Σκηνοθεσία: Jason Reitman
Παίζουν: Charlize Theron, Patton Oswalt, Patrick Wilson, Elizabeth Reaser
ΗΠΑ, 2011. Διάρκεια: 94΄
Καλή κινηματογραφική χρονιά! Ξεκινούμε και φέτος εδώ στο φιλμ νουάρ και στην ιστορική στήλη Videodrome την προσπάθεια να σας παρουσιάσουμε αξιόλογες ταινίες, που δεν έχουν προβληθεί στις αίθουσες και που αξίζει τον κόπο να δείτε στο dvd. Σίγουρα ζούμε σε ταραχώδεις καιρούς, κι αυτό αποσπά σε μεγάλο βαθμό την προσοχή όλων μας από δραστηριότητες ψυχαγωγίας, η τέχνη όμως θα παραμένει πάντα ένα ύστατο καταφύγιο του ανθρώπου, στο οποίο θα προσφεύγει όχι μόνο για παρηγοριά και απόδραση, αλλά και για διαύγαση των βαθύτερων και πιο ουσιαστικών αιτιών των προβλημάτων του. Εγκαινιάζουμε λοιπόν τη χρονιά με μια ταινία που μπορεί να μην είναι το αριστούργημα, μπορεί να μη στοχεύει τόσο ψηλά όσο ίσως θα μπορούσε (κι αυτό είναι κρίμα και μέγιστη σπατάλη), διαθέτει όμως ένα σπάνιο προσόν: Μια ηρωίδα… αρνητική. Με άλλα λόγια, ο «κακός» της ταινίας είναι και ο ήρωάς της, αυτός με τον οποίο καλείται ο θεατής να ταυτιστεί και να δει τα πράγματα από τη σκοπιά του. Πρόκειται για μια ανατροπή που δεν τη βλέπουμε συχνά, και που θα την χαρακτηρίζαμε εγγενώς… ευγενική, γιατί έτσι καλούμαστε σαν θεατές να κατανοήσουμε τα αίτια της κακής συμπεριφοράς του άλλου, να μπούμε στο πετσί του κι έτσι όχι μόνο να εμπλουτίσουμε τη γνώση μας για τα τερτίπια της ανθρώπινης συμπεριφοράς, αλλά και να δείξουμε κατανόηση και, γιατί όχι, συμπάθεια για το Κακό, αυτή την υπέρτατη Ετερότητα, που όλοι μας ξορκίζουμε, αλλά παράλληλα όλοι μας λίγο-πολύ κρύβουμε μέσα μας, άλλος λιγότερο συγκεκαλυμμένα κι άλλος περισσότερο. Απολύτως κατάλληλη πρωταγωνίστρια σε μια τέτοια προσπάθεια αναδεικνύεται η Σαρλίζ Θερόν, η οποία όχι μόνο έχει αποδείξει την υποκριτική της δεινότητα κατά το παρελθόν, αλλά και έχει ξανατολμήσει κάτι παρόμοιο με απόλυτη επιτυχία στο Monster, που της είχε χαρίσει και το Όσκαρ για την ερμηνεία μιας εξακολουθητικής δολοφόνου. Δημιουργοί της ταινίας το δίδυμο Τζέισον Ράιτμαν στη σκηνοθεσία και Ντιάμπλο Κόντι στο σενάριο, δίδυμο που μας είχε δώσει προ πενταετίας και το εξαιρετικό Juno. Η Θερόν ενσαρκώνει την Μέιβις, μια τριανταεπτάχρονη διαζευγμένη συγγραφέα φτηνιάρικων εμπορικών μυθιστορημάτων εξίσου εύγλωττη κι ακόμα πιο σαρκαστική και δηλητηριώδη από την Τζούνο. Τα βιβλία της Μέιβις ανήκουν στην κατηγορία “Young Adult” – εξ ου και ο τίτλος της ταινίας – απευθύνονται δηλαδή σε ένα κοινό 15 με 20 ετών. Ο τίτλος αποκαλύπτει, με έναν τρόπο ίσως πιο προφανή απ’ ό,τι θα έπρεπε, και την ουσία της προσωπικότητας της ηρωίδας: είναι κολλημένη στην πιο ευτυχισμένη περίοδο της ζωής της, τότε που ψηφιζόταν πιο πετυχημένη μαθήτρια της τάξης και χριζόταν “Prom queen,” και αρνείται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και να ενηλικιωθεί ουσιαστικά. Κάποια στιγμή λοιπόν που η μοναξιά της, το αλκοολίκι της και η μισανθρωπία της έχουν φτάσει σε ένα σημείο που να μην μπορούν σχεδόν να κρυφτούν, παίρνει μια ενστικτώδη απόφαση: Να επιστρέψει στην επαρχιακή της γενέτειρα προκειμένου να διεκδικήσει τον εφηβικό της έρωτα, τον μόνο ίσως άνδρα που πραγματικά αγάπησε, από την αγκαλιά της συζύγου του και του… νεογέννητου μωρού του. Η “queen bitch”, η όμορφη αντροχωρίστρα, αυτό το ασυναίσθητο και ασυμπάθιστο θηλυκό βγαίνει λοιπόν από τον καρικατουρίστικο β΄ ρόλο στον οποίο το είχαμε συνηθίσει στις συμβατικές αμερικάνικες νεανικές κομεντί και έρχεται στο προσκήνιο, γίνεται η πρωταγωνίστρια με μια πλούσια εσωτερική ζωή, που αξίζει να διερευνηθεί από μια ταινία που θέλει να λέγεται οξυδερκής, ανάλαφρη, αλλά και σοβαρή συνάμα. Το αποτέλεσμα κρίνεται πετυχημένο, η ταινία είναι και έξυπνη και ευχάριστη, με αρκετό χιούμορ και ενόραση, απλά παραμένει μια ταινία μικρής κλίμακας, που δεν αποτολμά (παρά τις ευδιάκριτες νύξεις) τη διασύνδεση του θέματός της με μια ευρύτερη κοινωνική προοπτική και δεν καταφέρνει να αποδώσει επαρκώς τριδιάστατα τους υπόλοιπους ήρωές της εκτός της Μέιβις.
Αγγελος Γιαννου φιλμ νουαρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου