταν δεν βλέπουμε ταινίες ή γράφουμε κείμενα, μπαίνουμε στο ίντερνετ και διαβάζουμε τι γίνεται στη χώρα μας και τον κόσμο γενικότερα. Το διατροφικό σκάνδαλο με το ηλιέλαιο μάλλον έχει ξεφύγει, ο Νίνης έβαλε γκολ στο φιλικό της εθνικής ποδοσφαίρου με την Κύπρο (μπράβο στον πιτσιρικά!), στην Κίνα ο χαμός με το σεισμό έχει μεγάλες διαστάσεις, αύριο γίνεται ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ, ωραία πράγματα...
Και στις Κάνες συνεχίζουν τα ωραία πράγματα επίσης! Πρώτη ταινία της ημέρας το πολυαναμενόμενο «Changeling» του Κλιντ Ίστγουντ (Διαγωνιστικό τμήμα). Λος Άντζελες, 1928. Η Κρίστιν Κόλινς δουλεύει ως τηλεφωνήτρια και μάλιστα μάνατζερ (κάτι πολύ προχωρημένο για την εποχή). Είναι ανύπαντρη μητέρα ενός παιδιού (
επίσης προχωρημένο...). Μια μέρα που αργεί να επιστρέψει από τη δουλειά της, διαπιστώνει πως ο πιτσιρικάς γιος της έχει εξαφανιστεί! Ζητάει τη βοήθεια της αστυνομίας, η οποία δεν αντιδρά άμεσα. 24 ώρες μετά, αρχίζει η αναζήτηση. Εντέλει, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, βρίσκεται ο γιος της Κριστίν! Όταν, όμως, βλέπει το παιδί από κοντά, καταλαβαίνει ότι δεν είναι δικό της! Προσπαθεί να το πει στους πάντες, η αστυνομία, όμως, που θέλει να επιδείξει επιτυχίες (μιας που κατηγορείται για διαφθορά) προσπαθεί να την πείσει ότι είναι ο γιος της! Κι ας είναι το νέο παιδί κοντύτερο! Κι ας έχει κάνει περιτομή (κάτι που ο γιος της δεν είχε κάνει)! Εντέλει, θα προσπαθήσουν να την βγάλουν τρελή! Ένας πάστορας, όμως, που κατηγορεί την αστυνομία κι ένας αστυνομικός που κάνει σωστά τη δουλειά του, θα ανατρέψουν τα δεδομένα, βοηθώντας την Κριστίν... Σε φόρμα ο Κλιντ Ίστγουντ, δίνει ακόμα μία σπουδαία ταινία στα γεράματά του. Αν και μοιάζει κάπως με το «Σκοτεινό ποτάμι», τούτη η ταινία εποχής (που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, κάτι που φαίνεται εντελώς απίστευτο στον θεατή!) δεν φτάνει στα ύψη εκείνης. Εντούτοις, πρόκειται για καταπληκτική δουλειά, που κρατάει τον θεατή στην τσίτα. Καλό, εμπορικό σινεμά, με μια Αντζελίνα Ζολί να λάμπει στο ρόλο της μητέρας και τον Τζον Μάλκοβιτς να είναι εξαιρετικός ως ο πάστορας. Ότι ξεκινάει ως ταινία μυστηρίου, συνεχίζει ως ταινία καταγγελίας της αστυνομικής διαφθοράς και της κατάχρησης εξουσίας των αρχών και συνεχίζει ως ταινία που δείχνει πως μια μητέρα δεν παύει ποτέ να ελπίζει για το παιδί της και να ανησυχεί για αυτό. Στις σκηνές όπου η αστυνομία (και αργότερα, ο διευθυντής του ψυχιατρείου) τυλίγουν τη μητέρα σε μια κόλλα χαρτί και την εγκλείουν σε τρελάδικο επειδή είναι ενοχλητική, πραγματικά θέλεις να σπάσεις τα κεφάλια όλων των ηλίθιων που ασκούν εξουσία. Οι αλήτες...
Επόμενη ταινία, το «Delta» του Κόρνελ Μοντρούζο (Διαγωνιστικό τμήμα). Ένας παράξενος νεαρός επιστρέφει στη γεννέτηρά του, ένα μικρό χωριό στην άκρη του δέλτα ενός μεγάλου ποταμού. Έχει λεφτά, η μητέρα του, όμως, του λέει πως δεν μπορεί να μείνει μαζί της. Έχει ξαναπαντρευτεί δις κι έχει μια κόρη από τον προηγούμενο γάμο της, ενώ ο νέος άντρας της δείχνει σκληρός και ακοινώνητος. Ο νεαρός δεν φαίνεται να πτοείται. Πηγαίνει σε μια καλύβα που ανήκε στον πατέρα του και αποφασίζει να χτίσει εκεί ένα ξύλινο σπίτι. Η ετεροθαλής αδελφή
του τον βοηθάει – υπάρχει εμφανής έλξη μεταξύ τους. Ο πατριός της, όμως, ζηλεύει. Κι όταν εκείνη μαζεύει τα πράγματά της για να πάει να μείνει με τον αδελφό της, εκείνος αντιδράει και τη βιάζει. Κι αυτό είναι μόνο ένα από τα προβλήματα που θα έχουν τα δύο αδέλφια, η κατάληξη των οποίων θα είναι τραγική... Ή πολύ δήθεν είναι ο τύπος ή έχει φτιάξει αριστούργημα! Δύσκολο να αποφασίσει κανείς. Η κινηματογράφησή του είναι εξαιρετική. Σε ρυθμούς μοιάζει με τον υπερεκτιμημένο συμπατριώτη του (τον Ούγγρο Μπέλα Ταρ που είναι σύμβουλος σεναρίου στην ταινία), όμως, το δικό του σινεμά δείχνει πολύ πιο στέρεο. Υπάρχουν σκηνές που η ομορφιά τους πραγματικά κόβει την ανάσα: όπως εκείνη μιας σειράς από βάρκες που διασχίζουν τον ποταμό για να πάνε σε μία κηδεία. Το θέμα της αιμομιξίας είναι προκλητικό, ο σκηνοθέτης, όμως, δεν κολλάει εκεί. Το έντονα μυστηριακό και σε στιγμές, μεταφυσικό κλίμα του πιάνει υψηλές επιδόσεις προς το φινάλε που μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως. Φτάνοντας αισθητικά και ουσιαστικά σε επίπεδο... Μπουνιουέλ της καλής εποχής του «Εξολοθρευτή άγγελου», ο πρωταγωνιστής, ως άλλος... Χριστός, καλεί σε συγκέντρωση τους συγχωριανούς του, ταϊζοντάς τους ψάρια, αλλά και χωμί και αλκοόλ (μάλλον όχι κρασί)... Οι χωριανοί είναι αγροίκοι, παρεκτρέπονται και φτάνουν σε διπλό φόνο! Και μένεις με το στόμα ανοιχτό να βλέπεις τον οθόνη, καθώς μια νεροχελώνα (η αθωότητα;) βυθίζεται μέσα στο νερό. Αν μη τι άλλο, σινεμά που δεν σε αφήνει αδιάφορο...
Μετά, ήρθε η ώρα για το πρώτο μας ντοκιμαντέρ. Τίτλος του: «Roman Polanski: Wanted and desired» της Μαρίνα Ζένοβιτς (Εκτός συναγωνισμού). Ήταν μια ημιεπίσημη προβολή στην οποία μεταξύ των άλλω
ν εμφανίστηκε ο Χάρβεϊ Γουέινσταϊν, ενώ στην προβολή ήταν και ο εξαιρετικός ηθοποιός Πίτερ Κογιότι. Το ντοκιμαντέρ εξετάζει την περιβόητη υπόθεση κατά την οποία ο Πολάνσκι, λίγους μήνες μετά τη δολοφονία της συζύγου του, Σάρον Τέιτ, κατηγορήθηκε για βιασμό ουσιαστικά της 13χρονης Σαμάνθα Γκέιμερ, στη βίλα του Τζακ Νίκολσον, στο Λος Άντζελες. Από τότε έχουν περάσει 30 χρόνια. Ο Πολάνσκι, για να μην καταδικαστεί, εγκατέλειψε τις ΗΠΑ και ζει πλέον μόνιμα στη Γαλλία, ενώ δεν έχει γυρίσει ποτέ στις ΗΠΑ, ούτε καν για να πάρει το Όσκαρ του για την ταινία «Ο πιανίστας» λίγα χρόνια πριν. Η υπόθεση από μόνη της είναι ενδιαφέρουσα, τα γεγονότα παρουσιάζονται έτσι όπως λένε και οι δύο πλευρές, δείχνονται και σκηνές από ταινίες του Πολάνσκι, το ντοκιμαντέρ, όμως, δεν παύει να είναι βαρετό, μιας που βασίζεται κυρίως σε «κεφάλια που μιλάνε». Τέλος πάντων...
Το... χειρότερο, όμως, το βιώσαμε μετά, στην τελευταία προβολή της ημέρας. Τίτλος της: «La Mujer sin cabeza» της Λουκρεσία Μαρτέλ (Διαγωνιστικό τμήμα).
Και στις Κάνες συνεχίζουν τα ωραία πράγματα επίσης! Πρώτη ταινία της ημέρας το πολυαναμενόμενο «Changeling» του Κλιντ Ίστγουντ (Διαγωνιστικό τμήμα). Λος Άντζελες, 1928. Η Κρίστιν Κόλινς δουλεύει ως τηλεφωνήτρια και μάλιστα μάνατζερ (κάτι πολύ προχωρημένο για την εποχή). Είναι ανύπαντρη μητέρα ενός παιδιού (
επίσης προχωρημένο...). Μια μέρα που αργεί να επιστρέψει από τη δουλειά της, διαπιστώνει πως ο πιτσιρικάς γιος της έχει εξαφανιστεί! Ζητάει τη βοήθεια της αστυνομίας, η οποία δεν αντιδρά άμεσα. 24 ώρες μετά, αρχίζει η αναζήτηση. Εντέλει, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, βρίσκεται ο γιος της Κριστίν! Όταν, όμως, βλέπει το παιδί από κοντά, καταλαβαίνει ότι δεν είναι δικό της! Προσπαθεί να το πει στους πάντες, η αστυνομία, όμως, που θέλει να επιδείξει επιτυχίες (μιας που κατηγορείται για διαφθορά) προσπαθεί να την πείσει ότι είναι ο γιος της! Κι ας είναι το νέο παιδί κοντύτερο! Κι ας έχει κάνει περιτομή (κάτι που ο γιος της δεν είχε κάνει)! Εντέλει, θα προσπαθήσουν να την βγάλουν τρελή! Ένας πάστορας, όμως, που κατηγορεί την αστυνομία κι ένας αστυνομικός που κάνει σωστά τη δουλειά του, θα ανατρέψουν τα δεδομένα, βοηθώντας την Κριστίν... Σε φόρμα ο Κλιντ Ίστγουντ, δίνει ακόμα μία σπουδαία ταινία στα γεράματά του. Αν και μοιάζει κάπως με το «Σκοτεινό ποτάμι», τούτη η ταινία εποχής (που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, κάτι που φαίνεται εντελώς απίστευτο στον θεατή!) δεν φτάνει στα ύψη εκείνης. Εντούτοις, πρόκειται για καταπληκτική δουλειά, που κρατάει τον θεατή στην τσίτα. Καλό, εμπορικό σινεμά, με μια Αντζελίνα Ζολί να λάμπει στο ρόλο της μητέρας και τον Τζον Μάλκοβιτς να είναι εξαιρετικός ως ο πάστορας. Ότι ξεκινάει ως ταινία μυστηρίου, συνεχίζει ως ταινία καταγγελίας της αστυνομικής διαφθοράς και της κατάχρησης εξουσίας των αρχών και συνεχίζει ως ταινία που δείχνει πως μια μητέρα δεν παύει ποτέ να ελπίζει για το παιδί της και να ανησυχεί για αυτό. Στις σκηνές όπου η αστυνομία (και αργότερα, ο διευθυντής του ψυχιατρείου) τυλίγουν τη μητέρα σε μια κόλλα χαρτί και την εγκλείουν σε τρελάδικο επειδή είναι ενοχλητική, πραγματικά θέλεις να σπάσεις τα κεφάλια όλων των ηλίθιων που ασκούν εξουσία. Οι αλήτες...Επόμενη ταινία, το «Delta» του Κόρνελ Μοντρούζο (Διαγωνιστικό τμήμα). Ένας παράξενος νεαρός επιστρέφει στη γεννέτηρά του, ένα μικρό χωριό στην άκρη του δέλτα ενός μεγάλου ποταμού. Έχει λεφτά, η μητέρα του, όμως, του λέει πως δεν μπορεί να μείνει μαζί της. Έχει ξαναπαντρευτεί δις κι έχει μια κόρη από τον προηγούμενο γάμο της, ενώ ο νέος άντρας της δείχνει σκληρός και ακοινώνητος. Ο νεαρός δεν φαίνεται να πτοείται. Πηγαίνει σε μια καλύβα που ανήκε στον πατέρα του και αποφασίζει να χτίσει εκεί ένα ξύλινο σπίτι. Η ετεροθαλής αδελφή
του τον βοηθάει – υπάρχει εμφανής έλξη μεταξύ τους. Ο πατριός της, όμως, ζηλεύει. Κι όταν εκείνη μαζεύει τα πράγματά της για να πάει να μείνει με τον αδελφό της, εκείνος αντιδράει και τη βιάζει. Κι αυτό είναι μόνο ένα από τα προβλήματα που θα έχουν τα δύο αδέλφια, η κατάληξη των οποίων θα είναι τραγική... Ή πολύ δήθεν είναι ο τύπος ή έχει φτιάξει αριστούργημα! Δύσκολο να αποφασίσει κανείς. Η κινηματογράφησή του είναι εξαιρετική. Σε ρυθμούς μοιάζει με τον υπερεκτιμημένο συμπατριώτη του (τον Ούγγρο Μπέλα Ταρ που είναι σύμβουλος σεναρίου στην ταινία), όμως, το δικό του σινεμά δείχνει πολύ πιο στέρεο. Υπάρχουν σκηνές που η ομορφιά τους πραγματικά κόβει την ανάσα: όπως εκείνη μιας σειράς από βάρκες που διασχίζουν τον ποταμό για να πάνε σε μία κηδεία. Το θέμα της αιμομιξίας είναι προκλητικό, ο σκηνοθέτης, όμως, δεν κολλάει εκεί. Το έντονα μυστηριακό και σε στιγμές, μεταφυσικό κλίμα του πιάνει υψηλές επιδόσεις προς το φινάλε που μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως. Φτάνοντας αισθητικά και ουσιαστικά σε επίπεδο... Μπουνιουέλ της καλής εποχής του «Εξολοθρευτή άγγελου», ο πρωταγωνιστής, ως άλλος... Χριστός, καλεί σε συγκέντρωση τους συγχωριανούς του, ταϊζοντάς τους ψάρια, αλλά και χωμί και αλκοόλ (μάλλον όχι κρασί)... Οι χωριανοί είναι αγροίκοι, παρεκτρέπονται και φτάνουν σε διπλό φόνο! Και μένεις με το στόμα ανοιχτό να βλέπεις τον οθόνη, καθώς μια νεροχελώνα (η αθωότητα;) βυθίζεται μέσα στο νερό. Αν μη τι άλλο, σινεμά που δεν σε αφήνει αδιάφορο...Μετά, ήρθε η ώρα για το πρώτο μας ντοκιμαντέρ. Τίτλος του: «Roman Polanski: Wanted and desired» της Μαρίνα Ζένοβιτς (Εκτός συναγωνισμού). Ήταν μια ημιεπίσημη προβολή στην οποία μεταξύ των άλλω
ν εμφανίστηκε ο Χάρβεϊ Γουέινσταϊν, ενώ στην προβολή ήταν και ο εξαιρετικός ηθοποιός Πίτερ Κογιότι. Το ντοκιμαντέρ εξετάζει την περιβόητη υπόθεση κατά την οποία ο Πολάνσκι, λίγους μήνες μετά τη δολοφονία της συζύγου του, Σάρον Τέιτ, κατηγορήθηκε για βιασμό ουσιαστικά της 13χρονης Σαμάνθα Γκέιμερ, στη βίλα του Τζακ Νίκολσον, στο Λος Άντζελες. Από τότε έχουν περάσει 30 χρόνια. Ο Πολάνσκι, για να μην καταδικαστεί, εγκατέλειψε τις ΗΠΑ και ζει πλέον μόνιμα στη Γαλλία, ενώ δεν έχει γυρίσει ποτέ στις ΗΠΑ, ούτε καν για να πάρει το Όσκαρ του για την ταινία «Ο πιανίστας» λίγα χρόνια πριν. Η υπόθεση από μόνη της είναι ενδιαφέρουσα, τα γεγονότα παρουσιάζονται έτσι όπως λένε και οι δύο πλευρές, δείχνονται και σκηνές από ταινίες του Πολάνσκι, το ντοκιμαντέρ, όμως, δεν παύει να είναι βαρετό, μιας που βασίζεται κυρίως σε «κεφάλια που μιλάνε». Τέλος πάντων...Το... χειρότερο, όμως, το βιώσαμε μετά, στην τελευταία προβολή της ημέρας. Τίτλος της: «La Mujer sin cabeza» της Λουκρεσία Μαρτέλ (Διαγωνιστικό τμήμα).
Μια γυναίκα κάποιας ηλικίας (μεσήλικη θα την ονομάζαμε) και αρκετά ευκατάστατη, θα δει τη ζωή της αλλάζει όταν συμμετέχει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Χτυπάει κάτι με το αμάξι της, τραυματίζεται και η ίδια και εγκαταλείπει ότι χτύπησε, στη μέση του πουθενά. Οι θεατές βλέπουν ότι χτύπησε έναν σκύλο, η ίδια, όμως, μετά το πρώτο σοκ, υποστηρίζει ότι χτύπησε και άνθρωπο. Πτώμα δεν βρίσκεται πουθενά, όλοι προσπαθούν να την πείσουν πως δεν έγινε τίποτε, η ίδια όμως επιμένει... Ακούγεται ωραίο ως υπόθεση, έτσι; Ως θέαση, όμως, ήταν τρομακτικό! Και καλά θα έπρεπε να νιώσουμε την υπαρξιακή αγωνία μιας γυναίκας, η συνεχής βροχή ξεπλένει τις ερυνίες και τέτοια. Άντε καλά... Το θέμα είναι πως τέτοιες ταινίες συνήθως παίρνουν βραβεία δυστυχώς... Τον εκνευρισμό μας χαλάρωσε κάπως, και μας έκανε να γελάσουμε, το γεγονός ότι η ταινία ολοκληρώνεται με το «Mammy blue» του Ντέμι Ρούσου! Εντελώς κουκουρούκου σας λέω!
Αυτάαααααααααααααααααα...
Over and out…
Αυτάαααααααααααααααααα...
Over and out…
Θόδωρος Γιαχουστίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου