Akires to Kame - Takeshi Kitano
Μία ώρα περίπου πριν την έανρξη του φιλμ ο Κιτάνο είπε κάποια λίγα μεν αλλά ενδιαφέροντα πράγματα τα οποία συνδέονται με αυτό. Μίλησε για το πόσο εύκολο είναι για κάποιον που ασχολείται με τις τέχνες να βρεθεί ξαφνικά στη κορυφή ή να πέσει από αυτήν. Θεωρώντας τον εαυτό του ως χομπίστα διασκεδαστή, απόρησε και ο ίδιος μετά την βράβευση στην Βενετία των Πυροτεχνημάτων του το 1997, με την αλλαγή πολλών κριτικών των παλαιότερων ταινιών του. Ο απλός τεχνίτης έγινε πλέον auteur και τα κρυφά (?) νοήματα των προηγούμενων φιλμ βγήκαν τώρα στην επιφάνεια. Στον Αχιλλέα και τη χελώνα βλέπουμε την ιστορία ενός ζωγράφου που δεν έγινε ποτέ πετυχημένος παρά την αγάπη και την αφοσίωση που είχε προς τη τέχνη του. Δε μπόρεσε ποτέ παρά τις αμέτρητες προσπάθειες του να πιάσει τις εκφραστικές τάσεις της εποχής που είχε η τέχνη του με αποτέλεσμα να αποτελεί έναν ασήμαντο τεχνίτη. Ο Κιτάνο σχολιάζοντας την ανοησία ενός συστήματος στο οποίο πολλές φορές επιβάλλεται να ενταχθούν οι άνθρωποι της τέχνης αν θέλουν να γίνουν πετυχημένοι, γίνεται ακραίος ακροβατώντας ανάμεσα στην γελοιότητα και τη σοβαρή κριτική. Γι 'αυτό το λόγο επειδή είναι ξεκάθαρος στις σκέψεις του μπορώ να δεχτώ από κάποιον ότι αυτό που είδα είναι μια ανοησία ή ένα αριστούργημα, αν και σε τέτοιες περιπτώσεις η αλήθεια συνήθως βρίσκεται κάπου στη μέση.
Τρεις Στιγμές - Πέτρος Σεβαστίκογλου
Ένα φιλμ που θέλει να μιλήσει για την αγάπη πρέπει να έχει δύναμη στα πλάνα του και στα λόγια του ώστε να τονίσει αυτό το μέγιστο συναίσθημα. Παρά τις καλύτερες προθέσεις που φαίνεται να υπήρχαν, η δύναμη απουσιάζει παντελώς από τη ταινία που μοιάζει με χαμένη ευκαιρία. Ευκαιρία γιατί οι υπέροχα φωτογραφημένες σκηνές μοιάζουν άχρωμες και ανούσιες και η όμορφη ιστορία μοιάζει κενή. Το φιλμ θα μπορούσε να είναι πάρα πολλά αλλά τελικά δεν είναι τίποτα γιατί αποτυγχάνει στον πρωταρχικό στόχο του, οπότε όσα θετικά και να έχει περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Μία ώρα περίπου πριν την έανρξη του φιλμ ο Κιτάνο είπε κάποια λίγα μεν αλλά ενδιαφέροντα πράγματα τα οποία συνδέονται με αυτό. Μίλησε για το πόσο εύκολο είναι για κάποιον που ασχολείται με τις τέχνες να βρεθεί ξαφνικά στη κορυφή ή να πέσει από αυτήν. Θεωρώντας τον εαυτό του ως χομπίστα διασκεδαστή, απόρησε και ο ίδιος μετά την βράβευση στην Βενετία των Πυροτεχνημάτων του το 1997, με την αλλαγή πολλών κριτικών των παλαιότερων ταινιών του. Ο απλός τεχνίτης έγινε πλέον auteur και τα κρυφά (?) νοήματα των προηγούμενων φιλμ βγήκαν τώρα στην επιφάνεια. Στον Αχιλλέα και τη χελώνα βλέπουμε την ιστορία ενός ζωγράφου που δεν έγινε ποτέ πετυχημένος παρά την αγάπη και την αφοσίωση που είχε προς τη τέχνη του. Δε μπόρεσε ποτέ παρά τις αμέτρητες προσπάθειες του να πιάσει τις εκφραστικές τάσεις της εποχής που είχε η τέχνη του με αποτέλεσμα να αποτελεί έναν ασήμαντο τεχνίτη. Ο Κιτάνο σχολιάζοντας την ανοησία ενός συστήματος στο οποίο πολλές φορές επιβάλλεται να ενταχθούν οι άνθρωποι της τέχνης αν θέλουν να γίνουν πετυχημένοι, γίνεται ακραίος ακροβατώντας ανάμεσα στην γελοιότητα και τη σοβαρή κριτική. Γι 'αυτό το λόγο επειδή είναι ξεκάθαρος στις σκέψεις του μπορώ να δεχτώ από κάποιον ότι αυτό που είδα είναι μια ανοησία ή ένα αριστούργημα, αν και σε τέτοιες περιπτώσεις η αλήθεια συνήθως βρίσκεται κάπου στη μέση.
Τρεις Στιγμές - Πέτρος Σεβαστίκογλου
Ένα φιλμ που θέλει να μιλήσει για την αγάπη πρέπει να έχει δύναμη στα πλάνα του και στα λόγια του ώστε να τονίσει αυτό το μέγιστο συναίσθημα. Παρά τις καλύτερες προθέσεις που φαίνεται να υπήρχαν, η δύναμη απουσιάζει παντελώς από τη ταινία που μοιάζει με χαμένη ευκαιρία. Ευκαιρία γιατί οι υπέροχα φωτογραφημένες σκηνές μοιάζουν άχρωμες και ανούσιες και η όμορφη ιστορία μοιάζει κενή. Το φιλμ θα μπορούσε να είναι πάρα πολλά αλλά τελικά δεν είναι τίποτα γιατί αποτυγχάνει στον πρωταρχικό στόχο του, οπότε όσα θετικά και να έχει περνούν σε δεύτερη μοίρα.
T.M.
Le Bruit des gens autour, σκθ. Diastème (Διεθνές Διαγωνιστικό)
Ο θόρυβος των άλλων γύρω μας, ο θόρυβος του εαυτού μας μέσα μας. Με επίκεντρο ένα φεστιβάλ των τεχνών, αυτό της Αβινιόν (θέατρο, μουσική, χορός), οι ζωές διαφορετικών καλλιτεχνών διασταυρώνονται: Στιγμές έντασης, στιγμές συγκίνησης, στιγμές χαράς. Πίεση, επιτυχία, έρωτας, χωρισμοί, αποτυχία, φιλία. Ένα γαϊτανάκι γύρω από την τέχνη και τον έρωτα. Τί είναι αυτό όμως που τους ενώνει όλους τελικά και τους συγκεντρώνει όλους μαζί στην τελευταία λυτρωτική σκηνή; Είναι αυτή η μυστήρια θεατίς χωρίς όνομα, είναι το κοινό που τους παρακολουθεί, το κοινό για το οποίο δημιουργούν, το κοινό που είναι η κινητήριος δύναμη των ζωών τους, τουλάχιστον στη διάρκεια αυτού του φεστιβάλ. Κι όπως, βουτηγμένοι στο νερό ξεκίνησαν αυτό το ταξίδι, κολυμπώντας μέσα στη βροχή υπό τους ήχους μιας αόρατης μπάντας θα τελειώσουν αυτή την παράξενη διαδρομή. Γλυκιά και ευχάριστη, καθαρά «γαλλική», θύμισε (και λόγω θέματος) το πρόσφατο «Πρώτη σειρά πλατεία», με μια πινελιά όμως στοχασμού.
W., σκθ. Oliver Stone (Ειδική Προβολή)
Περιμέναμε μια ταινία-αφορμή για προβληματισμό, για συζητήσεις, για διαφωνίες. Ανεξάρτητα από την οπτική του σκηνοθέτη, μόνο το θέμα έδειχνε ικανό να δημιουργήσει αναταραχή. Κι όμως, το περιεχόμενο καταφέρνει να είναι τόσο αδιάφορο και διεκπεραιωτικό και η αποτύπωση των χαρακτήρων τόσο χάρτινη και σχηματική, που αφήνει τελικά και τον ίδιο το θεατή αδιάφορο. Ο φωνακλάς και αντιδραστικός Στόουν, στρογγύλεψε τις γωνίες και δεν άφησε κάτι ιδιαίτερα αιχμηρό να περάσει στο φιλμ του, ενώ οι χαρακτήρες είναι τόσο μονοδιάστατοι που μοιάζουν να έχουν σχεδιαστεί σαν καρικατούρες, βάσει της αίσθησης που έχει γι’ αυτούς η κοινή γνώμη. Είναι βέβαια ενδιαφέρουσα η ιδέα να μεταφερθεί στην οθόνη κάτι τόσο προσφατο και νωπό και αξιέπαινη η προσπάθεια να διατηρηθεί μια σχετική αντικειμενικότητα, όμως το αποτέλεσμα είναι εντέλει άνευρο και δεν προσφέρει στο θεατή ιδιαίτερη τροφή για προβληματισμό.
M.P.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου