Θα Χυθεί Αίμα
Το Κύμα
Sweeney Todd: Ο Φονικός Κουρέας της Οδού Φλιτ
Τα τραγούδια της αγάπης
Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους
Hunger
Without
Κους Κους με Φρέσκο Ψάρι
Η 'Ακρη του Ουρανού
Η Σιωπή της Λόρνα
τφ
Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008
Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008
Gallery's Best #11
Bad Santa - Terry Zwigoff
"I've been to prison once, I've been married - twice. I was once drafted by Lyndon Johnson and had to live in shit-ass Mexico for 2 1/2 years for no reason. I've had my eye socket punched in, a kidney taken out and I got a bone-chip in my ankle that's never gonna heal. I've seen some pretty shitty situations in my life, but nothing has ever sucked more ass than this! "
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2008
2008 ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΣΙΝΕΜΑ
ΑΛΕΞΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ
Μπορεί να μην έκοψε πολλά εισιτήρια στις αίθουσες, αλλά η «Ιστορία 52» του Αλεξίου ήταν από τις ταινίες που συζητήθηκαν στα πηγαδάκια των σινεφίλ. Και ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης δεν έκατσε λεπτό. Εκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ -είχαμε χρόνια να στείλουμε εκεί ταινία- και ύστερα από μια γερή τουρνέ σε πολλά ακόμη, γύρισε με το σημαντικό βραβείο Σεναρίου από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Sitges της Καταλονίας. Εχουμε και εμείς τον δικό μας μάστορα του Φανταστικού.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΒΡΑΝΑΣ
Το ταλέντο του αναγνωρίστηκε, αμέσως, με την προβολή του «Without» στη Θεσσαλονίκη. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, ένα κλειστοφοβικό σχόλιο για τις ανθρώπινες σχέσεις, μια σπουδή χαρακτήρων για τον θυμό, την καταπίεση και την έλλειψη επικοινωνίας στον σύγχρονο κόσμο, απέσπασε και έξι από τα σημαντικότερα Κινηματογραφικά βραβεία Ποιότητας. Οσοι θεωρούν τον «ντόρο» περί Αβρανά υπερβολικό, ας περιμένουν να δούν την εξέλιξη του. Είναι σίγουρο, πάντως, ότι το σινεμά και η ελληνική τέχνη γενικότερα έχουν ανάγκη, επειγόντως, από νέες, δυναμικές φωνές.
ΑΝΕΣΤΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Το «Ecce Momo», η πρώτη μεγάλου μήκους του Ανέστη Χαραλαμπίδη, είναι μάλλον από τις ταινίες που περνούν στο ντούκου για το ευρύ κοινό. Κι όμως. Μια low budget παραγωγή, γυρισμένη σε βίντεο, με ήρωα τον Μορίς Μοσέ, έναν παραλίγο αυτόχειρα, που μόλις γύρισε από τον... θάνατο, χωρίς γραμμικό σενάριο, χωρίς ηθοποιούς, χωρίς καν ελληνικά, είναι μια ταινία που, αφού δημιουργήσει ένα κλίμα αμηχανίας, στο τέλος σε κερδίζει. Γιατί; Μάλλον επειδή έχει κάτι από την απροσδιόριστη μαγεία του σινεμά.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Αλλοι έχουν το όνομα, αυτός έχει τη χάρη. Ο Κύπριος σκηνοθέτης, που μας είχε συστηθεί με πολιτική ταινία («Κάτω από τ' άστρα»), επέστρεψε ακομπλεξάριστος με την κωμωδία «Μικρό έγκλημα». Και μπορεί να κατέβηκε με άδεια χέρια από τα Κρατικά Κινηματογραφικά Βραβεία, κέρδισε, όμως, τους κριτικούς, που ματαίως, όπως κι εμείς, αναζητούν στις σκοτεινές αίθουσες γέλιο made in Greece με καλό γούστο και ταλέντο.
ΘΕΑΤΡΟ
Μπορεί να μην έκοψε πολλά εισιτήρια στις αίθουσες, αλλά η «Ιστορία 52» του Αλεξίου ήταν από τις ταινίες που συζητήθηκαν στα πηγαδάκια των σινεφίλ. Και ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης δεν έκατσε λεπτό. Εκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ -είχαμε χρόνια να στείλουμε εκεί ταινία- και ύστερα από μια γερή τουρνέ σε πολλά ακόμη, γύρισε με το σημαντικό βραβείο Σεναρίου από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Sitges της Καταλονίας. Εχουμε και εμείς τον δικό μας μάστορα του Φανταστικού.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΒΡΑΝΑΣ
Το ταλέντο του αναγνωρίστηκε, αμέσως, με την προβολή του «Without» στη Θεσσαλονίκη. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, ένα κλειστοφοβικό σχόλιο για τις ανθρώπινες σχέσεις, μια σπουδή χαρακτήρων για τον θυμό, την καταπίεση και την έλλειψη επικοινωνίας στον σύγχρονο κόσμο, απέσπασε και έξι από τα σημαντικότερα Κινηματογραφικά βραβεία Ποιότητας. Οσοι θεωρούν τον «ντόρο» περί Αβρανά υπερβολικό, ας περιμένουν να δούν την εξέλιξη του. Είναι σίγουρο, πάντως, ότι το σινεμά και η ελληνική τέχνη γενικότερα έχουν ανάγκη, επειγόντως, από νέες, δυναμικές φωνές.
ΑΝΕΣΤΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Το «Ecce Momo», η πρώτη μεγάλου μήκους του Ανέστη Χαραλαμπίδη, είναι μάλλον από τις ταινίες που περνούν στο ντούκου για το ευρύ κοινό. Κι όμως. Μια low budget παραγωγή, γυρισμένη σε βίντεο, με ήρωα τον Μορίς Μοσέ, έναν παραλίγο αυτόχειρα, που μόλις γύρισε από τον... θάνατο, χωρίς γραμμικό σενάριο, χωρίς ηθοποιούς, χωρίς καν ελληνικά, είναι μια ταινία που, αφού δημιουργήσει ένα κλίμα αμηχανίας, στο τέλος σε κερδίζει. Γιατί; Μάλλον επειδή έχει κάτι από την απροσδιόριστη μαγεία του σινεμά.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Αλλοι έχουν το όνομα, αυτός έχει τη χάρη. Ο Κύπριος σκηνοθέτης, που μας είχε συστηθεί με πολιτική ταινία («Κάτω από τ' άστρα»), επέστρεψε ακομπλεξάριστος με την κωμωδία «Μικρό έγκλημα». Και μπορεί να κατέβηκε με άδεια χέρια από τα Κρατικά Κινηματογραφικά Βραβεία, κέρδισε, όμως, τους κριτικούς, που ματαίως, όπως κι εμείς, αναζητούν στις σκοτεινές αίθουσες γέλιο made in Greece με καλό γούστο και ταλέντο.
ΘΕΑΤΡΟ
ΕΛΕΝΑ ΜΑΥΡΙΔΟΥ
Το νέο θηλυκό πρόσωπο της χρονιάς στο «Λιωμένο βούτυρο» του Σάκη Σερέφα σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα (αρχικά στο Εθνικό Θέατρο, τώρα στο «Χώρα»). «Μεταμορφώνεται» απολαυστικά σ' αντικείμενο ερωτικού πάθους που δολοφονείται, αλλά και σε χοντρή γυναίκα της πιάτσας και σε αφελή ηλικιωμένο. Αντάξιοι δίπλα της οι Μανώλης Μαυροματάκης, Θοδωρής Οικονομίδης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΙΤΣΑΚΗΣ
Αν τον χάσαμε απ' τη σκηνή ως ταλαντούχο ηθοποιό, τον ξανασυναντήσαμε σ' αυτήν ως εμπνευσμένο θεατρικό συγγραφέα. Το βραβευμένο «Τυφλό Σημείο» του μας έπεισε απ' τη σκηνή τού «Πορεία» για τη «γέννηση» ενός ώριμου συγγραφέα. Το αποδεικνύει και η συνέχεια: Ο «Βόλφγκανγκ», που παρουσιάζεται στο Εθνικό Θέατρο («Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας»).
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΡΤΑΚΗΣ
Είναι δυνατόν να γεννηθεί θέαμα λαϊκό μέ βάση κείμενα του Ηρόδοτου και του Οβίδιου, που ακούγονται, μάλιστα, από τό στόμα καφενόβιων που παίζουν πρέφα; Το απέδειξε ο Δημήτρης Κουρτάκης με το «Καφενείο» του, την πιο ενδιαφέρουσα ελληνική παράσταση στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών. Εχοντας σύμμαχο τη μουσική του Δημήτρη Καμαρωτού, ο νεαρός σκηνοθέτης έκανε, όπως έγραψε η κριτική, «τομή στην αισθητική μας». Περισσότερο επανανομιμοποίησε την εθνική μας συγκίνηση.
ΜΟΥΣΙΚΗ
YOUR HAND IN MINE
Η μουσική σα παιχνίδι της μνήμης και της γνώσης. Η ευαισθησία σαν αντίσταση. Η εσωτερική δύναμη των δυο νέων παιδιών απο τη Θεσσαλονίκη, χτύπησε φλέβα συναισθημάτων που είχαν αφεθεί να ξεχαστούν κάπου πολύ βαθιά μας. Την έφεραν στο φως. Μας λύτρωσαν. Το μέλλον είναι δικό τους.
ΟΛΓΑ ΚΟΥΚΛΑΚΗ
Χρειάστηκε να μετοικήσει στο Παρίσι η Ολγα Κουκλάκη και να συνεργαστεί με ονόματα όπως οι Nouvelle Vague και οι Poni Hoax, για να κυκλοφορήσει φέτος το ντεμπούτο της «Get Α Life». Μελαγχολική ηλεκτρονική ποπ με αισθησιακά φωνητικά από μια Jolie Greque, όπως την αποκαλούν οι Γάλλοι, που εισέβαλε κατευθείαν στη διεθνή μουσική σκηνή.
ΜΟΝΙΚΑ
Και όμως να που κάποιο άλμπουμ της εγχώριας αγγλόφωνης σκηνής μπορεί, αν είναι καλό, να αποτελεί ένα από τα εμπορικά χαϊλάιτ της χρονιάς. Το «Avatar» της Μόνικα ξεπέρασε τις πέντε χιλιάδες αντίτυπα σε πωλήσεις και παρουσιάζει όντως τόσο ενδιαφέρον που με ευκολία μπαίνει δίπλα στα αντίστοιχα φολκ-ροκ άλμπουμ που μας έρχονται από το εξωτερικό. Εγχώριο είδος προς εξαγωγή.
Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008
Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008
Το άλλο δωμάτιο του Αχιλλέα Παπακωνσταντή 2008
«Το άλλο δωμάτιο» είναι μια ταινία μικρού μήκους, μεγάλης προφητικής δεινότητας και εντυπωσιακού εσωτερικού προβληματισμού. Με μια γρήγορη πρώτη ματιά,( αυτό που οι Γάλλοι στις Κάννες λένε, ένα κάποιο βλέμμα, ) καταγράφεται σαν δυο μικρές παράλληλες ιστορίες. Αν καθίσεις όμως με άνεση και το ξαναδείς, ανοίγεται ένας ολόφωτος δρόμος ,ενός νέου πρωτογενούς ταλέντου, στη διαλεκτική της εικόνας που σε ταράζει ευχάριστα.
Κι αυτή η ταραχή μετά τα πρόσφατα γεγονότα , όταν προέρχεται από έναν νέο άνθρωπο καταφέρνει να παρηγορει την απελπισία σου,για αυτό που σκέφτονται και εμπεριέχουν οι νέοι σήμερα.
Ο Αχιλλέας Παπακωνσταντής αγαπά τις ερωτήσεις μα περισσότερο αγαπά την προβοκάτσια που τις προκαλεί. Δεν μας ρωτά. Απλά καταγράφει στην εικόνα ,το γεγονός, αποστασιωποιημένα ,με ρεαλισμό και σταθερότητα, για να μας ταρακουνήσει ,να μας ανησυχήσει, να μας προκαλέσει και το καταφέρνει με λιτότητα ειλικρίνεια, πάθος ,μοντερνιτέ και ταλέντο.
Το μοντάζ του ακυρώνει τις πρώτες σκέψεις, μας οδηγεί σε δρόμους σκέψης ενδιαφέροντες και σύγχρονους, μας αποκαλύπτει χαμηλόφωνα έναν σκηνοθέτη που φλέγεται. Μας προειδοποιεί να έχουμε το νου μας για το επόμενό του βήμα.
Το άλλο δωμάτιο είναι το ίδιο δωμάτιο αλλιώς. Είναι η νεανική ορμή με τα μάτια ενός πειραγμένου ανεστραμμένου κατόπτρου που συνέρχεται. Μια μινιμαλιστική δημιουργία σπάνια για το ελληνικό σινεμα.
Κι αυτή η ταραχή μετά τα πρόσφατα γεγονότα , όταν προέρχεται από έναν νέο άνθρωπο καταφέρνει να παρηγορει την απελπισία σου,για αυτό που σκέφτονται και εμπεριέχουν οι νέοι σήμερα.
Ο Αχιλλέας Παπακωνσταντής αγαπά τις ερωτήσεις μα περισσότερο αγαπά την προβοκάτσια που τις προκαλεί. Δεν μας ρωτά. Απλά καταγράφει στην εικόνα ,το γεγονός, αποστασιωποιημένα ,με ρεαλισμό και σταθερότητα, για να μας ταρακουνήσει ,να μας ανησυχήσει, να μας προκαλέσει και το καταφέρνει με λιτότητα ειλικρίνεια, πάθος ,μοντερνιτέ και ταλέντο.
Το μοντάζ του ακυρώνει τις πρώτες σκέψεις, μας οδηγεί σε δρόμους σκέψης ενδιαφέροντες και σύγχρονους, μας αποκαλύπτει χαμηλόφωνα έναν σκηνοθέτη που φλέγεται. Μας προειδοποιεί να έχουμε το νου μας για το επόμενό του βήμα.
Το άλλο δωμάτιο είναι το ίδιο δωμάτιο αλλιώς. Είναι η νεανική ορμή με τα μάτια ενός πειραγμένου ανεστραμμένου κατόπτρου που συνέρχεται. Μια μινιμαλιστική δημιουργία σπάνια για το ελληνικό σινεμα.
Το blog του είναι εδώ
Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου του Στέλιου Κούλογλου
Δύο πρόεδροι της Λατινικής Αμερικής πεθαίνουν κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Πίσω από την δολοφονίες βρίσκονται τα τσακάλια της CIA και μια ομάδα οικονομικών δολοφόνων. Ενα στέλεχος της ομάδας αποκαλύπτει την αλήθεια σε ένα εξαγριωμένο πλήθος, κάπου στην Λατινική Αμερική...
Ο Τζον Πέρκινς από το 1971 έως το 1981 εργάστηκε στην πολυεθνική εταιρία συμβούλων Chas. T. Main ως οικονομολόγος. Στην πραγματικότητα όμως ήταν ένας Οικονομικός Εκτελεστής, στρατολογημένος από τις μυστικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών. Οπως ειχε ορκισθεί όταν στρατολογήθηκε,κράτησε το στόμα του κλειστο ώσπου με αφορμή τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, αποφάσισε να εκθέσει δημοσίως τη αθέατη πλευρά της αμερικανικής εταιρειοκρατίας, συγγράφοντας την <Εξομολόγηση ενός Οικονομικού Δολοφόνου>. Στο βιβλίο αυτό βασίστηκε το ομότιτλο ντοκιμαντέρ του δημοσιογράφου Στέλιου Κούλογλου. Ο Τζον Πέρκινς υπήρξε ένα από τα εξέχοντα μέλη της μυστικής ομάδας των «οικονομικών δολοφόνων», οι οποίοι χρησιμοποιούσαν ψευδείς οικονομικές αναφορές, εξαγορές, εκβιασμούς, σεξ και φόνους για να εξαπλωθεί η αμερικανική αυτοκρατορία μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά από μια μακρόχρονη εσωτερική μάχη που καταγράφει το διλμ, ο Πέρκινς συναντά στον Ισημερινό την κόρη του δολοφονημένου προέδρου της χώρας και μιλά μπροστά σ’ ένα εξαγριωμένο Λατινοαμερικάνικο κοινό.
Βασισμένο σε σπάνιο προπαγανδιστικό υλικό, με δραματοποιημένες στυλ φιλμ- νουάρ σκηνές, κι αποκλειστικές εξομολογήσεις του best seller συγγραφέα (Confessions of an Economic Hit Man, The Secret History of the American Empire), αυτό το συναρπαστικό ντοκιμαντέρ, ρίχνει φως στους άγνωστους μηχανισμούς που χρησιμοποιούν αυτοί που κυβερνούν σήμερα τον κόσμο μας, στις ρίζες της ισλαμικής τρομοκρατίας, και τους λόγους που ένα τόσο μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού ζει στα όρια της ανέχειας.
Η απόλυτη απάντηση στην ερώτηση του Μπους: «Γιατί μας μισούν;»
«Αυτό είναι φιλμ νουάρ», σκέφτηκα μόλις διάβασα την ιστορία των οικονομικών εκτελεστών. Μία σέξυ femme fatale, διαφθορά και δολοφονίες, κρυφές συναντήσεις των «τσακαλιών» της αυτοκρατορίας σε δωμάτια γεμάτα καπνό. Αφήγηση του πρωταγωνιστή, παγιδευμένου σε μια ανεπιθύμητη κατάσταση, φλας μπακ στη γέννηση των οικονομικών εκτελεστών και ματιές στο μέλλον,δηλαδή στη λεηλασία του Ιράκ.
Χρησιμοποίησα όλες τις τεχνικές του φιλμ νουάρ, για να φτιάξω ένα ντοκιμαντέρ που εξιστορεί την πραγματική ιστορία του κόσμου μας.
Το μήνυμα των φιλμ νουάρ είναι συχνά απαισιόδοξο.. Αλλά η πλοκή και οι τελευταίες σκηνές της ταινίας, όπου ο πρωταγωνιστής απολογείται μπροστά στο λαό του Ισημερινού για τις πράξεις του, δίνουν μια νότα αισιοδοξίας: σε ένα κόσμο γεμάτο κυνισμό και πολέμους, υπάρχει πάντα χώρος για μετάνοια κι ελπίδα.»
Στέλιος Κούλογλου, Μάρτιος 2008
Ο Τζον Πέρκινς από το 1971 έως το 1981 εργάστηκε στην πολυεθνική εταιρία συμβούλων Chas. T. Main ως οικονομολόγος. Στην πραγματικότητα όμως ήταν ένας Οικονομικός Εκτελεστής, στρατολογημένος από τις μυστικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Πολιτειών. Οπως ειχε ορκισθεί όταν στρατολογήθηκε,κράτησε το στόμα του κλειστο ώσπου με αφορμή τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, αποφάσισε να εκθέσει δημοσίως τη αθέατη πλευρά της αμερικανικής εταιρειοκρατίας, συγγράφοντας την <Εξομολόγηση ενός Οικονομικού Δολοφόνου>. Στο βιβλίο αυτό βασίστηκε το ομότιτλο ντοκιμαντέρ του δημοσιογράφου Στέλιου Κούλογλου. Ο Τζον Πέρκινς υπήρξε ένα από τα εξέχοντα μέλη της μυστικής ομάδας των «οικονομικών δολοφόνων», οι οποίοι χρησιμοποιούσαν ψευδείς οικονομικές αναφορές, εξαγορές, εκβιασμούς, σεξ και φόνους για να εξαπλωθεί η αμερικανική αυτοκρατορία μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά από μια μακρόχρονη εσωτερική μάχη που καταγράφει το διλμ, ο Πέρκινς συναντά στον Ισημερινό την κόρη του δολοφονημένου προέδρου της χώρας και μιλά μπροστά σ’ ένα εξαγριωμένο Λατινοαμερικάνικο κοινό.
Βασισμένο σε σπάνιο προπαγανδιστικό υλικό, με δραματοποιημένες στυλ φιλμ- νουάρ σκηνές, κι αποκλειστικές εξομολογήσεις του best seller συγγραφέα (Confessions of an Economic Hit Man, The Secret History of the American Empire), αυτό το συναρπαστικό ντοκιμαντέρ, ρίχνει φως στους άγνωστους μηχανισμούς που χρησιμοποιούν αυτοί που κυβερνούν σήμερα τον κόσμο μας, στις ρίζες της ισλαμικής τρομοκρατίας, και τους λόγους που ένα τόσο μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού ζει στα όρια της ανέχειας.
Η απόλυτη απάντηση στην ερώτηση του Μπους: «Γιατί μας μισούν;»
«Αυτό είναι φιλμ νουάρ», σκέφτηκα μόλις διάβασα την ιστορία των οικονομικών εκτελεστών. Μία σέξυ femme fatale, διαφθορά και δολοφονίες, κρυφές συναντήσεις των «τσακαλιών» της αυτοκρατορίας σε δωμάτια γεμάτα καπνό. Αφήγηση του πρωταγωνιστή, παγιδευμένου σε μια ανεπιθύμητη κατάσταση, φλας μπακ στη γέννηση των οικονομικών εκτελεστών και ματιές στο μέλλον,δηλαδή στη λεηλασία του Ιράκ.
Χρησιμοποίησα όλες τις τεχνικές του φιλμ νουάρ, για να φτιάξω ένα ντοκιμαντέρ που εξιστορεί την πραγματική ιστορία του κόσμου μας.
Το μήνυμα των φιλμ νουάρ είναι συχνά απαισιόδοξο.. Αλλά η πλοκή και οι τελευταίες σκηνές της ταινίας, όπου ο πρωταγωνιστής απολογείται μπροστά στο λαό του Ισημερινού για τις πράξεις του, δίνουν μια νότα αισιοδοξίας: σε ένα κόσμο γεμάτο κυνισμό και πολέμους, υπάρχει πάντα χώρος για μετάνοια κι ελπίδα.»
Στέλιος Κούλογλου, Μάρτιος 2008
Η αντίδραση του Τζον Πέρκινς, όταν είδε την ταινία:
Είμαι βαθιά εντυπωσιασμένος- πρόκειται για ένα πολύ δυνατό και καλοφτιαγμένο φιλμ. Νομίζω ότι θα καθιερωθεί ως κλασσικό, ο κόσμος θα το βλέπει για δεκαετίες, αρκεί να τον ενδιαφέρει έστω και λίγο η ιστορία του τελευταίου μισού του 20ου αιώνα. Αφηγείται την ιστορία μιας αυτοκρατορίας- και τις επιπτώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο- με ένα ιδιαίτερο και εύκολα κατανοητό τρόπο. Σοκαρίστηκα από το μέγεθος της παραγωγής και την αφοσίωση σου. Το αρχειακό υλικό για τον Ρόλντος (πρωην πρόεδρος Ισημερινου) και τον Τορίχος (πρώην πρόεδρος του Παναμά) με έκανε να δακρύσω. Τα περισσότερα από αυτά τα έβλεπα για πρώτη φορά. Ο τρόπος που ενσωμάτωσες τα διαφημιστικά της Ford Motor Co με την επίθεση στη Βαγδάτη και το Ρόμπερτ ΜακΝαμάρα είναι εξαιρετικός. Με τιμά ιδιαίτερα που ενέπνευσα εσένα και το συνεργείο σου. Είσαι μάστερ! (προσωπικό e-mail προς το Στέλιο Κούλογλου)
Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008
ΟΙ ΡΑΜΠΟ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ
Μια σφαίρα που βγαίνει από ένα όπλο, ενός αστυνομικού, χτυπά ένα αυτοκίνητο και αυτό καταστρέφεται, πιάνει φωτιά, η οποία μεταδίδεται σε ένα άλλο διερχόμενο αμάξι, με αποτέλεσμα ένας δρόμος ολόκληρος να παραδοθεί στην κόλαση της φωτιάς. Μήπως αυτό σας θυμίζει ταινία του Χόλιγουντ; Μήπως λέτε ότι αυτά τα πράγματα δε γίνονται; Και εμείς συμφωνούμε!
Έλα όμως που η πραγματικότητα έχει βαλθεί να μας διαψεύσει! Μια σφαίρα ενός ειδικού φρουρού, στα Εξάρχεια, σκοτώνει ένα έφηβο που έτυχε να περνά από εκεί, πήγαινε σε μια καφετέρια με τους φίλους του. Τα επεισόδια που ακολούθησαν μπορούν μόνο να τα περιγράψουν όσοι έχουν μελετήσει το λεγόμενο «φαινόμενο της πεταλούδας»: το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Κίνα μπορεί να προκαλέσει τέτοιες δονήσεις, αλυσιδωτές, που θα προκαλέσουν τρομερές καταστροφές στην Αμερική.
Έλα όμως που η πραγματικότητα έχει βαλθεί να μας διαψεύσει! Μια σφαίρα ενός ειδικού φρουρού, στα Εξάρχεια, σκοτώνει ένα έφηβο που έτυχε να περνά από εκεί, πήγαινε σε μια καφετέρια με τους φίλους του. Τα επεισόδια που ακολούθησαν μπορούν μόνο να τα περιγράψουν όσοι έχουν μελετήσει το λεγόμενο «φαινόμενο της πεταλούδας»: το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Κίνα μπορεί να προκαλέσει τέτοιες δονήσεις, αλυσιδωτές, που θα προκαλέσουν τρομερές καταστροφές στην Αμερική.
Και έτσι έγινε και στην Ελλάδα το Σάββατο, 6/12/2008, και την Κυριακή, 7/12/2008.
Διαδηλώσεις στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις της επαρχίας, καταστροφές από τους γνωστούς, αγνώστους για την αστυνομία, τόσο στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε πόλεις τις επαρχίας που το κίνημα φούντωσε με τη μία. Οι γνωστοί, σε εμάς, τα τσιράκια και οι τραμπούκοι της Αστυνομίας, το γνωστό, πάλι σε εμάς, παρακράτος, αυτοί έκαψαν, κατάστρεψαν, με την ανοχή της Αστυνομίας, η οποία ήλεγχε την κατάσταση, όπως υποστήριζε. Οι άγνωστοι, τα ίδια άτομα, στην Αστυνομία, σύμφωνα με όσα λέει η ηγεσία της, κατάφεραν να υπονομεύσουν ένα υγιές κίνημα πολιτών, αυτό που ονομάζουν με τα γενικό τίτλο «αντιεξουσιαστές», που περιλαμβάνουν μια σειρά από μικρά κόμματα και ανένταχτους αριστερούς ή προοδευτικούς, όπως ο υπογράφων αυτό το άρθρο.
Κατάφεραν, ακόμα, να καταλύσουν τη Δημοκρατία στη χώρα μας, αποδεικνύοντας ότι η έννοια της Δημοκρατίας είναι κάτι το σχετικό, στην εποχή μας, στη χώρα μας. Δεν είναι όμως κάτι που το βλέπουμε για πρώτη φορά. Παλιότερα ο Τεμπονέρας και άλλοι αντιεξουσιαστές έπεσαν θύματα κομπλεξικών, άχρηστων, ηλίθιων και ανίκανων αστυνομικών, οι οποίοι πίστεψαν ότι αυτοί «είναι το Κράτος», όπως τους είχε πει ο τότε Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Ν.Δ., Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, παραφράζοντας το «etat c’est moi» («το κράτος είμαι εγώ»), του Λουδοβίκου του 14ου, ο οποίος ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Γαλλίας…
Δεν είναι, ακόμα, ελληνικό φαινόμενο. Είναι δυστυχώς διεθνές. Να θυμηθούμε το Σιάτλ, στην πρώτη οργανωμένη αντίδραση ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, να θυμηθούμε τη Γένοβα, όπου το αστυνομικό αυτοκίνητο πάτησε το κεφάλι, δύο φορές μάλιστα, ενός νεαρού διαδηλωτή. Αυτή η εγκληματική πράξη υπάρχει στο ντοκιμαντέρ, «Γένοβα», που σκηνοθέτησαν πάνω από 20 σκηνοθέτες, με συντονιστές δύο Ιταλούς σκηνοθέτες.
Ο κινηματογράφος λένε ότι είναι η παγκόσμια μνήμη και έτσι είναι. Εκατοντάδες ταινιάκια υπάρχουν εδώ και εκεί, πολλά γεγονότα έχουν καταγράψει άγνωστοι που πίστεψαν σε αυτή τη δύναμη του κινηματογράφου. Ταινίες, μονταρισμένες ή όχι, που υπάρχουν, κανένας δεν ξέρει που, όμως υπάρχουν και περιμένουν αυτόν που θα τις βρει, θα τις συγκεντρώσει και θα κάνει την Ταινιοθήκη των Λαϊκών Αγώνων ή, καλύτερα, ένα δίκτυο που θα έχει όλα αυτά τα ντοκουμέντα και θα μπορεί, ανά πάσα στιγμή να περιγράψει το μεγάλο, θείο δράμα της παγκοσμιοποιημένης αντίδρασης των λαϊκών αγωνιστών, ενάντια στην παγκόσμια προσπάθεια επιβολής αυταρχικών πολιτικών. Όταν θα γίνει αυτό, τότε θα ζήσουμε τη γέννηση της Δημοκρατίας, τον απόλυτο έλεγχο της εξουσίας, την κατάλυση του παραλογισμού της.
Διαδηλώσεις στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις της επαρχίας, καταστροφές από τους γνωστούς, αγνώστους για την αστυνομία, τόσο στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε πόλεις τις επαρχίας που το κίνημα φούντωσε με τη μία. Οι γνωστοί, σε εμάς, τα τσιράκια και οι τραμπούκοι της Αστυνομίας, το γνωστό, πάλι σε εμάς, παρακράτος, αυτοί έκαψαν, κατάστρεψαν, με την ανοχή της Αστυνομίας, η οποία ήλεγχε την κατάσταση, όπως υποστήριζε. Οι άγνωστοι, τα ίδια άτομα, στην Αστυνομία, σύμφωνα με όσα λέει η ηγεσία της, κατάφεραν να υπονομεύσουν ένα υγιές κίνημα πολιτών, αυτό που ονομάζουν με τα γενικό τίτλο «αντιεξουσιαστές», που περιλαμβάνουν μια σειρά από μικρά κόμματα και ανένταχτους αριστερούς ή προοδευτικούς, όπως ο υπογράφων αυτό το άρθρο.
Κατάφεραν, ακόμα, να καταλύσουν τη Δημοκρατία στη χώρα μας, αποδεικνύοντας ότι η έννοια της Δημοκρατίας είναι κάτι το σχετικό, στην εποχή μας, στη χώρα μας. Δεν είναι όμως κάτι που το βλέπουμε για πρώτη φορά. Παλιότερα ο Τεμπονέρας και άλλοι αντιεξουσιαστές έπεσαν θύματα κομπλεξικών, άχρηστων, ηλίθιων και ανίκανων αστυνομικών, οι οποίοι πίστεψαν ότι αυτοί «είναι το Κράτος», όπως τους είχε πει ο τότε Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Ν.Δ., Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, παραφράζοντας το «etat c’est moi» («το κράτος είμαι εγώ»), του Λουδοβίκου του 14ου, ο οποίος ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Γαλλίας…
Δεν είναι, ακόμα, ελληνικό φαινόμενο. Είναι δυστυχώς διεθνές. Να θυμηθούμε το Σιάτλ, στην πρώτη οργανωμένη αντίδραση ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, να θυμηθούμε τη Γένοβα, όπου το αστυνομικό αυτοκίνητο πάτησε το κεφάλι, δύο φορές μάλιστα, ενός νεαρού διαδηλωτή. Αυτή η εγκληματική πράξη υπάρχει στο ντοκιμαντέρ, «Γένοβα», που σκηνοθέτησαν πάνω από 20 σκηνοθέτες, με συντονιστές δύο Ιταλούς σκηνοθέτες.
Ο κινηματογράφος λένε ότι είναι η παγκόσμια μνήμη και έτσι είναι. Εκατοντάδες ταινιάκια υπάρχουν εδώ και εκεί, πολλά γεγονότα έχουν καταγράψει άγνωστοι που πίστεψαν σε αυτή τη δύναμη του κινηματογράφου. Ταινίες, μονταρισμένες ή όχι, που υπάρχουν, κανένας δεν ξέρει που, όμως υπάρχουν και περιμένουν αυτόν που θα τις βρει, θα τις συγκεντρώσει και θα κάνει την Ταινιοθήκη των Λαϊκών Αγώνων ή, καλύτερα, ένα δίκτυο που θα έχει όλα αυτά τα ντοκουμέντα και θα μπορεί, ανά πάσα στιγμή να περιγράψει το μεγάλο, θείο δράμα της παγκοσμιοποιημένης αντίδρασης των λαϊκών αγωνιστών, ενάντια στην παγκόσμια προσπάθεια επιβολής αυταρχικών πολιτικών. Όταν θα γίνει αυτό, τότε θα ζήσουμε τη γέννηση της Δημοκρατίας, τον απόλυτο έλεγχο της εξουσίας, την κατάλυση του παραλογισμού της.
Γιάννης Φραγκούλης
Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008
Gallery's Best #10
In Bruges - Martin McDonagh (2008)
Το "πειραγμένο" αυτό homage στον Τρίτο Άνθρωπο είναι από εκείνες τις ταινίες που θα λατρέψεις γιατί ξεκινώντας τη θέαση του έχεις πολύ μικρότερες προσδοκίες. Ακόμη καλύτερα, όταν περάσει κάποιος καιρός και το ξαναδείς διαπιστώνεις ότι για τη πρώτη θετική γνώμη δεν έφταιγαν αποκλειστικά οι προσδοκίες του δίωρου σου, αλλά η ίδια η αξία του φιλμ. Το In Bruges ξεχώρισε από τη περυσινή σοδειά παρουσιάζοντας την ιστορία 2 πληρωμένων δολοφόνων που στέλνονται σε υποχρεωτικές διακοπές στη πανέμορφη βελγική πόλη μέχρι να κοπάσει ο θόρυβος από μια δουλειά τους που κατέληξε σε μακελειό στην Αγγλία.
Ο μεγαλύτερος Ken βρίσκει στη Bruges την ηρεμία που χρειάζεται στην υπόλοιπη ζωή του. Κουρασμένος και απογοητευμένος από τις επιλογές και το επάγγελμά του, καταφεύγει στα μουσεία και στις φυσικές ομορφιές προσπαθώντας να βρει γαλήνη. Ο μικρότερος Ray, φιλόδοξος και καθόλου εγκρατής αντιμετωπίζει το μέρος ως κόλαση. Στη πορεία οι 2 φίλοι καλούνται αρχικά να τα βρουν μεταξύ τους, να ανακαλύψουν τους λόγους για τους οποίους βρέθηκαν σε αυτό το μέρος και τέλος να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεων τους. Αναμιγνύοντας σωστά δράμα και χιούμορ ο νέος στον κινηματογράφο - αλλά με αξιοσημείωτη καριέρα στο θέατρο - Martin McDonagh δίνει ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα, εφάμιλλο με τις ομορφιές της Bruges, μιας πόλης που βλέποντας την στη ταινία το πιο πιθανό είναι να τη λατρέψετε
Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΧΡΟΝΗΣ μιά επίπονη ξαφνική απουσία...
Η ζωή είναι ζήτημα γούστου.
Το δικό μου γούστο είναι οι φίλοι μου.
Αυτοί είναι εγώ.
Κωνσταντίνος Παπαχρόνης έφυγε απο 31 ετων
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)