Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης - Day 4

Φτάνουμε στην τέταρτη ημέρα του φεστιβάλ και πληθαίνουν συνεχώς οι συζητήσεις στους χώρους του για τις ταινίες που ξεχωρίζουν. Σε γενικές γραμμές πάντως τα φιλμ είναι μέτρια,και ενώ το Wrestler είναι η ταινία που συζητιέται περισσότερο - με μεγάλη διαφορά από τις υπόλοιπες - προσωπικά θεωρώ το Ashes of time ως τη ταινία που με έχει γοητεύσει πιο πολύ ως τώρα. Στα της Δευτέρας :

Time of the Comet - Fatmir Koci

Η ακριβότερη αλβανική ταινία που έγινε ποτέ είναι ένα πολύ πετυχημένο σχόλιο για θέματα που απασχολούν ως και σήμερα τα Βαλκάνια. Η μη γνώση της ιστορίας, η αμάθεια των πολιτών γύρω από το ποια εδάφη ανήκουν σε ποιους και η ρευστότητα των συνόρων μεταξύ των χωρών θίγονται μέσα από τους διαλόγους των πρωταγωνιστών. Η ιστορία εκτυλίσσεται χρονικά λίγο πριν το ξεκίνημα του Ά Παγκοσμίου Πολέμου σε ένα ορεινό χωριό, όπου μια ομάδα ανδρών ακούγοντας την είδηση της ενθρόνισης ενός Γερμανού αξιωματικού στον βασιλικό θρόνο της Αλβανίας, ξεκινούν να πολεμήσουν στο πλευρό του. Ο πόλεμος - ο οποίος προφανώς βρίσκεται στη φαντασία τους - δείχνει την συνεχή ανασφάλεια των Βαλκάνιων και ιδιαίτερα των Αλβανών που έχοντας αρκετούς μουσουλμάνους στη χώρα τους είναι χωρισμένοι σε 2 στρατόπεδα. Το φιλμ πάντως ως παραγωγή έχει αρκετά προβλήματα, και το ότι διαφημίζεται ως το ακριβότερο σίγουρα δεν τιμά τη κινηματογραφική βιομηχανία της γειτονικής χώρας.


Α Farewell to Hemingway - Svetoslav Ovcharov

Ένα ατμοσφαιρικό φιλμ από τη Βουλγαρία, χρησιμοποιεί ως πηγή έμπνευσης τα χρόνια που ο Χέμινγουεϊ ήταν πολεμικός ανταποκριτής και ένα συγκεκριμένο επεισόδιο όπου πετιέται κακήν κακώς από το Όριεντ Εξπρές και βρίσκεται σε έναν μικρό σταθμό στη Βουλγαρία. Ο σταθμάρχης και η κόρη του τον αντιμετωπίζουν στην αρχή ως εχθρό, όμως σιγά σιγά αναπτύσσεται μια περίεργη σχέση μεταξύ τους. Ακαδημαϊκά γυρισμένο το φιλμ, που δείχνει πως πολύ θα ήθελε να πει περισσότερα απ' όσα λέει, πέρα από κάποιες πλάγιες αναφορές δεν αποκωδικοποιεί τον χαρακτήρα του Χέμινγουεϊ, ενώ περισσότερο ενδιαφέρον τελικά το έχει μάλλον ο χαρακτήρας της κοπέλας.


Μικρό Έγκλημα - Χρίστος Γεωργίου


Νεαρός αστυνομικός που βρίσκεται σε μικρό νησί προσπαθεί να εξιχνιάσει ένα έγκλημα. Ακούγεται ελκυστικό, στη πράξη δεν είναι τόσο, παρ'όλα αυτά κερδίζει κάπως τη συμπάθεια. Υπάρχει ως το τέλος ένα σασπένς γύρω από την υπόθεση, που επικεντρώνεται σε 2 χαρακτήρες, τον Λεωνίδα (ο αστυνομικός) και την Αγγελική μια νεαρή κοπέλα από το νησί που έχει γίνει tv-star. Η ανάπτυξή τους δυστυχώς είναι η ελάχιστη δυνατή και το μόνο που μένει μετά τη θέαση είναι οι χιουμοριστικές καταστάσεις και ο έξυπνος τρόπος με τον οποίο λύνεται το μυστήριο. Χωρίς πολλές προσδοκίες το Μικρό Έγκλημα είναι μια τίμια προσπάθεια από πλευράς του σεναριογράφου-σκηνοθέτη.

T.M.

Frozen River, σκθ. Courtney Hunt (Εκτός Συναγωνισμού)
Ένα παγωμένο ποτάμι, το φυσικό σύνορο ανάμεσα σε δύο χώρες που πάνω του συναντιούνται τρεις λαοί. Μια περιοχή εκτός δικαιοδοσίας, μια περιοχή ανομίας. Ανάμεσα στους Καναδούς, τους Αμερικανούς και τους ινδιάνους Μόχωκ που κατοικούν στη συγκεκριμένη περιοχή των μεγάλων λιμνών κυριαρχεί καχυποψία και η μόνη κοινή γλώσσα είναι η λαθραία δοσοληψία. «Οι συμπατριώτες μου δείχνουν να απασοχλούνται πάρα πολύ, σχεδόν να βρίσκουν κωμική την τραγική κατάσταση που επικρατεί στα σύνορα μεταξύ Μεξικού και Καλιφόρνια και προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα απροσπέλαστο τείχος εκεί –αλλά δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται πως στα βόρεια σύνορά μας υπάρχει μια αχανής αφύλαχτη έκταση, στα όρια με τον Καναδά, στην οποία λαμβάνουν χώρα κάθε είδους παράνομες συναλλάγες. Η ιστορία μας διαδραματίζεται ακριβώς εκεί», είπε η πρωταγωνίστρια Μελίσα Λίο (εξαιρετική στο ρόλο της), μετά το τέλος της προβολής. Η φυγή του πατέρα, η οικογένεια σε κρίση, μια μητέρα σε αδιέξοδο, ένα λυόμενο όνειρο, μια λύση απελπισίας. Κλιμακούμενη ένταση που κρατά καθηλωμένο το θεατή, αντικρουόμενα συναισθήματα και συμφέροντα που οδηγούν σε λάθος επιλογές. Οι αγαθές προθέσεις αρκούν για να δικαιολογήσουν την εκμετάλλευση και την καταπάτηση ενός ονείρου;

Ballast, σκθ. Lance Hammer (Νέοι Αμερικανοί)
Ίσως φταίει η κοινή Sundance-ική προϊστορία (το «Ballast» κέρδισε βραβείο Σκηνοθεσίας και το «Frozen River» το βραβείο της Επιτροπής στο τελευταίο Φεστιβάλ του Sundance), ίσως φταίει η διαδοχική θέασή τους, όμως το Ballast του πρωτοεμφανιζόμενου Lance Hammer έφερε άμεσα στο μυαλό το Frozen River της προηγούμενης προβολής.
Βρισκόμαστε στον αντίποδα από το παγωμένο ποτάμι του Στ Λόρενς, στο υγρό και αποπνικτικό Δέλτα του Μισισιπί, όπου μια άλλη οικογένεια βιώνει την απώλεια: Μια αυτοκτονία αποδεικνύεται απόλυτα καταστρεπτική και διαλυτική γι’ αυτούς που μένουν πίσω. Εδώ δεν υπάρχει το επίπλαστο αμερικάνικο όνειρο της απόκτησης ενός σπιτιού που κινεί τη δράση. Εδώ δεν υπάροχυν όνειρα. Στο γκρι, σχεδόν νεκρό τοπίο, μοιάζει με την αυτοκτονία να πέθανε και η τελευταία ελπίδα. Και οι μόνες επιλογές που μένουν είναι οι λάνθασμένες. Οι τρεις άνθρωποι που επηρεάζονται άμεσα από το θάνατο (ο αδερφός, ο γιος και η πρώην γυναίκα) παλεύουν με τη θλίψη και προσπαθούν να συνυπάρξουν μέσα από τις εκρηκτικές τους αντιθέσεις. Εδώ δεν υπάρχει δραματοποίηση, δεν υπάρχει καλοβαλμένο, ελπιδοφόρο τέλος, δεν υπάρχουν κλιμακώσεις και κορυφώσεις. Στο απότομο τέλος, το έρμα που έχει δημιουργηθεί, δεν έχει φέρει ακόμα την απαραίτητη ισορροπία στη βυθιζόμενη ζωή των πρωταγωνιστών. Στο θεατή αφήνεται να δει την ελπίδα ή την τραγωδία.

Μ.Ρ.