Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης - Day 2

Είναι απλά σουρεαλιστικό να γίνεται σκοτωμός από κόσμο σε κάθε προβολή του Φεστιβάλ ενώ την υπόλοιπη χρονιά οι αίθουσες σχεδόν μαραζώνουν. Δε ξέρω αν τελικά το λιμάνι κατακλύζεται από διψασμένους σινεφίλ ή επισκέπτες ενός κοινωνικού γεγονότος ή και ακόμη χειρότερα μιας κοσμικής εκδήλωσης, να βλέπεις πάντως εκδηλώσεις πανικού για ταινίες που αν ανοίξουν ένα μήνα αργότερα είναι ζήτημα να κόψουν στη πόλη πάνω από 100 εισιτήρια, ε αυτό είναι παράδοξο. Προς θεού μακάρι να έχουν κόσμο όλες οι αίθουσες αλλά καλό θα ήτνα να είχαν και κατ' αναλογία και την υπόλοιπη κινηματογραφική σαιζόν.
Η χθεσινή ημέρα ήταν αφιερωμένη στον Λυκ Νταρντέν, ο οποίος παρέδωσε σε ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα, πρωινό masterclass που καλυπτε τη προσωπική του πορεία στον κινηματογράφο, τις ταινίες που έχει σκηνοθετήσει μαζί με τον αδερφό του αλλα και προτάσεις σε πιθανά μελλοντικά προβλήματα για την ανάπτυξη του ευρωπαϊκού σινεμά. Το βράδυ στις 8:30 παρουσιάστηκε σε πρεμιέρα η τελευταία ταινία των Βέλγων αδερφών με τίτλο Η σιωπή της Λόρνα, ενώ πριν από τη προβολή ο Λυκ Νταρντέν τιμήθηκε με τον Χρυσό Αλέξανδρο για τη προσφορά του (και του αδερφού του προφανώς) στο σινεμά.
Στα υπόλοιπα η συμφόρηση που επικράτησε στην αίθουσα δεν μας επέτρεψε να παρακολουθήσουμε την τελευταία ταινία του Βάλτερ Σάλες "Οριακή Γραμμή" ενώ το ελληνικό Προς το Παρόν - πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Αντώνη Καλογιάννη - παρά τις καλές του προθέσεις, έχει πάρα πολλά εκτελεστικά προβλήματα που σχεδόν το χαντακώνουν.Το Wendy and Lucy της Κέλι Ράιχαρτ είναι γλυκό και ενίοτε συγκινητικό αλλά η απλότητα που το διακρίνει είναι ως και ενοχλητική με αποτέλεσμα να μη σου αφήνει καμία ιδιαίτερη αίσθηση μετά το τέλος της πρόβολης. Αντίθετα πολύ πιο συμπαθητικο, το δανέζικο Terribly Happy περιγράφει τις περιπέτειες ενός αστυνομικού από την Κοπεγχάγη στην επαρχία και τα προβλήματα που συναντά μέχρι να αποκωδικοποιήσει τις συμπεριφορές των ντόπιων. Ένα φιλμ που σου δίνει την αίσθηση ότι πιθανά να κινηθεί και στα όρια του μεταφυσικού, έχει μια τυπική ιστορία με γνώμονα την ηθική, όμως το περίεργο του χιούμορ και μερικά εξαιρετικά πλάνα του δίνουν πόντους. Τα 2 γερά χαρτιά της βραδιάς (Waltz with Bashir, Let the right one in) δικαίωσαν τη φήμη τους και άφησαν απόλυτα ικανοποιημένο το σύνολο του κοινού.
Σε λίγη ώρα προβάλλεται σε επανέκδοση η ταινία του Wong Kar Wai, Ashes of Time ενώ στις 11 το βράδυ το ελληνικό Without ελπίζουμε να δικαιώσει τις προσδοκίες που έχουμε από αυτό.

ΥΓ : Υποθέτω πως συνυπογράφεται από όλους τους ανθρώπους άνω του 1.80. ΔΕ ΧΩΡΑΜΕ ΣΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΖΑΝΝΑ

ΥΓ 2 : Περισσότερα και για το Σάββατο και για τα σημερινά κατά τις πρωινές ώρες της Δευτέρας.

Τ.Μ.

Borom Sarret / La Noire de.. / Niaye, σκθ. Ousmane Sembene (Αφιέρωμα Ousmane Sembene)
Δύο μικρού και μία μεγάλου μήκους ταινία του σενεγαλέζου δημιουργού Ousmane Sembene, που σε ολόκληρο το έργο του επικεντρώνεται στις δυσκολίες και τις αντιφάσεις της ζωής των ανθρώπων της πατρίδας του. Η μικρού μήκους ταινία «Borom Sarret» είναι η ενδιαφέρουσα όσο και αφελής καταγραφή μιας ημέρας ενός αμαξά που εργάζεται στη φτωχική συνοικία μιας σενεγαλέζικης πόλης και έρχεται αντιμέτωπος με τη σκληρή πλευρά της «πλουτοκρατίας», ενώ το «Niaye» επικεντρώνεται στην ιδιαίτερη κλίμακα αξιών και στην ηθική εσωτερική πίεση που δέχεται μια γυναίκα ένδοξης καταγωγής, μετά από μια σειρά ασυγχώρητων ατυχιών της οικογένειάς της σ’έναν φτωχικό καταυλισμό της αφρικανικής χώρας. Περισσότερο ενδιαφέρουσα εκ των τριών, η μεγάλου μήκους «La Noire de..», μια έντονη κι αιχμηρή δραματική ιστορία για μια μαύρη σενεγαλέζα που εργάζεται στο σπίτι πλούσιων λευκών Γάλλων που ζουν στο Ντακάρ. Κινηματογραφημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να καταδεικνύονται έμμεσα αλλά με σαφήνεια οι αντιθέσεις και οι εντάσεις ανάμεσα στους δύο διαφορετικούς κόσμους, η ιστορία του Sembene κρατά το ενδιαφέρον του θεατή, ενώ αποτυπώνει με τρόπο ευθύ την καταπίεση και την απαξίωση που πνίγουν τη «Μαύρη» του τίτλου και την έμμεση υποδούλωση που μπορεί να επέλθει με τη σκλαβιά της καθημερινότητας, ακόμα κι αν η επίσημη «υποδούλωση» δεν υφίσταται πλέον.

Helen, σκθ. Christine Molloy, Joe Lawlor (ενότητα Someone to Watch)
Ιδιαίτερη κινηματογράφηση, μακρά μονοπλάνα, στάσιμες εικόνες που αποτυπώνουν μια στάσιμη ζωή, γεμάτες μακρές περιόδους σιπωής για μια ιδιαίτερη κοπέλα. Δύο δυσαναπλήρωτα κενά: ένα ζευγάρι που χάνει την κόρη του και μια κοπέλα χωρίς γονείς. Μια πλαστή διαδικασία υποκατάστασης και μια αντικαταστάτρια που παίρνει το ρόλο της σοβαρά, και αργά, σταθερά και επίμονα διεκδικεί μια θέση στην κανονική ζωή που δεν είχε ποτέ. Που τελειώνει η αναπαράσταση και που ξεκινά η πραγματική ζωή; Ξεχωριστή αισθητική και μια ενδιαφέρουσα ιστορία από ένα κινηματογραφικό δίδυμο που μας έρχεται από την Βρετανία και ζητά την προσοχή μας, στο τμήμα «Κάποιος να τους προσέχει».

Wendy and Lucy, σκθ. Kelly Reichardt (ενότητα Νέοι Αμερικανοί)
Ένα ταξίδι χωρίς σαφή σκοπό, όμως με συγκεκριμένο προορισμό: την ελευθερία που δίνει το έσχατο σύνορο –η Αλάσκα. Μια σκληρή όσο και ευαίσθητη κοπέλα, η Γουέντυ, η πιστή σκυλίτσα της, Λούσυ και ένα σαραβαλιασμένο αυτοκίνητο διασχίζουν την Αμερική αναζητώντας την ξεγνοιασιά που δίνει η απουσία δεσμεύσεων. Όμως η τύχη παίζει σκληρά, ειρωνικά παιχνίδια στην ασυμβίβαστη Γουέντυ: Στην αναζήτηση της ελευθερίας, βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια κωμόπολη της «βαθιάς» Αμερικής, φυλακισμένη με αόρατα κάγκελα μέσα στα όρια μιας πόλης που εκπροσωπεί όλα αυτά από τα οποία θέλει να φύγει μακριά. Συνεχόμενες αναποδιές την αναγκάζουν να μείνει καρφωμένη σ’ ένα μέρος που δεν τη χωρά, μα εκείνη τις αντιμετωπίζει υπομονετικά και με επιμονή, μέχρι τη στιγμή που δε θα αντέξει άλλο, θα ξεσπάσει, και τελικά θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί: γιατί εντέλει υπάρχουν δεσμεύσεις στις οποίες αναγκαζόμαστε, έστω και ασυναίσθητα, να υποταχθούμε. Απλή ιστορία, λιτή κινηματογράφηση, που όμως αποτυπώνει όσο πρέπει τις εντάσεις, χωρίς ωστόσο να καταφέρνει να αιχμαλωτίσει ολοκληρωτικά το θεατή σε κάποιο σημείο της.

M.P.